Si Keily ay always plus-size, at kahit na may insecurities siya, she never let it get in her way. That is, hanggang sa lumipat siya sa isang new school kung saan nakilala niya ang biggest asshole ever: James Haynes. Hindi niya na miss ang chances na pagtawanan ang weight ni Keily o pansinin ang mga flaws nito. But the thing is… ang mga taong nagsasabi ng meanest things ay sila ang mas nagtatago ng sariling mga problem nila, at si James ay may tinatagong isang MALAKING secret. At ang secret na iyon ay tungkol kay Keily.
Age Rating: 18+ (Content Warning: Sexual Harassment, Assault)
Fat Keily – Manjari
Ang app ay nakatanggap ng pagkilala mula sa BBC, Forbes at The Guardian para sa pagiging hottest app para sa pampasabog na bagong nobela.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
1
After kong basahin ang text, nilagay ko ang cellphone sa bulsa ng jeans ko at kinain ang natitirang cereal. Kinuha ko ang bag at pinunas ang kamay ko sa jeans ko, at tumakbo ako papunta sa front door.
“Mom, nandito na si Addison!” sigaw ko sa kusina. “Aalis na ako. Bye!”
“Good luck on your first day!” Narinig kong sigaw ni Mom ng isinara ang pinto sa likod ko.
Si Addison, ang cousin ko, na naghihintay sa akin sa loob ng car niya. Her mahogany skin shone beautifully under the sunlight, and her curly brown hair was tamed in a high ponytail.
Binaba ko ng kaunti ang shirt ko, sinisigurado na na-cover ang tiyan ko. Ang shirt na suot ko ngayon ay mas mahaba kaysa ng dati, pero hindi naman masakit i-check ulit nang dalawang beses kung na cover nito ang dapat na i-cover.
“Hey,” greet ni Addison nang maupo ako sa passenger's seat.
“Hi.”
“So excited ka na? First day mo ngayon,” she chirped at pinaandar ang engine. “You’re going to be the new girl, Keily.”
“Parang sinabi mong nasa isang teen show ako, where hot guys are going to jump at me and ang cheerleaders will claw me.” I giggled, ang good morning vibes niya ay nakaka influence sa akin.
“Hey! My girls won’t claw, they’ll punch.” Napa smirk si Addison.
“Oh, kung ganoon, ipa-remind mo sa akin na putulin ang mga kuko ko at kumuha ng boxing lessons,” joke ko pabalik.
Our back-and-forth helped me calm down my jittery nerves. Ngayon ang first day ko sa Jenkins High.
Sa loob ng eighteen years ng buhay ko ay nasa sa suburbs lang ako ng Remington, kaya ang paglipat dito sa new town at pag start ng last year ko sa high school, to say the least, ay ang overwhelming.
Ang paglipat sa ibang lugar ay wala talaga sa mga plano namin, pero nang mag decide ang company ng Mom ko na mag open ng new branch dito at in-offer sa kanya na maging project manager, ang pag refuse ay wala sa option.
Ang Bradford ang hometown ni Mom, kung saan siya lumaki at nag spent ng twenty-one years ng buhay niya. Plus, iyon ay isang magandang pag increase ng sahod niya.
Wala rin pakialam ang dad ko; sa totoo lang, wala siyang pakialam kung ililipat mo siya sa ibang sulok ng mundo. Isa siyang freelance software at website designer, kaya hindi big deal ang paglipat para sa kanya.
Pero big deal para sa akin…
Hindi ko gusto na iwanan ang comfort ng isang familiar place at mga familiar na tao (kahit na ang mga taong iyon ay medyo harsh). Mangyayari lang sana dapat ang paglipat ko after one year pag nag college na ako, hindi ngayon.
Lumipat agad kami dito after matapos ang school year ko, kaya halos two months akong nag prepare at namasyal sa town na ito bago magsimula sa Jenkins.
Si Addison, ang daughter ng brother ng mom ko, naging isang best tour guide siya at isang good friend (o cousin). Thanks to her, my dislike for this whole ordeal of uprooting our lives had gone down a notch.
Sa umpisa pa lang ay nagkasundo na kami sa love namin sa anime at kay Taylor Swift. Napaka fun person niya at easy to be around.
Ini-introduce niya rin ako sa ilang friends niya, na pinapa-feel niya na welcome ang isang loner na katulad ko.
Nag promise pa siya sa akin na isasabay niya ako papuntang school dahil ilang blocks lang ang layo ng bahay niya sa bahay ko. Ang theory ko ay napipilitan lang siyang gawin iyon dahil cousin niya ako; pero, hindi rin ako maka refuse.
Hitching a ride from my cousin ay feeling ko mas okay kaysa pinagpipilitan ko ang katawan ko sa maliit na upuan ng bus at nakakatanggap ako ng mga judging looks at pang iinsulto sa ibang mga teenagers every morning.
I’d had a fair share of them in Remington.
“Nandito na tayo.” Bumusina si Addison, pinag hiwa-hiwalay ang mga tao sa paligid ng parking lot, making a way to a spot.
Napatingin ako sa malaking building na nakatayo sa harapan namin, may mabigat na feeling na nakapatong sa mga balikat ko. My nerves hit back with full force.
“Welcome sa new hellhole mo, missy,” pang-aasar ng cousin ko. Lumabas siya, at sumunod ako na parang isang lost puppy (isang napakalaking puppy).
Ibinaba ko ulit ang shirt ko, na feeling uneasy habang naglalakad sa tabi ni Addison.
Hindi lang kasali sa cheerleading team ang cousin ko, siya rin ay nasa track, isa sa pinaka the best na sprinter, iyon ang sabi ng friends niya. No wonder na may katawan siyang pinapangarap ng bawat girls.
She was lean, yet beautifully curvy and muscular, only a couple of inches short of six feet.
Nakasuot siya ng skinny jeans at isang crop top, giving only a hint of her sculpted belly, para siyang lumabas galing sa isang fashion magazine.
I, on the other hand, barely reached her shoulder. Malaki ang tiyan ko, may flabby arms, at maliit ang legs.
Ang asset lang na medyo okay sa akin ay baka ang breast at hips ko. Pero minsan, kahit iyon ay problema din sa pagbili ng mga damit.
Today, nakasuot ako ng flowy top—para itago ang flab ko—at black leggings.
Kahit na considered ko ang mga ito as the best casual clothes na meron ako, sa tabi ni Addison feeling ko kulang ang suot ko, also very badly out of shape.
Tingnan mo siya; ang ganda niya.
“Nakuha mo na ang schedule mo, map, at locker code, right?” tanong niya nang makarating kami sa hagdan papunta sa open doors ng hellhole.
“Oo, nakuha ko na noong Saturday. Hindi mo na ako kailangan i-babysit, kahit anong pang sabihin sa iyo ng mom ko.” Pumasok kami sa hallway, at kaagad, napapalibutan ako ng familiar na bustle noise ng high school.
Nag-pout si Addison. “Keily, hindi kita sinasamahan dahil sinabihan ako ng mom mo o ng dad ko. I really liked spending my break with you. Mas official kitang kino-consider bilang isang friend kaysa sa isang cousin.”
That made me feel guilty for my jibe.
“I’m sorry. Ayoko lang na mabigyan kita ng problema. Hinahatid mo na ako sa school. Ayokong maging burden sayo.”
“Para saan pa ang friends kung hindi para maging burden sa iyo?” Joke ni Addison, na napangiti ako. She is perfect.
“Ngayon na sinasabi mo yan ng ganyan, nakikita ko na ang point mo.” Sagot ko, na hindi makasabay sa mga witty remarks niya.
“Speaking of burdens, hayaan mong ipakilala kita sa ilang mga burden.” Nagsimula siyang maglakad papunta sa group ng girls, lahat sila ay payat, maganda, at matangkad. Sa isang tingin, masasabi ng sinong makakakita na hindi ako belong sa crowd na iyon.
I mentally reprimanded myself for my thoughts and choked down those gnawing insecurities.
Kung hindi dahil kay Addison, magiging isang loner ako dito. Dapat ay mas grateful ako na hindi ko mini-misspend ang first day ko in an awkwardly trudging sa big premises na ito.
So, with an excited smile, sinundan ko si Addison, hinahayaan siyang maging mentor ko.
***
“How’s everybody’s first day going?” tanong ng teacher namin. Ito ang third class ko ngayon.
Isang collective groan ang sinagot niya sa mga ilang “boring” at “fine” na mga sagot ng students. Obviously, hindi niya na share ang enthusiasm niya sa students na ito.
“Nasa job description niyo ba na laging ganito ka angsty?” He sigh at nagsimulang magsulat sa board.
Joseph Crones.
“To any new students here,”—napatingin siya ng matagal sa akin—“I’m Joseph Crones. Pwede mo akong tawaging Mr. Crones.”
Nag nod ako nang tumingin ulit siya sa akin.
Ako lang ba ang bago sa class na ito?
“Since first day natin sa English, why don’t we—” He was cut off ng bumukas ang pinto ng classroom.
Pumasok ang isang guy at nagbigay ng slip kay Mr. Crones. Hindi ko mapigilan na tingnan ang features niya. He was tall, easily over six feet, and built like an athlete.
Sa mga bulging muscles ng arms niya, ay malalaman mo kaagad na ang ibang part ng katawan niya ay sturdy at muscular.
Napatingin siya sa akin, at narealize ko na I was checking him out. Napayuko agad ako, na nag blush ang mukha ko.
I hated how my face easily showed my embarrassment, turning red at any given opportunity.
“Mr. Haynes, pakisabi sa coach na payagan kang umalis ng maaga o mag stay ka sa field kasama niya,” reprimand ni Mr. Crones Haynes.
“Ikaw magsabi sa kanya,” narinig kong bumulong si Haynes habang lumalakas ang ingay ng mga footsteps niya. Hindi siya narinig ng teacher namin, o kahit narinig, nag decide na lang siguro itong hindi pansinin.
Nakayuko pa rin ang ulo ko, kaya ng makita ko ang isang pair ng sapatos na Nike, my brows furrowed, at hindi ko napansin, my head moved up. Nagiging comfortable si Haynes sa desk sa tabi ko.
May mga desks pa naman na free besides sa desk na nasa tabi ko.
Just my luck. He has to take this one! Oh God…
Alam kong nag-overreact ako, pero nahuli ako ng guy na ito na chini-check out siya. It was embarrassing. If I’d looked anywhere near like Addison, hindi sana ako mag fre-freak out ng ganito.
Pero ako iyon, isang matabang girl, at wala akong right na maghabol sa mga handsome guy na tulad niya.
“As I was saying,” start ni Mr. Crones, “first day natin, kaya bibigyan ko kayong lahat ng assignment na kailangan niyong i-submit at the end of this semester. Sounds good?” Isang sweet smile ang ibinigay niya.
Another collective groan was his reply.
“Very good.” Gusto niyang magsulat kami ng five-thousand-word thesis o essay sa kahit anong mga works ni Shakespeare.
Kailangan din naming gumawa ng in-depth analysis sa work ni Shakespeare at dapat ipakita din kung paano naapektuhan ng politics at culture ng Elizabethan period.
Sa totoo lang, excited ako sa assignment na ito. I liked literature; it was fun.
“Hey!” Isang kamay ang bumagsak sa table ko, halos mapatalon ako. Mr. Haynes nasa desk ang kamay niya.
Napatingin muna ako kay Mr. Crones—na busy sa pagsusulat sa board—pagkatapos ay napatingin ako sa guy sa tabi ko.
Strands of his dark brown locks were falling to his forehead, and somehow it made him look dangerously handsome. Nakita ko ang isang calculating yet taunting look sa pitch-black eyes niya.
His pink lips were twitching; tina-try niyang itago ang ngiti niya. Kahit na ang guy na ito ay parang incarnation ni Adonis, ang tingin na binigay niya sa akin ay isang problema.
Uh…
“Yes?” I hated how whimpery I sounded. Nagba-blush na ang mukha ko.
Itigil mo na ang pagiging weak!
Nakita ko ang mga mata niyang tinitingnan ang katawan ko mula ulo hanggang paa. Hindi ko alam kung nag-play tricks ba ang isipan ko, pero ang mga tingin niya ay nag-remind sa akin ng lahat ng mga tingin na natanggap ko sa buong teenage life ko.
Na feel ko na ang pang-judge niya: mataba at tamad.
“So,” sabi niya, bringing me out of my daze.
“Huh?”
His lips pulled upward in a teasing smirk. Lalong nag blush ang mukha ko.
“Tinatanong ko kung pwede mo ba akong pahiramin ng ballpen. Nakalimutan ko iyong akin.”
Oh.
I moved para kumuha ng ballpen sa backpack ko, pero napatingin ako sa bulsa ng jeans niya. Dalawang ballpen ang nakalabas dito.
What was he trying to pull?!
“No.” My voice came out harsher than I intended. Tina-try ko hindi maging sound weak, pero I ended up na parang snob.
Good work.
Ibinalik ko ang tingin ko kay Mr. Crones, na busy pa rin sa pagsusulat. To be honest, ayokong mapalapit dito kay Haynes o magkaroon ng reason na ma-associate ako sa kanya. Ayokong ibigay sa kanya ang ballpen ko.
Ang mukha niya, katawan, ugali, heck, kahit na ang way ng pag-upo niya sa upuan na parang isang king, ay nag-remind sa akin sa mga entitled kid na feeling nila na sa kanila ang mundo at pinagtatawanan ang mga taong tulad ko sa bawat chances na meron sila.
Pwedeng nag-overthink lang ako, but it was better to be safe than sorry.
A scoff came from my side, at kahit hindi ako tumitingin, alam kong naka glare siya sa akin.
“Sa lahat ng taba na meron ka sa katawan mo, may attitude ka rin pala.” Nasira ang little confidence na na-gathered ko sa words niya.
Gusto ko talagang gumanti, pero tulad ng dati, my tongue froze, at imbis, napatingin ako sa kanya. Nagsusulat siya sa notebook niya gamit ang isang ballpen—ni walang nagbigay sa kanya.
I turned back, my fist tightening.
Asshole!
Mas better na layuan siya, dahil at the end, kahit gaano ko pa man kagustong harapin siya, hindi ko kayang labanan ang assholes na tulad niya.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
2
Ipinasok ko ang books sa loob ng locker ko at isinara ito ng malakas, medyo forceful ang actions ko. Ang insults na sinabi ni Haynes ay nasa isip ko pa rin, na sumira ng mood ko.
Coward that I was, ang locker ko ang pinag-iinitan ko ng galit imbes na ang guy na may responsible nito.
“Keily!” Si Addison na nag sprint-walking palapit sa akin, at isa pang girl—na nagpakilalang Lola kaninang umaga—na nakasunod sa kanya.
“How’s your day going?” Tanong ko ng nakalapit siya sa akin.
“So far so good.”
Tumingin ako kay Lola, ayokong ma feel niyang na left out siya.
She just shrugged. Hindi masyadong nagsasalita si Lola.
“Tara, alis na tayo. Siguradong hinihintay na tayo ni Sadhvi,” sabi ni Addison, inilagay ang mga arms niya sa kamay namin ni Lola at dinala kami sa cafeteria.
It was lunch. In-invite ako ni Addison kaninang umaga na umupo kasama niya at ng girls.
What a cool cousin I have!
“What about you? May mga scandals bang pwedeng pag usapan natin na mga cheerleader?” tanong ng cousin ko.
I let out an ugly snort. “I’ll let you know.”
“Nabalitaan ko na ang English class mo ay tinuturuan ni Mr. Crones.”
Nag nod ako.
“He's a pretty cool guy—mind you, annoying, but cool. Pero sa entire year na ito, marami kang matatanggap na assignments, kaya mag ready ka.”
Addison groaned. “Na stuck kami kay Old Man Whitman, ang bitter crow na iyon. Ang swerte mo, K.”
Ang first impression ko kay Mr. Crones siya ay isang laid-back guy. Masyado siyang enthusiastic sa taste ko, pero at least naging friendly siya sa aming mga student.
Nang makapasok kami sa cafeteria na amoy ko kaagad ang iba’t ibang smell ng food. Napuno ang large room ng mga malalakas na ingay ng chatters ng students. Nag lightened ang mood ko hanggang sa napunta ang mga mata ko kay Haynes.
Nakatingin na siya sa akin. Nasa table siya na nasa tabi ng bintana, nakaupo doon na parang isang king na nasa throne niya.
His eyes narrowed, at umiwas ako ng tingin. Jerk.
“Let me introduce you to the boys,” sabi ni Addison. Nag wave siya sa boys sa kanyang table. Except sa kanya, may apat pang boys; nag wave pabalik ang dalawa. No!
“It’s okay. Hindi natin sila kailangan na istorbohin,” refuse ko, pero nagstart na kaming hilahin ni Addison papunta sa table nila.
Despite my reluctance, hinila niya ako kasama niya na parang wala akong weight, at iyon ay sinasabi ng marami. What does this girl eat?!
“Magugustuhan mo sila, except kay James. He’s a prick.”
Nakarating na kami sa table nila. Nakipag high-five si Addison sa isang blond na guy. Lola greeted them all with a single nod. At nakatingin ako kahit saan except sa kanya, kahit na fe-feel ko ang glare niya.
“Siya ba ang cousin na sinasabi mo?” Tanong ni Blond Guy kay Addison.
Nag nod si Addison. “Keily, siya si Lucas. Lucas, siya naman si Keily.”
“Hey.” Isang maliit na ngiti ang binigay ko, my shyness peeking its head. Lucas was a handsome guy. May sharp facial features siya na may green eyes at heart-shaped lips. Sigurado maraming girls nakikipag-agawan sa kanya.
“It’s good to have a beautiful face around,” sabi ni Lucas na may isang genuine smile. “Sana maging classmate tayo sa mga ilang class natin. Ang cousin ni Addison ay…friend ko rin.”
“She better remain your friend. Ayaw namin na nakikipag-date ka sa isang cow,” comment ng isang boses. Haynes.
Nawala ang ngiti ko. That hurt.
“Shut up, James.” Napatingin ng masama si Addison sa kanya. So ang tawag sa kanya ay James. “Gusto mo lang ang lahat ay maging miserable tulad mo, hindi ba?”
James Haynes rolled his eyes.
“Okay, okay,” tumalon si Lucas, ang mga mata niya ay napapatingin kay Addison at James, na nasa isang glaring competition.
“James, bad mood ka na simula noong History pa lang. God knows why. Pero hindi mo kailangan na ilabas sa iba.”
Addison huffed, inilagay ang braso niya sa shoulder ko. Para akong dwarf, isang grateful dwarf. She’d stood up for me. Kung kaya ko lang gawin iyon para sa sarili ko.
“Aalis na kami,” sabi ng cousin ko. “Naghihintay na rin si Sadhvi sa amin.”
Nang magsimula na kaming maglakad, pinigilan kami ni Lucas. “Hey, huwag mong hayaang sirain ng grumpy na ito ang mood mo. Don’t go. By now, siguradong nakahanap na si Sadhvi ng ibang girls.”
Tumingin siya sa akin. “Keily, I apologize for him. May bad day lang talaga siya.”
“Hindi iyon excuse,” sabi ni Lola.
“Yeah, it’s not.” Tumayo ang isa pang guy. Nakasuot siya ng glasses na nagbigay sa kanya ng isang matured look. “Look, bakit hindi kayo umupo dito kasama namin? Gusto nating lahat na makilala si Keily.”
Mas naging one hundred times charming pa siya ng napangiti siya. “It's going to be our treat,” add ng guy nang hindi sumagot si Addison.
Narinig ko ang pag scoff ni James, baka ay may sasabihin tungkol sa weight ko at kung paano ako kumakain ng sobra.
Addison glared at him but relented anyway. Ini-expect ko na hindi niya gagawin, pero sa ngayon, lahat kami ay in-establish na siya ang leader namin. Ginawa namin ang sinabi niya.
Umupo ako sa upuan sa tabi ni Lucas, hyperaware kung gaano kalaki ang space na na-occupy ko.
Wala namang naitulong na nasa harapan ko si James, nakatingin siya na parang gusto niyang putulin ang ulo ko dahil katabi ko ang friend niya.
Am I that bad?
Nagpakilala ang ibang mga guy.
Si Matt, ang lalaking may glasses, at si Axel at Keith, ang dalawa pa, na pumunta para kumuha ng lunch namin. It was their treat after all.
“So Keily, are you having a good time here—” Tumigil si Lucas, his face scrunching in a cute frown. “Let me rephrase that. Hindi ka naman masyadong nabo-bored?”
“Hindi naman masyado. Okay naman ang mga teacher dito.”
“Cool. By the way, kung may manggugulo sayo dito, lumapit ka lang sa akin. I’ll take care of them.”
Take care of your friend, gusto kong sumagot.
“Hindi mo na kailangang maging hero, Lucas. She’s already got me for that,” sabi ni Addison.
“Addy, hayaan mo na akong magpa impress sa cousin mo,” Lucas pouted. Napaka-sweet niya.
Isang tawa ang nagawa ko sa adorable shenanigans niya, pero napatigil ako ng makita ko si James na nakatingin sa akin na naka narrowed ang eyes niya.
Nag join sa amin sina Matt, Keith, at Axel, na may dalang pagkain na para sa twenty na tao para sa aming eight lang.
Everyone dug in like the hungry animals that teenagers are, pero cautious ako na hindi masyadong marami ang makuha ko, lalo na’t kasama namin si James na nakaupo dito. Ayoko ng bigyan pa siya ng ammunition laban sa akin.
Parang control niya ang bawat actions ko sa mga reactions niya.
Nang ang pagkain ay napunta na sa mga bibig namin, nangyari na ang chit chat sa table.
Nalaman kong si Lucas ang captain ng football team namin. In-expect ko talaga na siya ay isang athletic dahil sa mga muscles at height na meron siya.
Kasama rin si James sa team. Mukhang good friends ang dalawa. Nalaman ko lang naman ng patuloy na pang iinsulto ni Lucas kay James at nakakatanggap di siya ng parehong mga harsh na insults galing kay James.
Sabi ni Matt, sina James at Lucas ang key players nila. I took him at his word.
Nasa track team sina Keith at Axel. Most of the time nakikipag usap si Addison sa kanila tungkol sa susunod nilang competition.
Tahimik lang na nakikinig si Lola ng nag whisper si Matt sa ear niya. Sa sobrang lapit ni Matt ay parang nakaupo na siya sa lap ni Lola.
“Nagde-date sila,” inform ni Lucas sa akin nang makita niya akong nakatingin sa kanila.
Tinanong ako ni Lucas tungkol sa dati kong town at dati kong school. Sinagot ko naman lahat ng tanong niya, at patient siyang nakinig. Nakaka-flatter na ang isang tulad niya ay pinapansin ako.
Dahil sa friendly nature niya ay nagka courage akong magtanong din sa kanya.
Napag-usapan namin ang tungkol sa football, pero nang hindi ko na siya masabayan sa sinasabi niya, ng change topic kami at pinag usapan namin ang subjects na kinukuha niya. Nalaman kong same kami ng Calculus at PE.
Ito na sana ang pinaka the best na lunch in a long time para sa akin kung hindi lang kay James Haynes. I tried to block him out, pero ang hirap kung palagi niya akong tinitingnan ng masama.
Buti na lang at hindi na siya nagsalita pa tungkol sa akin. Ni hindi man lang siya nagsalita ng isang word sa akin, tahimik na nakapag settled na siya sa isang I-wouldn't-mind-killing-you look.
Dapat binigay ko na lang sa kanya ang stupid ballpen na iyon.
***
“Keily.”
“Yes.” Napatingin ako sa dad ko. Nasa couch kami.
Pagka uwi galing school, kumain ako ng ilang snacks, at natulog nang one hour, natapos ko na rin ang homeworks ko.
Hindi pa naman masyadong marami since first day pa lang naman namin (pero kailangan ko ng mag start sa assignment ni Mr. Crones). Malapit nang mag 7pm, at nasa living room kami ng dad ko.
Nag cellphone lang ako, at siya naman ay nagtatrabaho, nakafocus sa laptop niya.
Nakapag ready na si Dad ng dinner namin. Hinihintay na lang namin ang pagdating ni Mom galing sa trabaho niya.
“Anong color ang mas better?” tanong niya sabay pinakita sa akin ang screen ng laptop niya. Nakaharap sa akin ang two pages na browser na may heading na Ample.com.
Tinatanong niya ang tungkol sa theme color. One was a darker brown fading into light brown. The other was also brown, but a different shade.
Tinuro ko yung una.
“I also like this one.” Ngumiti siya at isinara ang web page. Nakatingin pa rin ang mata ko sa screen niya nang may mapansin akong unfamiliar na software.
“Wait. Bakit hindi mo ginagamit ang Atom? Favorite mong tool iyon,” tanong ko. Palagi niyang ginagamit ang Atom IDE sa pag design ng mga website.
“Gusto ng client na gamitin ko ito.”
“Bago ba ang software na iyan? I haven’t seen it before.”
“Yeah, it was launched a year ago.” Nag start siyang magtype sa laptop bago mag stop ulit. He looked at me, his brown eyes gleaming. “Gusto mo bang makita ang mga features nito?”
I nodded eagerly. I guessed nakuha ko ang interest ng dad ko sa pag design websites at coding.
“Okay kiddo, huwag mo akong pagtawanan. I’m still learning.”
“Hindi ko mapa-promise sayo iyon.” Ngumiti ako.
Dahil sa dad ko, computer science ang favorite subject ko. Ngayon, excited akong pumasok sa class na iyon. Pero, nawala ang excitement ko nang makita ko si James na nakaupo sa computer lab.
I could’ve handled that, pero pinaupo kami ng teacher namin alphabetically, at dahil ang K ay sumunod kay J, kailangan naming umupo ng magkatabi.
For almost an hour, kailangan kong tiisin ang judging gazes niya, at kapag nagkamali ako ng tingin sa kanya, binigyan niya ako ng mga fat jokes.
Ang dalawang kong favorite class, ang English at Computer Science, ay naging…not so favorite na. At hindi pa iyon enough, classmates rin kami sa Calculus.
Pero nandoon si Lucas para bantayan siya, kaya't ito bearable naman. Kahit na grateful ako, I felt bad na kailangan pa ni Lucas makipag away sa friend niya para sa akin. He was such a kind person.
Kung kaya ko lang ipaglaban ang sarili ko.
Bumukas ang pintuan namin at dumating na si Mom.
“Welcome back,” sabi ko bago tumingin ulit sa screen ng laptop.
“I’m going to take a shower.” Inilagay niya ang purse niya sa upuan. “At gusto kong nakasara na ang laptop na iyan at kayong dalawa dapat nasa dining table na pagbalik ko.” After ng warning na iyon, umakyat siya sa itaas.
“Yes, Mom. Yes, sweetie,” sabay na sabi namin ni Dad.
Nag ready na rin ang sarili ko para sa upcoming interrogation na mangyayari sa dinner tungkol sa first day ko sa school.
My mother already had a lot on her hands with this new office of hers. Hindi na niya kailangan marinig ang daughter niya na nagrereklamo tungkol sa isang mean teenage boy.
I’ll probably leave out the James part.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
