Mateo Santiago

JUNIPER

To miał być jeden z najszczęśliwszych dni w moim życiu. Miałam być podekscytowana.

Radosna.

Jednak ciężar tego, co miało nadejść tego dnia, w moje trzynaste urodziny, był pochłaniającą pustką niepokoju i depresji.

Istniały oczekiwania, które musiałam spełnić. Oczekiwania, którym musiałam sprostać, jeśli mój ojciec i matka mieli mnie kiedykolwiek zaakceptować.

Urodziny były próbą, a przynajmniej moje nią były. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy rodzice obchodzili moje urodziny. Nie to, żeby lubili mnie poza moimi urodzinami.

Zamiast tego, zostałam oddana dziadkom, to mały cud, który z wiekiem coraz bardziej doceniałam. To oni mnie wychowywali, uczyli, kochali.

Podobnie jak w przypadku wielu innych moich urodzin, poranek zaczął się pochmurno i szaro.

Deszcz lał się z nieba i uderzał o szyby. Odgłos deszczu rozbryzgującego się o dom był kojący, był balsamem na moje nadszarpnięte nerwy.

Nie denerwowałam się z powodu moich urodzin. Raczej z powodu tego, co miało się wydarzyć. Wszyscy - mój ojciec, matka, moja rodzina, sąsiedzi, nasza wataha - oczekiwali, że wyjdę na zewnątrz i przemienię się po raz pierwszy.

Dziś miałabym zająć należne mi miejsce jako dziedzic alfa.

To znaczy, jeśli uda mi się ukończyć przemianę w mojego wilka.

Zjadłam sama niezbyt smaczne śniadanie, którym nie chciałam sobie zawracać głowy.

Dopiero grzmot, który wstrząsnął domem, a następnie odległe głosy próbujące go przekrzyczeć, uświadomiły mi, że zbliża się niebezpieczeństwo.

Na zewnątrz deszcz stał się silniejszy, a może nawet wzmógł się, gdy dotarłam na ganek. Ludzie z watahy kłębili się i szemrali, ale nie mogłam zrozumieć, co kto mówi.

Potem, jeden po drugim, zaczęli mnie zauważać i milknąć. Mimo ulewy wszyscy byli na miejscu. Dorośli, dzieci i mój dziadek.

Mój ojciec.

U jego boku stał Jacob, wyniosły i dumny. Był nowy w watasze, sierota, którą przygarnął mój ojciec. Mój ojciec uwielbiał Jacoba i traktował go jak syna.

Zazdrościłam mu tego.

Juniper. Chodź.

Chciałam się cofnąć, wrócić do swojego pokoju, do snu.

Chciałabym.

Ale byłam bezradna. Musiałam zrobić to, czego żądał.

Jeden krok do przodu, w rozdeptane błoto i tłum się oddalił.

Dayton, ona nie jest gotowa - błagał mój dziadek. Wyglądali bardzo podobnie, ale oczy dziadka były pełne ciepła, a w oczach ojca był mroźny chłód.

Ona musi to zrobić. Zrobi. Żadne moje dziecko nie jest pozbawione wilka - ojciec czekał z niecierpliwością, gdy podchodziłam.

Co się dzieje? - mój głos był ledwie powyżej szeptu i załamał się, gdy dziadek spojrzał na mnie. W jego oczach był strach. Desperacja.

Proszę, synu. To twoja córka - na słowa dziadka twarz mojego ojca wykrzywiła się w okrutny uśmiech.

Jeśli June jest tego godna, przemieni się. Będzie walczyć. Jak wszystkie Alfy przed nią. - Jacob już przemieniał się w swojego wilka. Miał w sobie krew Alfy, tak jak ja, i niedawno przemienił się w swojego wilka w dniu swoich trzynastych urodzin.

To zbyt wcześnie.

Nie wiedziałam, gdzie tego ranka była moja babcia, ale matka stała z boku, milczący widz z wyrazem obojętności na twarzy. Kiedy się odezwała, jej słowa były tak samo zimne jak mojego ojca - Nie, jeśli tak ma być. Każdy szanowany Alfa przemienia się w dniu swoich trzynastych urodzin.

Nie rozumiesz. Żadne z was nigdy nie rozumiało - dziadek naciskał na mojego ojca, błagając.

Dosyć! - kolejny ryk grzmotu towarzyszył krzykowi mojego ojca, a on sam pchnął dziadka na ziemię.

Przestańcie! - stałam teraz przed nimi, bezradna i przerażona. Wilk Jakuba stał groźnie z boku. Mój ojciec odwrócił się do mnie, jego wyraz twarzy był pełen złośliwości i niecierpliwego podniecenia.

Już czas, Juniper. Wiesz, co to za dzień. Przemień się i walcz o swój tytuł z Jacobem.

Nie mogłam.

Próbowałam i próbowałam, wołając o mojego wilka, o jakikolwiek znak zmiany, ale tkwiłam tam zamrożona.

Rozległo się kliknięcie broni, bardziej ogłuszające niż deszcz czy grzmot. Widziałam, jak dziadek skrzywił się, gdy lufa przycisnęła się do jego głowy. Oczy ojca zabłysły okrutnie, wbijając broń w skroń dziadka.

Przemień się, albo go zabiję - jego ręka była nieruchoma. Nie drżała. Była stabilna, a tłum patrzył w milczeniu.

Błagałam ich i mojego ojca. Błagałam moją wewnętrzną bestię.

Przemień się!

Nie mogę!

Wtedy broń wypaliła.

***

Moje serce wali i jestem mokra od potu, gdy wyskakuję z łóżka, dźwięk huku wciąż odbija się echem w mojej głowie.

Kolejny koszmar.

Kolejny sen przeżywający najgorszy moment w moim życiu.

Jesteś już bezpieczna, June. Już po wszystkim.

Starlet.~ Westchnęłam z ulgą, pocieszona jej słowami. Moje bicie serca zwolniło, nie próbując już uciec z mojej klatki piersiowej. ~Chciałabym nie musieć przeżywać tego od nowa.

Chciałabym móc przyjść do ciebie wcześniej.

Starlet przyszła do mnie po tym strasznym dniu pięć lat temu, choć wciąż nie zakończyłyśmy naszej przemiany. Moja wilczyca nigdy nie powiedziała mi dlaczego i nadal nie chciała. Nie obchodziło mnie to jednak. Miałam ją - drogą przyjaciółkę, kiedy najbardziej jej potrzebowałam - i tylko to się liczyło.

Przeszkodziło nam delikatne pukanie i drzwi się otworzyły.

Moja babcia weszła do środka, uśmiechając się, gdy zobaczyła, że wstałam. Lata były dla niej łaskawe, ale stres związany z utratą partnera pięć lat temu odcisnął swoje piętno w postaci zmarszczek wokół oczu i ciągłego opadania ramion.

Byłam pewna, że będzie mnie winić za tamten poranek. Wyraz zdruzgotania na jej twarzy, gdy zobaczyła dziadka martwego na ziemi, przekonał mnie, że ją też straciłam. Jej krzyk zaskoczył mojego ojca na tyle, że musiał się wycofać.

Po chwili babcia podeszła do mnie i wzięła mnie w ramiona. Zabrała mnie do swojego domu i tam pozostałam przez ostatnie pięć lat.

Byłam przerażona odchodząc, przekonana, że mój ojciec powtórzy to, co zrobił dziadkowi. Wspólnie zdecydowaliśmy, że najlepiej będzie, jeśli zostanę bezpiecznie ukryta, dopóki, cóż, dopóki coś nie zmusi mnie do odejścia.

Wszystkiego najlepszego, June - szurała po skrzypiących deskach podłogi. W jej rękach był mały tort z migoczącymi świeczkami na szczycie. - Wypowiedz życzenie, dziecinko.

Uśmiechnęłam się i zamknęłam oczy, koncentrując się.

Przez pokój przetoczył się powiew wiatru. Zasłony przesunęły się, a drzwi zatrzasnęły. Kiedy ponownie otworzyłam oczy, świece były zgaszone, a babcia miała upominające spojrzenie i rozwiane włosy.

June!

Powiedziałaś, że powinnam ćwiczyć korzystanie z nich!

Magia nie jest przeznaczona do używania w ten sposób. Szczególnie moce żywiołów - zbeształa mnie, przygładzając swoje włosy.

Po namyśle zapaliłam świece, małe płomyki roznieciły się iskrą magii. Zacisnęłam usta i zdmuchnęłam je normalnie, uśmiechając się niewinnie, gdy babcia zwęziła oczy patrząc na mnie.

Dobra, dobra - zaśmiałam się, ustępując. - Przepraszam.

Wyraz twarzy babci złagodniał, uśmiech wślizgnął się na jej usta.

Moje magiczne moce ujawniały się stopniowo przez lata, kiedy tu mieszkałam. Pierwszy raz wykazałam oznaki magii żywiołów, kiedy obudziłam się z gorączką i natychmiast zaparowałam łazienkę w niemiłosiernie krótkim czasie.

Babcia przyjęła to do wiadomości, mimo że było to kolejne nienaturalne zjawisko dotyczące mojej osoby. - To dlatego, że jesteś wyjątkowa, Juniper. Dokonasz wielkich rzeczy, dziecinko - powiedziała mi, kiedy przyszłam do niej z płaczem.

Czy dzisiaj znowu pada? - Przytaknęła, ale nie byłam zaskoczona.

Zawsze padało w moje urodziny.

Będę dzisiaj na zewnątrz. Muszę pomóc Tabathcie z czymś w jej domu - odgarnęła włosy z mojej twarzy ze zmartwionym cmoknięciem - Poradzisz sobie, jeśli wyjdę na kilka godzin?

Uśmiechnęłam się łagodnie - Idź pomóc Tabathcie z jakimkolwiek bałaganem, który spowodowała tym razem.

Miałam swój rozkład dnia, pomimo, a może z powodu utknięcia w domu. Śniadanie, lekcje, tyle ćwiczeń, ile mogłam, czas wolny, a potem kolacja. Wieczory zazwyczaj spędzałem z babcią i jakimkolwiek aktualnym serialem, w który się wciągnęła.

Dzisiaj jednak zaczęłam wpatrywać się w podwórko. Czasami tęskniłam za tym, by wyjść na zewnątrz, by poczuć ciepło słońca, chłodny plusk deszczu lub pieszczotę wiatru. Na początku ta tęsknota była nie do zniesienia, ale nauczyłam się ją tłumić.

Przynajmniej tak mi się wydawało.

Dopiero w połowie śniadania tego ranka zdałam sobie sprawę, że to Starlet mnie ponaglała, popychała do wyjścia.

Powinniśmy dzisiaj wyjść.

Zamarłam, łyżka płatków zatrzymała się w połowie drogi do moich ust.

Starlet, proszę. Wiesz, że nie możemy.

Musimy, June. Musimy.

Nie możemy! Co jest z tobą nie tak?

Czuję... już pora. To nie w porządku pozostawać w zamknięciu. Nie dla wilka. Nie dla człowieka.~ Czułam desperację Star, jej frustrację, która wypływała na powierzchnię.~

I szczerze? Ja też chciałam się wyrwać.

To zbyt niebezpieczne. Co jeśli ktoś nas zobaczy? Spytałam, ale bez przekonania.

Nie wydaje mi się, żeby dużo osób było dzisiaj na zewnątrz.

Starlet miała rację, oczywiście. Było szaro, a pogoda była okropna. Większość watahy zdecyduje się nie wychodzić, prawda?

Mogłybyśmy przejść się po lesie. Wiesz, że ciężko będzie cię tam dostrzec.

Nie potrzebowałem więcej zachęt.

Powietrze na zewnątrz było chłodne, ale deszcz odpuścił. Mimo to, ruszyłam z tylnego ganku pod osłoną drzew.

Dom babci był odosobniony i wychodził na lasy otaczające naszą watahę. Mało kto zapuszczał się w pobliże tego miejsca, a ja podejrzewałam, że stoi za tym babcia .

Chodzenie wśród drzew było wyzwalające. Było spokojnie, cicho, z wyjątkiem liści i gałązek chrzęszczących i trzaskających pod moimi stopami. Ptaki leniwie ćwierkały ze swoich gniazd powyżej.

Szkoda, że nie możemy poczuć promieni słońca.

To była wspaniała myśl. Biedna Starlet miała tylko przedsmak świata zewnętrznego, zanim została ukryta w tym domu ze mną.

Nie możesz czegoś zrobić, June? błagała.

Chciałam. Starlet była moją najlepszą przyjaciółką. Dotrzymywała mi towarzystwa w najgorszych momentach ostatnich pięciu lat. Utrzymywała mnie przy zdrowych zmysłach i była jedną z niewielu osób, które naprawdę mnie kochały.

Ale co mogłam zrobić? Nie mogłam przecież kontrolować pogody.

Przykro mi, Star westchnęłam.

Czułem jak Star się rozpada, jej serce pęka, a moje rozpada się razem z nim.

Zamknęłam oczy, głębokie westchnienie opuściło moje płuca.

Co to było za życie? Musiałyśmy się skradać na naszym własnym podwórku, bojąc się, że ktoś nas zobaczy. Musiałyśmy ryzykować życie dla smaku wiatru, poczucia słońca na skórze.

Gdyby tylko...

Nagle zerwał się wiatr, szeleszcząc drzewami i niepokojąc ptaki.

Otworzyłam oczy, gdy chmury zaczęły się przesuwać i odsłaniać niebo, a na ich miejscu pojawiło się słońce.

Lśniące, ciepłe i jasne.

Stałam tam, wpatrzona w nie, chłonąc je. Czułam jak Star rozkwita we mnie jak kwiat, jej duch wznosi się do nieba.

Nie mogłam się powstrzymać od śmiechu. Może ta odrobina szczęścia była prezentem urodzinowym świata dla mnie.

Ty!

Moje serce podskoczyło, gdy wróciłam do rzeczywistości.

Trzask gałęzi i głośne uderzenie sprawiły, że obróciłam się na czas, by zobaczyć nieznajomego.

Gratulacje!

^🏆^ ^To wciągająca powieść, która została zaprojektowana tak, by pasować do twojego napiętego grafiku. ^ ^ ^ ^Każdego dnia ukaże się nowy odcinek trwający 5-10 minut .^

Chcesz więcej?

^ ^ ^Możesz również zdobywać punkty za pomocą przycisku Darmowe Punkty na stronie Odkryj oraz zostawiając komentarz na każdym ekranie odliczania.^ ^ ^ ^1 komentarz = 1 punkt (maks. 1 punkt dziennie)^ ^ ^ ^💸💸💸^

Podpowiedzi...

Możesz być na bieżąco z historiami, które są w produkcji, dzięki ikonie Aktualności. 📰 Jeśli potrzebujesz pomocy w poruszaniu się po aplikacji, masz jakieś pytania lub problemy, możesz skorzystać z ikony pomocy technicznej. 💬 Obydwie te ikony można znaleźć na stronie Odkryj. 🔍