Ang 200-taong-gulang na si Gideon, tagapayo ng pamilya ng hari ng lycan, ay matagal nang naghahanap ng kanyang erasthai, matagal pa kaysa sa nabubuhay ang karamihan sa mga tao. Matagal na siyang sumuko, pero ngayong gabi ay may naaamoy siyang lubos na nakasisiya… Sinundan niya ang amoy at nakita niyang may tao sa kanyang kama…
Ang 22-taong-gulang na si Layla, isang tao sa pamilya ng mga taong lobo, ay nagsisikap na maging independyente sa kanyang buong buhay. Ngunit pagkatapos kunin ang shift ng katrabahong maysakit, napahiga siya sa kama dahil sa bango nito… hubo’t hubad…
Rating ng Edad: 18+
Gideon – Nicole Riddley
Ang app ay nakatanggap ng pagkilala mula sa BBC, Forbes at The Guardian para sa pagiging hottest app para sa pampasabog na bagong nobela.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
1
Ang 200-taong-gulang na si Gideon, tagapayo ng pamilya ng hari ng lycan, ay matagal nang naghahanap ng kanyang erasthai, matagal pa kaysa sa nabubuhay ang karamihan sa mga tao. Matagal na siyang sumuko, pero ngayong gabi ay may naaamoy siyang lubos na nakasisiya… Sinundan niya ang amoy at nakita niyang may tao sa kanyang kama…Ang 22-taong-gulang na si Layla, isang tao sa pamilya ng mga taong lobo, ay nagsisikap na maging independyente sa kanyang buong buhay. Ngunit pagkatapos kunin ang shift ng katrabahong maysakit, napahiga siya sa kama dahil sa bango nito… hubo’t hubad…
Rating ng Edad: 18+
Orihinal na May-akda: Nicole Riddley
“Lord Archer! Masaya akong makita kita rito.”
Alistair Pembroke. Tagapagtatag ng Pembroke Motor Corporation—ang tagagawa ng lahat ng bagay mula sa maliliit na eroplano hanggang sa magagarang mga sasakyan, mga bangka at yate.
Ekstraordinaryo playboy.
Ang hambog lang kasi pagdating niya.
Sabik at desperado na makakonekta sa Palasyo. Kung alam niya lamang na ang Crown Prince at ang kanyang pack ay narito, sa California.
Inabot niya ang aking kamay at tinapik ang likod ko na para bang kami ay matagal ng magkaibigan.
“Ginoong Pembroke.” Kinilala ko siya dahil kung di ko gagawin yun ay masyado naman akong bastos, at sino lang naman ako dito.
Hindi naman ibig sabihin na gusto ko ang taong iyan.
“Ms. Helen Aristophanes.” Ibinaling niya ang atensyon sa kasama ko. “Kamusta ka?”
Kailangan kong pigilan ang pagsabi ng nakakainsultong puna dahil alam ko na kilala nila ang bawat isa… higit sa isang beses, kahit na ipinahayag niya na sa akin lang siya matapat.
“G. Pembroke.” Ningitian ito ni Helen na nakabibighani at kaakit-akit na ngiti at inalok naman niya ang kanyang kamay. Tiningnan ng lalaking ito nang mabilisan ang kanyang katawan bago niya itinaas ang kamay ng babae hanggang sa kanyang labi.
“Ano kaya ang nagdala sa maalamat na Lord Archer dito ngayong gabi?” Tanong niya, ibinalik ang atensyon sa akin matapos dahan-dahang bitawan ang kamay nito. “Hindi ko akalaing makikita kita dito sa mga tao.”
Kinuha ko ang aking mga kamay sa bulsa ng aking pantalon at tumingin sa paligid.
Ang Charity Gala ay nasa buong indayog: umaagos na champagne, live na musika, mga kalalakihan sa kanilang libu-libong mga suit at mga kababaihan na ipinapakita ang kanilang mga dinisenyong damit. Maraming tao sa lugar na ito.
Dalawang lycan lang ang nakikita ko ngayong gabi dito. Marahil ang mga ito ay para sa seguridad ni Pembroke o ng kanyang mga kaibigan. Ito ang lugar para makita at dapat makita. Walang naman talagang nagbibigay pansin kung ano dahilan.
“Bakit, para suportahan ang charity, syempre,” sabi ko.
“Oo, syempre,” sagot niya.
“Ayan ka na, Alistair.” Isang magandang babaeng lycan ang tumabi sa kanya. “Hinahanap kita,” sabi niya bago siya tumingin sa akin.
“Lord Archer, hayaan mo akong ipakilala sa aking ka-date, Juana Vega,” sabi ni Pembroke. “Juana, ito si Lord Archer at ang kanyang ka-date, Ms. Helen Aristophanes.”
“Kaibigan niya, sa totoo lang,” sabi ni Helen bago ako magkaroon ng pagkakataong sabihin ang kahit ano. Kinu-curl niya ang mga daliri sa braso ko. “Nagagalak akong makilala ka.”
“Oh, my… ikaw si Lord Archer,” huminga si Juana Vega. Sumaya ang kanyang mga mata at mukha. “Alistair, hindi mo sinabi sa akin na kilala mo si Lord Archer.”
“Masaya akong makilala ka, Ms. Vega,” sabi ko sa kanya, habang kinakamayan ko siya.
“Akin ang kasiyahan.” Nakatingin pa rin siya at na starstruck. Nararamdaman kong humihigpit ang kamay ni Helen sa aking bicep at pilit kong itinatago ang pagkainis ko.
Kailangan kong makipag-usap kay Helen tungkol sa pagiging possessive nito sa lalong madaling panahon. Alam namin pareho na wala siyang habol sa akin – dahil wala akong habol sa kanya.
“Sa gayon, kailangan mong umupo sa amin.” Itinaas ni Pembroke ang kanyang kamay upang ipahiwatig ang seksyon ng VIP sa harap.
“Paumanhin kung hindi kami mananatili ng matagal,” sabi ko sa kanya.
“Oh, mangyaring manatili ka. Ang dance floor ay ihahanda para sa sayawan mayamaya,” giit niya.
Maraming taon na nagsisikap si Pembroke na makalapit sa akin. Sa hula ko, ito ay dahil sa koneksyon ko sa palasyo.
“Gusto ko sana, kaya lang may gagawin ako, Ginoong Pembroke.”
“Giliw, palagi kang nagtatrabaho. Masaya naman ang party.” Nakasimangot si Helen. Sigurado akong seksi sa paningin ni Alistair Pembroke ang kanyang pagsimangot. Nakakairita sa aking paningin.
“Alam na alam mo naman na hindi ako makakatagal dito. Bukod niyan, mayroon kaming reserbasyon sa Providence,” sabi ko sa kanya.
Narito ako upang maghatid ng isang mensahe mula sa palasyo sa isa sa pinakamakapangyarihang mga kaalyado sa labas ng Kaharian. Ang mensahe ay napadala na. Tapos na ang trabaho ko. Kailangan ko nang umalis.
“Siguro naman muling tayong pagtatagpuin, G. Pembroke.”
***
Nakasimangot si Helen at walang imik sa likuran ng limo. Gayunpaman, simula ng maupo kami sa hapagkainan, hindi na siya tumigil sa pagsasalita.
Nakita kong gumagalaw ang kanyang bibig ngunit ang aking isip ay abala sa ibang mga bagay, at iyon ay isang hindi magandang pangitain.
Limang taon na ang nakakaraan, nagkasundo kami ni Helen na sasamahan niya ako. Walang halong kapalit o anuman. Saka ko napagtanto na nakakaaliw siyang kasama.
Mauunawaan naman na hindi ito magiging permanente. Kailanman ay hindi ko siya gagawing asawa. Ang kasunduang iyon kailanman ay hindi tatalakayin. Kung ang isa sa amin ay mahahanap ang aming erasthai — o kung nababagot kami sa isa’t isa — tatapusin namin ang aming kasunduan sa anumang oras na walang sama ng loob.
Kahit na sa kasunduang ito, hindi naman kami laging magkasama. Minsan malayo kami sa bawat isa sa loob ng maraming buwan, minsan ay halos isang taon. Kapag siya ay aalis, sinasabi niya na siya ay pumupunta sa Mykonos kung saan nakatira ang kanyang mga magulang, ngunit duda ako doon.
Hindi ko na tinatanong kung saan siya pumupunta. Wala akong pake doon. Hindi rin ako sinasagot sa kanya kung saan ako pumunta o kung ano ang aking ginagawa.
Nitong mga nakaraang buwan, mas naiirita ako sa kanya kaysa sa dati…
Sa totoo lang, mas matagal pa talaga. Hindi ko na masyadong maalala kung kailan siya tumigil sa pagiging maaliw.
Nininerbiyos ako sa bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig.
Matapos ang huling stint ko kasama ang Crown Prince Caspian at ang kanyang pack, para maligtas ang kanyang erasthai na si Quincy mula sa mga kamay ng kanyang dating pack, positibo ako na kailangan ko na wakasan ang sa aming dalawa ni Helen sa lalong madaling panahon.
Siguro ang pakikipagkita sa mga tunay na mga babae sa Caspian pack ay nagpapaalala sa akin kung paano ito dapat sa iyong kapareha.
O marahil ang pagwawala ni Helen sa Prince at ang paglikha ng gulo sa pagitan ng mag-asawang hari sa kabila ng aking babala ang umiirita sa akin.
Matagal na akong sumuko sa pag-asa na makilala ang aking erasthai, ngunit kailangan ko ng isang tao na mapagkakatiwalaan ko at tunay kong gusto.
Para sa isang taong lobo, ang kanyang asawa ang kalahati ng buhay niya. Para sa isang lycan, ang isang erasthai ay halos kung ano ang asawa para sa isang lobo. Siya ang sinasabi ng iyong instinct na para talaga sa iyo — sa pag-iisip, emosyonal, at pisikal.
Sinasabi sa iyo ng iyong instinct na ang babaeng ito ang iyong mamahalin at magiging kasangga sa buhay. Iyon ay kung hindi ka pa nahuhulog sa kanya sa unang tingin… o ang unang amoy.
Siya ang kahuhumalingan mo. Iyong buhay. Ang iyong lahat.
“Narinig kong magkakaroon ng Mating Ceremony sa Banehallow Palace at ang Crown Prince at ang kanyang pack ay lumipad pabalik sa Russia. Sigurado akong naiimbitahan ka,” boses ni Helen na tumagos sa aking saloobin. “Bakit hindi tayo bumalik sa Russia? Sigurado akong ang Ball magandang maganda.”
Sa katunayan naanyayahan ako, ngunit mayroon akong ilang mga bagay na dapat gawin dito at sa iba pang mga lugar.” Sa palagay ko hindi ako makakapunta.”
Sumimangot na naman siya. “Napaka workaholic mo,” reklamo niya, hindi sa kauna-unahang pagkakataon. “Ay, ganun din. Narinig kong tatanggihan ng Prinsipe ang kanyang mapapangasawa.
“Hindi pa rin ako makapaniwala na gagawin niyang reyna ang babaeng Quincy na iyon. Medyo simple siya masyado, sa palagay mo?”
Alam na alam niya na si Quincy St. Martin ay simple. Ang babaeng iyon ay napakaganda at napakalakas.
Sa katunayan, si Quincy St. Martin ang nag-iisang babae na interesado akong ikonsiderang makasama. Sayang nga lang dahil siya ang erasthai ng Crown Prince at ang aking magiging reyna.
Matapat ako sa korona; Hindi ko kayang magtraydor sa mga taong tumutulong sa akin.
“Bored ako. Nasa L.A. tayo. Gusto kong magparty kahit na ayaw mo.”
“Napakahusay. Sa iyo muna ang sasakyan para may magamit ka ngayong gabi. Ipapaalam ko sa driver.” Wala akong alinlangan na makakasama niya si Alistair Pembroke. Parang gumaan ang pakiramdam ko na mag-isa. Hindi siya ang kauna-unahang lalaking nakasama niya sa gabi.
Kung nais niyang makasama siya ay pwede naman.
Sa tingin ko ay panahon na para putulin ang aming ugnayan. Hindi na ito gumagana para sa akin. Mas mabuting wakasan ang mga bagay-bagay habang kami ay magkaibigan pa. Kailangan ko lang maghanap ng paraan para hindi siya mabaliw.
Siguro ay bibigyan ko siya ng isang mamahaling regalo sa pamamaalam… Gustung-gusto niya ang mga mamahaling regalo.
Nagpatawag ako ng isang taksi at nagdagdag ng isang daang dolyar sa mesa para makabawi dahil sa kabastusan ni Helen sa aming server ngayong gabi.
***
Ang bahay ay isang 5,000 square foot penthouse na may 15-talampakang kisame at perpektong tanawin ng Karagatang Pasipiko. Hindi ako nagtatagal sa isang lugar, kaya't ito ay isang pansamantalang tahanan lamang.
Ako ang royal liaison sa pagitan ng palasyo at sa iba pang bahagi ng mundo.
Mayroon akong koponan, ngunit mas gusto kong gawin ang ilang mga bagay na ako lang. Ipinadala ako para lumutas ng mga away sa pagitan ng mga pack sa pamamagitan ng paghahatid ng mga kumpidensyal na mensahe mula sa Hari sa iba pang mga pinuno, tulad ngayong gabi, at bisebersa.
Kahit ano na may kinalaman sa royal. Sa buong mundo.
Habang papunta sa bar, hinubad ko ang aking jacket, niluwagan ang aking bow tie, at tinanggal ang mga butones bago inalis ang mga cufflink at igulong ang mga manggas ng aking damit hanggang sa aking mga siko.
Kumuha ako ng inumin, pagkatapos ay lumakad papunta sa sofa at binuksan ang aking laptop.
Tumunog ang aking telepono sa bulsa, at tiningnan ko ang screen. Isa siya sa aking mga kaibigan, isa sa mga pinagkakatiwalaang kaibigan, si Louis de Vauquelin. Huling alam ko ay nasa Ibiza siya.
“Gideon. Nasan ka na pare?”
“Louis,” sagot ko.”Nasa L.A. ako. Ikaw nasaan ka?”
“Nasa Ibiza pa rin ako, ngunit tapos na ang aking trabaho.”
Inilabas ko ang aking pocket watch at binuksan ito. Halos hatinggabi na pala, nangangahulugang halos alas-nuwebe na diyan.
Ako ay humagikgik. Nagtatrabaho? “Ibig mong sabihin, nagpaparty? Kailan ka matatapos magparty?”
Tumawa siya. “Well, hindi lahat ay masipag sa trabaho 24/7 tulad mo. Ang ilan sa atin ay gusto ang isang bagay na tinatawag na… uh, mabuhay?”
“Nasisiyahan ako sa aking trabaho.”
“Yeah, yeah… kaya't patuloy mong sinasabi, pero maayos naman ang LA sa ganitong panahon. Bibisitahin kita,” sabi niya.
“Hindi, huwag kang mag-abala. Aalis na ako agad sa LA. Baka pwede tayo magkita sa Lisbon sa mga susunod na araw?”Mayroon akong ilang negosyong dadaluhan, at isang pagpupulong kasama ang ilang mga lider ng pack doon.
“Magandang ideya yan. Sabihan mo ako kung aalis ka na sa L.A.,” sabi niya bago niya binaba ang telepono.
“Iyan ba ang isusuot mo para sa hapunan?” Tanong ni nanay, sinisiyasat ang tastas ng aking maong at ang kulay berdeng panglamig.
Ang panglamig ay may mukha ng isang nakangiting baka na may malaking mata at may salitang “Got Milk?” dito. Mayroong ilang parang mga masasamang hitsura ng pato at ilang mga manok din.
“Ano? Kaakit-akit! ” Depensa ko naman.
Okay, ang pangit… pero hindi niya kailangang malaman kung ano talaga ang iniisip ko.
Namumugto ang mga mata niya. “Hindi. Gusto kong magbihis ka ngayon, Layla.”
“Ugh, nanay!” Nagdabog ako sa aking aparador. Dalawampu't dalawang taong gulang na ako, pero tinatrato pa rin ako ng aking ina na parang isang maliit na bata. Nakakalungkot talaga.
“Hindi! Ayoko ng isa pang pangit na panglamig,” sabi ni nanay nang nahawakan ko ang isang kulay-abong hoodie na dati ay sa kapatid ko.
“Ito, suotin mo,” sabi niya, kinuha niya dahil wala nang ibang gagawa. Inabutan niya ako ng isang light pink na damit na sinuot ko minsan dati.
Kinuha ko iyon at umalis na siya ng kwarto ko. Gah! Hindi ako nananalo.
Noong isang taon, lumipat ako ng bahay at nanirahan sa mga tao. Halos kalahating oras ang layo mula sa teritoryong pack, ngunit halos tuwing katapusan ng linggo ay giniguilt-trip nila ako na bumalik para sabay kaming maghapunan magpamilya.
Siguro ay dapat lumipat pa ako ng malayo.
Mahal ko ang aking pamilya, ngunit ang pakikialam nila sa aking buhay ay wala sa kamay.
Matapos kong magpalit, bumalik na siya sa aking kwarto.
Diyos ko, kung ano ang tiniis ko…
“Ngayon, umupo ka, Layla.” Kinuha niya ang upuan at iniharap sa akin. Sinusubukan kong hindi pairapin ang aking mga mata habang ako ay paupo.
“Magandang babae ka, sweetie. Bakit mo kailangang itago ito nang ganoon?”
Pareho kaming nakatingin sa aming mga repleksyon sa salamin. Hindi ko kamukha ang aking ina. Ang aking ina ay isang tao at ang aking ama ay isang taong lobo.
“Mapalad ka sa pagkakaroon ng magandang lahi ng lobo,” sabi niya.
Gusto kong sabihin sa kanya na wala akong gene ng taong lobo. Ako ay isang tao… tulad niya. Ang pinagkaiba lang ay may asawa siyang mahal siya. Ako wala.
Ang kanyang kulay hazel na mga mata, ang tanging minana niya sa aking ina, ay nakatingin sa akin, ngunit hindi ako umiimik.
Kinukuskus niya ang aking kayumanggi’t kulot na buhok at umiling siya. Pagkatapos, inaayos niya ito sa aking buhok na nakapusod sa ibabaw ng aking ulo. Pinapakawalan niya lamang ako kapag kontento na siya sa aking hitsura.
***
“Lola, naroon ang iyong upuan.” Sinusubukan kong “dahan-dahang” itulak ang aking lola na umupo sa kanyang upuan.
Ngayon siya ay nakaupo sa aking upuan, na nangangahulugang kailangan kong umupo sa natitirang upuan sa tabi ng lalaking gusto nila para sa akin, si Kofi — ang dahilan kung bakit labis akong nagtatrabaho para ako’y pumangit.
Tumanggi siyang umiwas. “Aray, ang balakang ko. Parang hindi yata ako makakabangon ngayon. Totoo, parang kakailanganin ko ng bagong balakang sa lalong madaling panahon. Ngayon, ano iyon, Layla mahal?”
Sinusubukan kong huwag patayin ang aking lola na 87-taong-gulang – ina ng aking ina. Nakatira siya sa amin mula nang mamatay ang aking lolo sampung taon na ang nakalipas.
Siya rin ang matandang ginang na malusog pa ngunit nagpapanggap na may sakit.
Ang nakaupo sa hapag kainan ngayong gabi ay ang aking ama, aking ina, aking lola, ang aking nakababatang kapatid na babae, si Maya at ang kanyang bagong nahanap na asawa na si Abraham, ang aking kuya na si Kaleb, ang kanyang asawa na si Carmen, at si Kofi.
Ako’y naghihimutok at inaamin ang aking pagkatalo.
Naglakad ako papunta sa kabilang bahagi ng lamesa at umupo sa tabi ng Kofi. Si Kofi ay kaibigan ng aking kuya na namatayan ng asawa sampung taon na ang nakalipas.
Siya ay halos permanente dito sa bahay tuwing katapusan ng linggo dahil sa palagay nila ay bagay kami.
“Maganda ka ngayong gabi, Layla,” sabi ni Carmen. “Hindi mo ba naisip na maganda siya, Kofi?”
“Palagi siyang maganda,” sagot ni Kofi na may isang malaking ngiti.
Pinipigilan ko ang isang daing. Oh Diyos tulungan mo ako.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
2
Wala naman talagang mali kay Kofi. Maaaring siya ay napaka-malambing, ngunit hindi ko lang talaga ito nararamdaman.
Hindi ako ipinanganak na lobo, hindi katulad ng aking dalawang kapatid. Ang hindi pagkakaroon ng lobo ay nangangahulugang mayroong isang malaking pangitain na hindi ako magkakaroon ng asawa hindi tulad nila.
Mula nang makatagpo ang aking nakababatang kapatid na si Maya at ang kanyang asawa pitong buwan na ang nakalipas, dinoble nila ang kanilang pagsisikap sa kagustuhang makahanap ako ng lalaki, isa na rito si Kofi. At ako’y nahihirapan dahil dito.
“Napaka-sweet nyo naman,” pabulong na sinabi ng aking lola. Tinignan ko si lola na para bang nanlilisik ang aking mga mata, ngunit nag patuloy pa rin siya, “Kayong dalawa ay magkakaroon ng magagandang mga anak.”
Barilin mo ako! barilin mo na ako ngayon!
“Hindi ba sinabi ko sa iyo na gusto ko ng sampung apo?” dagdag ng aking butihing lola.
Alam ko naman na naaawa lang silang lahat sa akin, ngunit sa palagay ko sumasali si Lola sa kasiyahan upang mas pahirapan pa ako.
Pati ang lola ko ay may boyfriend din. Yep, tama and iyong narinig, mas masaya pa ang buhay pag-ibig ng lola ko kung ikukumpara sa akin. Sa edad kong dalawampu't dalawang taong gulang, ay napakatamlay ng aking buhay pag-ibig kung ikukumpara sa buhay pag-ibig ng aking walumpu’t pitong taong gulang na lola.
Diba ang lungkot non?
Ang aking kapatid na babae at si Abraham ay magkahawak ang mga kamay habang marahan na nakikipag-usap at humahagikgik sa isa't isa. Naalala ko na ito ang dahilan kung bakit pinili ko ang lumipat.
Maya’t maya, nagbubulungan na naman ang aking inay at itay, sina Kaleb at Carmen naman ay nagpapa-cute sa bawat isa.
Kanya-kanyang pagpapakita ng apeksyon ang bawat isa ang nagaganap.
Ang tanging bagay na lang na maaaring idagdag dito ay ang dalhin din ng lola ko ang kanyang kasintahan para sa hapunan at magsisimulang kumilos sa parehong paraan ng pagpapakita ng apeksyon.
Arrghhh!!!
Para bang sinusunog ang aking isipan pag iniisip ko ang mga imaheng iyon.
“Layla,” sabi ni Kofi, sabay hawak sa aking kamay. “Ang ganda mo talaga. Nagustuhan ko ang pagsisikap na ginawa mo upang magmukhang mas maganda para sa akin ngayong gabi.”
Ay, hindi…
***
Nararamdaman ko ang mga nanlalamig na mga daliri na humahaplos sa likod ng aking kamay pero inalis ko ito. Umatras ang kamay ni Kofi, sa ngayon, ngunit si Carmen ay sumilip sa amin at tinitigan nya ako.
Ang titig na yon.
Ito ang titig na nangangahulugang mapapagalitan ako mamaya kapag sinumbong nya ako kay inay.
Nasa loob kami ngayon ng madilim na sinehan, at sinusubukan kong bigyan ng pansinang pangyayari sa screen. Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald ang palabas.
Nang mangako ako sa aking ina na bibigyan ko ng pagkakataon si Kofi, hindi kasama rito ang paghawak o romantikong paghawak sa kamay.
Nag-double date kami kasama ang aking kapatid na si Kaleb at ang kanyang asawa na si Carmen, ng lahat ng mga tao.
Nag-double date kami, at sa lahat ng taong pwedeng kasama, ay ang aking kapatid na si Kaleb at ang kanyang asawa na si Carmen pa.
Si Carmen ay parte na ng aming pamilya nang higit sa sampung taon ngayon, kaya't parang sariling kapatid ko na rin siya.
Alam ko na gusto nya lamang na ako’y mapabuti, ngunit tulad ng ibang tao sa aming pamilya, mahilig rin siya makialam sa mga bagay bagay tungkol sa aking buhay.
Inilagay ni Kofi ang kanyang braso sa balikat ko at muli ko itong inalis.
Tinitigan na naman ako ni Carmen na parang bang nagbabala at ako’y nagtampo. Naisip ko sa sarili ko na, ayoko naman sumama rito, ngunit dahil napapayag nila ako, sana naman ay magagawa nilang ako ay hayaang maging masaya sa pelikula.
Pero… Eto namang si Kofi, nais niya talagang ako’y hawakan.
Pinagsisisihan ko pa rin ang nangyari kaninang umaga nang sabihin ko sa aking pamilya na pagkatapos mismo ng tanghalian ay aalis na ako upang bumalik sa lungsod.
Dapat nga pala, ay umalis na ako kaagad pagkatapos ng agahan… O mas mabuting, nakauwi na ako bago pa lang mag-agahan.
Nakita ko ang aking nanay na sumenyas kay Carmen bago ang kaswal na “imbitasyon” ni Carmen na sumama ako kay Kofi sa isang double date kasama nila at Kaleb.
Dapat doon pa lang, ay nalaman ko na ang nag-iisang layunin nila na ako ay mapapayag sumama. Ngunit kasalanan ko rin naman bakit nandoon pa ako kasi ako rin naman ay nagugutom.
Nanindigan ako at sa simula pa lang ay tumanggi na akong sumali sa kanilang mga plano para ako ay hanapan ng kapares, ngunit pagkatapos ay inilabas nila ang kanilang panlaban: ang aking ama.
Ang aking ama ay nagsisigaw tungkol sa kung gaano ako kasuwerte na ang isang Gamma na tulad ni Kofi ay interesado sa akin sapagkat maraming iba pang mga babaeng werewolf na wala pang kabiyak ang interesado sa kanya… ang mga bagay na ito ay ayon rin kay Kofi mismo.
Sinubukan ng aking ama na makonsensya ako dahil sa aking paglipat malayo sa aking pamilya (kalahating oras lamang ang layo).
Ikinuwento niya kung paano ang mga anak ng kanyang mga kaibigan na kaedad ko ay may mga pamilya na, at kung paano ang mga anak ng kanilang mga anak ay nagkakaroon na rin ng kani-kanilang mga pamilya at mga anak sa nalalapit na panahon.
Eeekkk!! Hindi totoo!
Nagpatuloy siya tungkol sa kung paano ang kanyang buong katawan ay masisira sa kakaisip kung bakit ako ay wala pang asawa na nag-aalaga sa akin.
Parang drama queen di’ba?
Sa wakas, pumayag ako sa date. Ano ang masasabi ko? Medyo extra siya… at ako ay madaling pakiusapan.
Narinig ko ang lola na humagikgikk sa likuran ng napapayag na nila ako. Sumusumpa ako, ang matandang iyon ay nabubuhay para sa aking pighati.
Napahawak ako sa kinauupuan ko nang matapos ang pelikula. Matapos ang hindi mabilang na alis ko ng kamay ni Kofi at walang katapusang mga titig mula kay Carmen, sumuko ako. Pinayagan ko si Kofi na hawakan ang aking kamay. Mukhang masaya siya.
Suko na ako. Hindi ko nga alam kung maganda ba ang pelikula.
Mukhang masaya ang lahat ng tao nang lumabas na kami sa sinehan. Lahat sila masaya, maliban sa akin.
Nilagay ni Kofi ang kanyang kamay sa aking likuran habang ngumingiti sa aking kapatid at Carmen na para bang nagtagumpay na siya.
Inikot ko ang aking mga mata, at sabi ko sa sarili ko ”Bahala na”.
Hinayaan ko siyang hawakan ang aking kamay nang makarating kami sa stand ng konsesyon. Hindi naman ako ikakasal sa kanya bukas diba.
Tama?
“Hoy, Carmen!” may sumisigaw mula sa karamihan ng mga tao na pumipila upang bumili ng mga tiket at meryenda.
“Ay, sus! Kayo. Anong ginagawa mo dito?” Masigasig na sigaw ni Carmen, tumatakbo upang yakapin ang kanyang mga kaibigan. Nilalabanan ko ang tukso na igulong ang aking mga mata… muli. Narito sila upang manuod ng pelikula, malinaw naman. Duh! Taya ko ang huling pagkakataong nagkita sila ay ngayong umaga.
Ang sinehan na ito ay nasa isang maliit na bayan, isang zone na para sa lahat, sa labas lamang ito ng teritoryo ng aming pack. Maraming tao at mas bata na mga werewolves, kapwa mula sa aming pack at sa kalapit na pack, na pumupunta dito upang mag-hang out para sa hapunan, pelikula, o clubbing.
“Kumusta, Kofi!” sabi ng isa sa mga babae doon.
“Hoy, Kofi!” sabi ng isa pa.
Wow, sikat talaga siya sa mga kababaihan.
Nakatingin siya sa kanila na may isang malaking ngiti sa kanyang mukha, ngunit nang mapansin niya akong nakatingin, ay para bang nahiya sya at para bang siya ay nagkasala. May kasama pang kamot sa kanyang ulo.
Nakakaakit tlga ang balat ni Kofi. Kayumanggi ito at napakakinis. Sabayan mo pa ng makisig na pangangatawan, kaaya-ayang pagkatao pati na ang kanyang balbas at kaakit-akit na ngiti. Tulad ng sinabi ko, walang mali sa kanya.
Hindi lang talaga tulad niya ang tipo kong lalake.
Wala talaga akong nararamdaman sa kanya. Siguro nga ako ang may mali.
“Si Kofi ay nakikipag-date kay Layla ngayong gabi,” pagmamalaking sinabi ni Carmen na para bang may nakamit akong gantimpala. Ang ngiti sa mukha ng isang ginang ay lumabo.
“Kailangan ko ng umuwi,” paalala ko sa kanila. “May klase pa ako bukas.” Mayroon akong klase bukas ngunit hindi hanggang tanghali.
Gayunpaman, hindi nila kailangang malaman iyon.
“Yeah, err… Mas mabuti pang ihatid ko na si Layla sa bahay,” sabi ni Kofi sa kapatid ko at kay Carmen pati na rin sa mga kaibigan nito. “Kita na lang tayo mamaya, Kaleb.”
“Ligtas mong ihatid ang aking kapatid sa bahay, Kofi.” Si Kaleb ay nakatingin sa kanya na parang nagbabala.
“Yeah, Oo naman, bro,” sagot ni Kofi habang niyakap ko sina Carmen at Kaleb.
“Napakasaya ko talaga ngayong gabi, Layla,” sabi ni Kofi matapos niyang ihinto ang kotse sa harap ng aking bahay.
Ay, sigurado akong ginawa niya.
Hindi siya tumigil sa pakikipag-usap sa kotse, karamihan ay tungkol sa kanyang sarili. Hindi ko talaga binigyang pansin ang mga sinabi niya. Sa halip, nagkaroon ako ng oras upang isipin ang lahat ng mga bagay na dapat kong gawin bukas at planuhin ang araw pagkatapos nito.
Ang kailangan ko lang gawin ay sabihin lang ang tamang tugon habang siya ay nagsasalita, tulad ng: “uh-huh,” “oh, talaga,” “wow,” “ok,” “ganoon ba, sige mag kwento ka pa.”
“Napakagaling mong tagapakinig, Layla.” Namumuti ang kanyang mga ngipin sa dilim. Nagtataka ako kung anong mga pagpaputi ng ngipin ang ginamit niya.
“Uh huh.”
“Ang ibang mga babae ay sigurado na walang bilang kung ikukumpara sa iyo,” sabi niya
“Oh talaga?” Sagot ko, kahit di naman talaga ako nakikinig sa mga sinasabi niya.
“Gusto ko yung hindi madali. Mayroong class ngunit mahiyain, at nagpapakipot nang husto upang makuha, alam mo?” Malalim ang tingin niya sa akin. “Alam ko, sa ilalim ng lahat ng kilos na iyon ay gusto mo ako.”
Teka Ano?
“Tigilan mo ang pagpapakipot mo ngayon. Nakuha mo ang atensyon ko. Alam kong naaakit ka sa akin tulad ng pag akit ko sa iyo. Ikaw ang para sa akin.”
Say what Oh Diyos, parang sobrang sama, cheesy song niyan.
Gusto kong sabihin sa kanya, ngunit muli, hindi ko magawa, sa takot na magalit ang aking ina. Kaya't napatitig na lang ako sa kanya, at kagat-labing iniisip kung ano ang aking sasabihin.
Kailangan kong harapin ang sitwasyon na ito ng tama. Kung mali ang nagawa ko, tatawagan ako ni inay sa telepono ngayong gabi. Siya ay walang humpay sa mga ganitong bagay.
Tama dapat, sabi ko sa sarili ko.
“Uh, Kofi… Hindi ako nahihiya, at hindi ako naglalaro nang husto upang makuha,” sabi ko sa kanya. “Gusto kita.”
Lumawak ang ngiti niya.
“Ang ibig kong sabihin ay, hindi sa ayaw ko sayo. Ngunit ayoko ng gusto mo… tulad ng katulad mo, alam mo. Ako— ”
Bigla nalang syang lumusot.
Eeekkk!
Umiwas ako sa tamang oras kaya ang kanyang labi ay sa aking pisngi lamang. Hinawakan niya ang aking mukha para iharap sa kanya, ngunit hinampas ko ang kanyang noo, ang kanyang dibdib, at kahit saan pa maabot ng aking mga kamay.
“Ow — Layla. Ow! Ow! ” sabi niya.
“Umayos ka, Kofi!” Saway ko sa kanya. Pinunasan ko ang aking pisngi at mabilis na lumabas sa kotse, na para bang may apoy sa aking puwet.
“O, halika, Layla. Huwag ka naman ganyan,” sabi niya.
“Huwag mo akong ma “Layla, Layla” Sigaw ko sa bintana bago ako umapak sa maliit na daanan. “Sheesh! Ano nangyayari sa mundo?”
Patuloy akong nagbulung-bulungan habang pilit kong itinutulak ang susi sa kandado.
Ngayon naiinis ako. Sobrang asar!
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
