Genç bir kaçak olan Quinn, ormanda bir kurt tarafından ısırıldığında, varlığından asla haberdar olmadığı bir dünya keşfeder: kurt adamlar dünyası. Artık Quinn, çekici bir alfanın rehberliğinde Gölge Ay Sürüsü’ndeki yeni hayatına uyum sağlamalıdır.
Yaş Sınırlaması: 18+
Alfa’nın Isırığı by Chloe Taylor is now available to read on the Galatea app! Read the first two chapters below, or download Galatea for the full experience.
Uygulama, patlayıcı yeni romanlar için en sıcak uygulama olduğu için BBC, Forbes ve The Guardian’dan takdir aldı.
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
1
Genç bir kaçak olan Quinn, ormanda bir kurt tarafından ısırıldığında, varlığından asla haberdar olmadığı bir dünya keşfeder: kurt adamlar dünyası. Artık Quinn, çekici bir alfanın rehberliğinde Gölge Ay Sürüsü’ndeki yeni hayatına uyum sağlamalıdır.
Yaş Sınırlaması: 18+
Orijinal Yazar: Chloe Taylor
Dağ gibi sıralanmış konserve gıda, battaniye, pil ve su şişeleri kemerin üstünde kasaya doğru akıp giderken, kasiyer bana şüpheyle baktı.
“Evsizler barınağına bağış yapacağım da,” diye gergin bir şekilde gülümsedim.
Tüh, anneme kütüphanede olduğumu söyledim. Elimde kitapla dönmezsem yalan söylediğimi anlar .
Dergiler ve gazetelerin arasında soluk bir Agatha Christie kitabı fark ettim .
“Bunu da alayım,” dedim kemere atarak.
Parayı ödedim ve sırt çantamı malzemelerle doldurdum. Eve dönmeden önce çantamı bir çalılıkta saklamam gerekecekti.
Bu gece beklediğim geceydi.
Sonunda yapacaktım.
Sonunda özgür olacaktım.
***
Ormandaki küçük kulübemize döndüğümde annem beni bekliyordu.
Kitabı endişeyle göğsüme bastırdım.
Gözlerini kıstı ve parmaklarıyla meşe masayı tıklattı.
“Kabul edilir gibi değil, Quinn.”
“Biliyorum, üzgünüm… bir daha olmayacak,” dedim başımı eğerek.
“Haklısın, olmayacak. Çünkü önümüzdeki üç hafta boyunca bir daha kütüphaneye gitmek yok,” dedi sert bir şekilde.
Normalde itiraz ederdim. Şehrin kütüphanesine gitmesem aklımı yitirirdim. Annem beni eve hapsediyor desem yalan olmazdı.
18 yaşına kadar beni okulda değil, evde kendisi eğitmişti; kimseyle sosyal aktivitem yoktu.
Teyzem Jodie ortadan kaybolunca annem çok fena sarsılmıştı. Ben olanları hatırlayamayacak kadar küçüktüm ama o zamandan beri annemin yüzü gülmek bilmemişti.
Bu sefer çenemi kapalı tutacaktım. Kütüphaneye gitmek artık önemli değildi.
Bu geceden sonra, canım ne isterse onu yapacaktım.
“Akşam yemeğini kaçırdın… On beş dakika oldu,” dedi annem soğuk bir sesle. “Yani yemek yemeden yatacaksın.”
Karnım guruldadığında çalıların arasında sakladığım konserve yiyecekleri düşündüm ama birkaç saat daha dayanabilirdim.
Odama doğru yürümeye başladığımda, annemin nefesinin altından defalarca mırıldandığını duydum.
“Aptal kız. Aptal, aptal kız. Aptal, aptal, aptal.”
“Ben Jodie Teyzem gibi değilim,” dedim ama cevap vermedi. Sadece ileri geri sallanmaya devam etti.
***
Örtüyü yüzüme kadar çektim. Annem her an-
Tam zamanında. Annem yatak odamın gıcırdayan kapısını açtı ve uyuduğumdan emin olmak için içeri baktı.
Bir süre sonra kapıyı kapattı ve bir klik sesiyle kilitledi.
Sorun değildi… Zaten kapıdan çıkacak değildim.
Örtüyü bir kenara fırlattım ve çoktan giyinmiş bir şekilde yataktan kalktım.
Rafımdan, içine sağlam bir pense sakladığım, içi oyuk kitabımı çıkardım.
Penseyi kullanarak penceremdeki cıvataları gevşettim ve sessizce pencereyi açtım. Aşağıya baktığımda çok uzak değildi ama riske atmak istemedim.
Kaçmak için gereken en önemli şey, bacaklarımı kırmamaktı.
Çarşaflarımı birbirine bağladım ve karyola direğimin etrafına sıkıca dolanmış olduklarından emin olunca pencereden dışarı fırlattım.
Odama son bir kez baktım ama hiçbir duygu ya da nostalji hissetmedim. İnsanın hapishanesine sevgi duyması zor.
***
El fenerimi yanıp sönene kadar avucuma vurdum.
Her tarafta orman vardı. Annem nedense ormanda uzak bir kulübede olmanın daha güvenli olduğunu düşündü ama yalnızlık beni daha savunmasız hissettirdi.
Karanlık ve kafa karıştırıcıydı ama hareket etmeye başlamam gerekiyordu.
Annem gittiğimi öğrendiğinde muhtemelen beni bulmak için bir arama başlatırdı.
Artık mahkum olmayacaktım. Neredeyse hiç tanımadığım teyzemin başına gelen bir şey için hayatımın on sekiz yılını feda etmiştim.
Artık yaşamaya başlama zamanıydı.
Güneş doğmadan kulübeyle aramda biraz mesafe olmasını umarak ormanın içinde koşmaya başladım.
Ormanın derinliklerine inerken, ormanda dolaşan genç kızlar hakkında okuduğum tüm kitapları düşündüm. Yoldan sapanları.
Annemin sözlerini düşündüm…
Hava karardıktan sonra ne olacağı belli olmaz .
***
Birkaç saat sonra resmen kaybolmuştum. Her ağaç birbirine benziyordu. İleriye doğru atılan her adım, geriye doğru bir adım da olabilirdi.
Kim bilir, belki de kulübeye geri dönüyordum.
Ağır çantam üzerimde yüktü ve göz kapaklarım daha da ağırlaşmıştı.
Bir noktada kamp kurup uyuyacak bir yer bulmam gerekecekti.
Uykulu bir şekilde ilerlemeye devam ederken, bir ışık parıltısı gözüme çarptı.
Uzun, dalgalı beyaz-sarı saçların bir ağacın arkasında kaybolduğunu gördüm .
Bu sadece benim hayal gücüm müydü, yoksa gerçekten burada başka biri mi vardı?
Ağaca yaklaştığımda, dişil bir şey daha uzaktaki bir diğer ağaca süzülüverdi.
Kıkırdama duyduğuma yemin edebilirdim.
“Hey, sen de kimsin?” diye seslendim.
Yüzünü gizleyerek bir ağaçtan diğerine süzülürken dans eden figürü takip ettim.
O kadar zarif ve gizemliydi ki, uzun saçları bir ışık gibi bana yol gösteriyordu.
Daha hızlı koşmaya başladım. Kim olduğunu öğrenmeliydim.
Aniden arkasını döndü ve doğrudan bana baktı. Hayatımda gördüğüm en muhteşem yüze sahipti. Ve gözleri…
Benimkiyle tamamen aynı gümüş-gri renkteydiler .
Gözlerimi kırpıştırdım ve bir anda gitti. Belki de gerçekten olduğum yerde hayal görüyordum.
Kendimi mükemmel bir küçük açıklıkta buldum. Geçici bir çadır kurmak için yere battaniye serdim ve bir diğerini de alçak bir dala astım, kamp kurmaya başladım.
O kadının gerçek mi, yoksa uykusuzluktan ve azıcık konserve fasulye yediğim için kurduğum bir hayal mi olduğunu bilmiyordum ama her şekilde artık uyumam gerekiyordu.
Yarın hayalini kurduğum özgürlüğe kavuşmayı umarak uyuyakaldım…
***
Ar-ruuu-uuu !
Uzaklardan gelen bir uluma sesiyle sarsılarak uyandım… muhtemelen bir kurttu.
Hâlâ karanlıktı; uykum uzun sürmemişti.
Uzaktaki yaprakların hışırtısını duyduğumda gözlerim karanlığa alışmaya çalışıyordu.
Pek çok şeye hazırlıklıydım ama kurtlar için hazırlanmamıştım.
Her şeyi çantama doldurmaya başladım. Muhtemelen hareket etmeye devam etmek en iyisiydi. Ne kadar uzakta olduğunu bilmiyordum ama öğrenmek de istemiyordum.
AR-RUUU-UUU!
Uluyan ses iki kat arttı. Yaklaşıyordu.
Kendimi savunacak bir şeye ihtiyacım vardı. Hızla en yakındaki ağaç dalını kopardım ve bir kılıç gibi önümde tuttum.
Gizemli kadının yeniden ortaya çıkmasını ve beni güvenli bir yere götürmesini umutsuzca diledim ama tek başımaydım.
Dallara ve böğürtlenlere gelişigüzel çarparak koşmaya başladım. Bu ormandan çıkmalıydım.
Gevrek yaprakların arasından geçen iri pençelerin sesi ormanda yankılanmaya başladı.
Hızla yaklaşıyordu.
Adımımı hızlandırmaya çalıştım ama bir köke takıldım ve kayarak toprağa düştüm.
Kendimi dizlerimin üzerine kaldırırken, hemen önümde keskin dişlerinden salyaları salan büyük, hırlayan bir kurt gördüm.
Yüzünün sol tarafında korkunç bir yara izi vardı.
Ağaç dalımı kaptım ve çılgınca sallamaya başladım ama hiç etkilenmedi.
Bana doğru atıldı ama ağaç dalımla burnuna vurmayı başardı, viyakladı.
“Uzak dur!” Korkutmayı umarak çığlık attım.
Yaklaşmaya başladığında kurdun kırmızı gözleri kısıldı.
Kaçacak hiçbir yerim yoktu.
Çığlığımı duyacak kimse yok.
Kurt üzerime atladı ve beni sırt üstü itti, pençeleri göğsüme battı.
Aman Tanrım, öleceğim.
Sanki korkumdan besleniyormuş gibi bana aç bir şekilde hırladı.
Gözyaşlarım yüzümden aşağı yuvarlanmaya başladı.
Tırnaklarımı toprağa gömdüm, kendimi çekmeye çalıştım ama kurt çok ağırdı.
Çenelerini sonuna kadar açarken sırıtıyor gibiydi ve…
ÇATIRT.
Vücudumda hissettiğim en şiddetli acıyla çığlık attım.
Kurt kocaman dişlerini bacağıma sokmuştu.
Bacağımı bırakarak karanlıklara karıştı, beni kanayarak ölüme terk etti.
Kurtların genellikle avlarını bitirdiğini sanırdım ama bu kurt pek umursamışa benzemiyordu.
Kot pantolonuma kan bulaşırken başım dönmeye başladı.
Hareket etmemin bir yolu yoktu. Burası benim öleceğim yerdi.
Görüşüm bulanıklaşmaya başlayınca, çalıların arasından başka bir kurt çıktı.
Bu kurt, kül sarısı kürkü ve ela gözleriyle diğerinden daha iriydi ama agresif davranmıyordu.
Bunun yerine, gözlerim titreyerek kapanırken bana burnunu sürttü.
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
2
Ormanın içinde dolaşıp ellerimi ağaçların dallarında gezdirirken ormanı yoğun bir sis kapladı .
Ağaçların hepsi ölmüştü ama her nasılsa yapraklarla kaplı ağaçlardan bile daha güzeldi .
İnci beyazı, pürüzsüz ve havaya o kadar yüksek uzanıyorlardı ki nerede bittiğini anlayamadım .
Her şey her yönden aynı görünüyordu ama kendimi kaybolmuş hissetmedim .
Garip bir şekilde sakinleştiriciydi.
Havada hoş bir uğultu sesi yankılandı ve hafif bir rüzgar saçlarımı savurduğunda, sanki kulağıma fısıldıyormuş gibi hissettim .
Daha önce bir yerde gördüğüm uzun beyaz-sarı saçlar bir an gözüme çarptı .
Ona koştum ve güzel bir kadına dönüşene kadar bir tutam duman etrafımda dönmeye başladı .
Çok tanıdık görünüyordu ve ellerimi kavrayıp yerden birkaç metre yüksekte süzülürken ona güvenebileceğimi biliyordum .
“ Quinn, öğreneceğin çok şey var.” Sıcak bir şekilde gülümsedi. “İlk başta kolay olmayacak, ancak yolculuğunda sana rehberlik edecek kişiler var .”
“ Senin gibi mi?” Ben sordum.
“ Hayır, çocuğum, seni olabildiğince uzağa getirdim. Benim yerim senin dünyan değil .”
“ Anlamıyorum… Bana ne olacak? Hâlâ yaşıyor muyum?” diye sordum, kafam karıştı.
“ Evet, ama uyandığında hayatın eskisi gibi olmayacak. Kaderinde çok daha büyük şeyler var, çocuğum .”
“ Sen kimsin? Seni nereden tanıyorum ?”
“ Beni kalbinden tanıyorsun Quinn.”
Uzun, zarif parmaklarını kalbimin üzerine koydu .
“ Bu sözleri hatırla—kime güvenebileceğini bileceksin…” dedi, solmaya başlayarak.
“ Bir dakika, hangi kelimeler? Henüz gitme !”
Aniden bir bağlantı kurarak ona ulaştım .
“ Sen benim… teyzem misin?”
“ Lupus Paulo,” dedi usulca, gözden kaybolarak.
***
Bip. Bip. Bip.
Bip. Bip. Bip.
Neler oluyor? Neredeyim ?
Görüşüm pusluydu ama oda tertemiz görünüyordu – bembeyazdı.
“Isırık derindi ama zamanla iyileşecek. Bununla birlikte, vücut dönüşümlerinden sonra süreç önemli ölçüde hızlanacaktır.”
“Peki bu tam olarak ne zaman olacak, Doktor?” diye sordu derin, boğuk bir ses.
“Söylemesi zor ama uzun sürmemeli.”
Bu insanlar kim? O ses de ne ?
Bileğime bir serum takıldı ve yanımdaki bir monitör yavaşça bipledi.
Bu bir hastane mi?
“Vücudunun dönüşümü kaldırabileceğini düşünüyor musun?” diye sordu boğuk ses tekrar. “O çok… küçük. Ortadan ikiye bölünebilir.”
“Belki Alfa’m, ancak zamanla belli olacak.”
Alfa? Dönüşüm? Ne hakkında konuşuyorlar? Beni ikiye bölebilecek ne olacaktı bana ?
Kalbim daha hızlı atmaya başladı ve monitördeki bip sesi de hızını artırdı.
Bana bağlı olan serum otomatik olarak koluma beni rahatlatan bir şey verdi.
“Durumu hakkında beni bilgilendirir misin?” diye sordu Alfa denilen adam.
“Elbette Alfa’m. Herhangi bir değişiklik olursa sizinle hemen iletişime geçeceğim.”
Yeniden bilincimi kaybetmeye başladım ama güzel kadın bana geri dönmedi.
Sadece sözleri döndü.
Lupus Paulo.
***
Yeniden kendime geldiğimde, tepemde asılı duran parlak floresan ışıklara gözlerimi kısarak baktım.
Işıklara perde olsun diye düğümlü siyah saçlarımı gözlerimin üzerine ittim.
Işıklar hep hastanelerin en sevmediğim yanı olmuştur.
Hareket etmeye çalıştım ama hemen hatamı anladım.
Acıyla inledim ve çenemi sıktım. Hiçbir yere gidemezdim. Sarılmış bacağıma baktım.
Kahretsin, sanırım burkuldu.
Beni buraya kimin getirdiğini merak ettim…
Şu an kurdun midesinde olacağımı sanmıştım.
Odamın kapı kolu şıngırdadığında aniden midemde bir korku dalgası hissettim.
Ya bu annem gelmiş olsaydı? Bana ne yapardı? Zaten hastane yatağına düşmüştüm ama açıkçası beni buraya düşüren kurttan daha çok annemden korkuyordum.
Annemin yerine çok hoş, sevimli ve kibar bir kız elinde bir buket gülle içeri girdi.
“Merhaba,” dedi hafif bir Güneyli aksanıyla. “Nihayet uyanmışsın.”
Yeşil gözleri dalgalı sarı saçlarının altında parıldıyordu ve pembe yanakları çiçeklerden bile daha kırmızıydı.
Gülleri yatağımın yanına koydu ve bana merakla bakarak oturdu.
Acaba neyi neden merak ediyor? Burada aklında sorular olan benim.
“Kim… sen kimsin?” diye kekeledim. “Peki ben buraya nasıl geldim?”
“Adım Sky,” dedi neşeli bir sesle. “Hani bulutların, kuşların ve güneş ışığının takıldığı yer gibi.”
Bu kulağa doğru geliyor. Bu kız o kadar zeki ki bulaşıcı.
“Buralarda herkesi ben karşılarım.” Gülümsedi.
“Buralar neresi ki?”
“Tabii ki Gölge Ay Sürüsü.”
Şaşkınlığımı hissetmiş olmalı, anında nefesi kesildi ve ağzını kapattı.
“Ah, tüh, muhtemelen henüz bir şey söylememeliydim. Ağzımda bakla ıslanmıyor. Neler olduğunu hiç bilmiyorsun, değil mi?”
“Bana bir kurt saldırdı, şimdi de hastanelik oldum… Bildiklerim az çok bu kadar.”
Sky, ben kurttan bahsedince gergin bir şekilde uzun tırnaklarını ısırdı.
“Tanrım, bunu bir insana nasıl açıklarım?” diye mırıldandı.
Bir insan mı? Tamam, neden bahsediyor bu ?
“Beni korkutmaya başladın Sky… Gölge Ay Sürüsü nedir?”
“Eh, bu bir tür aile… senin, ee, katılacağın bir aile… senin, şey, olayından beri.”
“Aman Tanrım, bir tür tarikatın parçası değilsin, değil mi? Bir sürü kitap okudum ve bu kaçakların sonu hiç iyi olmadı,” dedim endişelenmeye başlayarak.
Öte yandan Sky rahatlamış görünüyordu.
“Yok ya, hayır öyle bir şey yok. Tam bir kaçık olduğumu sandın herhalde,” güldü. “Hayır, biz bir kurt adam ailesiyiz, bir sürüyüz.”
Çenem açık kaldı. Bu bir tür çarpık şaka mıydı? Gizli kameralar neredeydi?
Az önce kurt adam dedi .
Ormandaki kurdu hatırladım… Isırdıktan sonra beni öylece bırakmıştı.
Ve sonra o iri, küllü sarı rengindeki kurt… Beni koruyucu bir şekilde dürtmesi…
Yoksa…?
“Tüm bunları anlamanın zor olduğunu biliyorum Quinn ama kurt adamlar gerçekten de var. Yüzyıllardır yaşıyoruz, sadece saklanıyoruz. Sonuçta insan ırkı bilse sonu iyi bitmezdi. Muhtemelen doğaüstü bir şeyin ilk ipucunda dirgenleri ve meşaleleri kaparlardı.”
Hayır. Hayır. Bu çılgınca. Bunun gerçek olmasına imkan yok.
“Dinle Sky, iyi birine benziyorsun, gerçekten öylesin ama ben senin kurt adam meclisine falan katılmakla ilgilenmiyorum. Cuma günleri kütüphanede rol oynayan bazı gotik çocuklar var… belki kayıt sayfanızı şuraya getirebilirsiniz—”
“Quinn, çok komiksin. Meclisler cadılar içindir. Biz bir sürüyüz . Ve kaydolmuyorsun. Sen zaten üyesin,” dedi bacağımdaki ısırığı işaret ederek.
Burada komik bir şey var ama o ben değilim.
“Aslında ben sadece doktorla konuşmak istiyorum, eğer mümkünse…”
Kapı aniden açıldı ve kül sarısı saçlı bir adam odaya girdi. İnce beyaz tişörtünden kasları fırlamıştı ve altın rengi gözleri hipnotize ediciydi.
Hayatımda hiç bu kadar yakışıklı birini görmemiştim ve ona karşı hissettiğim anlık çekim baş döndürücüydü.
Aynı anda hem korktum hem de kızardım.
Neden ona bu kadar çekildiğimi hissediyordum? Bu normal bir duygu değildi.
Konuştuğunda, boğuk sesini tanıdım. Doktorun Alfa olarak bahsettiği adamdı.
“Sky, ona ne söyledin?” dedi kibarca.
Gökyüzü aniden solgun göründü. “Onu sadece Sürü'ye davet ediyordum. Daha yumuşak bir yaklaşıma ihtiyacı olduğunu düşündüm, onu rahatlatmak için.”
Bu adam için “yumuşak yaklaşım” sanki yabancı bir tabir gibi görünüyordu. Kelime dağarcığı parçalamak, çarpmak ve vurmaktı.
“Çık. Onunla yalnız konuşmam gerekiyor,” diye emretti.
O odadan çıkarken Sky bana özür dilercesine baktı. Birden o çılgın kurt adamcı kızın geri gelmesini diledim.
Adamla doğrudan göz temasından kaçındım. O altın gözleri vücudumda bir aşağı bir yukarı dolaşıyordu ve ne kadar rahatsız olsam da bana bakışını seviyordum.
“Adın,” dedi otoriter bir sesle.
“Quinn.”
“Quinn…” dedi, test edercesine.
“Ya sizinki?” Merakla sordum, hala bakışlarımı kaçırıyordum.
Cevap vermedi ama yatağımın kenarına geldi. Ondan yayılan bir ısı hissedebiliyordum ve bu beni içten dışa ısıttı.
“Bana bak,” diye emretti.
Bu adam kendini kim sanıyor? Ateşli olsun ya da olmasın, bana ne yapacağımı söyleyemez…
Kafamı kaldırıp gözlerinin içine baktığımda rüya gibi bir şey oldu. Bu tamamen yabancıyla tarif edilemez bir bağ hissettim . Sanki o benim bir parçam olmuş gibi hissettim.
Yüzündeki sarsılmış ifadeye bakılırsa, o da hissetmiş olmalıydı.
“Nasıl… bu nasıl olabilir? Daha dönüşmedin bile,” dedi hayretle.
Altın gözleri gümüş gözlerime kilitlendi, ikimiz de başka yöne bakamadık.
“Demek benim eşim sensin…”
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
