Bekaretimi her defasında farklı şekillerde kaybediyorum.
Bazen sarayda, bazen de pislik içinde.
Bazen üstteyim, bazen de çığlıklarımı susturmak için yüzüm bir yastığa gömülüyor.
Bazen çok acıtıyor, bazen de zevkten kendimden geçiyorum.
Ama ne olursa olsun aynı kalan bir şey var.
Hangi hayatta olursa olsun, beni buluyorsun.
Onu her zaman seninle kaybediyorum.
Kralla Çıplak by JMFELIC is now available to read on the Galatea app! Read the first two chapters below, or download Galatea for the full experience.
Uygulama, patlayıcı yeni romanlar için en sıcak uygulama olduğu için BBC, Forbes ve The Guardian’dan takdir aldı.
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
1
Bekaretimi her defasında farklı şekillerde kaybediyorum.
Bazen sarayda, bazen de pislik içinde.
Bazen üstteyim, bazen de çığlıklarımı susturmak için yüzüm bir yastığa gömülüyor.
Bazen çok acıtıyor, bazen de zevkten kendimden geçiyorum.
Ama ne olursa olsun aynı kalan bir şey var.
Hangi hayatta olursa olsun, beni buluyorsun.
Onu her zaman seninle kaybediyorum.
Bu yüzden beni çok bekletme aşkım…
Ben küçükken babam hep, dünyadaki en güzel iş arkeolog olmak derdi.
Her kazı gezisi dönüşü yanında keşfinden bir parça getirirdi.
Tüm o eski eserlerle evimizin ne kadar harika göründüğünü hayal edebilirsiniz.
Eğitim Fakültesi’nden mezun olmama rağmen muhtemelen bu nedenle ben de arkeolog oldum.
Arkeologların güneş altında yanarken uzun süre pislik içinde kazdığını söyleyen babama göre, sonuç tüm acıya değiyordu.
Yeni bir dünya, yeni bir hayat ya da kimsenin var olduğunu bilmediği yeni bir obje keşfetmenin verdiği heyecan, acıyı unutturuyordu.
Ayrıca milyonda bir de olsa kendimizi aynı anda iki yerde bulma ihtimalimiz olduğunu söylerdi.
Tabii o zamanlar küçük olsam da onun her dediğine inanmazdım. Yani bu nasıl olabilir ki?
Işınlanmalar ve beden-dışı deneyimler, insan hayal gücünün sadece bir uydurmasıdır.
Öyle değil mi?
O zamanlar bunları gerçekten deneyimleyeceğimi bilmiyordum.
Hem de böyle acı verici, mide büken, esaslı bir şekilde…
***
Her şey, son kazımda bulduğum antik bir aynayı evime getirmekle başladı.
180 cm boyundaki ayna, çok eski görünüyordu ama üzerinde “değerli” olduğunu düşündürecek hiçbir detay yoktu.
Çerçeve yaldızlı değildi bir kere. Yakut ya da elmasla da süslenmiyordu. Kenarlarına oyulmuş küçük çiçekler ve zarif kıvrımlarla epey sade bir parçaydı.
Belki de Malta Gümrük Dairesi'ndekiler, onu eve getirmeme bu yüzden izin vermişti.
Aynayı Malta'dan New York'un kalbindeki Hedonia Apartmanı ve Süitleri'nin on ikinci katındaki daireme kadar sürüklemiştim.
Önemsiz görünüyordu. Hurda gibiydi. Yine de onu evimde tutmaya karar verdim.
Neden?
Dürüst olmam gerekirse, bilmiyorum.
Sadece bir tür bağ hissettim.
Tarif edemediğim bir duygu.
Ayrıca, Grek temalı yatak odamla da mükemmel uyum sağladı.
Aynayı astıktan sonraki ilk gece… ürperticiydi.
Siz hiç uyurken, bir şey ya da biri size bakıyormuş gibi hissettiniz mi?
Tam olarak öyle hissediyordum. Ama bu konuda çok fazla düşünmedim.
Küçüklüğümden beri etrafımda açıklanamayan şeyler oluyordu.
Aniden kafamda beliren bulanık ve garip anılara alışmıştım. Onlarla büyümüştüm. Günlük hayatımı mahvetmelerine izin vermiyordum.
Ama aynayı eve getirişimin dördüncü gününde gariplikleri görmezden gelmeye devam edemedim. Ayna, sanki pürüzsüz yüzeyine dokunmamı istiyormuş gibi manyetik bir çekim yayıyordu.
Ve ona dokundum.
Tam o anda dengemi kaybettim ve aynadaki yansımamın üzerine yüzüstü düştüm.
Sonrasında hatırladığım tek şey, zonklayan bir baş ağrısıyla çimlerin üzerinde uzanırken midem iki büklüm kusacak gibi hissedişimdi.
Bu da ne?
Geceydi, bu yüzden çevremdekileri net seçemiyordum.
Ama göz ucuyla iki insan silüeti gördüm…
Sanırım.
Tehditkâr görünüyor, garip şekilli zırhlar giyiyor ve kalın, kavisli bıçaklar tutuyorlardı. Gözleri üzerimdeydi.
İşte o zaman siki tuttuğumu anladım.
Kirli bir zihnim var. Çok pis numaralar biliyorum.
Tak. Tak. Tak.
Kalın kapı üç kez çalındı.
İçinde bulunduğum duruma nihayet bir ara. Kıvırcık saçlı, muhteşem memeleri olan bir sarışınla yarım saattir takılıyorduk ve ben…
Lanet olsun.
Bir
Türlü
Gelemiyordum.
Beni yanlış anlamayın. Metreslerimi seviyorum, on beşini de.
Ya da yirmi?
Of, bilmiyorum bile. Onları konseyim buldu, ben değil.
Ama hiçbiri beni tatmin edemedi.
Sert aletimin üzerinde zıplarken eşeğe benzer bir ses çıkaran sarışın kadının iniltileri, kulağımda şiddetli bir biçimde çınlıyordu.
Sinir bozucuydu. Hem de çok.
Birinin kapıyı çalmasına çok sevindim.
“Çık dışarı,” diye aniden emir verdim kadına.
“Ya hayırrr,” diye ağladı. Doğrulup onu kenara ittim.
Islak vajinasını köküne kadar görebileyim diye bacaklarını havaya kaldırdı. Gözlerimi zor kaçırdım.
“DIŞARI dedim. ŞİMDİ.”
“Ama Ekselansları…” Bana yalvaran bir bakış attı ve sonra tekrar üzerime tırmandı. “Hâlâ sırılsıklam…”
Kaşlarımı çatarak, “O zaman git kendini parmakla!” diye bağırdım.
Anında söndü. Sonra buruk dudaklarla yataktan kalktı ve kıyafetlerini yerden topladı.
Geniş kapıyı açtı ve dosdoğru dışarı çıkarken ağzı bir karış açık Sör Guillard'a çarptı. Sör Guillard’ın gözlerinin hızla ilerleyen çıplak kalçaya doğru kaydığını gördüm.
“Bir tane daha mı efendim?” diye sordu. “Eğer onlara hak ettikleri sevgiyi vermezseniz yakında cariyeleriniz tükenecek.”
“Cık.” Laflarından iğrendim. “Şimdi ne istiyorsun, Guillard?”
“Bir dakikanızı, Ekselansları,” diye cevap verdi, örtme zahmetine bile girmediğim, hâlâ dimdik olan sikime bakmamak için elinden geleni yaptı.
“Yasak Orman taraflarında devriye gezen iki asker, bir kadını tutukladı. Sizin tavsiyeniz için taht salonunda bekliyorlar.”
“Canımı böyle şeylerle sıkma,” şikâyet ederken bir yandan ayağa kalkıp pantolonumu çektim. “Kendin hallet.”
Askeri deri ceketimi yatak başlığından aldım ve esneyen gövdeme geçirdim.
Guillard, kafasını eğerken boğuk sesler çıkardı. “Tüm saygılarımla efendim, yapamam çünkü kadının dilini anlamıyorum. Kıyafetlerine bakılırsa o… bir yabancı.”
Kaşımın teki kalktı. “Yabancı mı?”
Meraklanmıştım.
Uzak bir dünyanın görüntüleri zihnimde parlıyordu.
Hayır, olamaz…
Ama önce kendi gözlerimle görmeliyim.
“Beni ona götür” diye buyurdum.
“SUÇUM NE?” Tepemde dikilen iki korkunç adama var gücümle bağırdım.
Normalde, aynı durumda başkası olsa ağlardı.
Ben ağlamamıştım. Henüz o kişi ben değildim.
Ama beni esir alanlara bağırıp çağırmaktan sesimin kısıldığını hissedebiliyordum.
Akıl almaz durumumu anlamaya çalıştım.
İlk olarak, Malta'dan getirdiğim antik aynanın bir çeşit sihirli gücü olduğu açıktı.
Mısır’ın lanetli objeleri, voodoo bebekleri ve büyülenmiş eşyaları hakkında her şeyi biliyordum ancak bu…
Bu, daha önce gördüğüm hiçbir şeye benzemiyordu.
Tamamen normal bir kadın, tamamen normal dairesinde dururken, nasıl olur da bir aynaya dokunarak kendini bilinmeyen bir yerde bulur?
Böyle şeyler sadece filmlerde olurdu!
İkincisi, bilim ve tarih bilgimle tamamen çelişen bir yerdeydim.
Yakaladıklarında beni fil ve goril kırması bir çeşit hayvanın arkasına bağlamışlardı. Şaşırtıcı derecede evcil yaratığa binerken çevremi gözlemlemeyi başardım.
Geçtiğimiz yol karanlıktı çünkü gökyüzünde ay ve yıldız yoktu. Atmosfer ağırdı ve yer, kükürt ve çürüyen çöp kokuyordu.
Birkaç dakikalık yolculuktan sonra her şey değişmeye başladı.
Korkunç koku dağıldı ve hava hafifledi. Altımdaki toprak, Dünya'dakine benziyordu ama su ve gökyüzü çok farklıydı.
Bir gölün yanından geçtik ve suyun gümüşi, parlak bir görünüme sahip olduğunu fark ettim. Gökyüzü, Aurora Borealis'e benzeyen bir şeyle doluydu ama bu, Dünya'nın Kuzey ve Güney kutuplarında görebileceğiniz her şeyden daha iyiydi.
Bitkiler, Dünya’daki gibi yeşildi yine de gümüşi bir alt tonları olduğuna yemin edebilirdim. Gerçekten alışılmadık bir durumdu.
Yani, ben bir arkeoloğum. Geçmişi inceliyorum ancak, şu ana kadar yaptığım kapsamlı araştırmalarda, bunun gibi bir yere rastlamadım.
Tabii, bir de beni esir alanların konuştuğu dil vardı.
Bana söylediklerinden tek kelime bile anlayamadım ve belli ki İngilizce anlamıyorlardı.
“Bırakın gideyim!” Beni kaçıranlara tekrar tekrar bağırdım.
İçlerinden biri kafasını bana doğru çevirdi. “Duskime!” dedi.
Evet.
Ben de sizin gibi hiçbir şey anlamamıştım
“Sen neden bahsediyorsun ya?” Dişlerimi sıktım. “Yapamam… Burada kalamam!”
Bindiğim yaratık kocaman bir sarayın önünde durdu. Bir anda beni tuttular ve içeri çektiler.
Uzun kemerli çatıya, kalın sütunlara, vitray pencerelere, aynalı duvarlara ve devasa avizelere hayranlıkla baktım.
Sonunda gözlerim, önümde, yüksekte duran gösterişli tahtın üzerine indi.
Adamlar beni mermer zemine fırlattılar ve sonra tahta dönük bir şekilde hazır olda beklediler.
Of.
Krallarının kaderime karar vermesini bekledikleri çok açıktı.
“Bırakın eve gideyim!” Tekrar bağırdım.
“Duskime!”
Şimdiye kadar, bu kelimenin “kapa çeneni” gibi bir anlamı olduğu sonucuna varmam lazımdı.
Tam o sırada büyük salonda yankılanan ayak seslerini duydum.
Uzun, simsiyah saçlı, seri bakışlı bir adamın siluetini gördüm.
Bu o mu?
Kralın kendisi mi?
Merhamet için tek umudum ya da kesin ölümüm mü?
Gördüğüm hiçbir krala benzemiyordu. Sandığımın aksine tahta da oturmadı.
Bunun yerine, beni gördüğü anda ışık hızıyla yanıma geldi.
Bakışlarımı yüzüne doğru kaldırdım.
Gözlerimiz kilitlendiğinde yüzü ıstırapla parladı. Ya da rahatlama? Ya da öfke? Ya da arzu?
İfadesini anlayamadım ama içimde bir yerlerde tek bir şeyin kesin olduğunu hissettim…
Evet.
Tam anlamıyla siki tuttum.
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
2
Sonrasında hatırladığım tek şey, yakışıklı kralın saçlarımı sertçe kavrayıp kafamı yukarı kaldırmasıydı.
“Ahhh!” Kafa derimden ateşler çıkıyordu.
Koluna tırnaklarımı geçirdim ama ondan kurtulmaya çalıştıkça saçımı tutuşu güçlendi. Serbest eliyle çenemi tutup kafamı ışığa doğru döndürdü.
Beni inceliyordu.
Yüzünü kaldırmadan hemen önce yardım için bağırmak üzereydim. Tam bu sırada çarpıcı gözlerinin derinliğini gördüm. Soluk, mor irisler üzerinde altın desenler dans ediyordu.
Büyüleyiciydiler… Dünya’da gördüğüm hiçbir göze benzemiyordu.
“Canımı acıtıyorsun!” Elleri çenemi kavrarken nefesim kesildi.
Yüzünde neredeyse hiçbir ifade yoktu ama düşüncelerinin sanki beni anlamaya çalışıyormuş gibi hızlıca aktığını seziyordum.
Beni aniden serbest bıraktı ve yere kapaklandım.
“Suteca…” diye fısıldadı.
Gözümün ucuyla, diz çöküp bana yanaştığını gördüm. Sağ dirseğime uzandı, bu sefer şefkatle, ama ona şans vermedim.
Ayağa kalktığım gibi elimden geldiğince hızlı koşarak odadan kaçtım.
Kalbim küt küt atıyordu.
“Savaş ya da öl,” durumuydu.
Hedefim koridorun sonundaki kemerli çift kapıydı ve eğer şans benden yana olsaydı, dışarıda hiçbir askerle karşılaşmayabilirdim.
Ayaklarımın beni götürebileceği güvenli ve sağlam olan bir yere doğru kaçmalıydım.
“Melata duskem!” Adamın anırır gibi bağırdığını duydum.
Askerler peşimdeyken metal çizmelerinden çıkan çangırtılar kulağımda yankılanıyordu.
Kapıları iterek açtım ve kendimi boş bir avluda koşarken buldum. Bu garip yerden nasıl kaçabileceğimi bulmak için çırpınıyordum.
Gümüşi suları şapırdatarak büyük bir çeşmenin ve düzinelerce büyük heykelin yanından geçtim.
“Buraya dön!” diye bağırdı arkamdaki askerler yüksek sesle. Ağır gümüş zırhlı bir düzine adam, ellerinde ışıldayan kılıçlarla peşimden koşuyordu.
Üniversitede yaptığım tekvando bile o kılıçlara karşı bana yardımcı olmazdı.
En yüksek çatıların birinden gelen yüksek bir kükreme duyduğumda, o kılıçların endişelerimin en küçüğü olduğunu anladım.
Sese doğru göz ucuyla baktım ve gökyüzünde parıldayan nesneyi görünce ağzım bir karış açıldı.
Onu gördüğümde aklıma gelen tek bir kelime vardı.
Canavar.
Gümüşi altın pullar kaslı vücudunu kapladı ve dev keskin pençeler ay ışığında parlıyordu.
Uzun kuyruğu, ucunda büyük ve ölümcül bir iğne olan bir akrebin kuyruğuna benziyordu.
Altın kanatlarıyla – altı taneydi – üzerimde süzüldü.
Mağrur ifadeli bir aslan kafasına sahipti – boynunda altın kahverengi bir yeleyle kafatasından çıkan dört boynuzu vardı.
Hayatımda gördüğüm en korkunç ama en güzel yaratıktı.
Yetmezmiş gibi bir de olduğum yere bakıyordu. Tam bana doğru .
Kalbim deli gibi atıyordu, hem askerlerden hem de yaratıktan kaçmak için karanlık bir sokağa girdim.
İşte o zaman başka bir kükreme duydum.
Bu sefer, daha kızgın.
Yaratığın bana doğru alçaldığını gördüm.
Yaklaştıkça aslan kafası biçim değiştirdi.
Gece kadar siyah bir ejderhanın kafasına dönüştü. Dişlerini gösterirken parlayan kırmızı gözlerle baktı ve bana doğru hamle yaptı.
Üzerimdeki çatıya çarptığı anda toprak sallandı ve tepeme kiremitler yağdı.
Kalbim göğüs kafesimden fırlamış gibi hissettim ama koşmaya var gücümle devam ettim.
Umutsuzca açık bir kapı aradım. Bulduğum ilk kapıdan tehlikeden kurtulmak umuduyla kendimi içeri attım.
Ama boğazıma doğrultulan bir bıçakla karşılaştığımda bu umut anında kayboldu.
Daha önce tepeme dikilen adamın simsiyah saçları ışıkta parlıyordu. Ama onun karşımda olması imkânsızdı.
Buraya nasıl bu kadar çabuk geldi?
“Sen kimsin?” diye sordu derinden emredici bir sesle.
Bu sefer İngilizce konuşmuştu, şaşkınlık içerisindeydim. Bu garip dünyada kendi dilimi duymak tuhaf hissettirmişti ama önce düşünmem gereken başka şeyler vardı.
“Lütfen, bana zarar verme,” dedim sesim titreyerek. “Sadece saklanacak bir yere ihtiyacım var!”
Dışarıdaki canavarın kükremelerini dinledim ama sesler kesilmişti. Saldıran yaratık, karşımdaki adamı nerede olduğum konusunda uyarmış ve sonra da uçup gitmiş olmalıydı.
Ama tehlike bitmemişti.
Yaklaşan askerlerin ayak seslerini duyabiliyordum.
Boğazımdan birkaç milimetre uzakta ince bir kılıç hissettim. Bana doğru yaklaşan adam kılıcın ucunu boğazıma bastırmaya başladı.
“Lütfen!” Nefesim kesildi. “Lütfen!”
Bu garip dünyaya düştüğümden beri ilk defa gözlerimden yaşlar aktı.
Bu çılgınlıktan kaçış yoktu. Kendimi tamamen umutsuz hissettim.
Sonra kılıcını kaldırdı.
Boğazımı kesmek yerine askerler gelmeden hemen önce beni yakınlarda istiflenmiş varillerin arkasına itti.
“Su Anti!” İki askerin birlikte bağırdığını duydum, şaşırdım. Nefesimi tutmaya çalışırken varillerin arkasında saklandım.
“Vrara ek sra amimke?” adam soğukkanlılıkla söyledi. Uzun gövdesini yana kaydırdığını fark ettim, muhtemelen beni görmesinler diyeydi.
“Ami slina hassavemb omik, Su Anti!”
Adam kıkırdadı.
“Duskime,” dedi ve kılıcını onlara doğru kaldırdı.
Askerin nefesi kesildi ve sanırım adamın kılıcı askerin boğazındaydı.
“Somme mir amimke, jehk!” diye buyurdu.
“Ai, Su Anti!“
Askerlerin çizmelerinin sesleri yavaş yavaş azaldı, gidiyorlardı. Derin bir nefes aldım.
Hala kalp atışlarımı duyuyordum ama bu yabancı beni kurtardığı için biraz rahatlamıştım.
Saklandığım yerden çıkarken, “Um… Teşekkür ederim,” dedim. Uçan yaratığın hâlâ orada olmadığından emin olmak için gökyüzüne bakıyordum.
Neyse ki değildi.
Kılıcını kınına geri koyarken, “Sen kimsin kadın?” dedi.
“Aynısını sana sormalıyım,” dedim. “Dilimi nereden biliyorsun?”
Bir adım öne çıktı. “Bu kaleye nasıl geldiğini açıklamak için beş saniyen var yoksa ben—”
Bana ne yapacağını duymak için beklemeden dışarı çıktım.
Diğer askerlere davranış şekline bakılırsa bu adam hakkında sadece iki şey biliyordum.
O, güçlü ve tehlikeli.
Karanlıkta nereye gittiğimi bilmeden ondan uzaklaştım.
Aniden önümde insan yapımı bir derenin gümüş parıltısını fark ettim.
Geri dönmek için çok geçti.
Çığlığımı sakınmadan buz gibi suya daldım.
Ama ıslanmak yerine baş döndürücü, garip ve kapkara bir boşluğa düştüm.
Ve sonra…
Kendimi evimde buldum. Antik aynanın tam önündeydim.
Gerçekten
Şaşırtıcı bir şekilde kıyafetlerim kuruydu ama nefes nefeseydim.
“Aman Tanrım, bana neler oluyor?” Hiç olmadığım kadar kafam karışmış bir şekilde bağırdım.
Az önce olanları anlamaya çalışırken başımı tuttum.
Ama bu konuda mantıklı olmaya çalışmak kafamı daha da sızlattı.
***
Önümde tüten brokolili sığır eti, patates püresi ve yanında mango suyuyla masaya oturdum. Siparişim gelmişti.
Açlıktan ölüyordum ve açıklanamaz bir şekilde başka bir boyuta seyahat ettikten sonra evde kalıp yemek yapmak istemedim.
Birkaç ısırık aldım ama zihnim hızla aynada olanlara geri döndü.
Bunu sadece bir rüya olarak düşünmeye çalışıyordum ama o sıra dışı yerin görüntüleri kafamda çok netti.
Suyun gümüş rengi ve canlı gökyüzü; beni kovalayan canavar ve muhteşem gözleri olan kral.
Hepsi çok gerçekti.
Tüm bunların hiçbir açıklaması yoktu.
Dizüstü bilgisayarımı açtım ve o garip yerle ilgili bulabildiğim her şeyi çevrimiçi araştırmaya başladım.
Aramamı filtrelemek için “gümüş su” ve “sihirli aynalar” gibi anahtar kelimeler kullandım.
İşe yaramayacağını biliyordum ama başka bir şansım yoktu.
Canavar hakkında bulabildiğim en yakın şey bir kimera, Yunan mitolojisinde aslan başı, altın kanatları ve akrep kuyruğu olan bir canavardı.
Ancak işe yaramaz mitler ve DeviantArt'taki bazı CGI çizimleri -ki bunlara tam olarak başyapıt denemezdi- yardımcı olmadı.
Nihayetinde, cevaptan çok sorularla kalakalmıştım.
“Başka bir şey ister misiniz, Bayan Holland?” diye sordu garson, dikkatimi dizüstü bilgisayar ekranımdan uzaklaştırdım.
“Hayır, her şey yolunda. Teşekkürler” diye cevap verdim, şiddetlenen baş ağrıma rağmen ona gülümsedim.
“Afiyet olsun.” Dizüstü bilgisayarımın arkasındaki unutulmuş yiyecekleri fark ettim.
Yemeklere abandım.
Birkaç dakika sonra masanın üzerindeki cep telefonum titreşimde çalmaya başladı.
Arayanın kim olduğunu görünce gülümsedim.
“Evet, Bernard?”
“Bayan Holland, Malta Kilisesi kazısıyla ilgili Haftalık Arkeoloji dergisi için bekledikleri makalelerin bu gece teslim edilmesi gerekiyor”
Sekreterim Bernard, kendini işine adamış biriydi.
“Evet, eve geldiğimde raporu gözden geçireceğim,” dedim.
Yapılması gereken daha bir milyon şeyi sıralamadan önce, “İşim bittiğinde sana altta imzamın olduğu bir kopyasını göndereceğim. Güle güle Bernard,” diye telefonu kapadım.
Masanın üzerindeki tüm eşyalarımı topladım.
Yarım kalan tabağımı bırakıp mekândan çıktım.
Hayal dünyasında tuhaf bir maceraya atıldığımda bile iş de dâhil olmak üzere gerçek hayattaki sorumluluklarım her zamanki gibi devam etti.
Ama tüm bunlarla ilgilenmeden önce yapmam gereken bir şey daha vardı.
***
Gümüş aynadaki yansımama ürkek bir şekilde bakarak, bu lanetli nesneyi dairemden çıkarmam gerektiğine karar verdim .
Üniversiteye bağışlamaya karar verdim.
Eski bir dostum ve meslektaşım olan Profesör Mallorie'yi aradım.
Ama telefonu kulağıma kaldırmadan düşürdüm ve çığlık atmaya başladım.
Bu o .
Çekici yabancı.
Aynadaki yansımamda tam arkamda duruyordu.
Gözlerim onun mor gözlerine kilitlendi ve bakışları beni felç etti, hiçbir kasımı hareket ettiremedim, hatta nefes bile alamıyordum.
Elleri vücuduma dolanırken çaresizce izledim.
Sonra, göğsüm ve karnım açığa çıkana kadar Oxford gömleğimin düğmelerini tek tek açmaya başladı.
Hızlı bir hareketle gömleğimi çıkardı ve sütyenimi açtı, her ikisi de ayağıma düştü.
Aynadan bedenime baktı, kalçamdan yukarısı çıplaktı.
Kocaman, güçlü elleriyle belimden kavrayarak beni daha da kendine yakınlaştırdı.
Elleri göğüs kafesime doğru ilerlerken memelerimi kapladı, sütyenimden çok daha başarılıydı.
İç çektim ve gözlerimi kapadım, dokunuşunun bedenimde yarattığı elektrik dalgalarının tadını çıkarıyordum.
Vücudumu keşfetmeye devam etmesinden başka bir şey istemedim.
Daha aşağıya gitmesinden başka…
Ama gözlerim tekrar açıldığında onu göremedim.
Ne olu—?
Etrafıma baktım, tamamen şaşkındım ve dairemde tek başıma dururken tamamen giyinik olduğumu fark ettim.
Yabancının burada olduğunun tek kanıtı iç çamaşırımdaki inkâr edilemez ıslaklıktı.
“Nicolette?” Profesör Mallorie'nin telefonumdan adımı söylediğini az da olsa duyabiliyordum.
Kendime gelmeye çalışırken telefonu elime aldım.
“Merhaba?” dedim.
“Sonunda sana ulaştım” dedi Profesör Mallorie. “Telefonum çekmiyor sandım. Bir türlü sana ulaşamadım”
“Ben de kendime ulaşamadım…” dedim umutsuz bir iç çekerek. “Arşivler için elimde bir parça var. Bugün gelip alsanız çok iyi olur.”
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
