The Secrets of Sin

Nang mamatay ang ina ni Marcella Sinclair, hindi n'ya mapigilang maramdaman na maging pabigat sa kanyang eighteen-year-old na kapatid na si Erik. Kaya nang nakatanggap s'ya ng offer ng malaking pera bilang isang stripper, tinanggap n’ya ito. Walang dapat makaalam … lalong lalo na ang kanyang kapatid, na nagpupursiging manatili s’yang dalisay at inosente habang buhay.

Rating Ng Edad: 18+

Original Author: E.J. Lace

“Ms. Sinclair, wag ka munang umalis pagkatapos ng klase. Kailangan kitang makausap.”

Never akong nagkaroon ng good luck, katulad nga ng sabi nila, kung hindi ka nagkaroon ng bad luck then hindi ka rin magkakaroon ng good luck.

Ang perfect grades ko ay bumagsak pababa sa kamay ng lalaking ito.

“Hindi, hindi po, Sir. Tinatry ko po talaga ang hardest ko. Inaayos ko po talaga ang mga grades ko sa klase n’yo, Sir. Sana mapakita ng kasunod na assignment na ‘to ang effort ko.”

“Nagdududa ako na kaya mong maipasa ang klase na ito nang mag-isa, Miss Sinclair. Naisip mo bang kumuha ng tutor?”

“Mr. Keats, maganda po ang idea, pero hindi ko kayang i-afford ito. Hindi ko sigurado kung saan ako nagkakamali, kung bibigyan n’yo ako ng panahon I’m sure kaya kong itaas ang grades ko.”

“Hindi ako naniniwala sa optimism Miss Sinclair, sa katunayan ito ay hindi magandang choice para sayo this time.”

“Sir, please. Gagawin ko po kahit anong assignment para sa extra credit para maiangat ang grades ko. Hindi ako pwedeng bumagsak sa klase na ito, kailangan ko ang lahat ng credit sa curriculum ko para makapasa. Kung babagsak ako dito hindi ako makaka-graduate sa klase ko next year. Please po, Sir. Please reconsider.”

Nakiusap ako sa kanya nang buong puso, kailangan kong pumasa. Hindi ako pwedeng bumagsak, kailangan kong grumaduate para makapunta ako sa college.

Dalawa ang trabaho n’ya, bahagya ko nalang s’yang makita ngayon at kung babagsak ako mapupunta sa wala ang lahat ng hirap n’ya. Kung babagsak ako sa subject na ito then binagsak ko rin si Erik at hindi pwedeng mangyari ‘yon.

Matagal na nang iwan kami ni Papa, ni hindi ko na s’ya naaalala. Kaming dalawa nalang laban sa mundo.

Ang kanyang grey na suit ay nakakulubot sa may balikat at nahihila sa gilid, pinapakita ang kanyang puting damit na naka-tuck sa kanyang grey slacks.

Tumalikod s’ya sa’kin, kinuha ang isang yellow post-it note mula sa mesa.

Tumango si Mr. Keats at pinaalis na ako, halos lumukso ako palabas ng silid at papunta sa’king locker.

Hindi n’ya kayang alagaan kami pareho forever. Ni hindi sya nagkaroon ng pagkakataon na magluksa para kay Mama bago s’ya bumalik sa trabaho.

Alam kong nagpupursigi s’ya at hangga’t maaari ay hindi ako pinagaalala.

Si Erik ang aking personal na Superman. Hindi ko s’ya kayang i-let down.

Matapos kong matiyak na dala ko ang lahat bago umalis ng school naglakad na ako pauwi. Ilang blocks lang ang layo kaya hindi nagtagal ay nasa bahay na ako at nagmadaling tapusin ang mga gawaing bahay.

Hindi uuwi si Erik hanggang hatinggabi kaya naman ang siguraduhing may hapunan s’ya at malinis na damit ay big deal. Matapos kong magluto at maglinis, sinigurado kong maging on time para kay Mr. Keats.

Umalis ako ng may extra na forty-five minutes, sinakyan ko ang bus na dadaan sa bayan at bumaba ako sa tamang bus stop. Matapos i-check ang post-it nang hindi bababa sa sampung beses, nahanap ko ang address in time.

Nang buksan ni Mr. Keats ang pintuan, nagulat ako. Ang normal attire n’ya sa school ay suit and tie kaya strange ang makita s’ya sa kanyang bahay.

“Late ka, Miss Sinclair.” Ang kanyang mga mata ay nakatingin sa’kin, ginagawa akong self-conscious. Tiningnan ko ang aking relo para makita kung on time nga ba ako.

“Pasensya na, Mr. Keats. Ang akala ko sabi mo five o’clock.” Tumingin ako sa baba, nakatitig sa kanyang puti at itim na sliders. Katulad ng mga bata sa school ko manamit si Mr. Keats sa kanyang spare time. Alam kong hindi s’ya ganoon katanda, siguro mid-thirties at the latest.

“Tama ang narinig mo, kung hindi ka maaga ay late ka. Hindi ko tatanggapin ang pagiging late. Kung sakaling nakakalimutan mo Miss Sinclair, binibigyan kita ng pabor at hindi ako papayag ma-taken advantage of.”

“O-opo sir. Naiintindihan ko. I’m sorry. Hindi na ito mauulit. Pinapangako ko.” Ibinaba ko ang aking mata, walang tapang na harapin ang kanyang tingin. Para bang mahihigop ako sa kanyang evil vortex kung titingnan ko s’ya kahit saglit. Parang s’ya ay si Medusa at magiging bato ako or something.

Nang hindi nagsasayang ng kahit isang segundo sinundan ko s’ya, sinara nang marahan ang pinto para maibigay ang lahat ng atensyon sa kanya. Tinanggal ko ang aking bag at naghintay sa kasunod na instruction.

Maganda ang kanyang bahay, talagang bahay ng isang lalaki. Masasabi kong magisa s’yang nakatira dito, amoy panlalaking cologne at ang pagkawala ng dekorasyon ay nagpapahiwatig na single s’ya.

Hindi sa kaya n’ya magkaroon ng pakialam since wala kaming pera dati at ang lahat ng extra ay napupunta sa bisyo n’ya.

Nakakita ako ng isang maliit na bag nito sa ilalim ng kama, isang maliit na bag sa drawer ng aparador at mga pulbos nito na nakakalat sa kanyang side table.

Nag overdose si Mama noong Bagong Taon dalawang taon na ang nakalipas, hindi s’ya umuwi ng dalawang araw pero akala ko ay kasama s’ya ng kanyang boyfriend na si Scotty.

Nang sabihin ko sa kanya ang tungkol kay Mama at sa kuryente parang hindi s’ya nag-alala. To be fair, s’ya ay nasa isang frat party at mas upset na nandoon ako kesa kung anong nangyayari.

Hinila ni Ben si Erik mula sa party at dinala kami sa kanyang apartment sa labas ng campus. Roommates n’ya si Ross and isa pang lalaki, si Stevie. Naupo kami doon ng apat na oras hanggang sa mahimasmasan si Erik at maintindihan anong mali.

Ayon sa kaibigan n’yang si Cindy, hindi n’ya ito nakikita ilang linggo na at huling n’yang narinig ay nagkaroon ito ng problema sa isang lalaking tinatawag nilang gas man.

Chineck namin ang mga ospital at kulungan, nagtanong-tanong kami. Mukhang hindi interesado ang mga police at pinabayaan kami. Since Christmas break wala akong pasok at hindi ako makauwi dahil walang heat sa bahay.

Nanatili ako sa bahay ni Ben. Lumalabas si Erik, araw-araw hinahanap si Mama at laging wala. Kaya nang dumating ang mga pulis sa apartment ni Ben para ipaalam sa mga kamag-anak, halos para itong isang relief.

Sunset noon, ang lamig ng hangin ay parang winter at nanonood ako ng mga reruns ng Drake & Josh sa isang site na inilagay ni Stevie. Naaalala ko ito na parang hindi dalawang taon na ang nakalipas.

Tinanong nila kung nag-iisa ako, kung pwede bang umuwi ang Kuya ko. Sinabi ko sa kanila na nasa labas s’ya at on his way pauwi pero kung tungkol ito sa aking Mama ay pwede nila itong sabihin sa’kin.

Nang sinabi ni Detective Fordmen na may natagpuan silang bangkay na ka-match ng description ng nanay ko at kailangan nila itong ma-identify, umoo lang ako, at ang Kuya ko at ako ay pupunta sa morgue.

Mari ay pronounced as mar-ee. Ito ay short for Marcella.

“Patay na si Mama, at kailangan namin ni Erik i-claim ang katawan n’ya. Kakaalis lang ng mga pulis. ” Sinabi ko ng walang emosyon, hinawakan ako ng kamay ng kamatayan at ginawa akong manhid. Nalungkot ang mukha ni Ben saglit bago n’ya maibalik ang kanyang matikas na composure. Nakita kong nanigas ang panga n’ya, nakita ko ang contemplation sa kanyang mga mata. Dati nang malaking tao si Ben. Noong maliit pa ko iniisip kong isa s’yang bear. Naisip ko ang isang brown grizzly bear dahil sa kanyang dark brown na buhok. Mas matangkad s’ya sa aming lahat dati pa, pero ngayong nagwo-workout s’ya mas lalo s’yang lumaki sa ibang kadahilanan.

“Baka maling tao ang nakuha nila at baka nasa labas parin s’ya. Baka hindi pa s’ya patay.” Sa pinaka malambot na boses na narinig ko sa kanya. Si Ben ay palaging naging parang isang haligi, s’ya ang best friend at kababata ni Erik, pero naging malapit narin ako sa kanya.

Nang hinawakan ni Ben ang kamay ko naramdaman kong bumagsak ang mga pader at inanod ako ng kalungkutan. Bago pa dumaloy ang unang luha ko, yakap na ako ni Ben sa kanyang mga braso.

Yakap ako nang mahigpit sa kanyang dibdib habang umiiyak ako at binabasa ang kanyang damit. Hindi ako makahinga. Umiiyak ako nang sobra, wala pang yumayakap sa’kin ng ganoon, na parang kailangan n’ya ako sa parehong paraan na kailangan ko s’ya.

Umiyak ako nang umiyak hanggang sa maubos ang luha sa puso ko at pakiramdam ko ay empty na ako. Hindi ako binitawan ni Ben, hindi n'ya ako sinabihan na huminto o huminahon. Hinawakan lang n'ya ako habang hinahaplos ako sa buhok.

Nang makabalik si Erik, si Ben ang nagsabi sa kanya habang naghihilamos ako ng mukha. Pumunta kami ni Kuya para tingnan ang bangkay ni Mama. Naging malabo ang mga sumunod na araw.

Nang tinanong ko si Erik para hayaan ang state na magalaga sa’kin para maituloy n’ya ang kanyang buhay, nabulabog ang bahay. Si Ben, Erik, Ross at Stevie ay sinermonan ako dahil lamang sa pagtatanong ko.

“Mr. Keats, gusto mo bang magsimula dito?” Tanong ko habang nililinis n'ya ang mga nakasalansan na mga papel at inaayos ang kanyang dark red leather couch.

Parang napakatagal bago s’ya natapos at inutusan akong ibaba ang bag ko at sundan s’ya palabas ng silid.

“Miss Sinclair, sigurado akong pamilyar ka sa kasabihang double edged sword?” Tanong n'ya habang naglalakad kami sa kanyang malaking bahay. Ang mga ding-ding na gawa sa kahoy ay nagbibigay ng natural feel pero fake ang mga ito. Madilim at hindi pa naga-adjust ang mga mata ko.

“Opo Sir, pamilyar ako. ” Sagot ko mula sa likuran n'ya. Mahaba at makitid ang pasilyo. Hindi ako makalakad sa tabi niya, kailangan kong maglakad sa likuran. Wala na s'yang ibang sinabi habang pumapasok kami papunta sa isang maliit na silid na nakatago sa likuran ng mga hagdan. Pinauna ako ni Mr. Keats pumasok sa silid habang naghihintay s'ya sa may pintuan.

Ang silid ay tulad ng pasilyo, walang anumang disensyo at madilim. Lumapit si Mr. Keats sa malaking mesa na gawa sa kahoy sa gitna ng silid at naupo na parang hari sa kanyang trono.

“Ang buhay ay parang isang double edged sword, Miss Sinclair. Lahat ng nangyayari sa buhay ay may mga epekto.” Ang kanyang mga salita ay prang nagbabanggit ng mahika, pakiramdam ko ay nakakulong ako dito. Parang tinatanong at sinisentensyahan ako all in one. Tumango ako para ipakitang nakikinig ako. Isang mahabang katahimikan ang namagitan sa amin hanggang nagsalita s’ya at sinabihan akong maupo sa kanyang tabi.

Nang walang pagdadalawang isip sumunod ako at nagmadaling tumabi. Habang nakaupo nang tuwid at naka-cross ang mga paa, nag-focus ako sa aking posture.

“Bumabagsak ka sa klase ko, binigyan kita ng opportunity after opportunity para maitaas ang nakakahiyang grades mo pero sinayang mo lang ang mga ito. Ngayon, dahil ako ay isang generous at thoughtful na tao, binibigyan kita ng isang huling chance. Patay na ang nanay mo, wala kang ama, at ang guardian mo ay hindi kayang magbayad ng isang tutor, tama ba?”

Sapul ako ni Mr. Keats, sinusubukan ko naman sa klase n’ya. Hindi naman sa hindi ko naiintindihan, pero sa tuwing magpapasa ako ng work sa kanya ay parang laging mali ito. Hindi ko naging ka-close ang mga classmates ko pero nabasa ko ang gawa ni Warren, ang nakaupo malapit sa’kin at naisip kong mas maganda ang gawa ko sa kanya, pero mas mataas parin ang gradong nakuha n’ya.

“Opo Sir, tama.” Malumanay kong sagot.

“O-opo Sir…” Para akong isang batang may kasalanan na nahuli sa pagnanakaw ng cookie. Ang sagot ko ay pinangiti si Mr. Keats na pumalit sa kanyang matigas na titig. “Magandang balita ‘yan, Miss Sinclair. Masaya akong marinig ang iyong dedikasyon sa'yong edukasyon.” Binibigyan ako ni Mr. Keats ng mga papuri, pero sa halip na matuwa ako sa unang beses na purihin n’ya ako, ay naiisip kong hindi ako dapat nagpunta rito.

Kinukumbinsi ko ang aking sarili na wala akong ibang option kaya hindi ako pwedeng tumanggi.

“Ang… aking sitwasyon ay kakaiba, Miss Sinclair, naiintindihan mo naman siguro na bawat tao ay may kanya-kanyang panlasa at gusto. Ang akin ay medyo specific. Aalukin kita ng isang kasunduan. Kapag tumanggi ka, ibabagsak kita. Wala ka nang ibang pagkakataon. Naiintindihan mo ba ko?” Ang patapos n’yang tono ay parang kailangan ko kung anuman ‘yon, at totoo ito. Kailangan kong pumasa.

“O-opo, Sir.” Maikling sagot ko, ramdam ang aking sarili na lalong nanliit. Ibinaling ni Mr. Keats ang kanyang upuan sa’kin, magkahawak ang kanyang mga kamay. “Hindi ako sigurado na tunay kang may pakialam, Miss Sinclair. Kumbinsihin mo ako.” Blanko s’yang nakatitig, ang kanyang mga mata ay hindi na brown; ang mga ito ay parang mga uling sa halip na mata.

“Mr. Keats, gagawin ko ang anumang kailangan n’yo, kailangan kong pumasa. Alam kong naging mabait kayo at binigyan ako ng ilang second chances, pero sinira ko silang lahat. Pero umaasa sa’kin ang kapatid ko at hindi ako pwede maudlot ng isa pang taon. Sobra na ang binigay n’ya. Kahit ano at sisiguraduhin kong magagawa ito sa inyong kagustuhan, Sir. I swear 100% dedicated ako sa subject na ito, sa edukasyon ko, Sir.” Lumapit ako sa dulo ng aking kinauupuan habang nagmamakaawa sa kanya.

Tumango si Mr. Keats nang bahagya, na halos hindi ko napansin. Hinayaan n’yang basain ng kanyang dila ang kanyang labi habang ini-scan ako ng kanyang tingin. Tumingin ako palayo, nararamdaman na para akong isang insekto na iniisip n’yang tapakan ng kanyang sapatos. Nilinis ni Mr. Keats ang kanyang lalamunan at sumandal sa upuan. “Miss Sinclair, hindi ako tatanggap ng anumang uri ng pagsagot, pagsuway, o pagtanggi na gawin ang mga ipagagawa ko sa'yo. Malinaw ba?”

“Opo, Sir.” Bulong ko, nararamdaman na may masamang mangyayari. “Tumayo ka.” Utos n’ya. Agad akong gumalaw at tumayo nang tuwid. “Alisin mo ang iyong sapatos.” Ang kanyang boses ay biglang lumalalim, parang mga bumbilya na pumutok nang walang pasabi, nagkakalat ng mga basag na bubog sa loob ng silid. “Tumingin ka sa’kin. Wag kang titingin sa kahit ano man sa kwarto na ‘to.” Ungol n’ya, ang malalim na tono n’ya ay nagpadala ng kilabot sa’king dugo. Hindi alam kung anong balak n’ya at hindi gustong bumagsak, sumunod ako.

Habang hinuhubad ko ang aking sapatos, nakatingin ako sa kanyang mga mata na kasing itim ng madilim na kalawakan. “Ibagsak mo ang iyong buhok.” Sinasalubong n’ya ang tingin ko ng mga salita. Masama ang pakiramdam ko pero patuloy na sumunod.

Habang hinihila ko ang aking buhok mula sa sa’king ponytail at hinahayaan itong bumagsak sa aking balikat, inilagay ko ang tali sa aking pulso para hindi ko ito mawala.

Pinipigil ang pag iyak sa aking lalamunan, nakatingin lang ako sa kanyang mga mata. Ang mga itim at walang kaluluwang mga ito ay nakatingin sa akin na parang lawin.

“Hubarin mo ang damit mo.” Ang nag-iisang utos na ito ay inilaglag ang puso ko sa’king mga paa. Wala pang sinuman ang nakakita sa'kin nang hubad. Wala pa akong dine-date o kahit may pumasok habang nagpapalit ako. Kaka-eighteen ko palang pero, karamihan sa mga babae ay at least nagka-boyfriend na sa edad na ‘to. Nahalikan, pero ito ako ngayon naghuhubad sa harapan ng aking teacher para makapasa bago ko ma-experience ang lahat ng ‘yon.

Alam na wala akong choice, walang makatotohanan. Sumunod ako.

Hinila ko ang aking braso habang inilalabas ang ulo ko, pagkatapos ay ipinatong ko ang aking shirt sa upuan sa likuran ko. Kitang kita ang aking bra habang umaapaw ang aking suso sa ibabaw nito.

Huminga nang malalim si Mr. Keats nang makita ako, idinudulas ang kanyang sweatpants pababa sa kanyang tuhod, ipinasok n’ya ang kanyang kamay sa loob ng kanyang plaid na boxers. Pinanatili ko ang composure ko, tinititigan s’ya at hindi tumitingin sa ibang parte ng kanyang katawan. “Tanggalin mo ang bra mo at ibigay mo sa’kin.”

Para s’yang nasasaktan, naririnig ko ang upuan n’ya na tumutunog sa panginginig n’ya. Habang inaabot ang aking likuran, inilagay ko ang aking kamay sa malambot na cotton pad at binuksan ang latch, nang tinanggal ko ang hook ay nahulog ang straps at ang cups ng bra mula sa dibdib ko. Sinundan ng mata ni Mr. Keats ang bawat galaw ko na parang kinakain n’ya ako ng buo. Gutom ang mga mata n’ya at ready na lamunin ako.

Hinayaan kong mahulog ang straps sa braso ko, tinanggal ko ang bra. Medyo bumaba ang suso ko at tumigas ang aking nipples dahil sa temperature.

Gusto kong i-fold ang mga braso ko at takpan ang kanyang view pero masyado akong natatakot.

Sinunod ko s’ya, habang binubuksan ko ang botones ng aking jeans at hinihila ang zipper pababa tiningnan ko ang titig n’ya, parang akong hinihigop ng isang black hole. Hinayaan kong bumagsak sa alak-alakan ko ang aking pantalon, at sinipa ito papunta sa’king likuran.

Nakatayo ako sa harap n’ya suot lamang ang aking green at blue na polka dots panties, pinagmasdan n’ya ako.

“Hubarin mo.” Ungol n’ya, ang kanyang mukha ay tila tense at parang galit. Hinahayaan ang sarili kong huminga, pinigilan ko ito habang pinapasok ang daliri ko sa panty at hinayaan itong mahulog pababa. Katulad ng ginawa ko kanina, sinipa ko ito papunta sa’king likuran. Habang hubad na nakatayo ako, umungol ulit si Mr. Keats habang tinitingnan ang aking pagkababae. Dinilaan ang kanyang labi, ginapang ako ng kanyang paningin. Ang kanyang titig ay malagkit at slimy katulad ng atensyon na ito.

“Itaas mo ang iyong paa sa mesa.” Utos n’ya, habang nag kukuskus nang sobrang bilis, parang masakit ito. Itinaas ko ang aking paa, hinahayaang ang aking talampakan ay nakapatong sa sulok ng kanyang desk. Ramdam ng aking ari ang lamig ng silid habang hinahayaan ko s’yang tingnan ang aking pinakapribadong parte. Nang gawin ko ito, sa sandaling pumatak ang kanyang mata sa aking kulay rosas na hiyas, nakita ko ang kanyang katawan na umigtad at nangisay. Nanginig s’ya, at naglabas ng ungol na nag iwan ng mapait na lasa sa’king dila.

Nagsalsal pa s’ya ng ilang beses bago s’ya bumuntong hininga sa sarap, tinanggal ang kamay sa kanyang brief at hinayaang bumagsak ang kanyang ulo. Hindi ko alam anong gagawin kaya nanatili lang ako sa pwesto ko. Naka-display ang hubad kong katawan, nakataas ang aking paa sa desk, naghintay ako ng instructions. Nanatiling bukas ang kanyang kamay habang inaabot n’ya ang tissue at nilinis ang sarili n’ya. Nang itapon n’ya ang gamit na panyo sa basurahan, ini-scan n’ya muli ang aking katawan.

“Makakapasa ka na sa'king klase, sabihin mo ang tungkol dito sa kahit kanino at sisirain ko ang reputasyon mo. Magbihis ka, at umalis.” Mahinahon n’yang utos. Binaba ko ang aking binti at mabilis na tinakpan ang aking sarili.

Nang makarating ako sa kanyang living room, dinampot ko ang aking bag at textbook bago tumakbo palabas ng bahay.

Sumusunod ang aking buhok, ang aking bag ay tumatama sa ibaba ng aking likuran sa bawat hakbang, nakabalot sa’king dibdib ang aking braso para walang makaalam na wala akong bra.

Habang hinahabol ang aking hininga, halos matawa ako nang masaba ko ang sign.

“The silky bunny” puno ng kulay pink at purple na mga neon light at may kasamang matching na white neon rabbit na tumatalon. Napunta ako sa isang strip club sa pangit na parte ng town. Nilikom ang aking control sa sarili at hinayaang huminga nang mabagal, narinig ko ang mga yabag sa’king likuran na papalapit. “Hey honey, okay ka lang?” Ang isang boses na parang Fran Drescher ay itinaas ang aking tingin para makita ang isang matingkad na pulang wig sa ibabaw ng isang maputing mukha na puno ng makeup at nakasuot ng fur coat. Kailangan kong huminga at bumaba ako saking siko.

“Oh honey, ito hayaan mong tulungan kita.” Ang kanyang maliit na kamay ay dinampot ako sa bewang at hinila ako patayo. Tiningnan ako ng kanyang hazel eyes para sa ano mang sign ng injury. “Hi there, may ininom ka ba?” Pinaputok n’ya ang kanyang bubblegum at sinubo ulit ito. “H..hindi po, tumatakbo lang ako. Okay lang ako. Thank you.” Humakbang ako ng konti palayo sa kanya at sa kanyang amoy cherry blossoms na pabango.

“Honey, walang tumatakbo ng ganyan nang walang dahilan. Wala kang dapat ibigay sa’kin. Pero gusto kong makatulong. Dapat magtulungan tayong mga kababaihan. Girl power and all that shit. Ihahatid na kita pauwi. Naroon ang kotse ko. Tara na.” Inabutan n’ya ako ng saging at itinuro ang isang brown at makalawang na four-door Chevy. Kinuha ko ang saging at walang pag-iisip sinundan s’yang pumasok sa kotse. Sinuot ko ang seat belt at sinabi sa kanya ang pangalan ng street. Habang nagmamaneho, pinakilala n’ya ang kanyang sarili bilang si Brittany Hicks.

“Honey, alam kong okay ka lang. Sinabi mo na ‘yan. Pero kung gusto mo ‘tong pag usapan, pwede akong makinig. Hindi kita kilala, hindi mo ako kilala. Hindi naman sa parang pwede kong sabihin kung kanino, na hindi ko gagawin.” Tumigil kami sa isang tawiran at ramdam ko ang bigat ng aking ginawa. Parang kadena sa aking leeg ang guilt na ito at hindi ko alam pano tatanggalin.

Hindi ko alam kung dahil ba parang totoong nagmamalasakit si Brittany o siguro naive at madaling mauto lang ako, pero sinabi ko sa kanya ang lahat. Mula sa pagkamatay ni Mama hanggang sa pag-aalaga sa’kin ni Erik. Sinabi ko kung gaano s’ya nagtatrabaho at kung paano hindi ako pwedeng bumagsak.

Sinabi ko kung gaano karaming work ang inilalagay ko sa academics ko at kung bakit si Mr. Keats ang pinakamasahol. Sinabi ko sa kanya lahat. Lahat ng detalye tungkol sa nangyari at paano ako nakapasa at kung gaano ako nagi-guilty.

Nagsasabi ng totoo si Brittany nang sabihin n'yang handa s'yang makinig dahil pinakinggan n'ya ako. Pagdating namin sa harapan ng bahay, niyakap n'ya ako. Tinapik n'ya ang likod ko na parang isang ina sa kanyang anak at pinabaunan n'ya ako ng ngiti.

“Okay una, hindi mo ito kasalanan. Isa kang inosenteng batang babae at s’ya ay isang nasa tamang gulang na lalaki na pinagsamantalahan ka. This is on him not you. Napakalakas mo sa pagdadala nito sa araw-araw.” Lumuwag ang kadena at nagkaroon ako ng pagkakataong huminga.

“At, alam ko mahirap ‘tong pakinggan pero… noong mangyari sa’kin ang ganito, gusto ko ng control. Ginawa ko ‘yon by owning my body, medyo mahirap at baka hindi para sa’yo , pero na-gain ko ang control, naitaas ang aking kumpyansa at kumita ng malaki bilang stripper sa bunny.”

“Isa kang stripper? Wow.” Gulat na sabi ko. Narinig ko ang tungkol dito pero wala akong kilala na actually ginawa ito. Ngumiti s'ya ulit at tiningnan ako. “Baka pwede mong pag-isipan? Pwede kitang turuan kung paano mag-pole at iba pang uri ng sayaw. Sa tingin ko’y magugustuhan mo. Lalo na pagkatapos mong kumita ng malaking pera.”

Tila sobrang sigurado s’ya, sobrang positive. Ayokong sabihin sa kanya na walang paraan na magagawa ko ‘yon. Hindi ako pwedeng magkaroon ng normal na trabaho lalo na maging stripper, papatayin ako ng Kuya ko. Isasabit n’ya ang puso ko sa pader.

Pinasasalamatan ko s'ya at sinabi kong pag-iisipan ko ito. Sampung beses akong nagpasalamat para sa hatid at nagpaalam sa kanya. Nang makapasok ako sa loob at nakapag-init ng hapunan, kumain ako at naligo.

Nang mahiga ako, natawa ako habang iniisip kung anong klase akong stripper. Higit akong nagpapasalamat na makakatulog na ako.