Si Hazel Porter ay perfectly happy sa kanyang trabaho sa bookstore at sa kanyang cozy apartment. Pero nang mapapunta siya sa arms ni Seth King dahil sa isang frightening encounter, na-realize niya na there’s more to life— WAY more! Mabilis siyang itinulak sa isang mundo ng mga supernatural beings na hindi niya alam na nage-exist, at si Seth ay nasa gitna mismo: isang fierce, strong, gorgeous alpha na walang ibang gusto kundi ang mahalin at protektahan siya. Pero si Hazel ay tao. Magwo-work ba talaga ‘to?
Age Rating: 18+
Found – nightnoxwrites
Ang app ay nakatanggap ng pagkilala mula sa BBC, Forbes at The Guardian para sa pagiging hottest app para sa pampasabog na bagong nobela.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
1
Si Hazel Porter ay perfectly happy sa kanyang trabaho sa bookstore at sa kanyang cozy apartment. Pero nang mapapunta siya sa arms ni Seth King dahil sa isang frightening encounter, na-realize niya na there’s more to life— WAY more! Mabilis siyang itinulak sa isang mundo ng mga supernatural beings na hindi niya alam na nage-exist, at si Seth ay nasa gitna mismo: isang fierce, strong, gorgeous alpha na walang ibang gusto kundi ang mahalin at protektahan siya. Pero si Hazel ay tao. Magwo-work ba talaga ‘to?
Age Rating: 18+
Original Author: nightnoxwrites
Tandaan: Ang story na ito ay ang original na version ng author at walang sound.
Merong lamig sa hangin at scent ng winter na papalapit, ito ay crisp at smoky.
Mas mahigpit kong binalot sa aking leeg ang scarf ko, wina-ward off ang lamig sa best na makakaya ko. Sa paligid ko sa graying light, ang huling mga dahon ay nahuhulog mula sa mga puno, na minamarkahan ang end ng autumn.
Pauwi na ako mula sa bookstore kung saan ako nagtatrabaho, 20-minute walk mula sa aking apartment.
Ito ay naging isang busy na araw. Early November na ngayon at nagsimula nang pumasok ang mga tao para bumili ng mga Christmas gifts, at ang bustle ay magtatagal hanggang January, kapag pumunta ang mga tao para mag-exchange gifts.
Inikot ko ang corner at naglakad sa street kung saan ako nakatira, naglakad ng short distance papunta sa aking building, at nagbigay ng sigh of relief nang mawala ang lamig.
Nakatira ako sa isang five-story building, bawat floors ay may kanya-kanyang apartment. Naglakad ako sa unang flight ng stairs, na dinala ako sa pintuan ko.
Ini-straight ko ang maliit na sign kung saan ang name ko—Hazel Porter—ay nakasulat sa sarili kong neat handwriting, bago ko inikot ang susi at pumasok sa loob. Ang familiar scent ng vanilla mula sa aking diffuser ay nag-welcome sakin habang papasok ako sa loob.
Ang aking apartment ay binubuo ng living room, maliit na kitchen, bedroom, at bathroom. It wasn’t much, pero akin ito, it’s my home.
Nabili ko ang lugar a little over a year ago. Nag-iipon ako ever since nung eighteen ako at noong nag-start na magtrabaho sa bookstore.
Ten years later at nagtrabaho pa rin ako doon, hindi dahil sa hindi ako makakuha ng ibang trabaho, pero dahil I loved it so much.
Gusto ng parents ko na mag-college ako, pero ‘yung thought na more school ay naging unfathomable sa high school na ako.
Besides, wala akong idea kung ano ang gusto ko ring pag-aralan, kaya better ito this way. Hindi ako nagtapon ng pera sa bintana para sa degree na wala akong pakialam.
Ang parents ko ay nag-agree, at kahit na hindi namin madalas makita ang isa't isa, on good terms kami at natutuwa akong makita sila tuwing bumabalik sila sa town.
Nag-move out sila in search of warmer climates two years ago.
Ibinagsak ko ang keys ko sa side table sa tabi ng pintuan sa small hallway, tinanggal ang coat ko, at tinanggal ang scarf ko bago i-hang sa wall.
Tinanggal ko ang boots ko at nilagay ito neatly sa shoe rack sa baba.
Naglakad ako papunta sa kitchen, at binuksan ang mga lights sa aking pagpunta. Nagugutom ako, at naghanap sa ref at cupboards on the hunt para sa food.
Nag-decide akong gumawa ng simpleng omelet, hindi nag-abala na gumawa ng anything fancy. Ang ref ay mukhang bare, at gumawa ako ng mental note para mag-grocery shopping later that week.
With a full plate in hand, naglakad ako pabalik sa living room.
Pinili ko carefully ang lahat ng aking furniture, wanting to create ang calming, comforting space kung saan pwede akong mag-relax at feel at home.
Neutral tones na may splash ng color here and there ay consistent sa Scandinavian-style decor sa lahat ng rooms.
Naglagay ako ng gray three-seat couch, preferred umupo doon kesa sa kitchen table— apat na seating—na halos ginagamit ko lang sa mga rare occasions na may tao dito—mainly ang parents ko—para sa dinner.
Kinuha ko ang isa sa aking mga kumot, a white fuzzy one, at itinakip sa naka-cross ko na binti. Binuksan ko ang TV at nagsimulang kainin ang aking omelet with enthusiasm. Gutom na gutom na ako at it tasted heavenly.
“Isa pang animal killing ang nai-report dito sa Pinewood Valley.”
“Ang animal in question ay hindi pa nakilala, at ang city residents ay ina-advice na mag-take caution kapag maghi-hiking hanggang sa mag-identify ang hayop at mahuli,” babala ng lalaking newscaster.
Ito ang pangatlo na sa month na ‘to, sabi ko. Ang Pinewood Valley ay isang town na napapaligiran ng forest sa tatlong sides, karamihan ay binubuo ng mga pine trees, as the name suggests, at maraming mga residente ang avid hikers.
Ang animal attacks ay palaging risk, pero sila ay kaunti at malayo sa pagitan at usually nangyayari sa kalaliman ng forest, malayo sa tunay na town.
Iba na ngayon. Sa nakaraang ilang buwan, ang mga pag-atake ay nadagdagan ang frequency at naging mas malapit sa town. Nag-aalala ang mga tao, at rightfully so.
Nagtataka ako kung ano kaya ito habang nilagay sa bibig ko ang huling piece ng omelet.
Siguro isang bear or wolf? Ang alam ko lang ay may claws ito. Ang mga biktima ay nagpakita ng deep gashes at clar marks, blood loss ang pangunahing cause of death.
I was glad na never naging thing ko ang hiking.
Ang rest ng news ay hindi na ako interesado so nagpalit ako ng channel kung saan may sitcom na pinapalabas, at nang handa na akong matulog ay lumagay ako sa bathroom para maghanda para sa gabi, pinatay ang lights pag alis ko.
Once nakahiga na ako sa aking bed, sumiksik ako sa aking pillows, at di nagtagal ay napunta ako sa peaceful slumber.
Nagising ako next morning ready para sa isa pang normal day at work. Tumayo ako, nag-toast, nag-tothbrush, nagbihis, at inipit ang aking chestnut locks sa isang braid down my back.
Binigyan ko ang aking sarili ng once-over sa salamin, at ang female version ng aking ama ay nakatingin sa akin, na may red-toned hair, blue eyes, at ang slightly upturned na ilong.
Kamukha ko talaga siya—sinasabi ‘to sakin ng mga tao for years—pero ang resemblance ay tumaas sa pagtanda ko.
Ang only thing na nakuha ko mula sa aking ina ay slightly fuller lips at ang kanyang petite build. Ang pagiging short ay frustration ko over the years. Palagi kong wini-wish na mas matangkad ako.
Kinuha ko ang aking coat at scarf at ni-ready ang sarili ko para sa cold autumn weather.
Nakarating ako sa bookstore in plenty of time, at sinamantala ko ito sa pamamagitan ng paggawa ng isang hot chocolate sa break room kasama si Crystal, isa sa mga katrabaho ko at best friends.
Isang bubbly young woman na may caramel skin and curls na slightly darker shade sa kanyang skin.
I felt optimistic, at sigurado akong magiging magandang araw ito.
***
By the end ng work day ko, pagod ako pero contented. Na-enjoy ko ang aking job.
Sinimulan ko ang aking regular walk pauwi, at ang lahat ay maayos hanggang sa paikot-ikot ako sa corner at nasa harapan ko ang naka-hood na figure.
Humakbang ako sa side para lampasan siya, pero inabot niya ang kanyang arm, pinigilan ako sa aking track. Nagulat ako, tumalikod ako para maglakad pabalik sa kung saan ako nagmula, pero hindi siya nag-iisa.
Ang araw ay shorter this time of year, at madilim na ngayon.
Walang ibang tao sa paligid as far as I could tell. Mas gusto ng mga tao na manatili sa loob ng bahay kung saan warm.
Lumakas ang tibok ng dibdib ko nang maramdaman kong may panic na namumuo sa loob ko.
Ang dalawang lalaki ay malaki at muscular, at pareho silang naka-hooded na coat, naiwan ang kanilang mga mukha na shadowed.
Itinulak nila ako patungo sa isang alley, making sure na malapit na sila para hindi ako makatakas.
Ang isa sa kanila ay lumapit, at I could have sworn na inamoy niya ako. Nag-shudder ako at nag-race ang thoughts ko, nilalaro ang iba't ibang mga senarios ng kung anong pwedeng mangyari sa susunod.
Gusto kong sumigaw para sa tulong, pero tila hindi ko mahanap ang aking boses, at ang sigaw ay stuck sa kung saan sa lalamunan ko.
“Well, well. Mag-isa lang diba?” ang isa sa mga kalalakihan ay nagtanong sa isang gravelly na boses, ang mga daliri ay hinawakan ang aking chin, pinilit na tumingin ako sa kanya. Hindi ko ito makita sa dilim, pero nararamdaman ko ito.
Ang isa naman ay nag-chuckle menacingly habang hinahawakan niya ang aking mga braso at itinulak ako sa pader.
Pinisil ko ang aking mga mata, hinahanda ang aking sarili para sa kung ano man ang gagawin nila sakin, dahil alam kong wala akong laban sa kanila. Nagbanta ang aking puso na tumibok palabas sa aking chest.
All of a sudden, may umuungol na tunog at ang mga braso na nag-pin sa akin sa pader ay natanggal.
A third man, impossibly na mas malaki kesa sa dalawa, ay nakatayo ngayon sa harapan ko, nakaharap sa akin. Wala siyang suot kundi jeans at isang T-shirt.
Sa sobrang pagkataranta ko sa situation, ang naiisip ko lang ay kung paano siya hindi nanginginig mula sa lamig. Ito ay isang stupid thing to focus on, pero sa palagay ko ay in shock ako.
“What the hell do you think you’re doing?” tinanong niya ang dalawang lalaki, na namimilipit sa ilalim ng tingin ng aking rescuer.
Ang kanyang boses ay rough, ang galit ay almost tangible.
Hindi sila nag-respond.
“Hindi kayo welcome dito. Territory ko ‘to.” Na-confuse ako sa kanyang mga words, pero masyado akong relieved para bigyang pansin ang mga ito.
“Now leave,” ungol niya.
Ang dalawang hooded mean ay nagmamadali palayo. Habang nagsisimula silang tumakbo, ang kanilang mga madilim na shapes ay natunaw sa mga shadows at nawala.
Ang aking rescuer ay nakatayo sa harap ko, ang kanyang posture ay rigid, medyo nakayuko, nakataas ang mga braso sa kanyang sides tulad ng wings ng isang bird protecting its young.
Hindi siya gumalaw ng ilang minuto pagkatapos umalis ng dalawang lalaki. Tapos medyo nag-relax siya nang konti at dahan-dahan siyang humarap sa akin.
Hindi ko siya masyadong kita dito sa shadowed alley. Bina-block ng kanyang malaking katawan ang karamihan sa faint light na galings a street sa likuran niya.
“Are you all right?” Ang kanyang boses ay rough pa rin, pero nag-soften ito nang kaunti dahil sa isang tinge ng concern.
“I think so,” huminga ako.
“Sa malapit ka lang ba nakatira?” tanong niya sa akin.
Confused ako, at sigurado akong ang aking katawan ay half in shock pa rin, kaya inabot ako ng ilang sandali para-ma-comprehend kung ano ang sinasabi niya at para makabuo ng words of my own again.
“Isang five-minute walk mula dito,” sa wakas ay nakalabas ako.
“I'll walk you then. Make sure na wala na dito ‘yung mga bastards na ‘yon.”
“Okay,” mahinang sabi ko.
Umatras ako pabalik sa sidewalk. Hindi ko naririnig na sumusunod sa akin ang stranger, kaya napalingon ako para tingnan kung nakatayo pa rin siya sa alley at I ended up bumping into his chest.
Tahimik siyang naglalakad—ang kanyang boot-clad feet hindi gumagawa ng tunog—na hindi ko namalayan na sinusundan niya ako.
“I’m sorry,” nag-mumble ako, sinusubukan itago ang aking slight embarrassment.
“No worries.”
Siya ay may light grip sa arms ko na nag-prevent sakin sa pagkahulog dahil sa impact.
Tumingin ako sa kanya. Mas matangkad siya sakin, pero dito sa glow ng city lights kita ko ang mukha niya, at I almost gasped.
Mayroon siyang mga scars, ang shape ng claw mark across sa face niya mula sa noo, sa left eye niya, at hanggang sa base ng kanyang lalamunan.
Siya ay may handsome face, pero sobrang distracting ng scars niya kaya hindi masyadong napapansin at first glance.
Pinagsama sa kanyang massive size at dark coloring, nagmukha siyang dangerous.
Ang nagfra-frame sa kanyang mukha ay magulong dark curls, ang kanyang green eyes ay almost startling bright. Sandali nyang sinalubong ang mga mata ko bago tinanggal ang kanyang tingin.
Inilayo ko ang aking mga mata sa mukha niya, tumalikod, at nagsimulang maglakad ulit papunta sa apartment ko. Merong isang mahinang tunog ng steps habang siya ay naglalakad sa likuran ko, masyadong tahimik para sa man his size.
Sinundan ako ng rescuer ko all the way sa building, kung saan ako nag-mumble ng thank you, at naghintay siya hanggang sa maisara ang pintuan sa likuran ko bago siya umalis.
Once nasa loob ng aking sariling apartment, sumandal ako sa pintuan, sumuko ang aking knees, at napalubog ako sa sahig habang lumalabas sa sobs sa aking katawan, ang mga events ngayong gabi finally catching up with me.
Nahihilo ako sa thought na kung anong pwedeng mangyari. After a while ay tumigil na ang pag-iyak, at umiling ako at pumunta sa kitchen para uminom ng isang basong tubig.
Naiwan akong dry dahil sa pagiyak. Pumunta na ako sa bedroom ko dahil wala akong ganang kumain o lakas na gumawa ng iba pa kesa sa pagsuot ng pajamas at humiga exhaustedly sa bed ko.
Hindi nagtagal at nakatulog ako, pero nagigising ako lagi dahil sa nightmares buong gabi.
Nang dumating ang umaga ay nag-call in sick ako sa trabaho, isang bagay na bihira kong gawin.
Humiga ako sa kama buong umaga bago bumangon para mag-shower, urged by a need para linisin ang memories ng previous night.
Sa lunchtime umupo ako, curled up sa isa sa aking mga armchairs, isang towel ang nakabalot sa basa kong buhok. Tumawag ako sa mom ko, kailangan sabihin sa kanya ang tungkol sa kung ano ang nangyari, in need para sa comfort.
Nag-pick up siya sa third ring—mabilis ito para sa kanya—at nag-proceed akong sabihin sa kanya ang lahat habang ang mga fresh tears ay nag-roll down sa aking cheeks, kahit na hindi kasing lala kagabi.
Mas marami akong naiyak sa last 24 hours kaysa sa past 6 months.
Sa hapon, finally nakakain na ako ng something, at naramdaman kong mas nare-relax ako habang nanonood ng familiar movie at naka-snuggle sa couch.
***
Kinabukasan ay bumalik na ulit ako sa trabaho. Medyo shaken up pa rin ako, pero determined akong bumalik sa dati. Hindi ko hahayaang maging unraveled ako dahil sa experience na ‘to.
On the way home, however, my nerves almost got the best of me, tumawid ako sa street bago dumaan doon sa corner sa may alley at naglakad sa opposite side hanggang nakalampas ako safely.
Naramdaman kong may nakatingin sa akin mula sa mga shadows between street lights at binilisan kong maglakad, gustong makauwi as quickly as possible.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
2
Si Seth King ay galit na galit. Naglakad siya papunta sa pack’s house at dumiretso sa alpha’s meeting chambers. Binuksan niya ang pinto at sinalubong siya ng pagod na itsura ng kanyang inner circle.
“Paano sila nakalampas sa perimeter?” sigaw niya.
Ang lahat ng mga kalalakihan na nakatayo sa harap niya ay nag-bow, iniiwas ang kanilang mga mata, hindi kayang harapin ang kanilang alpha.
Dapat mag ingat sa isang galit na werewolf, pero kapag ito ay isang alpha kailangan mong maging stupid not to be careful.
“Mayroon sigurong weak spot somewhere sa patrols natin.” Si Nate, ang kanyang beta, ang unang naglakas-loob na magsalita.
“Then find it.” Mas calm ngayon ang boses ni Seth, pero barely.
Ang mga rogue bastards ay halos nakapinsala sa isang tao sa kanyang territory, at iyon ang isang bagay na he could not allow.
In addition sa pag-protect sa pack, responsable din ang alpha para sa protection ng lahat ng mga tao, o ibang creatures, sa loob ng kanyang territory.
Ang ibang werewolves na nag-trespass at nag-try manakit ng tao sa kanyang turf ay unacceptable.
“Bilang chief of guard, ang task ng paghahanap ng weak spot ay nasayo, Thatcher.” Nilingon niya ang man in question at naka-fix ang darkened eyes sa kanya.
“Yes, my alpha,” gravely na sagot ng matandang lalaki.
“You are dismissed.”
Tumayo ang lalaki, mabilis na lumabas ng room para gawin ang task niya.
“Alam na ninyong dalawa ang gagawin. Sumali sa patrol, make sure na wala na sila.” Nag-turn siya para tingnan ang dalawang natitirang mga tao: ang kanyang beta at ang kanyang third in command.
“Babalik ako para maka-make sure na siya ay safe.”
Ang dalawang lalaki ay tumingin sa isa’t-isa, exchanging knowing looks, pero hindi sila nagsalita, at umalis din sila para i-fulfill ang task nila.
As soon as magisa na siya, binagsakan ni Seth ng fist down ang round table sa gitna ng room, na may ungol, bago nag-take ng steadying breath.
Pagkatapos ay nag-proceed siyang lumabas sa likod ng pack house, kung saan ang part ng wall ay puno ng mga locker.
Nakahanap siya ng empty one and mabilis na nag-undress, nilagay yung damit niya sa locker sinarado ito.
Pagkatapos ay tumakbo siya at top speed, tumalon sa hangin, at sa isang shudder na tumagal ng hindi hihigit sa isang second, hindi na siya tao, pero wolf.
Ang kanyang mga paws ay naghuhukay sa lupa, itinutulak siya forward, pabalik sa kung saan niya iniwan ang human woman.
Nanatili siya sa shadows, making sure na hindi siya makikita kung may isang tao na lumabas para sa late-night stroll.
Being a wolf ay nagpadali para ma-scent ang kung anumang hinahanap niya, ang kanyang already preternaturally heightened senses ay mas malakas.
Nag-sniff siya sa hangin, making sure na ang stench ng offending werewolves ay wala na.
Nag-create siya ng isang perimeter sa paligid ng building, na pagkatapos ay tumakbo siya hanggang sa—gamit ang pack mind-link—ang boses ng kanyang beta ay nasa kanyang ulo.
“All clear, Alpha. Perimeters secure, walang sign ng rogues.”
Nagpakawala siya ng relieved sigh bago bumalik sa pack house after ng last glance sa kanyang building.
***
Anxious si Seth buong araw following ang ordeal. Walang sinuman ang pwedeng makalampas sa kanyang border, especially not getting as far as napuntahan ng dalawang rogue.
Nagpunta siya sa kanyang meeting chamber para sa daily briefing.
This morning nandoon din ang pack lawyer, kasama ang beta at third at ang chief of guard. Once nakaupo na si Seth, ang iba pang mga kalalakihan ay naupo rin.
“I call this meeting to order,” sabi ni Seth, ang authority ng isang alpha na tumatakbo sa bawat salita.
“Nagkaroon ng breech kagabi,” nagsimula si Nate.
“Dalawang rogues ang pumasok sa ating perimeter,” Gabriel, ang kanyang third in command ay nagpatuloy.
“Ang ay na-locate at na-secure. Ang overall security ay na-increase na rin at magpapatuloy for the next few weeks in case na sila o ang iba ay mag-try na mag-cross sa perimeter ulit,” tinapos ni Thatcher.
Galit siya sa kanyang sarili sa for letting someone slip past the guards. As chief of guard ito ay isang blow sa kanyang pride.
Ito ang uri ng bagay na pwedeng mailagay ang kanyang position sa pack in question kung hindi siya respected at trusted as he was.
“Good. Ang tao ay ligtas din.” Sinabi ni Seth habang nag-lean back siya sa kanyang upuan, ang isang leg ay naka-cross over sa isa, at ang kanyang arms ay nasa armrest.
“Kailangan din nating pag-usapan ang mga attacks na ‘to. Nagiging worse at papalapit din sa perimeter—kahit na patuloy silang lumilibot sa linya, palaging hindi natin maaabot.” Kitang-kita sa boses ni Nate ang frustration na naramdaman nilang lahat.
“Ano ang gagawin natin, Alpha?” Tanong ni Gabriel, at lahat ng mata ay nakatingin kay Seth.
Ang isang crease ay nabuo sa pagitan ng kanyang brows habang kino-consider carefully ang kanyang sagot.
“We wait. Hopefully mapagod sila at mag-move on sa ibang hunting grounds. Kung hahabulin natin sila, magri-risk tayong mapapunta sa territory ni Alpha Caleb at that will mean war.”
Kaya nag-agree na maghihintay sila at nag-hope na kung sino man ang nandoon ay lalapit enough para ma-atake nila at matanggal ang threat, or simply umalis.
Matapos ang meeting, ang grupo ay naghiwalay para ma-tend ang kani-kanilang duties—lahat maliban kay Nate, na nag-linger kay Seth matapos na umalis ang iba.
“Out with it,” sabi ni Seth matapos makita ang hitsura ng mukha ng kanyang beta.
“Nag-uusap kami ni Gabriel,” nagsimula siya.
Tinaas ni Seth ang isang nagtanong na kilay. “At?”
“Well, siya ba ito?” tanong niya sa wakas.
Nagpakawala si Seth ng isang malambot na gust of air at nilagay ang isang kamay sa kanyang mukha.
“Hindi ko alam. Siguro.”
***
Later that day, naamoy siya ni Seth sa isang bookstore kung saan nagtrabaho siya.
Madali itong considering ang kanyang close encounter sa kanya noong gabi. Ang kanyang vanilla-and-honey scent ay clear pa rin sa kanyang isip.
Nanatili siyang malapit, pinagmamasdan siya curiously. Nang siya ay maglakad pauwi ay sinundan niya siya, lahat ng kanyang keen senses ay on high alert in case may mas maraming intruders.
Ang kanyang obvious discomfort at nerves made him want to step out of the shadows at i-comfort siya, i-smooth ang crease sa gitna ng kanyang eyebrows, at sabihin sa kanya na siya ay safe na ngayo
Naghintay siya hanggang sa siya ay safe na nakauwi, tulad ng ginawa niya noong nakaraang gabi, bago siya pumunta pabalik sa pack house wondering how this human had captured his attention so completely.
Kinailangan niyang i-save ang iba bago siya, pero wala pa kahit sino ang nagparamdam sa kanya ng pagiging ganito ka-protective dati.
***
Nagpatuloy siyang panoorin siya the following week, whenever may time siya to spare.
Sinabi niya sa kanyang sarili na nagma-make sure lamang siya na siya ay okay pagkatapos ng traumatizing experience—na gagawin niya rin ito sa ibang human.
Pero sinu-suspect niya, tulad ng kanyang beta at third, na there was more to it than that.
***
The following Friday, ilang mga nomad vampires ang dumadaan sa bayan. Nag-apply sila para sa permission at binigyan niya ito as long as mag-promise silang hindi mag-feed sa kanyang land.
Nagresulta ito kay Seth na lalong hindi mapakali, at nang sa wakas dumating ang araw, natagpuan niya ang kanyang sarili na pinapanood siya nang mas malapit.
Pumunta siya sa kanyang trabaho ng human woman at nagbantay mula sa safe distance at sinundan siya sa bahay habang siya ay pumasok para kunin ang book bago siya dinala sa park.
Naupo siya roon na nagbabasa sa isang bench, completely lost sa kanyang ginagawa.
Alam niya na kung titingnan niya nang mas malapit ang kanyang behavior na he would come off bilang total creep. He was literally stalking this woman at this point.
Kung alam niya na sumusunod siya sa kanya, sigurado siyang magfrea-freak out siya.
Nag-sniff si Seth ng hangin at nakuha ang whiff ng isang bampira, at ang kanyang katawan ay naging matigas sandali at ang kanyang mga mata ay dumilat sa babaeng nagbabasa. Malapit na sila.
Naglakad-lakad siya sa daanan—pinipilit ang sarili na hindi tumakbo—nakapwesto sa bench sa tapat niya, handang i-defend siya kung kailangan niya.
Inilabas niya ang kanyang phone para i-check kung nag-text ulit sa kanya si Nate, dahil gumagana lang ang mind-link kung naka wolf form sila.
Ang pag-text ang kanilang paraan ng long distance communication kapag sila ay nasa human form.
Narinig niya ang pagbilis ng heartbeat nito at tumingin siya only to find her looking right back at him, isang trace ng wonder at curiosity ay clear sa kanyang blue eyes.
Nang na-realize niya na nahuli siya, mabilis siyang tumingin pababa at nakita ni Seth ang isang hint ng blush sa kanyang cheeks. Pinigilan niya ang isang ngiti bago ibalik ang attention sa kanyang phone.
Binibigyan siya ni Nate ng mga update sa mga vampires. Mayroon silang maraming mga guards na sumusunod sa mga ito, nagma-make sure na hindi sila gagawa ng anything stupid.
Apparently meron silang sentimental attachment sa Pinewood Valley bago ang area na ito ay mapabigay sa mga werewolves ng King pack.
Huminto sila sa ilang mga site, pero thankfully after thirty minutes nakatanggap siya ng text na nakaalis na sila sa territory niya.
During these thirty minutes, nag-decide si Seth. Merong isang way lang para malaman kung totoo ang kanyang suspicions, at ngayon ay as good a time as any to do so.
Tumayo siya at lumakad hesitantly papunta sa babae sa kabilang bench at saka siya umupo sa tabi niya.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
