Ang Second Chance Nymph Ng Alpha

Sanay na si Adelie na mamuhay ng parang anino at magkaroon ng ordinaryong buhay kasama ang kanyang pack. Pero nagbago ang lahat nang siya’y tanggihan ng kanyang asawa, ang Alpha, at ngayon ay kailangan niyang maghanap ng bagong titirahan. At ito ay kanyang natagpuan sa pack ni Alpha Kairos.

Si Kairos, magagalitin at kilala dahil sa kanyang masamang ugali, ang second chance mate ni Adelie. Pero mabibigyan ba nang pagkakataon ang dalawa kung si Kairos ay may nakaraan na pumipigil para buksan ang kanyang puso at si Adelie na natuklasang siya ay may kapangyarihan na kahit kailan ay hindi niya naisip na meron siya?

Rating ng Edad: 16+

Orihinal na May-akda: Miss_Toria_blue

Tandaan: Ito ang orihinal na bersyon ng may-akda at walang tunog.

Ang turo sa akin nang aking ina ay mamuhay na parang isang anino. Magtago lamang sa ilalim nang aking napakalaking kapang itim at titingala lamang sa tao kung kinakailangan.

Lahat nang ito ay dapat kong gawin para hindi ako mapansin. Kapag nalaman ng mga tao kung ano ako, kapahamakan lamang ang maidudulot ko, hindi lamang sa akin, kundi pati na rin ang mga taong mahalaga sa akin. Kapag nagkataon at nangyari iyon, makakagawa lamang ako nang hindi magandang bagay.

Ang mga taong naghahanap sa akin ay nais akong gamitin para sa isang giyera at magparami nang mga kauri ko. Malalakas na mga fighting machine. Iyon ay ayon sa aking ina.

Ako ay nagsusuot nang malaking kapa dahil sabi nang aking ina na ang aking ganda ang siyang magpapahamak sa akin. Madalas hinuhusgahan ng tao ang kapwa nila base sa itsura nito at kung makikita nila ako ay gugustuhin nilang makipagkaibigan sa akin.

Ang mga Nymph ay ipinanganak na may mukha na kaaya-aya at kanais-nais. Sila ay magandang nilalang, iyon ay ayon sa mga libro na aking nababasa. Ayon pa sa aking ina, ako raw ay may napaka-espesyal na kakayahan, pero anong silbi nang mga kakayahang ito kung ako naman ay namumuhay na parang anino. Ang buhay ko’y isang trahedya.

Isa akong Nymph. Ang Nymph ay isang diwata na nag-aalaga sa kalikasan. Trabaho kong panatilihing maayos ang kagubatan at mga halaman sa aking tinitirahan, ang pack ng mga Silver Moon. Tuwing sasapit ang kabilugan nang buwan, pupunta ako sa gitna ng gubat upang magsagawa nang ritwal. Nagpapasalamat ako sa Inang Kalikasan para sa mga regalong bigay niya sa amin. Kailangan kong panatilihing malinis ang kagubatan hangga’t ako ay nakatira sa lugar na ito. Hindi dahil ito ay turo nang aking ina, kundi dahil ito ang ginagawa nang isang diwata. Isa itong katangian namin.

Walang nakakaalam na ako ay isang nymph bukod sa aking ina at ama. Ang mga Nymph at ang mga Werewolf ay may magandang samahan pero kailangan kong itago na ako ay isang nymph para hindi nila malaman kung hanggang saan ang aking kakayahan, iyon din ang dahilan kung bakit inilihim din ito nang aking ina. Wala akong pakialam kung saktan man nila ako. Ang inaalala ko lamang ay ang mga taong nakapaligid sa akin.

Wala pa akong nakilala na ibang nymph bukod sa aking namayapang ina. Siya ay kalahating lobo, kalahating sirena.

Nilinaw sa akin ng ama na hindi ko kasalanan ang pagkamatay nang aking ina at alam niyang hindi rin ako sinisisi nito. Pero nakokonsensya pa rin ako. Ang aking ina ay isang nymph at ang mga nymph ay likas na mapagpatawad. Isa iyon sa aming mga katangian, kaya hindi niya ako kayang sisihin.

Nahahati sa tatlo ang aking katauhan. Una ay isa ako diwata ng kagubatan. Ang pangalawa naman ay may isang maliit na bahagi sa akin na taong lobo. Sa sobrang liit ng parte kong iyon, hindi ko siya kayang magpalit ng anyo. May lahi akong lobo pero hindi ko kayang mag-anyong lobo .

Nakakalungkot isipin na ang lobo kong si Madeline ay walang sariling anyo. Nilinaw naman niya nang ilang beses sa akin na ayos lang siya at ayos lang kung paano niya namumuhay. Kung may puwede lamang akong gawin para ibigay ang gusto niya ay gagawin ko.

Ang pangatlong kong katauhan ay mula sa aking ama. Hindi ko siya madalas nakikita dahil kailangan niyang maglakbay kung saan-saan. Makikita ko lamang siya kapag may namatay na malapit sa akin.

Trabaho niyang sumundo nang mga kaluluwa ng mga namatay. Inilalagay niya ang bawat isang kaluluwa sa garapon at inilalagay ito bawat isa ayon sa kinabibilangang pamilya at kinabibilangan na kulay ng mga ito. Kung ang isang tao ay naging masama sa kanyang buhay ang kanyang kaluluwa ay itim, kung sila ay mabuti, ito ay puti. Pero sa buhay ay hindi lamang mabuti o masama. Kadalasan ang buhay ay nasa gitna nang kulay itim at puti.

Ang Kamatayan ay may dalawang anyo.

Walang nakakakita sa Kamatayan na parang normal na araw lamang pero dahil anak niya ako, nakikita ko siya kapag siya ay nasa paligid. Palagi siyang nagpapakita sa akin kapag nasa malapit lang siya at nagtatanong kung kamusta ako. Alam kong mahal niya ako.

Ang aking ina ang bukod-tanging nilalang na nakakita kay Kamatayan. Hindi alam ng aking ama at ina kung paano ito naging posible. Pero iyon ang naging dahilan kaya nahulog sila sa isa’t isa. Walang kamatayan ang Kamatayan at sa wakas ay natagpuan niya ang isang taong isang milyong taon na niyang hinahanap na makakakita sa kanya. Sa wakas natagpuan niya ang Pag-ibig.

Ang iba ay makikita lamang ang Kamatayan kapag sila ay malapit nang mamatay. Sa mga mabubuting tao ang aking ama ay nagbibigay ng last wish bago sila bawian ng buhay.

Ang Death Wish ay isang hiling nang pag-kumpleto ng kahilingan nang isang mamamatay. Ibinigay sa akin ng aking ama ang aking huling hiling ng huli ko siyang makita, dahil nakikita ko siya maaari kong gamitin ang hiling kahit kailan kapag siya ay nasa malapit.

Maaari mong hilingin ang kahit ano sa Death Wish pero ang hilinging gawin kang imortal o ang mabuhay muli ay hindi pwede. Pinayuhan ako na gamitin ito nang sigurado lamang sa aking hiling dahil kahit na anak ako nang Kamatayan, isang kahilingan lang ang maaari kong makuha.

Walang makakatalo sa akin dahil sa kapangyarihan kong ito pero pinagbawalan ako ng aking ina na gamitin ang mga ito. Sinabi niya sa akin na gamitin ko lamang ang mga ito sa harap nang mga mapagkakatiwalaan kong tao, pero kahit kailan ay hindi ito nangyari. Ang isang kapangyarihan na pinayagan niya lang na gamitin ko ay ang kapangyarihan kong magpagaling. Maaari kong pagalingin ang kahit anong uri ng sugat meron ang isang tao pero ang kapalit nito ay mararamdaman ko ang parehong sakit na nararamdaman ng nasugatan. Sa pagpapagaling naman ng may sakit na puno at halaman ay wala akong nararamdaman na sakit. Wala rin akong ideya kung hanggang saan ang kayang pagalingin ng kapangyarihan ko.

Ang lobo ko ang siyang nagsasabi kung sino ang aking mate. At ang mate ko na iyon ang siyang sumira sa akin at patuloy pa rin akong sinasaktan at binibigiyan ng matinding sakit hanggang ngayon.

Ang mga miyembro ng Dark Moon Pack ay tinatawag ako ng kung ano-anong pangalan dahil iniisip nila na kakaiba ako, dahil hindi ako masyadong nagsasalita, dahil laging nakasuot ng kapa at ang akala nila ay mahina ako dahil hindi ko kayang mag-shift. Akala ko, magbabago ang lahat kapag nakita ko ang aking mate at sa aking labing walong taong kaarawan nakilala ko ang aking magiging asawa, si Alpha Hans.

Nakatayo siya sa tapat ng bahay ko. Napuno ang aking baga nang napakabangong amoy ng napakagandang lalaki na nakatayo sa aking harapan. Nababaliw ang aking isip at hindi mapakali ang aking lobo.

“Alpha Hans …” Hindi makapaniwalang sabi ko habang dahan-dahan kong itinaas ang aking ulo para tumingin sa kanya. Paano ako naging mate niya? Pakiramdam ko ay panaginip lamang ito.

Isa rin siya sa mga taong tumatawag nang kung ano-anong pangalan sa akin pero handa akong patawarin siya, dahil siya ang aking mate. Hindi ko naman malalabanan ang itinakdang kapalaran namin. Siya ay para sa akin. At ako ay para sa kanya.

“Kailangan nating mag-usap, Adelie. Pumunta tayo sa lugar kung saan mas tahimik.” sabi niya at nagsimulang maglakad papunta sa gubat ng wala man lang pag-sulyap kung susunod ba ako o hindi pero sumunod pa rin ako.

Ayoko rin namang makipag-usap sa aking mate sa kauna-unahang pagkakataon sa harap ng aking ina. Binigyan ko ang aking ina ng huling sulyap at ngumiti na parang baliw. Palagi niyang sinasabi kung gaano siya kasaya sa piling ng aking ama at gusto ko rin ang ganyang klase ng pagmamahal.

Naglakad kami papuntang gitna ng kagubatan, hindi siya nagsasalita lamang habang kami ay naglalakad. Pero masaya ako dahil narito ang aking asawa, kasama ko dito sa gubat. Sabi nila na ang iyong fated mate ang siyang magmamahal sayo hanggang kamatayan. Hindi masisira nito ang tadhana ng mag-mate.

Humarap sa akin si Alpha Hans pero hindi ang ekspresyong iyon ang inaasahan ko. Gusto kong tumakbo siya papunta sa akin, yakapin ako nang kanyang mga bisig, pero malamig lamang siyang tumingin sa akin, na para bang miyembro lamang ako nang pack niya o mas mababa pa doon.

“Hindi kita maaaring maging asawa Adelie. Paumanhin pero mahina ka, at walang sariling anyo ang iyong lobo. Anong klaseng Luna ang hindi kayang magbago ng anyo?” Sinabi niya iyon sa paraang kasuklam-suklam na nagparamdam sa akin ng sakit na para bang tinusok ang puso ko nang isang libong karayom.

Ipinagpatuloy niya lang ang sinasabi. “Kinamumuhian ka sa lugar na ito. At kailangan ng pack na ito ng isang tao na maaari nilang tingalain at hindi ka nabibilang doon.” Ang aking puso ay parang nabasag ng isang milyong piraso. Hindi ba masakit para sa kanya na sabihin ang mga salitang iyon?

“Ano? …” Tanong ko nang hindi makapaniwala sa kanyang mga sinabi “Kaya kong magbago Alpha!” Napaluhod ako. “Maaari akong maging anumang nais mong maging ako, pinapangako ko!” sigaw ko.

“Ako si Alpha Hans Lightwood, tinatanggihan ka, Adelie Murrell, bilang aking asawa at Luna ng Dark Moon Pack,” sinabi niya ang mga salitang iyon at parang nagdilim ang aking paningin.

“Hindi!” Sumigaw ako sa galit, lungkot, at sakit. At hindi ko mapigilan ang aking kapangyarihan. May itim na usok ang lumabas mula sa dulo ng aking mga daliri na siyang dahilan kung bakit napaatras sa takot si Alpha Hans at mula sa mga sulok ay lumapit sa akin ang iba pang mga lobo.

Ang isa ay sinubukan akong lapitan sa pero pinatalsik ko siya gamit ang itim na usok. Hindi ko alam na kaya kong gawin iyon. Napaungol ang lobo at ang iba ay umatras sa takot. Natatakot ako sa aking sarili, natatakot ako sa maaari kong gawin.

“Takbo!” Iyon lang ang sinabi niya. Lagi kong sinusunod ang utos sa akin nang aking ina. Pero ngayon lamang ako nagdalawang-isip na sundin siya. Sasaktan nila siya. “Tumakbo ka Adelie!”

Nanatili pa rin ako sa kinatatayuan ko, pero lumakad si Alpha Hans palayo para tingnan kung iiwan ko ang aking ina. Dahan-dahan siyang lumakad at itinaas ang kanyang mga kamay bilang pagsuko, ang kanyang ekspresyon ay nakokonsensya.

“Halimaw!” sabi ng isang guwardiya mula sa tabi ko. Nasa tao pa rin siyang anyo at nagtapon ng kutsilyo patungo sa akin pero may pumigil dito. Hinarang ito ng aking ina sa pamamagitan ng pagtalon sa harapan ko. Ang patalim ay nakatarak sa kanyang dibdib nang siya ay nahulog sa lupa.

Nakita ko ang Kamatayan sa harapan ko. Hindi! Nangangahulugan iyon na wala na siya. “Huwag mo siyang kunin.” Halos makiusap ako sa kanya na parang may magagawa siya.

May kumawalang itim na usok mula sa akin para ako’y protektahan, hindi ko naisip na gawin iyon, kusa na lang na nangyari.

Tumakbo ako palayo, tumakbo ako hanggang sumuko ang aking mga paa at sigurado akong nakaalis na ako sa bakuran ng mga Dark Moon. Tumakbo ako na parang duwag. Iniligtas ako ng aking ina pero hinayaan ko lang siyang mamatay, hindi man lang ako nakapag-paalam, siya lang ang mayroon ako at ngayon wala na siya.

Pagkalipas ng isang taon ay naging miyembro na ako nang mga Silver Moon. Kinupkop ako ni Alpha Archibald sa kanyang tirahan nang matagpuan niya akong gumagala sa paligid ng kanyang teritoryo.

Kahit na si Alpha Archibald ay hindi alam kung sino talaga ako. Nang tanungin niya ang tungkol sa aking asawa, sinabi ko sa kanya na patay na ito. Mas madali iyon sabihin kaysa aminin na tinanggihan ako.

Nahihiya ako na ang aking sariling asawa, ang taong nakalaan para sa akin na makasama ko habang buhay ay tinanggihan ako. Kung hindi ako naging sapat para sa kanya, hindi ako kailanman magiging sapat para sa kaninoman.

Ngayon ay kabilugan nang buwan at kailangan ko na pasalamatan si Inang Kalikasan. Madilim na at sigurado akong natutulog na ang mga kasama ko sa kwarto. Nanirahan ako sa isang bahay kasama ang mga miyembro na wala pang asawa.

Gumawa ako ng gayuma mula sa mga halaman sa paligid ng gubat at nilagay ito sa kanilang mga inumin para mas mahimbing ang kanilang pagtulog. Hindi nila maaaring malaman na lumalabas ako tuwing pagsapit nang gabi at hindi naman sila mapapahamak dito, palagi lamang silang nagtataka kung bakit laging mahimbing ang kanilang tulog tuwing kabilugan nang buwan.

Lumabas ako ng bahay suot ang aking mahabang itim na kapa na may talukbong para sa ulo at ang hanggang sakong kong puting bestida. Palagi akong nagsusuot ng mahahabang bestida, lagi ring ginagawa iyon ng aking ina at nais kong panatilihin ang ganoong gawi.

Ang sabi ng aking ina na ang mahaba at magagandang damit ay tatak nang isang nymph. Ang istilo ng Nymph ay mas medyebal kaysa sa moderno. Sinubukan kong isuot kung ano ang itinuturing nilang normal na damit pero hindi ako komportable at pakiramdam ko’y hindi ito nababagay sa akin.

Natutulog ang lahat at walang tao sa labas dahil sino nga naman ang aalis sa oras na ito. Ang mga guwardya ay nagpapatrolya sa hangganan ng aming bakuran at hindi naman ako maglalakad nang ganoon kalayo. Halos isang taon ko nang ginagawa ito at matagumpay ko namang nagagawa at hindi pa naman ako nahuhuli.

Naglakad ako palalim sa kagubatan patungo sa lugar kung saan ko laging ginagawa ang ritwal. Pagdating sa lugar ay hinubad ko ang aking kapa. At hinayaan ang kulay kayumanggi kong buhok na mahulog sa aking likuran. Palagi kong tinitiyak na magmukhang presentable at maganda tuwing kabilugan ng buwan para ipaalam sa Ina Kalikasan na karapat-dapat akong maging isang diwata.

Naupo ako sa tabi ng isang malaking puno na napapaligiran ng kulay lila na bulaklak. Ang punong ito ang pinakamalaki sa kanilang lahat, ito rin may pinakamalakas na awra dahil marami na rin siyang nasaksihan.

Napakarami kong natutunan mula sa pakikinig lamang mula sa kanya at iba pang mga puno. Ang mga puno ang nagturo sa akin ng aking mga tungkulin bilang isang diwata ng kagubatan. May kakayahan silang kausapin ako at tinuruan nila ako kung paano ko sila aalagaan lahat.

Ipinikit ko ang aking mga mata at nagpasalamat sa lahat ng bagay sa paligid ko. Tinitiyak kong tanungin ang mga puno kung may nangyari man hindi pangkaraniwan, hindi lamang nila sinasabi sa akin ang tungkol sa kagubatan kundi pati na rin tungkol sa kung sino man ang pumapasok sa kagubatan, ngayon ay isang tao lamang lumapit sa aming parte ng kagubatan.

Habang nagpapasalamat ako naramdaman ng aking katawan ang enerhiya na nagmula sa mga ugat.

Pakiramdam ko’y pinanganak akong muli. Ang kabilugan ng buwan ang siyang rason kung bakit nais kong mabuhay. Kalikasan na lamang ang masasabi kong akin.

Kahit na ang natitira lamang na alaala ng aking asawa ay sakit ay gusto ko pa rin itong nararamdaman. Kahit na naramdaman ko ang matinding sakit ng pagmamarka at pakikipagsiping niya ng ibang lobo. Ang sakit ay nagpapaalala ng isang bagay na muntik ko nang makamit.

Naglakad ako sa paligid ng kagubatan, hindi suot at malaya mula sa aking mabigat na kapa. Nilanghap ko ang sariwang hangin habang nakatingala ang ulo. Umikot-ikot ako at hinayaang dumaloy ang hangin sa aking tabi. Ang kagubatan ang paborito kong lugar, aking paboritong pinapantasya ng kaligayahan.

Nang oras na para umalis, kinuha ko ang mabigat kong kapa at sa aking pagkuha ay nakarinig ako nang mga yabag na papalapit sa akin. Agad akong tumingala para makita ko kung sino ang naglalakad.

Siya ay isang lobo at hindi katakataka ang brusko nitong tindig dahil na rin sa lahat ng karaniwang ginagawa ng mga lobo tuwing sila ay nasasanay.

Ang kanyang buhok ay mas maitim na kayumanggi, kulot at sapat ang haba para makita ko ang kanyang mga mata, ito ay mas mahaba sa tuktok at mas maikli sa mga gilid, at ang kanyang buhok ay nakahawi pagawing kanan. Ang mga mata niya ay perpektong kulay ng hazel, nakalimutan ko na ang tungkol sa aking kapa.

Tumalikod ako at sinuot ang aking kapa pati ang hood nito para itago ang aking mukha, alam kong nakita niya aking buong mukha dahil nagtama ang aming mga mata.

Narinig ko siyang humakbang palapit at bigla kong naamoy na iyon. Banayad na amoy ng pine na may halong bergamot at kaunting peppermint, hindi pa ako nakakaamoy tulad nito pero isang pagkakataon lamang tulad nito ang nagparamdam nang ganitong pakiramdam noon. At iyon ang pagkakataong hinayaan ko aking lobo na makipag-usap sa akin.

Kinakausap ako ng lobo ko. Sa Werewolves normal na lamang iyon pero sa akin ay hindi. Ang lobo kong si Kye ay kinakausap ako sa kauna-unahang pagkakataon sa loob ng dalawang taon.

Galit sa akin ang lobo ko at marahil ay ganun pa rin hanggang ngayon. Hindi ko rin mapapatawad ang sarili ko, ako ang dahilan kung bakit niya ako hindi kinakausap. Nasaktan ko siya sa pinakamasakit na paraan na alam nang kahit sinong lobo. Tinanggalan ko siya ng asawa, pati na rin ang sarili ko.

Ngayon nagpasya ang aking lobo na magsalita, hindi niya sinagot ang anuman sa aking mga katanungan at hindi rin niya ako pinapansin.

Nakaupo ako sa aking opisina ng pumasok ang aking beta na si Raphael pagkatapos ng isang katok. Si Raphael lamang ang pinapayagan kong pumasok sa aking silid kahit walang permiso mula sa akin. Bago ang trahedya dalawang taon na ang nakalipas siya ang aking pinakamalapit na kaibigan pero ngayon hindi ako karapat-dapat na magkaroon ng isang kaibigan, mas mabuti nang walang taong malapit sa akin.

“Alpha! Nakatanggap ako ng mensahe mula sa pack ng mga Dark Moon.”

Ito ay bagong balita, wala nang nagnanais pang pumunta dito ng kusa, noon ay dose-dosenang mga mensahe ang natatanggap ng aming pack mula sa iba pang mga pack.

Ngayon ay narinig nila ang iba’t ibang mga kwento tungkol sa akin at sa aking nasasakupan. Malakas na ang aming pack ngayon, at kaunti lamang na taga-labas ang nakakaalam ng sa tunay na nangyari para mabigyan kami ng ganitong reputasyon at walang sinuman ang pwedeng magkamali na ungkatin pa ang gabing iyon.

Napaisip ako sandali at tumayo mula sa aking upuang katad at pumunta sa bintana na nasa aking likuran. “Ano ang magandang maidudulot nito sa atin?” Tanong ko, habang nakatanaw sa mga bahay ng aking nasasakupan.

Hindi ako nakatira kung saan nakatira ang ibang mga lobo. Mag-isa akong nakatira sa aking malaking bahay. Kahit ang kapatid kong si Fala ay hindi tumira kasama ko. Nais kong siyang tumira dito kasama ko pero sabi niya ay napakalungkot dito kaya't napagdesisyonan niyang tumira kasama ang karamihan.

Ang sabi niya ang lugar daw na ito ay nawalan na ng karangalan at pagpapala. Malayo ito sa lahat at sa iba pang mga bahay, marahil iyon ang dahilan kung bakit nagustuhan ko ito ng sobra. Gusto ko lang mapag-isa.

Mula sa itaas, tanaw ko ang ilang mga taong naglalakad. Ang aking mga tauhan, ang mga Night Walkers, dati ay mayroon lamang na higit sa dalawang libong mga miyembro, ngayon ay may isang daan at walumpu't isa nalang, hindi pa kasama sa bilang ang mga bata.

Maraming kaming batang miyembro dahil ang karamihan sa kanila ay nawalan ng mga magulang dahil sa giyera habang sila ay pinoprotektahan, at ang iba naman ay alaala ng mga namatay na miyembro.

Kasalanan ko ang lahat. Bulag na lamang ang aking mga miyembro kung hindi nila makita na ito ay aking kagagawan, kung naagapan ko sana ito bago mahuli ang lahat pero nabulag ako ng pag-ibig. Kahit kailanman ay hindi ko mapapatawad ang aking sarili sa nagawa.

Gayunpaman ay nakuha ko ang higit na paggalang mula sa kanila pagkatapos ng gabing iyon na naging sanhi nito, at kinamumuhian ko ito. Napakaraming mga tao ang napatay, napakaraming nawalan ng mga mahal sa buhay. Pero pinuri pa rin nila ako.

“Ang sabi ni Alpha Hans ay babayaran niya tayo ng patas.” Paliwanag niya sa akin. “Kairos, ang ating pack ay may pinakamalakas na mga kawal, ang ibang mga pack ay takot sa atin. Malalaman nang iba pang pack na tayo maaasahan at mapagkakatiwalaan ulit, magiging malaking tulong tayo sa kahit sino.

Nagpatuloy siya. “Kailangan nating palawakin ang ating pack hangga't maaari. Kairos, karapatan iyon ng ating mga miyembro, na tayo ay makita nang higit pa sa preso.”

Tumawa si Raphael na nasa likuran ko. ″ Ang mga kwento ay hindi tumitigil, sa sobrang takot nila sa atin, lahat ng palusot ay kanilang sasabihin para tayo ay kamuhian. ″

“Hindi sila natatakot sa atin?” Tanong ko sa kanya pero naglabas lang siya isang buntong hininga na parang nalilito. “Hindi sila natatakot sa ating pack, ganoon pa rin sa nakalipas na dalawang taon.”

Ayokong isipin ang nakaraan. Ang kailangan ko lamang gawin ay kung ano ang makakabuti para sa aking pack “Ipaalam kay Alpha Hans na pumapayag ako at ipapadala ko sa kanya ang araw kung kailan sila makakapunta para makapag-sanay.”

Malapit nang mag hatinggabi peor hindi pa rin mapakali ang aking lobo. May bumabagabag sa kanya. Maaaring nababaliw na siya sa tagal na niyang hindi nagsasalita.

Kakaiba ang kanyang kinikilos pero kahit papaano ay sinagot niya na ako. Ang maaari ko lang gawin sa ngayon ay ang sundin siya. Baka sa susunod ay kausapin niya na ako ng mas matagal.

Isinantabi ko muna lahat ng aking trabaho at ginawa ang sinabi sa akin ng aking lobo. Lumabas ako na may bitibit isang bag. Hindi ko alam kung hanggang saan ako dadalhin ng aking lobo, pero hindi ito mahalaga, maliit na pabor lamang iyon na magagawa ko para sa kanya.

Pagpasok sa kagubatan hinubad ko at inilagay ang lahat ng mga damit sa aking bag at nagiba ng anyo papuntang pinaka-maitim na lobo at kinuha ang aking bag gamit ang aking ngipin.

Medyo malapit na si Kye sa teritoryo ng kapitbahay naming pack din nang mga lobo. Dahan-dahan lang. Nasa labas tayo nang ating teritoryo, sabi ko sa kanya habang kinokontrol ko ulit siya.

Hindi ko alam kung ano iyon, may posibilidad na patungo ako sa aking kamatayan, kahit na alam kong ang pack na ito ay mababait at maayos makisama.

Ang kagubatang ito ay napakaganda at napakamalinis. Walang sangay o dahon na nakakalat sa lupa. Ito ay hindi katulad ng kagubatan sa teritoryo ko. Masasabi mong ang gubat na ito ay inaalagaan. Ang paglilinis ng ganitong kagubatan ay napakahirap na gawain, paano nila ito nagawa? Paano sila nagkaroon ng oras gawin lahat ito?

Habang naglalakad ako palalim sa teritoryo ng aking kapitbahay ay naamoy ko ang isang kaaya-ayang amoy na sobrang tamis. Ito ay may sariwang amoy ng mga katulad sa mga lilies na may halong amoy sariwang kakahuyan, malakas pero banayad ang amoy at nakakapagpa-kalma.

Nakakalasing ito. Nakakaliyo ang amoy. Kakaiba. May pamilyar na pakiramdam ang bumalik sa akin at tila matagal ko nang nakalimutan ang ganitong pakiramdam. Ano nga ba ito? Pamilyar sa akin pakiramdam na’to, ngunit saan ko siya naramdaman?

Ang aking lobo ay tahimik na, at para bang naghihintay sa susunod kong gagawin. Hindi ako tumigil, hindi na ang lobo ko ang nag-udyok sa akin maglakad kundi ako mismo.

Nakasuot siya ng mahabang bestidang puti, nilalaro ng hangin ang kanyang damit, hapit sa kanya ang kanyang damit at makikita ang kurbada niyang katawan. Magaan siyang tignan na parang isang balahibo sa paraan niya ng pagkilos.

Ang kanyang kagandahan ay walang katulad, para siyang inukit ng may buong ingat. Ang buhok niyang itim ay sobrang kintab sa ilalim ng ilaw ng buwan habang ito ay nakalagay sa kanyang likuran.

Ang kanyang mga mata ay kulay ng perpektong pilak na halong kulay berde na parang gubat, ang kanyang mga labi ay mabilog na makapal, at ang kanyang balat ay mukhang malambot at tulad ng isang porselana, walang anumang kapintasan.

Nilihis niya ang kanyang mata at isinuot ang tela na kinuha niya, ito ay isang kapa. Tinakpan niya ng hood ang kanyang ulo pero patuloy pa rin ako sa paglalakad.

Siya ang aking pangalawang pagkakataon. Tumingin ako buwan.

At ngayon na nakita ko siya hindi ako maka-papayag na hindi ko siya kasama at hindi niya ako kasama. Hindi ako magiging karapat-dapat na asawa para sa kanya at ni subukan ay hindi ko gagawin. Paumanhin Moon Goddess kung hindi ako karapat-dapat na maging asawa niya.

Mananatili siyang malapit sa amin para hindi kami tuluyang mabaliw ngunit hindi ko siya pahihintulutan na maging malapit sa aking puso. Hindi ko na hahayaan maulit ang nakaraan.

Ang kanyang tinig ay mala-anghel at kaibig-ibig, nagsalita siya ng may hinhin at kagandahan, at kahit na siya ay nakayuko, ang kanyang pustura ay perpekto.

Ang aking pahayag ay muntik nang magpatingala sa kanya pero dahil sa kanyang hood ay hindi ko makita ang kanyang mukha. Malamang ay narinig na niya ang aking pangalan. Iniisip ko tuloy kung aling bersyon ko ang kanyang narinig.

“Sabihin mo sa iyong Alpha na susunduin kita bukas, dalhin mo iyong mga gamit at maghanda bago mag-ika 5 ng hapon. Ako ang personal na susundo at magsasama sayo pauwi,” sabi ko nang may awtoridad na tono. Pagkatapos ay lumakad ako pabalik sa daan na dinaanan ko ng hindi na lumingon pa.

Walang sinabi ang aking lobo. Galit siya sa hindi ko pagyakap sa babae. Hindi ko kaya. Hindi ko rin siya kayang tanggihan, mamamatay siya at pati na rin ako. Bilang lang ang mga lobo na nabuhay sa kabila ng pagtanggi sa kanila, at kung nabuhay silang ganoon, ang karamihan ay nabuhay nang may galit.

Bumalik ako sa aking bahay at agad kong tinawag gamit nang aking isip ang aking Beta. Pumunta ka sa aking silid. Ngayon din!

Pumasok si Raphael sa aking silid “Kairos. Ano naging problema ngayong gabing ito? ” Tanong niya inaayos niya ang jacket. Palagay ko na mabilisan niyang isinuot dahil sa kanyang pagmamadali.

“Hindi … May nakita ako … May nakilala akong isang dalaga” sabi ko at hinintay ang reaksyon niya. ″ Isang babae na nagbigay sa akin ng pangalawang pagkakataon na makapag-asawa muli. ″

“Kung alam ko lang bibigyan ako ng pangalawang pagkakataon ng Moon Goddess, magmamakaawa akong huwag niyang gawin,” sabi ko sabay hampas sa kamao sa lamesa. Nahati sa galit at lungkot ang nararamdaman ni Raphael.

“Oo. At iyon ang dahilan kung bakit siya pupunta dito bukas.” Pinilit kong hindi magpakita ng kahit anong ekspresyon.

“Kaya ko! At gagawin ko,” tumaas ang aking boses “At gagawin ko iyon sa abot ng aking makakaya. Hindi ko hahayaang mabulag ako muli. “

Pinutol ko siya. “Tama na Raphael. Sa umaga ipaalam sa mga tauhan ang tungkol sa kanyang pagdating!”

Magiging tulad siya nang ibang mga miyembro, na nakatira sa ilalim ng ating pamahalaan. Ang Tadhana ay hindi ako mahahawakan…