Belle’nin şekil değiştirenlerin varlığından haberi yok. Paris’e giden bir uçakta, kendisine ait olduğunu iddia eden Alfa Grayson ile tanışır. Sahiplenici alfa, Belle’i işaretler ve onu süitine götürür. Burada umutsuzca içindeki tutkuyla savaşmaya çalışır. Belle arzularına yenik düşecek mi, yoksa kendini tutabilecek mi?
Yaş Sınırlaması: 16+
Eşimin Tutsağıyım by Annie Whipple is now available to read on the Galatea app! Read the first two chapters below, or download Galatea for the full experience.
Uygulama, patlayıcı yeni romanlar için en sıcak uygulama olduğu için BBC, Forbes ve The Guardian’dan takdir aldı.
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
1
Belle’nin şekil değiştirenlerin varlığından haberi yok. Paris'e giden bir uçakta, kendisine ait olduğunu iddia eden Alfa Grayson ile tanışır. Sahiplenici alfa, Belle'i işaretler ve onu süitine götürür. Burada umutsuzca içindeki tutkuyla savaşmaya çalışır. Belle arzularına yenik düşecek mi, yoksa kendini tutabilecek mi?
Yaş Sınırlaması: 16+
Orijinal Yazar: Annie Whipple
Havaalanında yürürken derin nefesler alıyorum, bagajım çekicide. Uğraşsam da kendimi sakinleştirememiş görünüyorum.
Uçmaktan gerçekten nefret ediyorum.
Ve Paris'e on bir saatlik bir uçuş Noel arifesinden bir gün önce yapmak istediğim son şey.
Ama annem tatili kendisi ve kocasıyla geçirmem için bana yalvarmıştı.
Beni sadece suçluluk duygusuyla davet ettiğini biliyordum.
Annemi beş yıldan fazladır görmemiştim. Babam hastalandıktan sonra beni ardında bırakmakta hiç sorun yaşamamış gibiydi…
Yeniden evlenmesi sadece bir yılını, bir çocuk sahibi olması ise bir yılını daha almıştı. Sanki hiç var olmamışız gibi babamla beni silip atmıştı.
Bu yüzden, beni davet etmesine çok kızdım.
Ama başka kimsem yoktu. Noel'i yalnız geçirmek istemiyorsam Paris’e gitmek tek seçeneğimdi.
Güvenlikten geçmek düşündüğümden daha kolay oldu. Ufak bir sorunla gideceğim kapıyı buldum. Tüm bu şansa rağmen, yine de huzursuz hissetmekten kendimi alıkoyamıyorum.
Hayatımda sadece iki kez uçmuştum, her ikisi de kaçınabilmiş olmayı dileyeceğim sebeplerden ötürüydü.
İlki büyükannemin Florida'daki cenazesi içindi. İkincisi, annemin Paris'te daha önce hiç tanımadığım, babam olmayan bir adamla olan düğünü içindi.
Yani, uçmak sadece son derece korkutucu değildi, aynı zamanda beni her zaman istemediğim bir duruma götürüyordu. Bu uçuşun da farklı olmayacağını biliyordum.
Yarım saat kadar uçağa binmek için bekledim. Uçağı kaçırmayacağımdan emin olmak için havaalanına erken gelmek istedim. İlave bir ödeme daha yapmak zorunda kalmak istemedim.
Uçağa bindiğimde, ellerimin titremesine engel olamadım. Bir uçuş görevlisi yanımdan geçerken bana gülümsedi. Gerginliğimi fark etmiş olacak ki güven verici şekilde başını salladı.
Gülümsemesine karşılık vermek için elimden geleni yaptım.
Sonunda uçağın arkasındaki koltuğuma geldiğimde, önümüzdeki on bir saat boyunca yanında oturacağım adama baktım.
Bakışları vücudumu baştan aşağı süzdü, gözlerimle karşılaşmadan önce bir süre göğsümde sabitlendi.
Sırıttı. “Merhabalar.”
Harika, sadece mükemmel.
Önümüzdeki on bir saati bir pislik tarafından süzülerek geçireceğim.
“Merhaba,” diye mırıldandım.
Bay Pislik’i görmezden gelerek, el bagajımı aldım ve üst bölmeye koymak için yukarı kaldırdım.
Beni debelenirken izleyen pisliğin valizini bölmenin orta kısmına koyduğunu fark ettim. Tek elimle benimkini de onun yanına sokmak için çırpınırken üfleyip püfledim.
Tam bagajımı sığdırmayı başardığımda, belimin çevresine dolanıp bluzumun bittiği yerde çıplak tenime dokunan elleri hissettim.
Bana dokunanın Bay Pislik olduğunu düşünerek kaçmaya çalıştım, ama eller beni sıkıca sardığında durdum.
Vücudumdan kıvılcımlar çıkmaya başladı.
Ellerin kime ait olduğunu görmek için başımı çevirdim ve gözlerim kocaman açıldı.
Nefes kesiciydi… Küçük uçağımızda komik görünecek kadar geniş.
Kasları siyah gömleğini ve kot pantolonunu zorluyordu, adeta spor salonunda epey zaman geçirdiğini anlatıyordu.
Çikolata kahverengi saçları, büyüleyici koyu yeşil gözleri ve kâğıdı kesebilecek kadar keskin bir çenesi vardı.
Dudakları ağız sulandırıcı ve dolgundu. Dudaklarını öpmenin nasıl bir his olduğunu hayal ederek bilinçsizce öne eğildim.
Ani derin bir hırıltı beni tekrar dikleştirdi. Gözlerim onu izlediğimi anlamasını istercesine onunkilerle buluştu. Yanaklarım hemen kırmızıya döndü, ama çok fazla utanmaya fırsat kalmadan konuşmaya başladı.
“Benim ki. Dostum,” dedi. Derin boğuk sesi kulaklarımda çınladı. Alnı benimkiyle buluşmak için inerken, belimi nazikçe sıktı ve derin bir nefes aldı.
Muhtemelen ona tokat atmalıydım, ama bunun yerine gözlerimin kapanmasına izin verdim ve vücudumun içinde harika kıvılcımlar dolaşırken kollarının etrafımdaki hissinin tadını çıkardım. Bu kadar iyi hissetmenin mümkün olduğunu bile bilmiyordum.
Boynuma sokulmak için eğilirken kafasının benimkinden uzaklaştığını hissettim. Daha kolay erişebilmesi için başımı eğdim, o da beni onaylayan bir homurtu çıkardı.
Sonra boynumla omzumun buluştuğu yere nazik bir öpücük kondurduğunu hissettim. Önce dizlerimin bağı çözüldü, sonra ağzımdan bir inleme sesi çıktı, tüm vücudum uyuştu.
Düşmemek için kendimi ona yaslanırken, kıkırdadı ve tüm ağırlığımı kollarına alarak gülümsedi. Kesin cennetteydim.
Boğazımı temizlemek aklımı başıma getirdi. Birden ciyakladım. Nerede olduğumu hatırladım ve uzaklaşmaya çalıştım.
Ne yazık ki, gizemli ve inanılmaz derecede yakışıklı adamı kendimden uzaklaştırmaya çalışırken, bagajımı hala baş üstü bölmesinde tutan eli unuttum.
Bavulumun üstüme doğru kaydığını duydum ve çabucak eğildim. Sert köşesinin başıma çarpmasını bekliyordum.
Ama hiçbir şey olmadı. Onun yerine “Dikkatli ol, güzelim” diye bir ses duydum.
Bir eli hala bluzumun altında belimde olan önümdeki adama baktım. Diğer eli bavulumu başımın üstünde tutuyordu.
Çantamı bölmeye sokup kapatmadan önce bana gülümsedi ve göz kırptı.
Hala elini sırtımda tutuyordu, gerginken dikkatimizi çekmeye çalışan arkasındaki kadına bakmak için döndü. Kadın şok olmuş görünüyordu ve tereddütle boğazını bir kez daha temizledi.
“Üzgünüm, sadece yerime oturmam gerekiyor ve siz ikiniz koridoru kapatıyorsunuz. Kavuşmanızı bölmek istememiştim. Belli ki ikiniz bir süredir görüşmüyorsunuz.” Tatlı tatlı gülümsedi.
Onu düzeltmek istedim ve daha önce hiç tanışmadığımızı söylemek için ağzımı açtım, ama beni tutan adam benden önce davrandı.
“Sadece yerlerimizi buluyorduk. Bir saniye içinde yolunuzdan çekileceğiz.” Sesi yumuşak ve güven vericiydi.
Kadın minnettar bir şekilde başını salladı.
Bu garip durumdan kaçmayı dört gözle bekleyerek uzaklaşmaya çalıştım, ama adam bana daha sıkı tutundu.
Eğildi ve kulağıma fısıldadı: “O kadar hızlı değil… O kadar kolay kaçamayacaksın.”
Sonra uçuş sırasında yanımda oturan pisliğe baktı. Ona “Yer değiştir,” dedi.
Bay Pislik öylece oturdu ve bir saniyeliğine bize baktı. Büyük olasılıkla hala biraz önceki buluşmamızı düşünüyordu. Bizi izlediğini düşünmek beni çok rahatsız etti.
“Ne?” diye sordu.
“Yer değiştir,” diye tekrarladı yakışıklı adam. “Orada ben oturuyorum.”
“Afedersin? Yer değiştirmiyorum. Burası benim yerim.”
Beni tutan adam hafifçe hırladı. “İşte, benimkini al.” Bay Pislik’e biletini uzattı. “Birinci sınıf” dedi, Bay Pislik kaşını kaldırıp bilete baktı.
“Şimdi, yer değiştir,” dedi yavaşça neredeyse tehditkâr bir şekilde. Sanki adama emirlerini tekrar sorgulamaması için meydan okuyordu. Bay Pislik kalkmadan önce bize bir kez daha baktı ve hızlı bir şekilde çantasını aldı, göz teması bile kurmadan aceleyle yanımızdan geçti. Tüm olanları hayrete düşerek izledim.
Az önce ne oldu?Bu ilginç bir gün olmaya başlıyordu.
“Devam et, güzellik,” dedi yeni, gizemli komşum. Beni arkamdan takip ederken yavaşça pencere tarafındaki koltuğuna itti.
Oturdum ve yanıma oturmasını izledim. Ne diyeceğimi bilemedim, hala olanlar karşısında biraz şaşkın ve mahcuptum.
“Daha önce olanlar için özür dilerim,” diye mırıldandım, kulağımın arkasına bir saç parçası sıkıştırdım ve bakışlarımı düşürdüm. Bu adamın beni sevmesini istedim. “Yabancılara nadiren böyle dokunurum, yemin ederim.”
Gergin bir şekilde güldüm. Cevap vermeyince boğazımı temizledim.
“Tamam… Peki neden buraya kadar oturmak için birinci sınıf biletini verdiniz?”
Aniden bir el çenemi tuttu ve başımı çevirdi. Gözlerim onunkiyle karşılaştı ve eliyle yanağımı kavradı.
“Çünkü senin yanında olmak istedim,” dedi boğuk bir sesle.
Yüzümün her santimini incelerken başparmağını elmacık kemiğimin üzerinde dolaştırdı.
“Vay canına, nasıl bu kadar şanslıyım?”
Nasıl cevap vereceğimden emin olamadan ondan uzaklaştım. Onu yanlış duymuş olmalıyım.
“Pardon, ne dedin?”
Sadece gülümsedi ve başını salladı. “Hiçbir şey. Merak etme güzelim.” Bana doğru eğildi. İki yabancı için fazla yakındık.
“Ben Grayson. Senin adın ne?”
Afallamış şekilde, “Belle” dediğimi duydum.
Gülümsemesi genişledi. “Belle” dedi kendi kendine. “Benim Belle'm.”
Gözleri çok güzeldi. Onlara bakmaktan kendimi alamadım. “Evet…” dedim farkında olmadan.
Tüm kalbiyle güldü. Komik bir şey mi söyledim? “Aramızdaki bağ güçlü; Bunu söyleyebilirim.”
Bana mı öyle geliyor, yoksa söylediği hiçbir şey mantıklı gelmiyor mu? “Ne? Aramızdaki bağ mı?” diye sordum.
Yüzümden gevşek bir saç teli kopardı. “Küçük kafanı bu konuyla yorma.”
Arkamızda bir bebek yüksek sesle çığlık attığında, bir kez daha kendimi toparladım. Grayson'a ne kadar yakın olduğumu fark ederek geriye çekildim.
Nefesini yüzümde hissedebiliyordum.
Yine gergin bir şekilde güldüm, sonra ellerimi kucağıma yerleştirdim, hissettiğim kadar garip görünmemeye çalıştım.
Bu adam muhtemelen delinin teki olduğumu düşünüyordur.
“Peki iş mi, eğlence mi?” diye sordu Grayson.
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
2
“Ne?” Grayson'a bir kez daha baktım.
“Paris'e iş için mi yoksa eğlence için mi gidiyorsunuz?”
Ah doğru. Nerede olduğumu neredeyse tamamen unutmuştum. Uçağın her an kalkacağını hatırladığımda gerginliğim yeniden arttı.
“İkisi de değil, sanırım. Annemi ve kocasını ziyaret edeceğim.”
Kötü bir yüz ifadesi yapmış olacağım ki Grayson “Ve anneni ve kocasını görecek olmaktan dolayı mutlu değilsin?” diye sordu.
Kafamı salladım.
“Hayır, hasta babamı ve beni terk ederek zengin sevgilisiyle evlenmek için Paris’e kaçtığından beri değil.” dediğimi fark ettim.
Duraksadım. Bunu söylediğime inanamıyorum.
Annemden kimseye bahsetmemiştim ve şimdi her şeyi tamamen yabancı birine ötmüştüm.
Ona baktım. İfadesi düşünceliydi.
“Özür dilerim. Bunu neden söylediğimi bilmiyorum. Yemin ederim uçaktaki tüm hayat hikayesini yanında oturan yabancıyla paylaşan o deli ben değilim.”
Grayson sanki bir şey arıyormuş gibi gözlerimin içine baktı. Sonra aramızdaki kol dayanağını tutup kaldırdı ve artık aramızda bir engel yoktu. Hareketlerini yakından izledim.
“Iıı… Ne yapıyorsun?”
Grayson, “Şişt…” dedi. Kalçalarımı tuttu, ki zaten ona doğru dönüktü ve dizlerim onunkilere değecek şekilde beni kendisine çekti.
Başparmağı gömleğimin altında, belimde yolunu bularak yatıştırıcı daireler çizmeye başladı. O muhteşem kıvılcımlar tekrar vücudumda aşağı ve yukarı dolaşıyordu.
Boğazımın arkasından derin bir oh çektim. Diğer eli yüzümü kavramak için yukarı çıktı.
Grayson, “Artık hiçbir şey için endişelenmene gerek yok” diye fısıldadı. “Seni koruyacağım.” Dudakları kulağıma değecek şekilde eğildi. “Sen benimsin.”
Gözlerini görebilmek için arkaya döndüm. “Ne demek istiyorsun?”
Sırıttı. “Yani…” Başparmağı alt dudağıma değdirdi. Nefesim kesildi.
“Senin her şeyin benim” derken sırasıyla göz kapaklarımı ve burnumun üstünü öptü. Sonunda dudakları benimkiyle buluştu.
Beni öpmesiyle gözlerim kapandı. Havai fişekler ve patlamalar gibi coşkulu bir histi. Ellerim kocaman, kaslı omuzlarına kadar yükseldi ve onları sıktı.
Yumuşak bir şekilde inledim.
Dudaklarıma bakıp sırıttığını hissettim ve bir an için durakladım. Hayır, sırıtmak yokSırıtmak beni öpmeyi bırakabileceği anlamına geliyordu ve bunun olmasını gerçekten istemiyordum.
Dudaklarımı onunkinden hiç almadan dizlerimin üzerine çöktüm ve göğsümü onunkine doğru ittim. Vücutlarımızın buluştuğu yerlerdeki kıvılcımların tadını çıkardım.
Ellerim onun saçlarının arasına girdi ve yüzünü benimkine yaklaştırdı.
Onaylayarak inledi.
Aniden kalçalarımı sıktı, sonra beni kucağına kaldırdı. Böylece dizlerim belinin iki tarafını sardı. Göğsümü onunkine doğru ittim. O da öpücüğümüzü derinleştirerek dilini ağzıma soktu.
Elleri kalçalarımı yoğuruyordu. Sonra eli belimi tutmak için gömleğimin altına kaydı, başparmakları sutyenimin alt teline değdi.
Aman Tanrım, burası ısınıyor mu?
Yanımızdakilerden biri boğazını temizledi. O andaki sanki beynimdeki bir şalter inmiş gibi oldu. O anda ne yaptığımızı fark ettim.
Geriye doğru çekildim, ama Grayson beni daha sıkı kavrayarak, kucağında tuttu.
Yanımızda duran uçuş görevlisine baktım.
“Üzgünüm bayan, ama sizden koltuğunuza dönmenizi ve emniyet kemerinizi takmanızı istemek zorundayım. Uçak kalkmak üzere.”
Yüzümün koyu kırmızıya döndüğünü hissederek başımı hızlıca salladım. Grayson'ın kucağından inmek için çırpındım ve şükürler olsun ki bu sefer gitmeme izin verdi. Koltuğuma oturdum ve hızlı bir şekilde emniyet kemerimi bağladım.
Uçuş görevlisi Grayson'ın da kendi kemerini takmasını izledi, sonra başını sallayıp uzaklaştı.
Aman Tanrım. Aman Tanrım. Aman Tanrım.
Yanan yanaklarımı soğutmak için ellerimi yüzüme yerleştirdim.
Bunu yaptığıma inanamıyorum. Neyim var benim?
O kadar utandım ki Grayson'a bakamadım bile. Kucağına doğru sürünerek külotuma girmesi için yalvaran bir fahişe gibi üzerine abandım.
Grayson'ın “Hey, hey, hey” dediğini duydum. “Sorun ne?” Koluma dokundu.
Ellerini üzerimde tutmasını ne kadar istediğimi göz ardı ederek kolumu çektim.
“Bana dokunma,” diye tersledim.
Grayson boğazının arkasından şaşırtıcı bir hırıltı sesi çıkardı. Ona baktım ve yüzünde yoğun bir ifade gördüm.
Çenesi sıkılmıştı ve nefes alışı derindi, göğsü hızla alçalıp yükseliyordu. Ve evet, gözleri zifiri karanlıktı. Gözbebekleri, irisi ve gözlerinin beyazı siyah renkteydi.
Sırtım arkamdaki duvara çarpana kadar nefessiz kalarak geriye yaslandım.
“Aman Tanrım. Gözlerin.”
Gözleri büyüdü ve sonra kapandı. Derin bir nefes aldı ve gözleri tekrar açıldığında normale dönmüşlerdi.
Deliriyordum. Tek mantıklı açıklama buydu. Babamın ölümü ve annemi tekrar görme korkusu sonunda bana beni delirtmişti.
“Özür dilerim,” dedi. “Sadece… Bana sana dokunmamamı söyleyemezsin.”
Kalbim daha hızlı atmaya başladı. Belki de kaçık olan oydu. “Ne demek istiyorsun?”
Öne doğru eğildi, gözlerinde yoğun bir bakış vardı.
“Bebeğim, unuttun mu?” Eli dizimi kavradı ve yukarı aşağı bacağımı ovuşturdu.
“Sen benimsin, hatırladın mı?”
Kanım kaynadı. Bu bana üçüncü kez benimsin demesi. Bu adam kendini ne sanıyor?
Elbette, yakışıklıydı. Kendimi ona bırakmış ve ondan çok etkilenmiştim, ama bu ona ait olduğum anlamına gelmiyordu. Ben kendime aittim. Kimseye ait değildim.
Özellikle de yeni tanıştığım ve kişisel sınır tanımayan bir adama hiçbir şekilde ait değildim.
Ona biraz akıl vermek için ağzımı açtım ama uçağın aniden hareket ettiğini hissettiğimde durdum.
Tüm çıkışların nerede olduğunu ve emniyet kemerini nasıl bağlayacaklarını açıkladıkları kısmı tamamen kaçırmış olmalıydım.
Muhtemelen en iyisi buydu: bu beni daha da fazla gerecekti.
Uçak hızlanırken, kalbim kaburgalarımdan dışarıya fırlayacakmış gibi attı ve ellerim titremeye başladı. Grayson'ın hala bacağımda duran elini tuttum ve gözlerimi sıktım.
Kendimi sakinleştirmek için derin nefesler almaya çalıştım, ama nefesim daha da hızlandı, nefes nefese kaldım.
Aman Tanrım… Çok hızlı mı nefes alıyorum?
Grayson'ın “Belle” dediğini duydum. “Belle, bebeğim, sorun ne?” Omzumu tutmak için elinin yukarı doğru çıktığını hissettim.
Ses çıkaramayıp kafamı çılgınca salladım. Konuşursam ağlayacağımdan korkuyordum.
Grayson'ın sesi bana “Belle” dedi. Bu sefer daha sakindi.
“Bana bak Belle. Bana bakmanı istiyorum, güzelim. Şu güzel mavi gözlere bir bakayım.”
Yine kafamı salladım. Uçak yerden kalkarken sıçradı. Bir inilti çıkardım ve kendimi duvara doğru ittim.
“Belle, yemin ederim, eğer bana bakmazsan, seni tekrar öperim ve kim bilir bu nereye varır…”
Az önce gerçekten bunu mu söyledi?Kalp krizi geçirmek üzereydim ve beni öpmekle mi tehdit ediyordu?
Gözlerimi açtım. Grayson'ın yüzü benimkinden bir metre uzaktaydı. Gülümsedi.
“İşte o güzel gözler orada.”
Nefes alışım biraz yavaşladı. İnanılmaz derecede yakışıklıydı. Bir insan nasıl bu kadar yakışıklı olabilir?
Ve büyüleyici ve tatlı ve rahatlatıcı ve böyle inanılmaz öpüşen biri…
Uçak aniden tekrar ama bu sefer daha sert bir şekilde sallandı. Yolcuların çoğu nefes nefese kaldı.
Kabin hoparlörlerinden pilotun sesi duyuldu. Pilot türbülans için özür diledi ve havanın beklenenden daha sert göründüğünü söyledi.
Penceremden dışarı baktım. Yağmur yağdığını ve gökyüzünün şimşeklerle dolu olduğunu gördüm.
“Aman Tanrım, işte böyle öleceğim,” dedim. Tüm vücudum titriyordu.
Uçak, dışarıdan gelen bir gök gürültüsü ile yeniden sallandı. Gözlerimden yaşlar akmaya başlarken dehşete düşmüş şekilde çığlık attım.
Grayson tedirgin bir tonda “Belle, bebeğim, buraya gel” dedi. Ona baktım ve ona yaslanmam için kolumu tuttuğunu gördüm.
“Ne?” diye sordum titreyerek. “H-h-hayır!”
Elimi daha sıkı kavradı. Aşağıya baktım. İki elimle onun elini tutuyordum. Çabucak bıraktım ve onu kendimden uzaklaştırdım.
Neden bu adama karşı bu kadar hassasım?
Paniklememi izlerken bir elini saçından geçirdi. Acı çekiyor gibiydi. “Lütfen Belle, izin ver sana yardım edeyim.”
Vücudumun titremesini durduracağını umarak arkamdaki duvarı kavradım. “Nasıl?”
Henüz cevabımı alamadan, uçak büyük bir gök gürültüsü ve bize çarptığına yemin edebileceğim bir şimşekle sarsıldı. Çantalar tepedeki bölmelerden düşerken insanlar çığlık atıyordu.
Çığlık çığlığa bağırdım ve yüzümü ellerimle kapattım.
“Aman Tanrım. Aman Tanrım. Aman Tanrım,” diye hıçkıra hıçkıra ağladım. Bu benim kâbusumdu.
“Belle” dedi Grayson. Sesi eskisinden daha netti ve birden diğer tüm sesler kayboldu. “Bana bak.”
Sanki onun kontrolü altındaymışım gibi ellerimi yüzümden çektim ve Grayson'a baktım. Gözleri yine simsiyahtı.
Ama bu sefer korkutucu değildi. Hatta neredeyse rahatlatıcıydı.
“Buraya gel,” dedi yavaşça.
Başımı sallayıp göğsüne yaslandım, emniyet kemerimin izin verdiği kadar ileri gittim. Kollarımı vücuduna doladım ve gömleğini sıkıca tuttum.
O da çıplak teni sırtıma ve karnıma değsin diye gömleğimi kaldırarak kollarını bana doladı.
“Ne yapıyorsun?” diye sordum. Teninin benimkine değmesi ile titriyordum. Muhteşem kıvılcımlar bir kez daha omurgamdan aşağı yukarı geziyordu.
Saçlarımı karıştırdığını hissettim. “Üzgünüm, bunun senin için garip olduğunu biliyorum. Sadece ne kadar çok ten tene temasımız olursa, o kadar sakin hissedeceksin.”
Kollarımı etrafından çıkardı. Bir an için hayal kırıklığına uğradım. Ama sonra gömleğini kaldırdı ve kollarımı oldukları yere geri koydu.
Karın kaslarını hissedebiliyordum…
“Gördün mü? Daha iyi, değil mi? Bana dokunmak yardımcı oluyor.” Kafamın üst kısmını öptüğünü hissettim.
Haklıydı. Kalp atış hızımın yavaşladığını ve sinirlerimin sakinleşmeye başladığını hissedebiliyordum. “Bu nasıl oluyor?” diye sordum. Çok kafam karışmıştı.
Neler oluyor?
Cevap veremeden bir gök gürültüsü daha oldu. İnledim ve yüzümü göğsüne doğru bastırdım.
Kolları etrafımda daha da sıkılaştı ve elleri sırtıma masaj yaptı.
“Sişt, bebeğim. Benim için rahatla…” diye fısıldadı, ağzı kulağıma dokundu. Omuzlarımın yavaşça rahatladığını hissettim. Sesi sanki sihirli güçleri varmış gibi çok yumuşak ve rahatlatıcıydı.
Sesini duymaya devam ettiğim sürece bana söylediği her şeyi yapardım.
“İşte oldu. Ben de bunu görmek istiyorum.”
Uçak daha fazla gök gürültüsüyle sallandı. Yüzümü göğsünün derinliklerine bastırdım ve nefesim kesildi.
“Hayır” dedi. “Bunların hiçbiri.” Dudaklarını kulağıma dokundurdu ve bir öpücük bıraktı.
“Sesime dikkat et. Tek duyabildiğin benim sesim bebeğim.” Ensemi öptü.
Haklıydı. Bir kez daha, diğer sesler kayboldu. Ağlayan bebekler, bağıran yolcular, kükreyen gök gürültüsü, cama çarpan yağmur, geri kalan her şey sessizliğe büründü.
Geriye sadece o ve ben kalmıştık.
“Duyabildiğin tek şey sesim. Bu doğru değil mi?”
Başımı salladım.
“Güzel. Şimdi nefes alışını yavaşlat.”
Hızlı nefes alışlarım yavaş ve derin iç çekişlerine döndü.
“İyi kız.” Dudakları boynumda hareket etmeye devam etti. “Korkma. Seni yakaladım. Ben seninle ilgilenirim.”
Öpücükleri sihir gibiydi. Sesi sihir gibiydi. Onunla ilgili her şey sihirdi. Artık uçakta değildim. Artık hiçbir yerde değildim.
Sadece ben ve Grayson vardık. Sakindim.
Sonra dudakları boynumda ateşin vücudumda dolaşmasını sağlayan bir nokta buldu. Nefesim kesildi.
Grayson tenime bakarak gülümsedi. “Hmm…” Bu noktayı emmeye başladı, dili tenimin üzerinde akıp gitti, ayak baş parmak uçlarıma kadar tüm vücudum karıncalandı…
Parmakları belime bastırıyordu ve içimde bir şeyler biriktiğini hissettim. Uzun zamandır hiç hissetmediğim bir histi.
Tüm vücudum ürperdi ve daha kolay ulaşabilmesi için başımı yana eğdim. Derin kıkırdamaları vücudumda titreşti.
“Hmm… Bundan hoşlandın, değil mi?” diye fısıldadı tenime bakarak.
Cevap bile veremedim. Uyuşturucunun etkisinde gibiydim. Her şey çok yavaş ilerliyordu.
Öpmeyi bıraktığı için sızlanırcasına derin bir nefes aldım. Tam olarak ne istediğimi bilmiyordum, ama Grayson'ın sağlayabileceğini bildiğim daha fazla şeye ihtiyacım vardı.
Beni öpmeye devam edeceğini umarak kafamı biraz daha eğdim.
İç çekti. “Biliyorum, güzel, biliyorum. Ama burada değil. Şimdi olmaz.” O noktaya bir öpücük daha yerleştirdi. “Ama söz veriyorum, benim olacaksın. Yakında.”
Ne demek istediğini anlamadım. Ben de ona yaklaştım, cennet kokusunu soludum. Ne tür bir parfüm kullanıyor?
“Bu doğru,” dedi. “Ben buradayım ve sen güvendesin. Bir daha sana kötü bir şey olmayacak. Birlikte inanılmaz bir hayat yaratacağız. Gitmene asla izin vermeyeceğim.”
Az önce ne dedi?
“Ama şimdilik,” dedi, “dinlenmen gerek.”
Ona baktım. Gözleri hala siyahtı.
“Uyu.”
Ve dünyam karardı.
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
