Ulila sa pagkabata at nagpalipat-lipat ng foster homes, ginugol ni Adeline ang huling siyam na taon na nag-iisa at nagtago ng isang lihim: siya ay isang taong lobo. Nang tumakbo siyang hindi namamalayang sa teritoryo ng isang pack, siya ay nadakip at agad na natuklasan na ang paghahanap ng kanyang sariling uri ay hindi ang inaasahan niya.
Nang makilala niya ang alpha na humahawak sa kanya laban sa kanyang kalooban, lumipad ang mga sparks. pero maaari ba niya itong makita higit sa pagiging isang tampalasan? O habang panahon siyang magiging bilanggo nito?
Rating ng Edad: 18+
Fit for Fire – Vera Harlow
Ang app ay nakatanggap ng pagkilala mula sa BBC, Forbes at The Guardian para sa pagiging hottest app para sa pampasabog na bagong nobela.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
1
Ulila sa pagkabata at nagpalipat-lipat ng foster homes, ginugol ni Adeline ang huling siyam na taon na nag-iisa at nagtago ng isang lihim: siya ay isang taong lobo. Nang tumakbo siyang hindi namamalayang sa teritoryo ng isang pack, siya ay nadakip at agad na natuklasan na ang paghahanap ng kanyang sariling uri ay hindi ang inaasahan niya.
Nang makilala niya ang alpha na humahawak sa kanya laban sa kanyang kalooban, lumipad ang mga sparks. pero maaari ba niya itong makita higit sa pagiging isang tampalasan? O habang panahon siyang magiging bilanggo nito?
Rating ng Edad: 18+
Orihinal na May-akda: Vera Harlow
Sumipol ang hangin sa aking tenga, ang hindi mapigilan na samyo ng mamasa-masang lupa at ulan ay bumabaha sa aking mga pandama. Malabo ang mga puno, palumpong, at bato sa daan habang tumatakbo ako. Nag-apoy ang aking baga, at sumakit ang aking mga binti.
Ang malamig na hangin sa gabi ay pumasok sa aking baga at pinuno ang aking mga pandama, hinihimok ako. Kailangan kong tumakbo nang mas mabilis. Kailangan kong itulak ang sarili.
Ang pakiramdam ng lupa na gumagalaw sa ilalim ng aking mga paa ay ang aking bagong adiksyon, habang hinuhukay gamit ang aking mga kuko, pinananatili kong mababa ang aking katawan at inihagis ko pa rin ang aking sarili nang mas mabilis.
Isang kuneho ang lumabas mula sa ilalim ng malapit na palumpong. Habang nagpapalabas ng isang nasasabik na sigaw, hinabol ko ang hayop na may mala-palumpong na buntot pabalik sa lungga nito.
Ang ilaw ng buwan ay lumipat sa mga puno, sanhi upang tumalon sa akin ang mga anino ng kagubatan sa malamlam na liwanag.
Patuloy akong tumakbo, naiisip ang mala-aninong mga kamay na inaabot ang mamasa-masa na lupa, inihahaba ang mga mabutong daliri at inaabot ang aking buntot.
Pinilipit ko ang aking balingkinitang katawan sa pagitan ng mga puno, naaaliw sa liksi at galing nito. Tumalon ako sa isang nahulog na troso, at pagkatapos ay nakipagunahan sa maputlang gintong ningning ng buwan papunta sa isang maliit na clearing.
Pagdating sa clearing, bumagal ako sa isang mabilis na paglalakad bago umupo sa malambot na damo.
Humingal ako, sinubukang habulin ang hininga habang tinititigan ang bagay sa kalawakan na madalas pinaguugatan ng aking lumalawak na imahinasyon.
Mayroong isang bagay sa buwan na nadama kong nakapupukaw. Kahit na sinabihan ako sa aking buong buhay na wala itong supernatural na kapangyarihan, lagi kong pinaniniwalaan na mayroon ito.
Gusto kong isipin na mayroong isang selestyal na dyosa na nakatingin sa akin ngayon. Gumagabay sa akin.
Bukod dito, ang mga taong nagturo sa akin na mali ang paniniwala sa mahika at dyosa ay siya ring mga taong mariin na tatanggi sa aking eksistensya.
Kung makikita lang nila ako ngayon.
Habang nakahiga, nagpatuloy akong tumingala, pinag-aaralan ang mga bituin. Hindi ko maalala ang huling beses na nagkaroon ako ng pagkakataong masiyahan sa isang gabing tulad nito.
Hindi mo makikita ang ganito karaming bituin sa bayan, at napipigilan ng napakaraming ilaw ang kanilang ningning.
Sa totoo lang, kahit na hindi, hindi ko inisip na makikita ko ang marami sa kanila. Madalas akong nakokonsensiya sa kung ano ang karamihan sa amin. Karaniwan akong abala sa pagtingin sa hinaharap para huminto at tumingala.
Ang aking isip ay naglakbay, at namangha ako kung saan ako dinala ng araw. Dapat ay nasa bahay ako ngayon.
Nag-shopping ako ngayong araw, at sa daan pauwi, napahinto ako sa isang stop sign. Isang malaking green sign ang bumungad sa aking harapan.
Maaari akong lumiko sa kanan at umuwi o magtungo sa mga kalsadang natatago ng puno sa kaliwa.
Sa sandaling iyon, saglit akong sinapian ng hindi mapigilang pagnanasa na lumiko sa kaliwa, magmaneho at huwag tumigil, at sa isang iglap, itinuro ko ang aking gulong patungo sa kagubatan habang nasa gas ang aking paa.
Nakakatawang isipin na iiwan ko lang ang lahat at magsisimula sa sarili kong pakikipagsapalaran. Na wala sa likod ko ang kasing halaga ng kung ano ang nasa harapan ko.
Masaya, pero alam kong kasinungalingan ito. Pinaghirapan kong makarating kung nasaan ako hindi para pabayaan ko lamang ito. Iyon, at gaano man kahirap ang gusto kong paniwalaan ang kabaliktaran, alam kong walang naghihintay para sa akin doon.
Walang hindi ko makukuha kung nasaan ako.
Pinagpatuloy ko pa rin ang kalokohan ko. Nagmaneho ako nang mas malayo, walang pakialam na hindi pa ako nakakarating sa daan na ito.
Hindi nag-aalala sa paglubog ng araw na nasa aking rearview mirror. Ang mga halimaw sa gabi ay hindi na nakakatakot kapag ikaw ay isa ring halimaw. At least, ‘yun ang sinabi ko sa sarili ko.
Isang bagay sa loob ko ang may hindi mapigilang bugso na kumawala. Natakot ako sa lakas nito. Hindi ako nakatakbo nang ilang buwan, at ang halimaw sa loob ko ay nanatiling tulog. Hanggang ngayon.
Nais niya akong sakupin. Bumulong siya ng mga pangako sa akin, sa kanyang sandali ng labis na pangangailangan. Bumulong siya tungkol sa kapangyarihan. Tungkol sa lakas na hindi na kailangang matakot.
Pinangako niya ang karunungan, ang kanyang intuwisyon at koneksyon, na tanging ang kanyang mga paa na kumakagat sa malambot na lupa ang maaaring magdala.
Pagkatapos ay ipinangako niya sa akin ang pinakamarumi sa lahat ng kanyang mga tipan.
Pagtanggap. Ang pagkakataong maging buo sa sarili ko.
Ako ay naging isang sisidlang kalahating puno nang mahabang panahon. Ibubuhos niya ang sarili sa akin, kinukumpleto ako at hinihimok na ilabas ang magandang nilalang na ako, ang babaeng karapat-dapat akong maging. Humawak ako ng mahigpit sa mga bulong niya.
Kahit na sila’y mga bugso, mabigat ang kanilang pakiramdam sa mga kamay ko. Pagtigil sa kalsada ay gumawa ako ng isang bagay na halos hindi ko pa nagawa kahit kailan: Inalis ang pagiging mapagmatyag sa isang lugar na hindi ko kilala.
Naghubad ako, isinuksok nang mabuti ang mga susi ng kotse sa likod ng aking passenger wheel well, at nagpalit ako.
Hinayaan kong bumagsak ang babae at lumabas ang lobo. Ang makapal na buhok ay umusbong kung nasaan ang balat, ang mga kuko ay naging matatalim, habang ang mga kamay ay naging paa ng hayop.
Ang nakakasawang dagundong ng mga bayarin, gawain, at mga walang katapusang iskedyul ay sumabog sa mga siklab ng tibok ng puso, hindi mapakaling mga paa, sipol ng mga ibon.
Narinig ko ang musikang ginawa ng hangin nang nagmaniobra ito sa mga dahon at dumulas sa mga talim ng damo sa ilalim ng paa.
Nakalimutan ko ba talaga kung gaano kasarap ang pakiramdam na ito? Talaga bang hindi ko namamalayan kung gaano kaganda ang mundo? O nagsinungaling ako sa sarili ko?
Ang pagsasabi sa aking sarili na hindi ito kamangha-mangha para itago ang katotohanang ang pagkakaroon ng ganito side sa aking sarili ay hindi normal.
Upang parusahan ang sarili ko sa hindi pag-akma sa papel na dapat kong gampanan.
Para sa pagiging supernatural sa isang mundo na sumasamba lamang sa kalikasan kapag ito ay nakakulong sa mga rehas at ito ay ligtas na nasa likod ng salamin.
Isang biglaang simoy ng hangin ang nakapagpatayo sa akin. Kiniliti ng hangin ang aking balahibo, at nanigas ang aking katawan.
Tinaas ko ang aking ilong sa langit upang masiguradong naamoy ko na ang presensya ng iba pa. Hindi lamang isang presensya, kundi marami.
Magkakaiba ang kanilang amoy, pero magkakapareho. Kumunot ang ilong ko. Naguluhan ako dito. Hindi pa ako nakakasalamuha ng ganito dati.
May part akong nagtataka. Nais kong malaman kung ano ang aking naaamoy; ang ibang part ko ay alerto. Hindi ako handa na harapin ang isang hindi kilalang banta sa hindi pamilyar na teritoryo.
Lumakas ang amoy, at alam kong oras na upang tumakbo muli.
Pag-alis sa clearing, sumuot ako sa isang palumpong ng kakahulog lang na puno. Ang berdeng ningning ng mga mata ng maliliit na hayop ay sumilip sa akin mula sa mga palumpong sa magkabilang panig ko.
Ang kanilang pagtitig sa gabi ay nagpapaalala sa akin ng mga ghost light, na nagdadala sa akin papalapit sa mga puno. Inalis ko ang nakakanginig na kilabot na gumapang sa aking gulugod, tumakbo ako nang mabilis.
Sinubukan kong hindi pansinin kung paanong ang headwind ay ngayo’y parang mala-multo na mga daliri na paikot-ikot sa balahibo ng aking leeg.
Habang palayo sa samyo, sinubukan kong lumayo patungo sa kanluran, inaasahan na makawala sa kanilang landas.
Marahil ay nagha-hunt lang sila. Kung hindi ko ginambala ang kanilang hunting, at kung hindi ako kumuha mula sa lugar, marahil ay hahayaan nila ako.
Sinubukan kong maghanap ng mga palatandaan habang tumatakbo ako. Kakailanganin kong alalahanin kung paano makabalik sa aking kotse.
Sa ngayon, ang mayroon lamang ako ay puno, puno, palumpong, puno, puno. Sa puntong ito, nag-aalala ako na mawala ako rito at humantong sa paggugol ng mga araw na sinusubukang hanapin ang aking daan palabas.
Habang tumatalon sa ibabaw ng isang bato, namangha ako sa kahanga-hangang pagtago ko. Diyos ko, na-miss ko ito.
Nagpatuloy ako sa pagtakbo nang ilang minuto, pero hindi pa rin ako nakalaya sa amoy. Habang patuloy sa kanluran, pinanatili ko ang aking bilis, hindi nais na magkaroon ng isang run-in sa isang teritoryal na hayop.
Tiyak na hindi ko iyon na-miss.
Kahit papaano papalapit pa rin ito. ’Di nagtagal ay nakakuha ako ng isa pang samyo. Ang isang ito ay nagmumula sa kakahuyan sa harapan ko.
Katulad ito ng samyo na naamoy ko dati. Sigurado ako na ang naaamoy ko ay mga lobo, bagaman kakaiba ang kanilang amoy.
Ano ito? Isang pack? Hindi ko alam na ang mga wild wolf pack ay maaaring napakalaki.
Kadalasan ang isang nag-iisang lobo ay hindi iisiping lumapit sa akin. Ako ay mas malaki at mas malakas kaysa sa kanila.
Gayunpaman, nagiging mas matapang sila sa isang pack. Karaniwan, iniiwasan nila ako, at iniiwasan ko sila.
Ang mga lobo ay sobrang teritoryal, kaya't nang maamoy ko sila, sinubukan kong umalis nang mabilis sa lugar, ayaw kong galitin sila.
Ang taktika na ito, na karaniwang gumagana para sa akin, ay nabigo.
Ang amoy ay nasa buong lugar na ngayon. Habang nararamdamang napapaligiran ako, lumiko ako bigla sa kaliwa. Sumakit ang aking malalakas na mga binti sa puwersa na inilalagay sa kanila.
Mas mabilis. Kailangan kong gumalaw nang mas mabilis. Hindi ako sigurado kung hanggang kailan ko mapapanatili ang pagtakbo sa bilis na ito.
Kumibot ang aking tainga nang marinig ang mahinang tunog ng mga tumatakbo na yabag at mga nasisirang sanga. Patay. Isang ungol ang humiwa sa kadiliman sa likuran ko.
Hinahabol nila ako!Sumigaw ako sa utak ko bago sumipa ang aking instincts. Lumayo ang aking isip at ang aking damdamin ay namanhid habang ang hayop sa loob ko ay pumalit.
Hindi ko gusto nang nangyari ito. Ito ang pakiramdam na nagmamaneho ako habang ang isang estranghero ay may hawak na baril sa aking ulo.
Nagmamaneho pa rin ako pero walang tunay na kontrol. Ako ay naging tagapagsalaysay sa aking sariling kwento, at bagaman kasali ako, naramdaman kong pinapanood ko ang kaganapan mula sa kung saan man.
Habang naririnig ko ang mala-kulog na tunog ng tumatakbong mga paa at nakikita ang mga pagbabagong anyo sa mga puno sa paligid ko, lumubog ang aking puso.
Wala nang tatakbo. Huminto ako. Ang buhok sa aking katawan ay tumayo nang tuwid, at ang aking labi ay itinaas upang ipakita ang aking mga ngipin.
Habang ibinababa ang aking ulo at umuungol nang mabangis, nilinaw ko ang aking mensahe. Huwag akong guluhin. Kailangan nilang maunawaan na kung pinili nila akong labanan, sakit lamang ang maghihintay sa kanila.
Isang malaking kulay abong lobo ang tumalon sa akin mula sa mga puno. Umiwas ako.
Habang inaayos ang sarili mula sa pag-atake, gumawa siya ng ilang mga hakbang patungo sa akin, ang kanyang buhok ay nakatayo at ang kanyang mala-labaha na mga ngipin ay kumikislap sa laway.
Isa pang lobo ang tumama sa akin mula sa tagiliran, itinumba ako sa aking likuran. Hindi nais na tumambad ang aking tiyan, kinagat ko ang gilid ng kanyang leeg, sumubsob sa kanya nang matindi bago gamitin ang aking mga binti upang itulak siya sa akin.
Habang nakababa ang ulo, bumulyaw ako at umungol. Tumulo ang dugo mula sa aking bibig habang inaalog ko ang isang piraso ng huling lobo na inatake ako sa aking nakabukas na mga panga.
Umatake muli ang malaking lobo, yumayapos sa aking likurang binti. Sumigaw ako at pumilipit, hinuli siya habang dinidikit ko ang aking sarili sa kanyang balikat gamit ang aking mga ngipin.
Isang pagdagsa ng adrenaline ang nagtulak sa akin na ilayo siya sa aking katawan. Sa sandaling iyon ay natutuwa ako na ang aking pagiging lobo ay kontrolado.
Isang boses ang sumigaw sa akin mula sa kalaliman ng mga puno.
“Itumba mo siya, pero huwag mo siyang patayin. Gusto naming siya ay dalhin nang buhay. “
Isang tao? Dalhin ako? Saan? Hina-hunt ba ako ng mga tao? Ang mga lobo bang ito ay kumukuha ng mga order mula sa kanila?
Pagtingin ko sa paligid, napansin kong ang mga lobo na ito ay mas malaki kaysa sa average na lobo. Maaari ba silang…
Biglang may sumiklab na kirot sa aking kaliwang balikat, na pinahinto ang aking pag-iisip. Isang lobo ang umatake sa aking likuran, ang kanyang bigat at aking pagkabigla ay itinumba ako sa lupa.
Binaling ko ang aking ulo sa gilid, tumunog ang mga panga habang sinubukan kong makakuha ng isang tipak ng umatake. Ang kanyang nguso ay nanatili sa labas ng aking naaabot.
Mabilis niyang hinila ang kanyang ulo pabalik, diniin ang kanyang mga ngipin sa kalamnan ng aking balikat.
Nang sinubukan kong tumayo, binalaan ako ng lobo sa paglagay ng puwersa sa aking balikat at inilagay ang kanyang paa sa aking likuran, habang inuungol ang kanyang hangarin.
Pumalibot ang iba pang mga lobo sa akin, ang kanilang mga ulo ay nakababa at ang kanilang mga ngipin ay nakalabas.
Isang lalaki na may buhok na madilim ang dumaan sa kanila. Sa pagtayo niya sa ibabaw ko, napansin kong ang amoy niya ay natatakpan ng mga lobo na nakapalibot sa akin.
Siya ay malaki, puro muscle. Pumaibabaw siya sa akin, may makintab sa kanyang kamay. Ang pagiging tao ko ang nakapansin kung ano ito.
Isang syringe. Sinubukan niyang bumaba at nag-panic, nagsimula akong magpumiglas, sinubukang makalaya.
Ano ang gagawin nila sa akin? Papatayin ako? I-dissect ako para sa pag-aaral nila? Sasabog ang aking puso palabas ng aking dibdib nang bumaha sa akin ang takot.
Unti-unting umatras ang pagiging lobo ko. Dahan-dahan akong nakakuha ng kontrol, na nangangahulugan din na ang aking emosyon ay babalik nang buong lakas.
Ang sakit sa aking balikat ay naging manhid sa takot na matuklasan. Ang isa pang sakit, isang nakakukurot na sensasyon sa aking leeg, ay dumating at umalis, at naramdaman kong humina ako.
Nakipaglaban ako hanggang sa dumating sa akin ang isang kakaibang sensasyon. Naramdaman ko ang aking balahibo na nagbigay daan sa laman, ang ngipin ng lobo na ngayon ay lumulubog at dumidiin sa aking balikat.
Sumigaw ako, at inayos niya ang hawak niya upang magkasya sa aking mas maliit na katawan, pero hindi niya ako pinakawalan.
Pagkatapos, narinig ko ang pagtunog ng aking mga buto na gumagalaw pabalik sa lugar. Sinubukan kong kumawala sa aking panic, sa bingit ng hysteria.
Ang sakit mula sa aking sapilitang pagpapalit anyo ay masyadong matindi. Sinubukan kong ibaluktot ang aking sarili habang ang isa pang pagbagsak ng sakit ay gumimbal sa aking katawan.
Nanginig ang aking mga paa bago sumabog ang aking mga kamao. Ang aking mga daliri ay nabuklat at kumibot sa mundo, naghahanap ng anumang mahahawakan.
Ang aking mga paa ay humukay sa lupa habang ang mga buto ay nabali, desperadong inilibing ang kanilang mga sarili na para bang kaya akong patayuin ng aking paanan.
Pumailalim ang aking mga kuko sa maselang balat sa aking mga daliri sa kamay at paa, pumapaikli sa kanilang normal na haba para sa tao.
Tumunog ang aking gulugod nang tumuwid ang likod at gumalaw ang aking vertebrae. Ang biglaang paggalaw ay halos pumunit sa akin mula sa mga panga ng lobo.
Ang aking pagpapalit-anyo ay pinupunit pabukas ang sugat sa aking balikat. Napasigaw ako nang magsimula nang tumindi ang pakiramdam ng pinagsamang sensasyon.
Sinakal ng lobo ang balikat ko at muling dumikit sa pagtatangkang hawakan pa rin ako.
Pakawalan mo ako! Sumigaw ako sa utak ko.
Ngumiwi ang lobo.
“Pakawalan mo siya hanggang sa matapos niya ang kanyang pagpapalit,” utos ng lalaki na para bang narinig niya ako, patakbo sa tabi ko.
Alam niya ang ginagawa ko. Nagpapalit ako pabalik sa harap nila, at wala akong lakas na pigilan ito.
Hawak-hawak ng lobo ang aking pang-itaas na katawan sa kanyang paghawak sa aking balikat, kaya't nang pakawalan niya ako, bumagsak ako sa matigas na lupa ng kagubatan.
Nararamdaman ko ang lupa at mga pine needles na dumikit sa aking likod at tiyan na duguan habang patuloy na malayang dumugo ang aking balikat.
Ang amoy ng aking sariling dugo ay napakatindi na ibinalik ko ang isang bugso ng apdo na lumalaban para makalabas.
Nang lumunok ako, biglang parang walang laman ang bibig ko at naging maliit at mapurol ang aking ngipin. Humikbi ako habang lumukot ang nguso ko at naging pang-taong ilong at bibig ko.
Ang huli ay ang aking panga na masakit na gumalaw pabalik.
Huhingal ako at sinubukang ibangon ang sarili, pero natumba ako, hindi na makagalaw.
Ang malamig na hangin ng gabi ay masarap sa pakiramdam sa aking nilalagnat na katawan, at nararamdaman ang mga matang nakatingin sa akin, sinubukan kong ibaluktot ang aking sarili.
Ang lahat ng mga lobo ay umungol sa paligid ko at lumapit. Nakikita ko ang mga paa habang tumigil sila sa harap ng mukha ko.
“Tama na. Hindi na siya banta,” sabi ng lalaki.
Sinubukan kong igalaw ang aking ulo upang makita siya nang mas mabuti, pero isang pulgada lang ang kaya nito igalaw.
Lupa at maliliit na bato ay nadadama ko habang dumikit ang mga ito sa aking mukha na basa mula sa aking walang katapusang pagdaloy ng luha.
“Jeremy, nakikilala mo ba ang tampalasang ito?” sigaw ng lalaki.
Isa pang lalaki ang lumapit sa akin mula sa dilim. Napabilis ang paghinga ko, habang ang unang lalake ay yumuko sa tabi ko.
Napangiwi ako nang lumapit ang kamay niya sa mukha ko at humikbi.
Mahigpit na hinawakan ng lalaki ang pisngi ko nang hindi ako sinasaktan at ibinaling ang mukha ko upang mas makita ito ng lalaki na si Jeremy.
Tumayo sa ibabaw ko si Jeremy. Bumagsak ang mga anino sa kanyang mukha, dahilan upang hindi maintindihan ang kanyang mga features. Lumuhod siya sa kabilang side ko upang mas makita ako.
Sinubukan kong bumaluktot nang mas mahigpit sa aking sarili, pero nagawa ko lamang na kumibot. Ang lupa sa ilalim ko ay kumakagat sa aking laman, pero ang pakiramdam ay nagsimulang humupa.
“Relax, maliit na tampalasan. Walang mananakit sa iyo ngayong gabi, ”sabi ni Jeremy habang inaalis ang buhok sa mukha ko. “Hindi ko siya kilala. Sa palagay ko wala siya sa aming mga talaan.”
Talaan? Tampalasan? Ang mundo sa paligid ko ay lumalabo, at lalong humihirap na maunawaan ang mga bagay.
Nagsisimula nang mawala ang pag-aalala ko sa pagdakip sa akin.
“Paanong naging posible iyon? Mayroon kaming tala ng bawat tampalasan sa lugar,” sinabi ng isang lalaki.
“Ang isang ito ay maaaring dumadaan lamang, Patrick.”
“Malalaman natin,” ang lalaki na si Patrick ay tumugon. “Maaaring hindi natin malaman maliban na lamang kung madala natin siya sa medical sa lalong madaling panahon. Duguan na siya “
Tumayo si Patrick, at gumaan ang loob ko.
Akala ko maglalakad na siya palayo nang muli siyang bumalik sa paningin ko. May dinikit siya sa aking dumadaloy na sugat at nag-apply ng pressure para subukang pigilan ang dugo.
Napangiwi ako sa biglaang pressure, pero habang ang lahat ay nagiging manhid, hindi na ito nag-abala sa akin nang matagal.
“Hawakan mo ito,” sabi ni Patrick, at nakita ko ang madilim na mukha ni Jeremy na lumalangoy pabalik sa paningin habang idiniin niya ang tela sa akin.
May tumakip sa aking nanginginig na katawan. Amoy ito ng lalaking tumayo sa ibabaw ko. Malaki at maiinit na kamay ang dumulas sa ilalim ko.
“Humanda ka,” bulong ni Patrick habang inaangat ako sa kanyang mga braso.
Sumilay ang mga bituin sa harap ng aking mga mata sa biglaang paggalaw.
Ang aking katawan ay sumandal sa hubad na dibdib ni Patrick, at napagtanto kong tinakpan niya ako ng kanyang jacket at ginamit ang kanyang shirt upang pigilan ang pagdugo ko.
Naalala ko na hubad ako, pero hindi ko na din maisip pa ang aking sarili. Ang aking paningin ay nagsimulang biguin ako habang ang kadiliman ay gumalaw na parang mga ulap ng ulan sa aking mga mata.
Naramdaman ko ito nang magsimula nang maglakad si Patrick, at naririnig ko ang usapan ng mga kalalakihan, pero hindi nagtagal ay naging static ang kanilang boses.
Hindi ko na napigilang bumagsak ang mata ko. Ang huling nakita ko bago tuluyang pumikit ay ang buwan.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
2
Nang magising ako, napapaligiran ako ng mga hindi pamilyar na mukha. Mga mukha na lumangoy sa aking paningin. Sa pagkakahiga ko, binulag ako ng maliwanag na puting ilaw sa itaas.
Sinubukan kong italikod ang aking buong katawan dahil pakiramdam ko ay nasusunog ako, at ang mga puting ilaw na iyon ang sanhi.
“Gising na siya! Hawakan mo siya!” sigaw ng isang babae.
Hinawakan ako ng mga kamay mula sa iba’t ibang direksyon, pinipigilan ako.
“Ugh. Hindi siya gumagaling! Nawawalan siya ng maraming dugo!” ang boses ng parehong babae ay umalingawngaw sa pagkabigo.
Isang nakakainis na tunog ang narinig ko sa tabi ko. Kakaiba ‘yun. Parang kasabay ng tibok ng puso ko. May bahagi ng sarili ko na tila dapat alam ko na kung bakit ganoon.
Naramdaman kong kalahati lang ng sarili ko ang narito sa sandaling ito. Ang ibang bahagi ko ay nawala na. Kahit balisa, sinubukan kong magpumiglas laban sa mga bisig na nakahawak sa akin.
Ang isang bahagi ng sarili ko ay nawawala, at hindi ko alam kung kinuha siya ng mga taong ito o kung sinusubukan nilang ibalik siya.
“Jeremy! Kailangan ko ang tulong mo upang hawakan siya!” sigaw ulit ng babaeng ‘yun.
Ang isang mangkok na may lamang madugong basahan ay lumagpas sa aking harapan.
Pinanood ko ito hanggang sa nawala ito sa aking paningin, na kung tutuusin ay ilang pulgada lamang ang layo mula sa akin, habang tila ang aking ulo ay ayaw nang gumalaw.
“Ano ang ibinigay mo sa kanya? Dapat ay nagpapagaling na siya! Alam mong ang ilang mga tampalasan ay hindi ganoon lakas,” tanong ng babae.
Isang pamilyar na boses ang sumagot, “Ang isang ito ay malakas. Sana ay nakita mo siyang makipag-away.”
Ang boses na ‘yun. Narinig ko na ito dati, hindi ba? Hindi ako sigurado dahil may kakaibang tunog sa aking tainga.
May isang tao sa likuran ko na kumuha ng isang mainit na basahan at nagsimulang linisin ang aking mukha. Ang parehong tao ang naglinis sa aking leeg at dibdib. Sunod naman ang balikat kong hindi naman nasugatan.
“Siya ay unmated,” sambit ng isa.
Ang boses na iyon na naman. Ano ang ibig sabihin nito?
Bakit hindi ko maalala kung nasaan ako? May isang masamang nangyari, at ngayon ay nandito ako.
“Hoy! Humawak ka diyan, munting tampalasan! Hey, Dok, sa palagay ko malapit na siyang mawala. ”
Mawawala ako? Hindi ba niya alam na nawala na ang isang bahagi ko? Dapat alam niya. Tumulong siya sa pagkawala ko. Ang ilaw ay lumabo, at ang aking mga mata ay nagsimulang pumikit.
Nawala ang pagtunog tulad ng pagkawala ko.
Dahan-dahang bumukas ang aking mga mata. Ang mga ilaw ay malabo sa itaas, at sa ilang kadahilanan, naniniwala akong dapat silang maging mas maliwanag.
Kanina ay mas maliwanag sila. Kanina? Kanina pa ba ako nandito? Mabigat ang pakiramdam ng buong katawan ko. Sinubukan kong igalaw ang aking mga braso, pero hindi ko magawa.
Ang aking mga daliri ay gumagalaw, pero hindi ko maiangat ang aking mga braso.
Lumingon ako upang tingnan ang braso ko. Ito ay nakapwesto sa isang mahirap na anggulo, nakakabit sa isang repositionable armrest.
Ang mga tubo ay nakadikit sa aking pulso. Sa dulo ng mga tubo, nakita ko ang isang IV bag na nakasabit sa itaas. Isang napakalaking pagsisikap na iharap ang aking ulo sa kabilang panig.
Ang isa ko pang braso ay nakakabit din, tila may nakalabas na mga pakpak sa magkabilang panig ko.
Sinusubukan kong igalaw ang aking mga binti, pero parehas lamang ang nararamdaman ko. Naigagalaw ko ang aking mga daliri sa paa, pero hindi ko maigalaw ang aking mga binti.
Alam kong dapat akong mag-alala, pero parang nawalan na ako ng pakialam. Alam kong masama ito, pero wala na akong nararamdaman.
“Kamusta siya?” Narinig ko mula sa kung saan sa silid. Boses ng isang lalaki.
“Ang kanyang deltoid muscle ay napunit at ang cephalic vein ay nasira. Ang kagat ay malapit sa radial nerve, kaya't maaaring magkaroon ng pinsala sa ugat kung hindi siya gumagaling nang tama.
“Hindi siya gumagaling. Ang kanyang tissues ay dahan-dahang bumabalik sa dati simula kanina. Maliban doon, maayos ang kanyang kalagayan, ”sagot ng isang babae, na tila galit.
Pinag-uusapan nila ako? Hindi ako gumagaling?
“Hindi mo dapat ginamit ang gamot na iyon. Nasa mga experimental stage pa rin ito,” sabi ng babae, na hindi binibigyan ng pagkakataon ang lalaki na sumagot muli.
Isang tao, ang lalaki sa palagay ko, ang bumuntong-hininga.
“Akala ko magiging mabuting paraan ito upang mabawasan ang pinsala. Hindi siya sasama sa amin nang basta. Palaban ang babaeng ito. Lumalaban pa rin siya kahit hawak na namin ang mga kamay niya,” ang sagot ng lalaki.
Dapat pinag-uusapan nila ako.
“Nakuha namin ang kanyang sasakyan,” sabat ng isang boses sa silid. “Mukhang nakatira siya isang oras mula dito.
“Paano siya nakalusot sa amin?” tanong ng unang lalaki.
“Hindi ko alam. Mukhang ilang taon na siyang nandoon,” saad ng pangalawang boses.
“Ilang taon?” sagot ng nauna. “Hindi ako makapaniwala na hindi pa siya napapansin ng sinuman hanggang ngayon.”
Narinig ko ang paglapit ng mga yabag. Sinubukan kong ibaling ang aking ulo upang makita kung sino ang darating, pero hindi ko masabi kung saan sila nagmumula. Lahat ay umaalingawngaw.
“Gising na siya, pero wala pa rin siya sa wisyo. Sa tingin ko, mga ginoo, hindi niyo makukuha ang kasagutan ngayong gabi,” sabi ng boses ng babae.
Isang mainit na kamay ang humaplos sa ulo ko.
“Mukhang mas maayos na ang lagay mo,” bulong niya sa akin habang naglalakad papunta sa braso ko.
Ibinaling ko ang aking ulo papunta sa aking kamay na may IV bag. Nakita ko ang isang matandang babae na nakasuot ng puting jacket at asul na scrubs, ang kanyang namumuting buhok ay nakaladlad sa likuran.
Isang kamay na may asul na guwantes ang nagtaas sa aking IV tube, habang hawak ang syringe sa kabilang kamay. Ipinasok niya ang syringe at pagkatapos ay binuksan ang tubo ng IV.
Pagkalipas ng ilang segundo, naramdaman ko ang isang malamig at mainit na sensasyon patungo sa aking mga ugat. Isang mainit na kamay ang bumalik sa paghaplos sa aking ulo habang unti-unti akong nakakatulog.
Nilalamig ako. Sobra-sobrang lamig.
Sumakit ang aking katawan, at mas pinapatindi ito ng lamig. Pinilit kong ipikit ang aking mga mata upang umiwas sa ilaw na nagsisimulang pumasok sa aking kawalan ng malay.
Hawak ang aking kumot, hinila ko ito pataas, sinusubukang huwag pakawalan ang natitirang init. Isang malakas na putok ng metal ang umagaw sa akin mula sa aking pagkaantok papunta sa pagkakaroon ng malay.
Nang imulat ko ang aking mga mata, nasilaw ako ng mga maliliwanag na puting ilaw. Sumakit ang ulo ko at mata ko.
Sinubukan kong takpan ang aking mga mata gamit ang aking kamay, pero sa pag-angat ko ng aking braso, may kirot na dumaan sa aking balikat at papasok sa aking braso, na pinapahinto ako.
Ang sakit na ito ang nagpa-alala sa akin kung ano ang nangyari. Ako ay dinakip, pero paano ako napunta dito?
Mga piraso lamang ng nakalipas na gabi ang naalala ko. pero sigurado ako na dinakip ako. Pagkaupo, tinulak ko ang aking sarili paatras hanggang sa makakaya ko.
Tumama ang aking likuran sa isang malamig at matigas na bagay, at pagtingin ko sa paligid, napagtanto kong ako ay nasa maliit na concrete cell na may malaking metal door.
Ang pintuan ay mayroong isang maliit na silipan sa gitna. Ang silid ay naiilawan ng malalaking fluorescent lights. Ako ay nasa isang maliit na metal bed na may manipis na kutson.
Wala rin akong damit.
Bumilis ang paghinga ko habang nakakapit sa manipis na kumot. Sinubukan kong takpan ang katawan ko hangga't makakaya ko, pero ang manipis na kumot ay walang nagawa upang maibsan ang aking kaba.
Wala rin itong nagawa upang maprotektahan ako sa lamig. Tahimik kong sinubukan na iangat ulit ang braso ko. Maaari ko lang iunat ang aking braso hanggang sa magsimulang sumakit ang aking balikat.
Nang siyasatin ko ang aking injury, napansin ko na may naglinis at nag-bandage dito. Habang nakahubad ako. Nakahubad at walang malay.
Uminit ang pisngi ko. Pakiramdam ko ay nilapastangan ako, at nais ko na lang umuwi. Iyon ay kung pwede ako magdesisyon.
Malamang ay alam ng mga taong ito kung ano ako. Nakita nila akong nagbabalik-anyo. Malamang ay alam na nila mula pa noon kung minamanmanan nila ako.
Ano ang gagawin nila sa akin?
Ang biglaang tunog ng mga yabag ng paa ang pumutol sa aking mga naiisip. Habang mahigpit ang kapit sa kumot, isang milyong mga senaryo ang sumulpot sa aking isip, wala ni isa ang mabuti.
Sobra ang takot ko nang tumigil ang mga yabag sa labas ng aking pintuan at isang lalaki ang sumilip sa akin mula sa bintana. Sinubukan kong huwag ipakita ang takot sa nararamdaman ko.
Nakakatakot tumingin,naisip ko. Mukhang masama.
Nagsimulang bumukas ang pinto, at isang isang impit na sigaw ang lumabas sa aking mga labi. Sa loob ko, dumaing ako. Isang palpak na plano.
Hinila ko ang kumot pataas nang isang napakalaking lalaki ang pumasok.
Malaki ang kanyang pangangatawan, at alam kong kung nasa ibang lugar ako, isang kakaibang reaksyon ang makukuha niya mula sa reaksyon na mayroon ako ngayon.
Napatingin ang mga mata ko sa pintuan nang isara niya ito sa kanyang pagpasok. Wala akong nakita kundi ang kongkretong pader at mas maraming mga ilaw sa likuran niya.
Sa isip ko, sinubukan kong bumuo ng plano nang humarap siya sa akin. Isang uri ng palusot na kahit papaano ay may katuturan.
Naiisip ko ang aking sarili na sinusubukang ipaliwanag sa lalaking ito na hindi niya ako nakitang magpalit ng anyo mula sa isang lobo patungo sa isang babae.
Na ako ay isang normal na tao at lahat ng ito ay labag sa batas kaya mabuti ay idaan na lang sa tawa at umuwi na lang.
Base sa matigas na ekspresyon ng kanyang mukha, masasabi kong hindi iyon posible.
Tumingin sa akin ang lalaki, at magkahalong pagkasuklam at awa ang nakita ko sa kanyang mukha. Tiningnan ko siya, ang mukha niya ay tila kumakalabit sa alaala.
Isa ba siya sa mga lalaki mula sa kagubatan? Habang nakasandal sa metal na pintuan, iniunat niya ang kanyang mga braso. Kahit na takot na takot ako, kinailangan kong labanan ang kagustuhang umirap.
Sige. Napakalaki mo, at nakakatakot, at marahil ay kumakain ng mga baby bunnies para sa agahan. Naiintindihan namin ito.
Sa wakas, matapos ang kanyang pagpapasiklab, sinabi niya, “Nagpalit-anyo ka at tumakbo sa teritoryo ng isang pack. Ano ang ginagawa mo, at nasaan ang iba? “
Kumurap ako nang ilang beses, bahagyang nagulat, at medyo nasa alanganin din. Tiyak na alam niyang nagbabagong-anyo ako.
“Ex-excuse me, ano?” Magalang na tanong ko hangga't maaari. Hindi ako nagsisinungaling na kahit ang aking mga vocal cords ko ay nanginginig.
“Nagpalit-anyo ka sa aming teritoryo, at may iba kang pinaplano. Ano ang iyong pakay, sino ang kasama mo, at nasaan sila?” matalim na tanong ng lalaki, parang napipikon na.
Pakiramdam ko, ako ay nasa isang panaginip kung saan bumalik ako sa high school, pumapasok sa klase, at kumukuha ka ng pagsusulit na hindi mo pa pinag-aaralan.
“P-pakiusap. Wala akong misyon. Nagpalit-anyo? Ang iba pa? Nag-iisa lang ako noong dinukot ako,” sagot ko, pinigilan ang galit na nagsimula nang sumiklab sa loob ko.
Tinulak ng lalaki ang sarili mula sa pagkakasandal sa pader at halos sumisigaw habang naglalakad palapit sa akin.
“Nakita ka naming magpalit-anyo at tumakbo sa aming teritoryo. Nagpalit-anyo kami at hinabol ka. Alam mo ang ginawa mo. Ngayon ay sasabihin mo sa akin kung ano ang ginagawa mo dito, o pipigain ko ang katotohanan mula sa iyo! “
Ang boses nito ay tumalbog sa kongkretong mga pader. Napairap ako sa bawat salita. Mukha siyang seryoso, pero sa kung anong kadahilanan, sa isang bagay lang ako nakatuon. Sinabi niya na “nagpalit-anyo kami.”
Nangangahulugan ba iyon…?
Umusbong ang ngipin ng lalaki, at tinitigan ko ang mga ito na may halong takot at pagtataka. Tumayo ako at iniabot ang isang kamay patungo sa kanyang bibig.
Napahinto ako sa ungol ng lalaki. Gulat na gulat ang mukha ng lalaki, malinaw na nagulat sa reaksyon ko.
“Kaya mo rin ba? Magpalit-anyo?” Bahagyang kumunot ang ilong ko nang gamitin ang kanyang mga salita.
Habang humahakbang paatras, tiningnan niya ulit ako. “Oo,” mahina siyang sumagot, hindi sigurado kung ano ang gagawin sa sitwasyon.
“Ano ang ginagawa mo dito?” tanong niya ulit, gamit pa rin ang marahang boses.
“Gusto ko lang tumakbo,” totoo ang nasagot ko.
Umiling siya, sinusubukang linisin ang isip. “Isa kang tampalasan. Nag-iisa ka lang ba, o madalas kang tumatakbo kasama ang iba? “
Ako naman ang humakbang paatras sa oras na ito. Ang mga kamay na nakakapit sa aking kumot ay nanginginig kasabay ng buo kong katawan nang biglang tumama ang kawalan ng pag-asa at galit.
Galit na galit ako, nais kumawala ng pagiging taong lobo ko, nais lumaban at gumawa ng paraan upang makalabas sa kwarto na ito, nais na mabuhay.
Nagin mas nakakalito ang lahat ng nararamdaman ko.
“Makinig ka. Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin ng tampalasan. Humihingi ako ng paumanhin kung napunta ako sa teritoryo niyo o kung ano pa man, pero wala kang karapatan na dakpin kung sinuman ang gusto mo.”
Nagsimula akong manginig nang husto, at tahimik akong nanalangin na huwag magalit sa akin ang taong ito, pero wala na akong kontrol sa puntong ito.
“Hindi ako tumatakbokasama ang kahit sino. Nag-iisa ako. Ako lang. Hindi pa ako nakakakilala ng ibang tulad ko.”
Matapos akong tignan mula taas hanggang baba, tumalikod ang lalaki para umalis.
“Teka!” Sumigaw ako, desperado. “Pakiusap. Ano ang lugar na ito? Kung ito ay isang laboratoryo o kung ano, hindi ako nabibilang dito. Hindi ko kailanman sinaktan ang sinuman. Pakiusap. Wala akong sasabihin kanino man. Hayaan mo na lang akong umuwi. “
Napuno ng maliliit na luha ang aking mga mata. Galit na galit ang taong lobo sa loob ko. Sa kanya, hindi ito ang oras upang magpasakop. Malumanay na tumingin sa akin ang lalaki at lumabas ng pintuan.
Tumayo ako at tumitig saglit sa pintuan bago ako bumagsak pabalik sa aking kama, tahimik na mga luha ang dumaloy sa mukha ko. Tapos na. Alam na nila kung ano ako.
Ang taong iyon ay malamang na nagtrabaho para sa tao na nasa clearing. Kung siya man ay tao. Hindi ko na alam kung ano ang gagawin sa sitwasyong ito.
Sino ang nakakaalam kung ano ang gagawin nila sa akin. Paano kung hindi nila ako pinaniwalaan? Paano kung nais nilang hanapin ang iba at hindi ko sila matulungan na gawin iyon?
Mawawalan ba ako ng halaga sa kanila? Ano ang gagawin nila kung wala akong halaga sa kanila?
Umikot ako pabalik sa aking orihinal na posisyon, hinila ko ang aking mga binti paakyat sa aking dibdib habang nanginginig ako. Malamig pa rin, at nakahubad pa rin ako.
Gaano ba kahirap na bigyan ako ng damit? Sa buong oras na pag-upo ko rito, pabalik-balik lamang ang nararamdaman kong takot at pananabik na natuklasan ko ang ibang katulad ko.
Sumagi sa aking isipan na siguradong may iba pa. Hindi maaaring ako lang mag-isa, at hindi iyon pagyayabang.
Hindi ko lang inisip na makakatagpo ko sila. Lalo na at isang buong grupo ng mga ito.
Dahil lumaki akong palipat-lipat ng bahay-ampunan mula sa pagkapanganak, wala akong permanenteng relasyon sa aking buhay pati na rin ang kinakailangang mga kasanayan upang mabuo ang mga ito.
Sanay ako sa mga taong pansamantala. Sanay sa mga taong nagsasabi ng magagandang bagay kahit hindi totoo at mga taong nangangako kahit walang balak tuparin.
Sa edad na labing-anim, noong una akong nagpalit-anyo, wala talagang nakapansin ng pagbabago sa akin. Walang nakapansin na nakikipaglaban ako upang maunawaan ang bagong natagpuan na bahagi ng aking sarili.
Nakita ko ito bilang isa pang dahilan upang maglagay ng distansya sa pagitan ng sarili ko at ng iba.
Kahit magtagal ako sa isang lugar at magkaroon ng mga kaibigan, hindi ko naramdaman na totoo ang mga ito. Mayroon akong sikretong dapat itago.
Dahil hindi ako lubusang nagpapakilala kahit kanino, hindi ko rin inasahan na may magpapakilala nang totoo sa akin. Nangangahulugan iyon na walang makakaalam sa aking lihim at hindi ko malalaman ang kanila.
Tatakbo ako nang mag-isa habambuhay. Kung sakaling makita ko ang aking sarili kasama ang isang tao, ipinangako ko sa aking sarili na hindi ko rin ito sasabihin sa kanila.
Hindi ko alam kung ano ang gagawin nila o kung ano ang ibig sabihin ng sikretong ito para sa aking kinabukasan, o kanino man. Para sa kanilang kaligtasan, tatahimik ako.
Ang pagkakaroon ng kakilala sa na may kakayahang magpalit-anyo, na alam na kaya ko rin, ay isang masaya at hindi inaasahang sorpresa. Nangangahulugan iyon na maaari akong maging tunay sa sarili ko kasama ang isang tao.
Malas lang na nangyari ito kapalit ng aking kaligtasan, aking kalayaan, at aking mga damit! Pagbangon ko, binalot ko ang kumot sa aking katawan at nagsimulang maglakad.
Hindi ko mapigilan ang panginginig ng aking pagod na katawan. Ang pagkilos ay dapat makatulong na mainitan ako. Hindi ko na maalala ang ganitong klase ng lamig. Karaniwan akong nanatiling mainit.
Habang ang iba ay nagbibihis ng magkakapatong na mga damit upang labanan ang lamig, normal na kakailanganin ko lamang ang aking amerikana. Minsan nagdagdag ako ng isang patong upang magmukhang normal sa mga tao sa paligid ko.
Bagaman hindi ito komportable, naisip kong mas gugustuhin kong maging mainit kaysa malamig.
Ang iba pang mga kababaihan sa trabaho na nagpapatong ng mga damit, umaangal kapag sobrang lamig, pero nagrereklamo rin tungkol sa “women’s winter” kapag tag-init.
Sa puntong ito naniwala ako na ang pagiging isang babaeng tao ay nangangahulugang ikaw ay laging malamig. Nagpasalamat ako na hindi ko ito naranasan.
Hanggang ngayon. Mayroon akong pakiramdam na ang mataas na temperatura ng katawan ko ay may kinalaman sa aking pagiging taong lobo. May itinurok sa akin kagabi.
Marahil ay ginugulo nito ang aking pagiging taong lobo? Iyon ba ang dahilan kung bakit ako sobrang nilalamig? Dahil naiisip ko ang pagiging taong lobo ko, hindi ko maiwasan isipin ang pagpapalit ng anyo.
Magiging mas mainit ako, at hindi masyadong nakahubad kapag natakpan ng balahibo.
Itinigil ko ang aking paglalakad, seryosong pinag-iisipan ang pagpapalit-anyo. Alam na ng lahat dito kung ano ang kaya ko.
Nakita na nila akong magpalit-anyo. Tapos na ang pangyayari. Hindi ko na kailangang huminto habang naghihintay upang malaman kung ano ang mangyayari sa akin.
Marahil ay mas magkakaroon ako ng pagkakataon na labanan sila at maging matagumpay kung sa susunod na pagbukas ng pinto kay taong lobo ako.
Bubuksan pa ba nila ang pinto kung pagsilip nila ay nakita nila ako bilang taong lobo, o hihintayin nila akong magbalik-anyo?
Isa lang ang paraan upang malaman. Habang nakaupo sa gilid ng kama, ipinikit ko ang aking mga mata, hinihimok ang pagpapalit-anyo na dumating. Tapos tumigil ako.
Naaalala ko kung gaano kasakit ang pagpapalit-anyo. Hindi ko pa naranasan ang sakit na ganoon mula pa noong unang beses na ako ay nagbago.
Ang pagpapalit-anyo noong nakaraang gabi ay naging marahas at hindi inaasahan. Hindi ko ito pinasimulan, at hindi ko ito mapigilan. Naramdaman kong wala akong kontrol.
Ang pagtunog ng aking gulugod ay muling nagpaalala sa akin kung gaano ito kasakit.
Napapikit ako, pinakalma ko ang aking paghinga. Ako ang may kontrol ngayon. Paulit-ulit ko itong sinasabi sa isip ko hanggang sa maniwala ako.
Matapos kong kumalma ay maaari na akong magsimulang kumonekta sa taong lobo na natutulog sa kalooban ko.
Pagkatapos ng ilang minuto, naramdaman ko… ay wala. Umiling ako sa pagkabigo at sinubukan muli, pero wala pa ring nangyari.
Ang pinakanakakainis ay hindi naman nawala ang pagiging taong lobo ko. Siya ay nakakapit lamang, nagmamakaawa sa akin upang palayain siya, pero hindi ko magawa.
Pagdilat ng aking mga mata, napagtanto kong hindi ako maaaring magpalit-anyo. Isang bagong uri ng takot ang bumalot sa akin. Wala akong magawa
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
