Alıkonulmuş

Cerberus Thorne

Karanlık orman boyunca bir ses yankılandı, can havliyle alınan nefesler ve vahşi hırıltılar birden birbirine karıştı.

Derisi yüzülmüş ve gelişigüzel parçalanmış et parçaları, kanla kaplanmış garip zemine saçılmıştı.

Yarı sessiz gecede, yerde yatan vücudu deşip et parçalarını bedeninden ayırmadan önce yumuşak deriyi yavaşça tırmalayan pençelerin sesleri durmaksızın yankılanıyordu.

Manzara tek kelimeyle kan dondurucuydu. Çimenler acımasızca parçalanmış ve derisi yüzülmüş et parçalarıyla kaplı yoğun, kıpkırmızı bir göl haline gelmişti.

Etin parçalanma sesleri üzerine kemiklerin kırılma sesi, sonrasındaysa yerini acı bir sessizliğe bırakmadan hemen önce tüyler ürpertici bir çığlık duyuldu.

Paramparça edilmiş ve deşilmeye devam eden bedenden bir uzuv daha kopartıldı ve doğruca yere savruldu.

Zulme uğrayan adamın yardım çığlığı atmaya dahi mecali kalmamıştı, o esnada vücuduna bakıp durumunun ne kadar kötü olduğunun farkına vardı.

Elinin koptuğunu ve vücudunun yarısından çoğunda artık deri ve et olmadığını gördü.

Ayrıca karşı karşıya olduğu kişinin ormanın zifiri karanlığında olmalarına rağmen kendisi her ne kadar net şekilde yüzünü göremiyor olsa da onun birçok efsanede bahsedilen ve anlatılan her korku hikayesinde yer alan yaratık olduğundan emindi.

Ona acımasızca işkence eden adam Borne Kurtları’nın Alfasıydı ve adamı bırakmaya hiç niyeti yokmuş gibiydi.

Adamın gözleri yuvasından ayrılmıştı ve vücudu kan revan içindeydi, yüzü gitgide daha soluk bir renk alıyordu. Kaderini kabullenmekten başka bir seçeneği yoktu, çünkü savaşacak ne gücü ne de isteği vardı.

Bıçak gibi keskin pençeleriyle onu dört bir yana ayırmaya devam eden yaratık, kimsenin yenemeyeceği, herkesin üzerinde demir yumrukla duran bir yaratıktı.

Yerde yatan adam, hiç değilse onurlu bir ölüm umuduyla başı hafifçe eğmiş acı içerisinde sızlanıyordu.

Alfa Kralı boğuk bir sesle güldü, bu adamdan yayılan korkuyu, pençelerinin deriyi parçalama hissini ve ellerinde hızla birikmekte olan sıcak kan hissini sevmişti.

İşkence saatlerce sürdü, ama adam çığlık atmadan olabildiğince kendini tuttu, orman ürkütücü derecede sessizdi, ancak etraflarındaki rüzgâr şiddetlendikçe uğursuzca uğuldamaya başladı.

Artık sona geldiğini hissettiğinde, kendi kanından oluşan birikintide her iki kolunun da ayaklarının önünde durduğunu görmek kalbini sıkışmasına neden oldu, ölüm anının yaklaştığını hissedebiliyordu.

Verdiği acı Alfa için yeterli değilmiş gibi, adamın kafasını hızla yere bastırdı ve köpek dişlerini boynuna geçirdi.

Adamın yumuşak, hassas etini, boynundan kan emerken deldi ve ölümcül zehrini bıraktı.

Adamın titreyen vücudunu kan gölüne dönmüş çimenlere itmeden önce geri çekilip sırıttı, ağzı ve dişleri kıpkırmızı kan ile kaplıydı.

Duraksayıp son bir kez adama bakan Kral, titreyen bedenden uzaklaştı ve zifiri karanlık ormanla ahenk içinde kapkara bir kurda dönüştü - adamı, vücudunun her organı infilak edene kadar daha fazla acı çekmesi için öylece ardında bıraktı.

Adam elleri olmadan mümkün olduğunca dizlerini göğsüne çekti ve titremeye devam etti.

Kan çanağı gözlerinden hala yaşlar akmaya devam ediyordu ama bu sefer öncekinden daha da şiddetliydi - zehir kanına karışıp içini yakmaya başladığında kafası da titremeye başladı.

Daha fazla dayanamadı, bu çok fazlaydı.

İşkence çok fazlaydı.

Öylece teslim oldu. Ağaçlar sallanana ve dinlenen her kuş korkuyla uçup gidene dek avazı çıktığı kadar bağırdı, vücudu yavaşça eriyordu ve ıslak gözleri yuvasından çıkmak üzereydi.

Sakinleştikten sonra vücudu tamamen pes etmişti ve gözleri fal taşı gibiydi ama ruhu artık orada değildi.

Ölmüştü.