From a young age, Maya Hamilton has been a wild party girl na walang ibang gustong gawin kundi mag let loose at do whatever she wants. Si Jace Parker ay isang irresponsible frat boy na may isang bagay na gustong-gusto ring gawin at iyon ay ang mag-party; they were perfect for each other — hanggang isang araw ay hiniwalayan niya si Maya via text. Makalipas ang dalawang taon, nagkita ulit ang dalawa bilang student at professor, at si Maya ay may tinatagong life-altering secret kay Jace.
Age Rating: 18 +
Not all about You – Delta Winters
Ang app ay nakatanggap ng pagkilala mula sa BBC, Forbes at The Guardian para sa pagiging hottest app para sa pampasabog na bagong nobela.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
1
From the author of Back Into Darkness.
From a young age, Maya Hamilton has been a wild party girl na walang ibang gustong gawin kundi mag let loose at do whatever she wants. Si Jace Parker ay isang irresponsible frat boy na may isang bagay na gustong-gusto ring gawin at iyon ay ang mag-party; they were perfect for each other — hanggang isang araw ay hiniwalayan niya si Maya via text. Makalipas ang dalawang taon, nagkita ulit ang dalawa bilang student at professor, at si Maya ay may tinatagong life-altering secret kay Jace.
Age Rating: 18 +
Original Author: Delta Winters
“Liz, may trabaho ako, okay. I really don’t need your charity,” I whine down the phone as normal on a Monday morning. Come to think of it, normal lagi tuwing Monday, Tuesday, Wednesday, at iba pang mga araw ng umaga.
Para hindi masabi ng ibang tao na wala akong utang na loob sa tulong na binibigay ng cousin ko, minsan lang talaga may may pagka overbearing siya.
Mas gugustuhin ko pang tanggapin ang oras niya kaysa sa pera niya, not like mas marami siyang pera kaysa sa average woman in her mid-twenties anyway. “Kailangan ko nang umalis.”
“No, Maya—”
“Bye,” I interrupted bago binaba ang tawag at I sigh na nilagay ang cellphone sa school bag ko.
“Mel?” Tawag ko.
My elderly neighbor’s head pops out from the kitchen, at ang mga natapon na pagkain ay nagkalat sa damit niya at makikita ang isang smile sa mukha niya.
“Paalis na ako. I’ll see you at four, okay?”
Mabilis siyang nag nod bago bumalik sa kusina nang marinig ang ingay.
Natawa ako saglit bago ko sinabit ang sling ng bag sa balikat ko at lumabas ng pinto.
Nagmamadali akong bumaba sa hagdan ng complex, kinuha ko ang mga sulat galing sa mailbox, nilagay ito sa bag, at tumakbo palabas para makarating sa school sa tamang oras.
Bilang isang college student aiming to keep my scholarship, ang attendance at focus ko sa mga classes have to be the best I can make it. Which is a challenge in itself.
And the fact wala akong way of transportation, at sakto lang ang pera ko, means kailangan kong umalis ng maaga sa apartment para maglakad. Most of the time, ang mabilis na paglalakad ay nagiging jogging na o isang takbo.
Sa oras na nakarating ako sa nakaka-depressed na pintuan ng school, I’m greeted with the tense air of worry and an athletic confidence.
As the stereotypes go, ang mga football star ng school ay magkakasama, sharing pictures, naghahagisan ng bola, at nakikipag chat with girls sa tapat mismo ng kanilang mga locker.
Mga ingay ng tawa at malalakas na boses ng boys ang nangingibabaw sa katahimikan ng mga hindi kilalang students at nang mga loners. Me, of course, being one of them.
Wala akong oras para sa personal kong buhay, except sa trabaho, mga responsibility at education ko. Kaya, ang mga bilang ng kaibigan ko ay close to none. O, wala nga mismo.
May mga boys sa class na malapit sa kina-uupuan ko ang gusto akong istorbohin. I’m someone who doesn’t belong to a particular group.
To maintain my 4.0 GPA, I spend my lunches sa paggawa ng mga homework kasama ang ibang pang mga trabaho. At may mga ilang tao ang nanggugulo sa akin.
Sa loob ng isang taon na pumasok ako sa college na ito ay maliit lang ang naging social contact ko, at ang ilan ay medyo curious about this loner girl. But I have other things on my mind.
And my education is extremely important to me.
Nang pumunta ako sa una kong class, na History, pinili at kinuha ko ang isang vacant desk na malapit kung saan makikita ang isang nakakapagod na araw, nilabas ko ang stationery ko at stinick ko ang ilong ko sa isang History textbook.
“Ahem!” Isang ubo ang nanggagaling sa harapan ko. Ibinaba ko ang libro para makita at mapansin ang ilan sa mga taong gusto akong istorbohin at gustong mangialam sa buhay ko.
Sa konti na information na alam nila tungkol sa akin, naniniwala silang may mystery na nakapalibot sa akin, at mga tsismis na pinapaniwalaan ng mga students sa school na ito. And, well, they’re not that wrong.
“Hello,” greet ko bago ulit ipinagpatuloy ang pagbabasa ko, ini-expect ko na mawawala lang sila tulad ng mga multo, o ako ang mawawala for the time being para I don’t have to deal with any social contact.
Kung pwede lang pumasok sa college nang walang iba kundi ang mga professor lang. Naniniwala akong mas matututo ako ng mabilis.
Of course, may mga online schools naman, pero gusto ko pa rin ang totoong libraries at interactive learning. Bago makapagsalita ang guy, ang professor ay biglang pumasok sa class, at isinara ng malakas ang pinto para makuha ang attentions ng mga student, at nagpatuloy na nagsusulat sa blackboard with confidence and dominance.
Kahit na nakikita ko pa lang ang likod niya, his broad back, masasabi ko na siya ay bata pa, baka ay kakatapos niya lang ng college or something. Ang buhok niya ay sandy blonde color, parang kapareho ng isang guy na kilala ko dati.
One guy from a long time ago, or what it feels like. Halos mga dalawang taon na din iyon. At kahit na sinusubukan kong mag-move on, nandito pa rin ang memories ko sa kanya. How can they not?
Siya ang first love ko at binago niya ang buhay ko sa isang napakalaking way. An astronomical way.
“My name is Mr. Parker, your new history professor,” pakilala niya sa isang hindi kapani-paniwalang familiar na boses as he turns around and I see an incredibly familiar and heart-wrenching voice.
I take in a breath nang makita ko ang kanyang mukha: ang guy na minahal ko dati, na mahal ko pa rin, standing in front of the class, ang bago kong professor.
Tinatakpan ang panga niya ng maikling balbas at ang kanyang kulay blue na mga mata ay nakatingin sa mga mukha ng kanyang bago, siguro unang, mga student. Hanggang sa makita niya ako. And his entire body freezes.
And everything around us feels as though it stops.
At ang mga mata niya ay puno ng emotion na hindi ko maintindihan.
Ang mga tingin niya sa akin ngayon ay ang mga tingin na binigay niya dati sa akin, noong sinabi niya sa akin na mahal niya ako. Four months lang ang itinagal ng relationship namin, pero ang lahat nangyari sa loob ng months na iyon ay napaka important at nakakataba sa pakiramdam noon.
Ang four months na iyon, when I was eighteen, ay ang pinaka-importanteng bagay na nangyari sa buhay ko. And maybe it was, considering the consequences I’m living with now. Hindi ko naman ito pinagsisisihan.
Pinapanood ko siyang pinipilit ang sarili niya na hindi ako tingnan para hindi mapansin na familiar kami sa isa’t isa.
Bumalik siya sa ayos at calm niyang pagkakatayo ng naglalakad siya sa may pinto, he coughs a little and begins the lesson.
Listening to his voice again is almost like soothing music to my ears, kung hindi ko lang naalala ang ginawa niya, at kung ano siya. Nakipaghiwalay lang naman siya sa akin sa text.
At pagkatapos ay hindi niya na pinapansin at sinasagot ang mga tawag ko sa kanya.
Bata pa lang ako noon, despite it not being too long ago; parang bang ibang buhay ko iyon.
Ang mga mata niya ay napapatingin sa akin, na napapansin ko sa aking peripheral vision na iniiwasan ko rin siyang tingnan.
Tina-try kong mag-concentrate, pero ang hirap mag focus sa lesson kung ang ex-boyfriend mo noon ay professor mo ngayon.
Jace. Jason Parker. Isang frat boy noong nakilala ko siya. Ngayon siya ang professor ko, na nakasuot ng isang ironed shirt at jeans to keep the outfit his style. His very attractive style that I’m not thinking about, or trying not to.
He’s undeniably, as much as I want to deny it, hot, and still affects me like he did before.
Noong bago pa lang ako naging senior sa high school at siya naman ay — akala ko – isang mature college guy, he showed interest in me and I absorbed like it was a drug.
And he loved that I adored him. Bata pa ako noon, at siya rin. Para siyang isang diyos, na isang imposibleng tao na makakasama ko.
At nang sinabi niya sa akin na mahal niya ako, para bang ang mga salita na iyon ang pinaka sacred sa lahat.
Noong panahong naghiwalay kami, finally nakita ko kung anong klaseng relationship meron kami, I realized hindi siya ang makalangit na taong naiisip ko. Mas maitutulad ko pa siya sa isang demonyo in all honesty, pero hindi rin naman siya iyon.
He was just a guy, is just a guy. Ang relationship namin ay maayos pa rin naman, iyon ang akala ko. It was …… intense. Inubos ko lahat ng oras ko sa kanya o kakaisip sa kanya.
As I’ve realized I’ve been daydreaming the entire lesson, itinuloy ko ang pagbabasa ng notes ko and catch up with what Jace, I mean Mr. Parker, has been saying. Nang matapos na ang klase, nakatingin na naman siya sa akin.
Nag decide akong makipag-usap kay Mr. Parker tungkol sa mga boundaries at limitations na meron sa amin, and about changing classes.
Matapos lumabas ang lahat, dahan-dahan niyang isinara ang pinto at napansin niyang nakasandal ako sa kanyang mesa na ang mga arms ko ay nakayakap sa mga libro sa aking dibdib. At sa dibdib ko nga nakatingin ang kanyang mga mata.
Umubo ako para makuha ang attention niya as I rolled my eyes at him. He’s still the same horny jerk, I see.
Umupo siya sa kanyang table kaya't nakayuko ako sa kanya at sinubukan niyang hawakan ang kamay ko, pero iniwas ko ito palayo sa kanya.
This guy, this man, my ex-boyfriend. Halos two years na ang nakaraan noong iniwan niya ako sa isang text lamang.
Iniisip niya ata noon na tumawag ako para awayin siya, para subukan at magmakaawa ako na huwag niya akong iwan o mga bagay na katulad ng ginagawa ng mga desperate. But I had something to tell him.
Something that I had found out that day before I was trying to get my head around.
Ang katotohanan na ako ay buntis at dinadala ko ang kanyang anak, his daughter.
At ngayon siya ay nakatayo sa harap ko, ang daddy ng baby ko.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
2
“Mr. Parker.” Napansin ko ang mukha niyang napangiti sa formal na boses ko, I sigh and take a deep breath. “Jace. It’s been a while. Bakit ka nagtuturo dito?”
“I can’t teach here now?” tanong niya a little harshly.
“Hindi,” deretsahan kong sagot at sa buwisit na tono.
His brows furrowed in confusion dahil sa pagsusungit ko, na dati ay parang sinasamba ko ang lupang dinadaanan niya.
“Hindi kapani-paniwalang nagkataon ka lang na magtuturo dito, ang college na pinapasukan ko pagkatapos mo kong hiwalayan, o naplano mo talaga ito for some reason?”
“Kung nakalimutan mo, my mom lives in this district, at naisip kong tumira at magturo malapit sa kanya dahil sa mahabang panahon I was with my father. Pero kung sa tingin mo ang lahat ay tungkol sa iyo, Maya, fine.”
Makikita sa kanyang mukha ang paglaki ng ngiti niya habang mayabang siyang sumandal sa kanyang upuan. “I love how I still affect you, Maya. Pagkatapos ng halos dalawang taon.”
“You do,” pag-amin ko, na medyo nagulat siya. Naisip niya ata na I would play his mind games with him, his flirty mind games. Pero iba ako. Ang pagiging mother ko ang nagbago sa akin. Hindi na siya ang center ng mundo ko.
Si Maisie na. My daughter. Lahat ng ginagawa ko ngayon ay para sa kanya, at hindi iyon magbabago, at hindi ito kelan man magbabago. I love and care for her so much.
“Look, Jace, ito ang magiging last conversation natin bilang… anything more than as a professor and a student.
“Dapat matagal na natin itong ginawa, noong nag-text ka sa akin na makikipaghiwalay kana instead of, at least, the phone call I think I deserved.”
Napalunok siya in my detached tone.
“Look, Maya—”
“Honestly, sa tingin ko yung text na iyon summed up kung ano ang naramdaman mo at kung bakit ka nakipaghiwalay sa akin ng biglaan. Naiintindihan ko naman kung ang nararamdaman mo na it wouldn’t work between us, dahil sa age gap.
“Pero … it felt like parang walang meaning sayo ang relationship natin, na ang ending ay pwede lamang sa isang text.”
“You know it meant more—”
“Pero hindi,” I interrupted, confident at sincere ko siyang tinitingnan. “Hindi ko alam kasi hindi mo man lang ako kinausap. Hindi naman impossible — klaro naman na may phone kang gumagana.”
“Look, ayoko nang ubusin ang mga sasabihin ko doon sa text na iyon, dahil halata naman kung bakit ka nakipaghiwalay sa akin. We need to be adults.”
“Ikaw ang professor ko ngayon at ako naman ang student mo, until na mangyari ang request ko for a transfer—”
“Transferring?” he asks in a sudden alarm as he sits up straight.
“I was distracted in just this one class by you. And you do still affect me. At may nararamdaman pa rin ako sayo. Ibang klase nga lang ng pagmamahal. I loved how we once were.
“Pero tumatanda na ko, at sa tingin ko ikaw rin, at magkaibang tao na tayo ngayon. And we have a different relationship.”
He blinks in stunned silence, nakatingin sa mukha ko, searching it for something.
Tinaasan ko siya ng kilay in question, pero patuloy pa rin siyang nakatingin sa akin na parang hindi na niya ako makikita.
“I’ll get you the transfer form by the end of the day para mapirmahan mo at maibalik sa akin bukas ng umaga,” sabi ko when the silence was starting to worry me.
Isang malungkot na ngiti ang ipinakita niya, inayos ko ang pagkakasabit ng bag ko sa aking balikat at lumabas, pero biglang niyang nahawakan ang kamay ko sa pintuan at iniharap ako pabalik sa kanya.
“Maya…,” bulong niya, mahigpit ang hawak niya sa wrist ko habang nakatingin siya sa akin.
Gustung-gusto ko dati kung gaano siya katangkad sa akin, na para bang he seem older and stronger and more incredible. Pero ngayon, sa mga mata niyang nakatitig sa akin, it makes me feel small like I was before in front of him.
Pero ang buhay ko ay hindi na tungkol sa kanya, tungkol na ito kay Maisie. And he’s her dad, technically.
“Bitawan mo ako kung wala kang sasabihin,” bulong ko, tilting my chin upward so I can meet his eyes. “Let go.”
Ang mukha niya ay papunta palapit sa mukha ko at, as much as I want to run away, hindi ko magawa. My feet are frozen to the ground. My breath is caught in my lungs. Pwede akong tumingin kahit saan pero ang mga mata ko ay nasa kanya lang nakatingin. And then his lips press to mine.
I melt. I melt into him. Ayoko. Pero hindi ko mapigilan ang sarili ko.
Siya lang ang lalaking nakasama ko. I had a couple of kisses bago ko siya makilala, but he was it. Siya yun. At ganun pa rin, iniwan niya ko. And I have Maisie to think about.
At ang mga decision ko ngayon ay dapat na kung anong makakabuti para kay Maisie. Having Jace in her life ay pwedeng hindi mabuting idea, as I decided years ago. Pero decision ko pa rin ba iyon?
Better yet, decision ko pa rin bang gawin iyon after all this time?
Agad kong hinila ang sarili ko pabalik, ng tumama ang ulo ko sa pintuan sa likuran ko, na at least na pigilan ko ang pagkawala ng kakayahan kong magdecide.
Nag grimace ako ng walang gaanong effect kapag ang mga mata ko ay nakatingin ulit kay Jace, nararamdaman ko na para bang biglang nagwala ang mga sakit na nararamdaman ko noon as if it were never there.
Pero pinipilit ko ang sarili kong buksan ang mga mata ko, to blink it all away. Professor ko siya ngayon, at yun lang dapat siya.
Inabot ko ang hawakan ng pinto pero tinawag niya ulit ang pangalan ko. I have to ignore it, kailangan kong umalis.
Lumabas at lumayo ako sa classroom bago pa man may mangyari at dumiretso ako papuntang restroom to dry my tears that I realized had fallen somewhere in there.
Bago ako makapasok sa restroom, ang mga boses sa harapan ko block my path.
“Umiiyak ka ba?” patiling tanong ng isang popular girl, more in a mocking tone than a sympathetic one, na pinipigilan ang napapatawang mukha niya.
I dry my cheeks completely gamit ang sleeves ng sweater ko at tumingin sa grupo na nasa harapan ko.
“Kakalabas mo lang sa classroom ni Mr. Parker? Ano ang gusto ng hottie na iyon at napaiyak ka?” tanong ng isang babae sa tabi niya, hanging off one of the guys na nakapalibot sa akin kanina sa class.
I know, sa loob ng isang taon na nandito ako sa school na ito, na pag hindi ka nagsusumikap na malaman ang mga names ng mga taong ito ay halos na maituturing ka na isang criminal sa mundo, pero may Maisie akong pinagtutuunan ng pansin, at ang school ko.
“Maya, di ba?”
The guy coughed earlier speaks up, sending me a boyish grin habang siya ay pasandal sa mga locker. Katulad ng mga grins at smirks na binigay ni Jace sa akin noon nung nanliligaw pa siya sa akin, his charm dazzling me in an instant.
Quiet pathetically, hindi niya na man talaga kailangan to flirt with me para magawa ko ang anong mga gusto niya. Yet, hindi naman siya isa sa mga lalaking minamaltrato ang mga girlfriends nila. Oo, minsan nag aaway naman din kami, tulad ng ginagawa ng ibang couples.
Yes, there was one time when his player ways would get the better of him at nakikipag landian sa ibang mga babae. He was a frat boy after all.
But thankfully, I don’t think na niloko niya ko, or even kissed another girl noong kami pa. All of his friends were astounded by that fact.
“Yeah,” I reply nonchalantly, medyo irita sa mga taong umaabala sa akin. O baka dahil lalo akong naiinis na makita si Jace ulit, I mean si Mr. Parker.
“I have to go to my next class, excuse me,” nagmamadali kong sabi and weaved my way around them bago nila maprocess ang nangyayari.
Honestly, hindi ko alam kung bakit nila ako iniistorbo. Since becoming a mom, I’ve… relaxed on the whole self-care thing.
Of course, I wash, brush my teeth, paminsan-minsan kumakain sa mga occasion, at bumibili ng mga importanteng bagay, but I still wear my pregnancy clothing na isang baggy sweater at jeans, I don’t wear any makeup.
Hindi na ako halos makatulog dahil sa dalawa kong trabaho, sa school, at pag-aalaga kay Maisie.
I just tie my standard brown hair back into a ponytail or an easy low bun in the morning to keep it out the way, para hindi ko na siya susuklayin.
I don’t know anong meron sa akin na they continue pestering me.
Baka dahil wala akong pakialam sa kanila like they’re not the most popular people in school at ang ibang mga student naman would kill to talk to them and hang out with them.
But I used to hang out sa mga taong katulad nila at my old school, which got me attending a frat party, at sa influence ni Liz na pumapasok sa same college ni Jace, and that got me involved with Jace.
I love Maisie though, and would never take her back. She’s the light of my life, everything I lived for.
Kahit na, si Jace ang dad niya. At ngayong bumalik na siya, and I can actually contact him this time to tell him, should I tell him?
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
