Si Hannah Daniels has always been a little bit bigger compared sa iba pang women, pero it’s never been anything she’s cared about. Parati naman siyang happy in her own skin—most of the time, anyway. But then her doctor recommends she start seeing a fitness trainer. In fact, mayroon siyang perfect guy in mind: Jordan Mathis, na determined to make Hannah sweat…in more ways than one.
Age Rating: 18+
Feelin the Burn – El Koslo
Ang app ay nakatanggap ng pagkilala mula sa BBC, Forbes at The Guardian para sa pagiging hottest app para sa pampasabog na bagong nobela.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
1
“Sa pagtingin dito sa test results na ‘to, kailangan nating pag usapan ang lifestyle changes.” Umupo si Dr. Isaacs sa tapat ko at nag-sigh habang ini-scan ang laman ng file ko bago tumingala sa akin.
“Pumupunta ako sa gym.” Most people assumed na hindi, based purely sa size ko, pero madalas akong naglalakad sa mga treadmill o gumagamit ng light weight machines. Parang wala namang pagbabago, pero pumunta pa rin ako.
“Alam kong ginagawa mo ‘to, at isang blessing na tina-try mong mag-stay na active. But we need to start looking at a whole-body approach.” Sumilip ang older woman sa bridge ng kanyang glasses na may calculating look.
“Dr. Isaacs, naiintindihan ko. I’m a big girl. I’ve always been a big girl. Nag-try na rin akong mag-diet dati, pero hindi gumana.”
Ang aking weight ay isang ongoing conversation sa bawat medical professional at family member for as long as naaalala ko.
Medyo nadagdagan ang weight ni Han… Laging ganun.
Hindi ako kalakihan, pero definitely na hindi ako skinny at I never had been.
“Sa palagay ko kailangan nating makipag-usap sa isang nutritionist and get you into something a little more strenuous kesa sa paglalakad sa treadmill nang ilang beses sa isang linggo.”
Na-cringe ako sa salitang strenuous, pero alam ko na para magkaroon ng difference, kailangan kong mag-try ng something new.
“Hindi magkakaroon ng difference. It never does. Okay lang sa akin ‘yon.” Saying na resigned na ako sa fate ay medyo dramatic—tapos na akong i-please lahat.
“Pwedeng okay lang sayo ‘yun pero having a heart attack or stroke bago ka mag-forty will be a lot harder to come back from,” sabi ni Dr. Isaacs na may frown.
She wasn’t pulling any punches today, pero naisip ko na medyo dramatic siya.
“Hindi ako magkaka-heart attack.” Medyo nanginginig ang boses ko na parang tina-try kong i-convince ang sarili ko as if ang health problems ay inevitable.
“Ang cholesterol mo ay elevated, ang stress test ay nagi-indicate na nagde-develop ka na ng blockage at ang body fat percentage mo ay nasa morbidly obese range.”
Okay, siguro medyo malapit ako sa unhealthy line.
“Hindi ko sinasabi sa iyo na maging isang supermodel. Sinasabi ko sa iyo na kailangan mong seryosohin ang health mo.” Si Dr. Isaacs ay mukhang genuinely concerned, pero sa aking late twenties, nahirapan akong seryosohin ang information na ‘to.
“Sige. Ano ang kailangan kong gawin?” Tanong ko habang nag-smirk siya sa sagot ko.
“Mayroon akong list ng personal trainers na merong programs na pwede sa abilities mo,” sabi niya habang nagta-type siya ng something sa computer sa desk.
“Hindi. Ayoko ng personal trainer. Lagi nila akong sinisimulan na i-lecture tungkol sa keto at Atkins na ‘yon.”
Hindi ko dadalhin ang sarili ko sa isa pang sitwasyon kung saan tinuruan ako ng isang “fitness professional” tungkol sa life choices ko.
“Ang ilan sa kanila ay nagtuturo ng group instruction. Pwede tayong mag-start dun para makita kung gano ka ka-comfortable.” Ang arched eyebrow na itinutok niya sa direction ko ay nagi-indicate na she was not planning to let this go.
“Please don’t let them single me out. Ayaw kong maging lone fat girl sa classes na ‘yon at ‘pag tinititigan ako ng lahat.” Nanginginig ang boses ko habang huminga nang malalim.
“Mag-recommend ako ng high-intensity interval training classes sa start. You can go at your own pace, ease your way in.”
She made it sound easy, but I knew it was anything but. Parang torture lang. High-intensity anything ay tunog torture.
“Kailangan ba talaga ‘to?” Tanong ko, alam kong hindi siya magbu-bulge.
“I’m gonna be honest, Hannah. Concerned ako tungkol sayong overall body fat percentage na gumagawa ng major health problems for you down the line.”
Well, 'yon ay ominous. Dr. Isaacs pretty much nailed the coffin shut on me protesting this.
“Ipapabigay ko sa nurse ko ang contact information para sa fitness studio na I think dapat mong tingnan.”
“Salamat.” napa-sigh ako. The woman really was just trying to do her job. Alam ko ‘yon…pero hindi ko kailangang magustuhan.
Napuno ng crinkling sound ang small room habang nag-shift ako sa uncomfortable white paper sa ilalim ng bare butt cheeks ko. Ang aking apparently too large bare butt cheeks.
“Gusto kong mag follow-up appointment ka three months from now. Gusto kong i-monitor ang progress mo. Ang goal natin ay iwasan mo ang medications kung kakayanin.”
Tumayo siya at nag-nod bago nawala sa pintuan ng exam room at isinara ito sa likod niya.
Ibinalik ko ang aking leggings at flowy top—it hid a multitude of sins, at hindi ko feel na mag-dress up sa pag punta sa doctor’s office.
“Knock, knock.” Isang chipper voice ang narinig mula sa kabilang side ng closed door.
“I’m good.” Napa-sigh ako habang pinaglaruan ng daliri ko ang sheet sa lap ko.
“Hannah?” Isang tall, slender brunette ang sinilip ang kanyang ulo sa corner na may hawak na tablet.
“Ako ‘yon,” sagot ko, hoping na hindi masyadong bitter ang boses ko. Syempre, mukhang supermodel ‘yung nurse.
“Okay…so ibibigay ko sayo ang contact information para sa ilan sa mga coach sa fitness studio that I think would work for you. Personally, nag-try akong makipag-usap kay Jordan.”
She winked habang tinutulak niya ang isang packet of information sa akin.
“Uh…may mga babaeng coaches ba sa listahang ‘yon?” Tanong ko habang kagat lips. Nai-intimidate ako sa mga male fitness trainers.
Who was I kidding…lahat ng fitness trainers ay nai-intimidate ako, pero ang six-pack-laden, sweaty god na nagsasabi sa akin kung gaano ako ka-out of shape did not sound like my idea of a good time.
Nag-nod si Nurse Kellie habang nakaturo sa isang pangalan sa gitna ng listahan.
“Meron. Pero si Jordan ay probably ang the best. Tinulungan niya ang husband ko once nakalabas siya sa rehab center after shoulder surgery,” sabi niya sa akin, medyo may halong awe sa boses niya.
Higit pang dahilan para lumayo sa Jordan na ‘to.
“Naiintindihan niya na ang mga tao ay may totoong buhay at nagta-try maka-develop ng fitness plan that makes it easy to stay committed.”
“Pero pwede akong pumunta dito…uh…” Binaba ko ang listahan sa unang babae na nakita ko. “Mallory?”
Nag-make face ang nurse at nag-nod. “Pwede…pero duda ako na kumain siya ng carb in the last ten years, kaya she might not be your style.”
“Since lahat ng nakain ko ay carbs.”
Binigyan niya ako ng mapang-asar na tingin na sinundan ng kanyang easygoing smile. “Uy…lahat tayo ay nagsta-start somewhere. I'm proud of you for being open-minded about this.”
Hindi ganun ang nafi-feel ko, pero alam kong kailangan kong subukan.
Ang pagiging isang maliit na chubby as a teen ay nag-morph into being a lot chubby as an adult. Nangyari ‘to nang napakabagal I didn’t recognize na ito ay isang problem until it was apparently a big problem.
Isang problem na ine-expect na ngayon ni Dr. Isaacs na makocontrol ko.
“Handa akong mag-try. Pero the first one sa mga 'coaches' na pagtawanan ang aking thighs for being best friends will get an earful.”
I tried to sound intimidating, pero hindi ko maloloko ang sarili ko much less Nurse Kellie. The first time may sinabing masama ang isa sa mga coach na ‘to, alam kong ito na ang last time na papasok ako sa isang stupid fitness studio.
“I promise Jordan won’t. Baka pinaghirapan ka niya at papagawa ng mga exercises ayaw mo, pero hinding-hindi niya ifa-fat shame,” tugon ni Kellie habang tinatapik ang kamay ko.
“Here…this is a four-class free pass. Pumunta ka lang at mag-try ng few classes muna. Pagkatapos ay pwedeng mag-worry ka na sa pakikipagusap kay Jordan later,” advice niya habang may binigay na papel sa kamay ko.
Kaya ko yan. Magaling akong maging anonymous.
“I look forward to seeing kung gaano kalayo ang narating mo pagbalik mo in a few months,” sabi niya nang may encouraging smile.
“Walang pressure, ha?” Ngumiti ako pabalik nang tumayo siya at pumunta sa door.
“You’ll do great.”
Hindi ako convinced na totoo ang words niya, pero tina-try ko.
“Salamat,” tahimik kong sagot. Sa tingin ko. Hindi pa rin ako sure sa buong bagay na ‘to. Pero kailangan kong gumawa ng something kung gusto kong iwasang i-fill ang aking medicine cabinet ng prescription bottles.
Pagkatapos kong bayaran ang aking co-pay, bumaba ako ng elevator papunta sa aking car. I’d taken the afternoon off work, kaya nagkaroon ako ng ilang oras bago magluto ng dinner.
Ang aking refrigerator ay fairly bare; naging bad ako for ordering takeout lately at alam kong mag-stop na dapat akong mag-rely sa iba to cook my food.
“Ugh. Here I come, grocery store.” Obviously feeling enthusiastic ako sa buong process na ‘to.
Wala ako sa mood para sa lahat ng granola fit moms at mga buff guys na namimili sa “healthy” grocery store, kaya pumunta ako sa pinakamalapit sa apartment ko at nagdasal para sa sarili ko.
“Kaya mo yan. Pagkain lang ‘yan.” Kumuha ako ng reusable bag sa back seat at pumasok sa loob.
Ang mga fresh produce ay lagi nagpapa-anxious sakin, kaya nagpunta ako sa freezer section at kumuha ng green beans package, na isang good start.
Pagkatapos ay bumalik ako sa meat counter at kinuha ang isang package of pre-seasoned chicken breasts. Pwede kong kainin ang extra ones sa lunch.
Sumunod ay itlog. Then yogurt—nilampasan ko ang mga alam kong puro sugar lang in favor sa greek yogurt na may less sugar. Kaya kong gawin ‘to. This wasn’t so bad.
Kung iiwasan ko lang ang mga aisle na may mga bagay na gusto kong kainin, magiging okay ako. Kumuha ako ng gatas, added in a package of cheese sticks, at naglakad papunta sa checkout lines.
“Ugh, seryoso?” Of course may sale sila na mga candy bars. Dahil ang checkout aisle ay kung saan inilalagay ng grocery store ang lahat ng bagay para i-tempt ang mga tao.
Alam kong ayaw ng nanay ko na dalhin kami sa grocery noong bata pa kami dahil sa dreaded checkout line.
What better place for a small child to lose their shit than a small, confined aisle lined with candy and small toys.
Siguro may line na walang naghihintay. Mas magiging madali ang pag-iwas sa dreaded candy bar sale.
“Fuck,” I mumbled under my breath habang tinitingnan ko ang mga tao aimlessly staring around habang naghihintay sila ng kanilang turn sa bawat single freaking lane.
Ang mga self-checkout ay hindi better, at nakita ko ang aking sarili na minumura ang lahat ng mga tao na karaniwang nasa work sa 3 pm sa isang Wednesday.
Bakit nandito ang lahat ng mga taong ‘to? Wala ba silang work?
Sumali ako sa pila at sinubukang iwasang makipag-eye contact sa Snickers. Maaakit lang nila ako sa chocolaty goodness nila.
Naging distraction ko ang phone ko pagkatapos kong i-unload ang mga groceries ko. Kaya ko ‘to, ayos lang ako.
“Crap. I’m sorry.” Napa-angat ang ulo ko sa boses ng babaeng nabigla sa harapan ko. Siya ay may isang toddler sa harap ng kanyang cart who seemed quite proud of himself sa pag-grab ng two fistfuls of candy.
“Oh… okay lang. Heto…ibigay mo sa akin, at itatabi ko ang mga ‘yon para sayo,” sabi ko sa kanya habang inextend ko ang kamay ko sa kanya, tina-try hindi makipag-eye contact sa dreaded chocolate temptation.
“Thanks so much. Medyo terror siya at mahilig sa chocolates.” Mahina ang boses niya, at alam kong mas nahihirapan siya sa aisle of temptation kaysa sa akin.
“Don’t we all?” Natawa ako habang tinitingnan ang maliit na batang lalaki na nag-narrow ng eyes niya habang inaalis ang kanyang mga ill-gotten goods.
“So true. Thank you. Ita-try kong i-keep ang naughty hands niya up there.” Nag-frown siya habang binigyan niya ang child niya ng look para i-intimidate.
Nag-giggle ang batang lalaki nang itulak siya ng kanyang ina palabas ng danger zone at lampasan ang cashier papunta sa end ng belt.
Umatras ako at sinubukang hanapin ang mga spaces kung saan kinuha ang candy, dahan-dahang ibinalik ang evil candy bars sa kanilang mga home.
Sinubukan kong huwag masyadong tumingin sa mga label o isipin kung ano ang lasa ng mga ‘to habang mabilis kong itinago ang mga ‘to.
“Shit…” I mumbled habang nakayuko at sinubukang kunin ang package of peanut butter cups na nahulog sa sahig.
Isang large, well-worn, gray tennis shoes ang lumitaw sa aking periphery, at gusto kong iwasang makapasok sa personal space ng taong nasa likod ko habang inaabot ko ang package.
“Here…let me help” Isang malalim na boses ang malapit sa aking tenga nang yumuko ang lalaki at inagaw ang package na nahihirapan akong abutin at gently inilagay sa aking mga daliri. “I believe these belong to you.”
“Uh…” Umayos ako ng upo at naramdaman kong namula ang mukha ko nang nag- crinkle ang package sa mga daliri ko. Fuck. Syempre ang gorgeous man na ‘to ang kukuha ng bag ng peanut butter cups na pilit kong nire-resist.
Siya ay matangkad na may a trim waist, massive biceps na sumilip sa mga sleeves ng kanyang fitted, navy-blue compression shirt, dark athletic shorts na humahantong sa sparsely-haired, defined calves, at of course ang gray tennis shoes from earlier.
Ang kanyang reddish-brown hair ay medyo magulo; mukhang kagagaling lang niya sa gym o tumatakbo sa labas. Malamang nag-enjoy siyang tumakbo.
Tinatakpan ng mga clusters ng freckles ang bridge ng kanyang ilong at cheeks; mayroon din siyang ilan sa kanyang attractively muscled forearms.
“Salamat.” Hyper-aware ang katawan ko sa perfect specimen na lalaki na naglagay ng canister ng protein powder, isang bundle ng spinach, at isang package ng steaks sa belt sa likod ko.
Entrancing green eyes glanced up from his phone at nag-made contact sa akin, at softly siyang ngumiti sa akin bago siya nagpatuloy sa pagte-text.
Nag-aapoy ang mukha ko nang tumalikod ako at hiniling sa cashier na bilisan. Hindi ako fond sa mga ganitong sitwasyon.
This guy would never give me a second glance if I met him anywhere else. Walang nakapansin sa chubby girl as being attractive.
“Gusto mo ba ang mga ‘yon?” Ang young cashier ay nag-gesture sa peanut butter cups sa aking kamay, at ibinato ko ang mga ito sa belt as if they were on fire.
“No…” Isang glance sa small smile sa mukha ng handsome man sa likod ko cemented it.
Let the project peanut butter cup commence.
I was going all in.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
2
“San mo ko gustong pumunta?”
“Please!” nag-beg ako.
“Okay…ibalik mo ‘to at i-explain mo sa akin slowly.”
Napa-sigh ako habang nakasandal sa counter, pilit na iniiwasan ang eye contact ng best friend ko.
Nakatira si Parker sa down the hallway, pero madalas kaming nasa apartment ng isa't isa. Maliban na lang kung may boyfriend siya, then I only saw him when he came up for air.
“Sabi ng doktor ko mataba ako.”
“Girl, you gotta stop letting other people’s opinions make you feel bad. Maganda ka.” Pinanlakihan niya ako ng mata.
“Kailangan mong sabihin ‘yan.”
Ibig kong sabihin, alam kong hindi ako pangit, pero palagi kong nararamdaman na hinuhusgahan ako for not meeting modern beauty standards..
“Um, hindi… ayoko. I’d tap that if I was into the whole lady business thing. Nag-wave siya ng kamay sa general direction ng boobs ko at “lady business.”
“Okay, so sinabi niya sayo ang sinabi niya last year.”
“No. Not exactly.” Napa-sigh ako habang huminga nang malalim at nag-prepare mag-unload sa kanya.
“Explain.” Nagtaas siya ng kilay at isinandal ang mga siko sa breakfast bar kung saan siya nakaupo.
“Sabi niya, if I don’t get my shit together, magkaka-stroke o heart attack ako bago ako mag-forty.”
Ramdam ko pa rin ang pagtulo ng luha sa aking mga mata habang sinasabi ko sa kanya, at knowing that being complacent sa health ko ay pwedeng naglagay sa akin sa panganib.
“Shit.” Nawala ang kulay ng mukha niya habang nag-aalalang nakatingin sa akin.
“Oo…”
“So gusto niyang pumunta ka sa mga classes na ‘to para tumulong?” tanong niya habang diretsong umupo sa barstool niya.
“Oo. O isang personal trainer, pero ayoko nang maulit ‘yon.”
Ini-roll niya ang kanyang mga mata nang maalala naming dalawa ang huling last disaster. “Don’t let one pig scare you off. Hindi lahat ng trainers ay giant douchebags.”
Tinaas ko ang kilay ko at nag cross arms sa dibdib ko. ‘Yon ay something na hindi ako wholly convinced. Marami akong nakilalang trainers in the last ten years, at lahat sila ay iba ang trato sakin kasi ako ay isang big girl.
“I think ito ay isang great idea,” enthused niya habang ang kanyang ngiti ay lumawak sa kanyang mukha. “It’s gonna suck, pero I think ito ay makakabuti para sayo.”
“So sasama ka sa akin?” Nagmamakaawa ako habang tina-try kong i-channel ang aking best pitiful look.
“Ha!” He laughed hysterically, nag-wipe ng eyes niya bago nag-settle down. Nag-try akong i-resist ang pag-abot sa tapat ng counter para hampasin siya.
“Hindi ako nagbibiro.” Bumagsak ang mukha niya nang makita kung gaano ako ka seryoso. kailangan ko siya.
“Seryoso? Bakit ako? Pumupunta na ako sa gym.” The tables turned, at napangiti ako sa panic tone ng boses niya.
“Exactly, you’re in shape…ish. Matutulungan mo akong mapanatiling motivated.”
Nag-frown siya at umayos ng upo, ang kanyang mga kamay ay humahaplos sa kanyang harapan, ang kanyang mga palms ay nag-linger sa kanyang flat stomach. “Oh, thanks, it’s nice to know I’m in shape…‘ish.’ Way to make me feel good about myself.”
“Um…ako ay 45 percent na peanut butter cup, so ikaw ay practically Adonis.”
Pareho kaming natawa habang nag-motion ako papunta sa aking less than flat stomach at nag-refer sa aking biggest vice. Ang ilang mga tao ay nag-self medicate sa alcohol; ginawa ko ‘yun with chocolate and peanut butter..
“Kailan ka dapat magsimula?” Mukhang hindi pa rin convinced si Parker, pero mukhang bukas siya sa idea.
“Bukas?” Bumaba ang boses ko nang makita kong nag-sour ang mukha niya. Sinabi ko ‘to sa kanya with little notice, pero alam kong kung hindi ako magsisimula soon, hindi ako pupunta.
“Fuck.”
“Please?” Hinugot ko ang pouty lips at tumingin sa kanya from beneath my lashes. here was no way I was braving this place by myself.. Kailangan ko ng isang tao na pipigil sakin sa pagtatago sa locker room.
“May utang ka sa akin.”
Na-relax ang buong katawan ko sa acceptance niya.
“Oh my God…thank you!” Tumalon ako sa counter at niyakap ang side niya.
“Tandaan mo lang ito kapag kailangan ko ng someone to run interference with a hookup,” natatawang sabi ni Parker habang ako ay nag-make ng face. Ginamit na niya ako para doon when I didn’t owe him things.
“Hindi mo naman ako ipre-pretend na wife mo ulit, 'di ba?” Tumawa siya habang lumingon at hinalikan ako sa noo.
“Effective naman ‘yun, pero probably hindi. Ayokong ipaalam sa mga tao na gusto ko si jay.”
Nag-shudder siya, at nag-roll ako ng eyes.
“Kasi ang mga vaginas ay nakakatakot.”
Nag-purse siya ng lips at nag-nod dahilan para ulit ng humagalpak sa tawa kaming dalawa.
“Well… medyo. Ang mga male equipment ay mas madaling gamitin.” He made a crude motion with his hand, at umiling ako.
“Oo… madali kayong i-please.” Tama siya; medyo straightforward ang anatomy ng lalaki.
“At hindi natin kailangang kumuha ng advanced course sa sign language for someone to make us cum.”
“Oh my God, you’re horrible.” Mas lalo akong natawa nang magsimulang gumawa ng vague hand motions and faces si Parker.
“Pero totoo naman.” Too much for me ang mapang-asar niyang mukha. Madalas kaming nag-uusap tungkol sa kung paano mas madali ang pakikipag-date sa mga lalaki than dealing with women.
Although, ang tumultuous love life ni Parker ay nag-cause sa kanya ng kaunting drama sa not-so-distant past. Gay men could be just as much drama as women.
“Whatever…so g ka?” Nag-roll siya ng eyes sa question, pero I knew that I had him.
“Yeah…” Napa-sigh si Parker at inihiga ang ulo niya sa ulo ko. “Pupunta ako. Hindi ko magugustuhan. Pero sasamahan kita. Maybe you’ll end up with a hot instructor.”
“One can only hope.”
***
Late si Parker…and I was going to kill him. Ayokong pumasok mag-isa, pero ang appointment ko ay in 5 minutes.
Lumipad ang aking mga daliri sa screen ng phone ko nang nag-send ako sa kanya ng isang nagpapanic na text.
Pinatay ko ang car ko at naupo ng ilang minuto bago ko kinuha ang gym bag ko sa passenger seat. Suot ko na ang workout gear ko, pero alam kong karamihan sa mga lugar ay ayaw na magsuot ka ng street shoes sa kanilang mga treadmill.
Literal na nanginginig ang katawan ko habang naglalakad ako sa parking lot papunta sa front entrance. Kinakabahan ako sa mga ganitong lugar.
Hindi ito isa sa mga malalaking gym na karaniwan kong pinupuntahan. Pwede kang maging anonymous doon. Pwede kang magtago sa isang machine sa isang corner, at walang makakapansin sayo.
Ang mga personal trainers who floated the floor ay matagal nang iniwan ako nang mag-isa, alam na ang aking bilis ay hindi kailanman lumampas sa five, at ang incline ko ay pareho. Alam ko kung ano ang kaya ko, at nandoon lang ako to get in my steps at umuwi.
“Pwede ba kitang matulungan?” Ang gorgeous, lithe blonde sa form-fitting black fitness gear at high ponytail, ay nag-inquire mula sa likod ng mesa.
“Uh…” May isang insanely fit supermodel na kumakausap sakin. Hindi dapat ako nandito.
“May appointment ka ba?” Binibigyan niya ako ng expectant look and tapping her overly manicured fingers on the counter.
“Uh…”
“Kamusta?” Nag-wave siya ng kanyang kamay sa harap ng aking mukha, at nag-blink ako slowly as I tried to snap out of it.
“Mal, give her a break.” Isa pang insanely hot trainer.
Was I being punked? Surely ang concentration ng people this attractive sa isang place ay hindi normal. Nasaan ang butter-face trainers? Yung mga fit na katawan at okay ang mukha. Gusto kong pumunta doon.
“Pwede ba kitang tulungan, sweetheart?” tanong niya habang nakasandal sa desk at nag-shot ng killer smile sa direksyon ko. Siya ay may wavy, sandy blond hair at extremely white teeth.
Ang kanyang boses ay deep and alluring na may faint southern accent; alam na alam ng lalaking ito kung gaano siya ka-attractive. Ang strong na shoulder ay nag-stretch sa black compression-fit shirt na may logo ng gym sa harap.
“Ako…uh…ako si Hannah?” Nag-clench ang teeth ko in embarrassment pagkatapos kong mag-stutter out sa isang semi-coherent response.
“Sigurado ka ba? Parang tanong yan, darlin'.” Lumaki ang amused smile niya nang maramdaman ko ang init ng cheeks ko.
“Oo…oo. I mean oo. Ang name ko ay Hannah…Daniels.”
“Scootch, Mal. I got this,” sabi niya sa supermodel habang inakbayan siya palabas ng computer. “Maghanda ka na para sa class mo.”
“Fine. Whatever.” Bored ang tono niya habang naka-arko ang isang kilay sa direksyon ko at binigyan ako ng once over. Nag-strut siya papunta sa office door at nawala.
Pakiramdam ko ay makakahinga na ako sa wakas nang hindi niya ako tinititigan.
“Ako si Tyson, pero ang tawag sa akin ng lahat ay Ty.” Ngumisi siya habang nagsimulang maglabas ng ilang paperwork at nilagay ito sa isang clipboard. “So…Hannah Daniels. Ano ang maitutulong ko sayo?”
Blangko ang isip ko.
Ang iniisip ko ay gumagawa siya ng mga bagay, pero hindi fitness-related things…well…may kasamang sweatiness, pero…oh my God, Hannah… nagsasalita ang attractive man. Pay attention.
“How does that sound?” tanong niya nang matapos niyang sabihin ang na-miss ko.
“Uh…”
“Hannah, relax ka lang.” Nag-nod ako, at nag-drift ako to the way his compression shirt clung to his pecs and biceps. “My eyes are up here, sweetheart.”
Shit. Busted. Get your head in the game, Han.
“Sorry. Kinakabahan… lang ako?” Ang pitch ng boses ko ay naka-hit ng new high habang nag-try akong i-tamp down ang mortification ko.
“Okay lang ‘yan. We all have to come for the first time.”
Ano? Hindi. Bad Hannah.
Nadala ng isip ko ang statement niya sa wrong place. Kailangan ko talagang alisin ang ulo ko sa kanal, pero ang kanyang laid-back demeanor ay insanely attractive katulad ng sharp jawline and muscular physique.
“Sa palagay ko ito ang iyong first time?” Tanong niya habang may kinukuha sa printer sa ilalim ng desk.
First time kong gumawa ng ano?
“No…” Ang aking boses ay naglabas ng O nang mas mahaba kaysa sa inaasahan ko at ulit siyang ngumiti. Akala niya siguro ako ang biggest moron sa planeta.
“So nag-attend ka na ng class dati? Anong phone number mo?” Tanong niya habang inilalabas ang nakatagong keyboard tray at inilagay ang mga daliri sa keys. “Pwede ka naming hanapin sa system.”
“Uh… hindi. Wala ako diyan.”
“Sige?” Mukha siyang confused gaya ng naramdaman ko sa buong exchange na ‘to.
“First time ko dito.” Parang nagmamadali ang boses ko habang tina-try kong magpaliwanag. “Hindi nagwo-work out, dito lang.”
“Sige. Balikan natin yan mamaya. Bakit hindi mo kunin ang clipboard na ‘to at i-fill out ang intake paperwork.” Itinulak niya ang clipboard sa aking mga kamay at nag-nod sa ilang mga benches na lined up sa wall.
“I'll come to check on you in a few minutes, beautiful. Umupo ka lang at i-fill out ang mga ‘to.”
“Sige…” Umupo ako sa side, sa tabi ng wall, at sinimulang i-fill out ang sheet. It was all the usual stuff. Name, address, phone number, email, referral name…
Pagkatapos ay dumating ang hard stuff—the stuff na walang gustong i-track sa isang piece of paper sa labas ng locked medical records.
“Weight, shit…” Bulong ko habang hindi gumagalaw ang aking pen sa tabi ng little unassuming black line.
“May tanong ka ba?” Nakasandal si Ty sa counter, may hawak na pen, just casually watching me fill out the paperwork.
Para sa karamihan ng mga tao, ito ay probably ang madaling part. Pinuno lang nila ang kanilang info na parang hindi sila dine-define nito.
“No…I’m good. Thanks.” Huminga ako nang malalim at isinulat ang tatlong digit na number sa papel. It’d never bothered me na nag-start ang number ko sa two instead of a one, pero this time it burned a little.
Being in this place put me on edge at naubos sa akin ang lahat ng confidence na mayroon ako tungkol sa body ko bago pumasok at nakita si Mr. & Ms. perfect.
Ang natitirang part ng sheet ay easy to fill out, pero hindi ako sigurado kung ano ang ilalagay sa line para sa medical conditions.
Nag-list ba ako ng high cholesterol at sluggish thyroid? Mahalaga ba ‘to? Surely they were looking for things that affected your workout. Ito ang dahilan kung bakit I hated places like these. Gusto nila lahat ng secrets mo.
“Handa ka na ba sa akin, Hannah?” Hindi ko man lang napansin na umupo siya sa tabi ko. Pabalik-balik kong hinawakan ang clipboard sa dibdib ko.
“Oo…ang mga bagay na ito ang worts. Pero kailangan nating malaman ang lahat para so we can set realistic goals for each session. Hindi namin gustong masunog ng mga tao ang kanilang sarili o ma-injure dahil wala kaming alam.”
Nag-relax ako ng kaunti, at kinuha niya ‘yon, pero hinila ko ito pabalik sa aking chest.
“Don’t worry…this’ll stay between the staff and the computer. Hinding-hindi kami magbabahagi ng anuman dito nang walang permission mo.”
“Lahat ng staff?” Lumipat ang mga mata ko sa kung saan nag-escape ang supermodel sa office. Parang siya ‘yung type na nangju-judge.
“Tayong lahat ay discreet. Ang aming work ay suportahan ka; gusto ka naming i-encourage. Your success is our success.” Sincere siya habang gently inalis ang information sheet sa pagkakahawak ko.
“It’s not like people can’t already tell I’m out of shape.” Bumagsak ang ulo ko, at napa-sigh ako.
Nilagay niya ang daliri niya sa ilalim ng baba ko at itinaas ang mukha ko. Nakatingin sa akin ang disarming blue eyes na may kaunting fire in them.
“None of that bullshit in here, honey. Maganda ka, at sa tingin ko ay you’re pretty damn brave na pumunta ka dito nang mag-isa.”
Bumilis ang tibok ng puso ko sa dami ng passion sa boses niya. Hindi ko ine-expect na ganito ka-supportive ang someone someone who looked like him.
“You’ll do just fine.”
Nag-nod ako at humarap sa kanya as he went into detail kung anong mga services ang binibigay ng studio at kung anong equipment ang ginagamit nila.
“May tanong ka ba sa akin, Hannah?”
“No…I think I’m good. I’ll come to ask if I think of anything.”
“Great,” nag-nod siya na may ngiti sa lips. “Handa ka na bang i-on ang iyong heart rate monitor at subukan ang ‘yong first class?”
“Ngayon?”
Nag-nod siya na may ngiti sa lips.
“Kaya nga nandito ka diba?” tanong niya habang lumalawak ang ngiti niya. “Come on, it’ll be fun. Mal is brutal, but she’s a good coach.”
Nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ko habang sinusundan ko siya sa desk, at naglagay siya ng heart rate monitor sa aking forearm. It pinched my skin a little, pero I guess kailangan nila ito para i-track ang progress ko.
“You ready to kill this?”
Hindi, hindi. Sigurado akong papatayin ako nito.
Then I was gonna come back to life at imu-murder si Parker for making me do this by myself.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
