Si Maddie ay isang thief na nakikipagsapalaran sa malupit at mahiwagang mga kalye ng Requiem City. Noong siya’y magnakaw sa ubod ng yaman na Dobrzycka twins, pinilit nila siyang pumili: dominasyon—o pagkawasak.
Age Rating: 18+
Warning: Ang kwentong ito ay naglalaman ng ilang madilim at graphic na mga eksena, tulad ng BDSM at sex slavery. Hindi kami naniniwala na ang mga sekswal na eksena sa loob ng kwentong ito ay realistic o ideal.
Requiem City – C. Swallow
Ang app ay nakatanggap ng pagkilala mula sa BBC, Forbes at The Guardian para sa pagiging hottest app para sa pampasabog na bagong nobela.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
1
Si Maddie ay isang mandurukot na nakikipagsapalaran sa malupit at mahiwagang mga kalye ng Requiem City. Noong siya’y magnakaw sa ubod ng yaman na Dobrzycka twins, pinilit nila siyang pumili: dominasyon—o pagkawasak.
Age Rating: 18+
Original Author: C. Swallow
Warning: Ang kwentong ito ay naglalaman ng ilang madilim at graphic na mga eksena, tulad ng BDSM at sex slavery. Hindi kami naniniwala na ang mga sekswal na eksena sa loob ng kwentong ito ay realistic o ideal.
Nilanghap ko ang hangin sa umaga habang nakadungaw ako sa ledge ng isang abandonadong gusali sa skeleton quarter ng Requiem City, isang honest-to-god na shithole, pero ito rin ang aking tahanan—ang nag-iisang tahanan na alam ko.
Sa taas na ito, ang hindi naaalis na baho ng lungsod ay napalitan ng bango ng mga sariwang pine needles na nanggaling sa kagubatan.
Ang tanawin ay parang perpektong aklat ng kwento, diretso galing fairytale, pero ang kailangan lang ay isang sulyap pababa para matandaan na ang katotohanan ng aking buhay ay anupaman pero isang fairytale.
Ang ilang mga tao ay naniniwala sa mga kalokohang alamat mula sa nakaraan na tungkol sa mahika at mga diyos na dragon, pero ang tanging kapangyarihan na pinaniniwalaan ko ay ang sa akin. Natukoy ko ang aking sariling kapalaran, walang iba.
Ang ilang mga baliw ay ginugol pa rin ang kanilang buong buhay na sinusubukang kumbinsihin ang kanilang sarili na ang mga dragonay totoo, nakatago sa paligid natin.
Pero ako? Hindi ako nagkaroon ng oras para sa make-believe.
Ang aking buhay ay palaging pinamamahalaan ng isang salita: hustle, hustle, hustle.
Gawin o mamatay.
Anumang bagay para makagawa ng isang maliit na keso sa mahirap na mga kalye ng Requiem City.
Bakit mag-aaksaya ng oras sa pag-iisip ng anuman kung ang katotohanan ay malapit nang tanggalin ang iyong mga ngipin?
Hindi, itinabi ko ang mga kaisipang iyon habang nakaupo ako sa pasilyo, ‘di sigurado ang balanse, sinisipa ang mga piraso ng konkreto sa kalye sa ibaba.
Fuck fairytales.
Ang mga pantasya ay panandalian lang pagdating sa Requiem City…
Nagsimulang tumunog ang aking cellphone, at hinugot ko ito mula sa aking bulsa na may isang pakiramdam ng pangamba—alam ko eksakto kung sino ito.
***
Naamoy ko ang ginto bago ko ito makita. Ang isa sa pinakamayamang babae sa Requiem City ay nakaupo doon sa gitna ng riffraff, umiinom ng espresso, ipinapakita kung gaano s'ya kawalang takot.
Adara Dobrzycka ng Dobrzycka fortune.
Ang babae ay merong balls para lumabas dito sa Skeleton Quarter. Siguro naisip na s'ya ay maaaring makibagay sa kanyang half-buzzed na lilang spray ng buhok. Lahat ng tungkol kay Adara ay sumisigaw ng wannabe punk.
Nakakatawa kung paano laging gusto ng mayayaman na umastang mahirap. Medyo uso siguro tayo, huh?
Kahit na sinusubukan ni Adara na kumilos ng presko at walang bahala, nalaman ko na sa kanyang bag ay isang sobrang bagong Robishaw na relo na kabibili n'ya lang sa 900 Jewelers.
Sabihin na lang nating matagal ko na siyang sinusundan at ang babae ay may masarap na panlasa—mamahaling panlasa.
Hindi ako katulad ng karamihan sa mga mandurukot. Ako ay mas maliit, mas masama, mas matalino.
At gusto kong piliin ang aking mga marka nang mas maaga. Adara, halimbawa? Matagal na siyang nasa aking radar. God, gusto kong kuskusin ang mayabang na ngiti sa kanyang mayamang mukha.
Iyon lang ang masamang dulot ng pagiging magnanakaw. Hindi ka makakatigil sa paligid para makita silang mag-flip out kapag nalaman nila na sila ay naisahan.
Bummer, di ba
Pero whatever.
Sa ngayon, gusto kong nakawin ang relo ng bilyonaryong bitch na ito bago n'ya malaman kung anong tumama sa kanya.
Hindi, kailangan ko. O kung hindi ang dalawang matalik na kaibigan ko, sina Darshan at Harry, at ako ay magiging alipin ni Dominic, ang bastard, habangbuhay.
Ang relo na iyon ang aming tiket sa kalayaan.
Kaya't bibigyan ko si Adara Dobrzycka ng kaunting panlasa sa totoong Requiem City na nagkukunwaring bahagi lang siya.
Ako ang matalik na kaibigan ng mga tinanggihan, ng mga junkies, ang mga fuck-up sa bawat sulok.
Ako ang dugo na nagpapanatili ng pagtibok ng black market.
Ako ay isang labing anim na taong gulang na ulila na nagngangalang Madeline, at wala sa mundo—hindi ang 5-0, hindi ang mga alamat ng “mahika,” kahit na ang isang-porsyentong mga Dobrzycka ay hindi kayang pigilan ako.
Masuwerte para sa akin, hindi gaanong pinapansin ni Adara ang mga mahihirap sa paligid niya. Gagamitin ko iyon sa aking kalamangan.
Niyakap ko ng mabuti ang aking coat at mabilis na naglakad pasulong. Naghintay ako ng isang pulutong ng mga negosyante na magkuyog sa bangketa, lumusot sa gitna nila, at pagkatapos, nagkukunwaring tumingin sa isang tabi, maingat na naka-posisyon ang aking daliri, tinabig ko ang tasa ni Adara.
Whoops.
“Oh, shit!” sigaw niya, tumatalon s'ya at pinahid ang espresso sa kanyang “antigo” na amerikana.
Ito ang aking pagkakataon. Lumuhod ako para kunin ang nahulog na tasa gamit ang isang kamay at pagkatapos—mabilis na parang kidlat—ay isinilid ang isa pa sa kanyang pitaka. Naramdaman ko ang maliit na kahon na napapalibutan ng tissue paper at mabilis itong kinuha.
Hindi ko alam kung gaano ako kabilis. Hindi ito makatao, sinabi sa'kin ng mga tao. Kahit na hinahanap nila ito, hindi nila ito nakikita. Tulad ng meron akong mahika sa aking manggas.
Magic? Yeah, right.
Nakatayo, inabot ko kay Adara ang tasa. “nandito,” sabi ko nang may sorry.
“Kung hindi mo napansin, walang laman ito,” dumura siya, tinitignan ang estado ng kanyang jacket.
Nagkibit balikat lang ako at nagpatuloy sa aking paglalakad, ang relo ay maayos na nakatago na sa aking bag.
Hindi naging mas maayos kung susubukan ko.
Isang biglaang udyok na lumingon ang sumagi sa’kin—isang alam kong dapat kong pigilan. Pero, dammit, hindi ko mapigilan ang sarili ko.
Ang ganitong uri ng tagumpay ay nararapat na namnamin. Hindi kailanman ako pumunta sa isang markang napakalaki at nabuhay para magkwento.
Nagbabakasakali, tiningnan ko ang aking balikat at—
Nakatingin sa'kin si Adara.
Fuck.
Mabilis kong ibinalik ang ulo ko at lumiko sa sulok, tinitiyak na nasa at least dalawampung mga lakad ang layo ko bago ako magsimulang tumakbo.
Ano naman kung nakita ako ng bitch na iyon nang isang segundo?
Hindi sa mahahanap n'ya ko. Alam ko ang pasikot-sikot ng lungsod na ito na parang likod ng aking kamay.
Nagnakaw ako kay Adara fucking Dobrzycka.
Wala nang makakatakot sa'kin ngayon.
***
“Ipinapangako mong legit ito, Mads?”
Nakatayo ako sa harap ni Dominic, ang wannabe mafioso na tinatakot ako at ang aking mga kaibigan nang ilang taon.
Nang s'ya ay tumanda na para manirahan sa Greensward, ang community center para sa mga mahihirap na bata, lumipat s'ya sa magagalingna bagay, katulad ng isang maliit na operasyon na nagpapatakbo ng droga at baril sa mas mababang mga lugar ng Requiem City.
Nasa kalagitnaan si Dom ng pagsusuri sa gintong relo, nakakunot ang mga kilay.
“Mabuti na hindi ka nakikipag-lokohan sa’kin.”
“Sa buhay ko,” sabi ko. “Si Adara Dobrzycka ang may-ari mismo. Hindi nagtagal. Pero still.”
Sinuri n'ya ito ng ilang sandali pa, na para bang susuntukin n'ya ako para lang sa kasiyahan nito. Tulad ng nakagawian pagdating kay Dom. Pagkatapos ay ang kanyang pustura ay nag-relax, at s'ya ay tumawa.
“Well fuck me, tingnan mo iyan,” sabi ni Dominic, na itinapon ang relo sa isa sa kanyang mga tauhan. “May inskripsyon at kung ano. Alam kong sinabi nila na walang sinuman ang maaaring magnakaw sa isang Dobrzycka? Paanong isang maliit na tulad mo ang nakagawa, huh?”
“Magic,” sagot ko, iniirap ang aking mga mata. “So, Dom. Mayroon na ba tayong deal o ano?”
Kung makakakuha ako ng malaki-laki, maiaalis ko sa likod si Dominic nang pirmi. Mas mahalaga, sa likod ng aking dalawang matalik na kaibigan, sina Darshan at Harry.
Itinapon ako sa mala-basurang community center noong ako ay dalawang taong gulang pa lamang, at sina Darshan at Harry ang natatanging mga tao na pinipigilan akong itapon ang sarili ko mula sa pinakamataas na skyscraper ng Requiem City.
Lahat kami ay itinapon.
Ulila.
Tinanggihan.
At si Darshan, bilang bulag, ay napili nang sobra. Kadalasan ni Dominic noong s'ya ay nakatira pa sa center.
Kaya't nagsimula kaming lumaban para sa bawat isa, ginagawa ang anumang makakaya para malusutan ito araw-araw. Kung wala ang dalawang iyon, hindi ko iniisip na makakaligtas ako hanggang ngayon.
Lagi kong mapagkakatiwalaan si Darshan na patawanin ako at si Harry para panatilihing tuwid ako. Ang dalawa ang pinakamalapit na bagay sa pamilya na meron ako, at may gagawin ko ang lahat para sa kanila.
At sa loob ng maraming taon, si Dominic ay ginugulo ang aking pamilya. Sinisipa ang aming mga pwet, pinipilit kaming tapusin ang mga kakaibang trabaho, pinapalabas s'ya sa alinmang paraan na makakaya namin. At ako ang pinakamahusay na mandurukot sa lahat ng Requiem City.
Nang umalis si Dominic sa Greensward, naisip ko na sa wakas ay ligtas kami. Libre.
Malayo dito.
Nagkaroon siguro ng kasunduan si Dom sa punong-guro, si Elle, isang hindi magandang gawain na hindi nagbigay ng shit tungkol sa aming edukasyon o pagkatao.
Sa kanyang pekeng kayumanggi, maliliit na itim na mata, at malatang may kulay abo na blonde na buhok, meron lang siyang isang bagay na ikinabubuhay: pera.
Sa pagitan ng mga handout ng gobyerno at ilang mga donasyon mula sa mga Dobrzycka, si Elle ay nabubuhay pa rin nang higit sa kanyang makakaya. Ang hula ko? Ipinasok s'ya ni Dom sa hatian.
Kaya pinayagan siyang magpunta sa center para gaguhin kami.
Pero, fingers crossed, tapos na ang mga araw na iyon. Ang isang relo na ito ay nagkakahalaga ng higit pa sa lahat ng pagnanakaw sa aking buong buhay na pinagsama.
Kailangan nitong gawin ang trabaho… tama?
“Ang deal, Dom,” sabi ko, na nagpapaalala sa kanya. “Okay tayo o hindi?”
Tinitigan n'ya ako na sa pakiramdam ay parang habangbuhay at pagkatapos ay bumuntong hininga.
“Mami-miss ko na ang pinakamahusay na pickpocket sa bayan sabulsa ko. Pero oo, Mads. Gumawa ka ng mabuti. Umalis ka na dito. Bago pa magbago isip ko o somethin'.”
Hindi na ako nanatili para tanungin pa ito.
Umalis ako sa shithole na iyon, inaasahan kong hindi ko na makikita muli ang pangit na tabo ni Dom, nasasabik na ibuhos ang balita sa aking mga kaibigan.
Nagawa ko na.
Kami sa wakas ay malaya.
***
“Ginawa mo ANO?!”
Hindi makapaniwala si Darshan sa tainga niya. Nakakatawa din, considering na s'ya ay bulag.
“Nakita mo sana.”
“Har har, Maddie. Napaka-original.”
“Alam mong mahal mo ako.”
Nakaupo kami sa rundown rooftop ng center, nanonood ng paglubog ng araw, dahan-dahang bumababa sa malayong Requiem Mountains. Pinunan ko lang si Darshan, at hindi s'ya tumitigil sa paglalakad.
Weirdly, naramdaman kong mas nakakarelaks ngayon kaysa dati.
Zen o kung ano man ang tawag nila rito.
Nang si Harry, ang “responsable” sa aming trio, ay lumakad papalapit at sinimulang ikwento sa kanya ni Darshan ang nangyari, nag-zone out ako.
Nakatingin sa tabing bundok, naalala ko ang mga lumang kwentong dati nilang sinasabi sa amin—kung paano pinagmumultuhan ang mga bundok.
Alam kong katawa-tawa ito, pero nagpunta ako sa ilang school trips at, damn, kung hindi ako nakaramdam ng kakaibang bagay sa mga catacombs na iyon. Ang lahat ng lipas na hangin at ang mga kakaibang alingawngaw.
Talagang naramdamangpinagmumultuhan. Pero pagkatapos, wala nang naniniwala sa mahika.
Umupo sa tabi ko sina Darshan at Harry. Ang kawawang Harry ay talagang gulat.
“Para sa pag-ibig ng lungsod na ito, Madeline,” sinabi niya, “anong iniisip mo, ninakawan ang isang Dobrzycka?”
May point siya. Sina Hael at Loch Dobrzycka ay ang dalawang pinaka-makapangyarihang negosyante sa lungsod. Nasa unang bahagi ng kanilang twenties, ang kambal na magkapatid ay umakyat sa tuktok sa pamamagitan ng pagiging ganap na walang awa.
At ang nakawan ang kanilang kapatid na si Adara? Wala pang nakakarinig.
Pero makapangyarihan o hindi, walang nakakatakot sa akin.
“Iniisip ko,” sagot ko, “hindi na natin kailangang mag-alala tungkol kay Dominic. Guys. Isipin niyo ‘to ng isang segundo. Sa loob ng dalawang buwan, wala na tayo sa mahirap na lugar na ito. At malaya. Malaya talaga. Ginawa ko ito para sa atin.”
At doon, lumambot si Harry. Inakbayan n'ya ako. At inakbayan ko si Darshan.
Kagaya ng sabi ko. Pamilya
“Madeline, may utang kami sa iyo,” sabi ni Darshan. “Talagang meron.”
“Pero…go on. Sabihin mo na.”
“Isinaalang-alang mo ba kung anong gagawin ng mga Dobrzycka kapag nalaman nila na ang isang ulila mula sa isa sa mga community center na pinopondohan ng Req Enterprise ang nagnakawmula sa kanila?”
“Nah,” kaswal kong sinabi. “Isang maliit na relo? Sa palagay ko ay hindi ito malaking bagay. Hindi sa kanila.”
Iyon ang bagay tungkol sa pagiging kami kumpara sa pagiging isang Dobrzycka. Ang maliit sa kanila ay nakakapagbago ng buhay para sa amin. Ayoko sa mayayaman, hindi ko alintana ang pagnakawan sila. Pero sa loob-loob, hindi ito tungkol sa paghihiganti sa isang porsyento.
Matigas man ang pagsasalita ko, ginawa ko ito para sa amin.
Nawala ang araw sa horizon habang nakaupo kami doon sa katahimikan, mabilis na bumababa ang kadiliman, ang bagong realidad na ito ay tinatanggap pa rin.
“May pumatay sa ilaw?” Tanong ni Darshan.
Tumawa kami. Palagi siyang nagpapatawa tungkol sa kanyang sariling kalagayan. Isa sa kanyang maraming magagandang mga katangian.
Magsasalita pa sana ako nang may ibang mapagkukunan ng ilaw ang nakakuha ng aking mata.
Headlights.
Isang higanteng stretch limo ang pumarada sa harap ng community center, at isang parehang higanteng lalaki ang lumabas sa likod.
Oh shit.
Hael Dobrzycka.
Siya ay nakakabagsak-panga na matangkad at maskulado, at pinasadahan n'ya ang kanyang mga kamay sa kanyang kulay berde na buhok habang tumingala s'ya sa bubong…
Sa akin…
Sinilaw ni Hael ang kanyang mga emerald-green na mga mata sa'kin na may isang mahiwagang pagkilala at binigyan ako ng isang nakakanginig na smirk.
Tulad ng sabi ko dati…
Ang mga pantasya ay panandalian lang pagdating sa Requiem City.
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
2
Nagkataon lang. Nagkataon lang.
Pinaulit-ulit ko ang mga salita sa’king isipan matapos kong makita si Hael Dobrzycka na pumapasok sa community center.
Sa parehong araw na ninakawan sa kanyang kapatid na babae…
“Hael fucking Dobrzycka,” ungol ko.
Nagkataon lang. Tama.
“Fuck, Maddie, siguradong huli ka,” sabi ni Darshan sa isang takot na boses.
“Shhhh, hayaan mo ‘kong mag-isip,” matigas kong sinabi.
Pawis na pawis ako na parang baboy. Maulap ang pakiramdam ng aking isipan, at ang aking tiyan ay umiikot sa mga buhol.
Hindi ako natatakot sa kahit ano… kaya't bakit ang pagdating ni Hael Dobrzycka ay nagpaparamdam sa'kin na ako ay na-stuck sa isang sakayan sa karnabal na hindi ako makakababa?
“Maddie, anong problema mo? Kailangan mong tumakbo. Pagtatakpan ka namin,” sabi ni Harry, hinawakan ako sa balikat.
Tama siya. Ang tanging makatwirang bagay na dapat gawin ay umalis doon, pero hindi ako nag-iisip ng makatuwiran.
Hindi ko alam kung ito ba ang kapalaran, o tadhana, o anupaman, pero…
Napaakit ako kay Hael.
Nang tumingin s'ya sa'kin gamit ang kanyang nakagaganyak na emerald-green na mga mata, para siyang nakatingin sa aking kaluluwa.
At ang mayabang na ngisi…
Anong ginagawa n'ya dito?
Hindi ko alam, pero kailangan kong alamin.
Bumaba ako sa hagdan na patungo sa harap ng center at lumusot papunta sa harap, sumilip sa pintuan ng opisina ni Elle, na bahagyang nakausli.
“Mr. Dobrzycka, ito ay isang kaaya-ayang sorpresa,” sabi ni Elle, gulat. “Hindi ko… Hindi ko inaasahan ang isang huling pagbisita.Nakapag-ayos sana ako.”
“Wala akong pakialam sa iyong itsura,” malamig na sinabi ni Hael. “Nandito ako para sa negosyo.”
“Tungkol sa pon… pagpopondo?” Napanganga si Elle. Kung wala ang pera ng mga Dobrzycka, hindi s'ya magkakaroon ng sinuman para kupitan at pakainin ang labis niyang pamumuhay.
Sigurado kami na hindi namin nakikita ang alinman sa pondo na iyon.
“Mayroon akong isang pagkakataon para sa isa sa iyong mga ulila,” sagot ni Hael na may mayabang na tono. “Isang tao na kikilos bilang aking bagong assistant. Ito ay magiging isang… parang internship.“
“Pwede akong mag-recommend ng ilan sa aming—”
“Hinahanap ko ang isang partikular,” sinabi niya, na pinutol siya. “Isang batang babae.”
“Oh,” sabi ni Elle, tinaas ang kilay at nakangiti. “Gaano kabata ang pinag-uusapan natin? Labing-anim? Labing-lima? Labintatlo? Maraming mga batang babae dito na pwedeng—ibigayang mga pangangailangan mo.”
Sumikip ang tiyan ko, at idiniin ko ang mga kuko ko sa aking mga palad.
Yung fucking bitch—ibebenta n'ya ang sinuman sa amin para sa isang kusing.
“Hindi mo naiintindihan,” sabi ni Hael, na binigyan si Elle ng isang nandidiring itsura. “Ito ay purong propesyonal.”
“Ay, syempre. Hindi ako magmumungkahi ng iba,” sabi niya, nagbabakasakaling bumalik. “Sino ang hinahanap mo?”
“Tinatawag siyang Maddie, sa paniwala ko.”
Fuck!
Sa lahat ng aking taon ng pagnanakaw, hindi ako kailanman nahuli. Hindi ko akalaing posible ito.
Pero isang Dobrzycka ay nandito mismo, na hinahanap ako.
Paano ako nakilala ng bitch na si Adara? Halos kalahating-segundo lang n'ya ‘ko nakita.
Mabilis ako.
Ang pinaka-mabilis.
Hindi ‘to gumagawa ng lintik na sense.
Maliban kung…
Naisip ko ang pag-ukit na iyon sa likuran ng relo. Pinapa-stand out ito. Ginagawa itong one-of-a-fucking-kind.
Dominic, ang bobo mong anak ng puta.
Siguro ay sinubukan niyang isanla ito sa kung saan na kaya nilang subaybayan ang ganyang uri ng bagay. At sa oras na lumabas ito…
Kaya kong pagsamahin ang natitirang mga piraso:
Nahanap ng mga Dobrzycka si Dominic…
Ibinenta ako ni Dominic…
Akong tunay ay royally fucked.
***
Galing. Ang galing lang.
Habang nakaupo ako sa likuran ng limo na ipinadala para sunduin ako nung umaga, hindi ko maiwasang maawa sa sarili ko.
Papunta ako sa isang hindi kilalang kapalaran. Wala akong ideya kung anong inilaan ng mga Dobrzycka para sa akin, pero parang pupunta ako sa aking kamatayan.
Ngayon ay malamang na gugugulin ko ang natitira kong mga taon sa likod ng mga selda. Lahat ng pinaglalaban ko. Ang bawat side-hustle at scam. Lahat sila ay walang halaga.
At ang pinakapangit na bahagi ay baka hindi ko na makita muli sina Darshan o Harry. Ang nag-iisang pamilya na meron ako.
Wala nang mas masakit ngayon.
Hindi naman parang nagkaroon ako ng tunayna pamilya.
Ang aking mga magulang? Ang alam ko lang, sa dalawang taon na pinalaki nila ako, iniiwan nila ako ng walang iba kundi isang pangalan—Madeline.
Iniwan lang nila ako na parang wala lang. Parang hindi ako kung sino..
Noong anim na taon ako, nagpasya si Darshan na simulan akong tawaging Maddie dahil ako ay “galit” sa lahat ng oras, at ito ay nananatili na lang.
Dahil yun ang kung ano ako.
Galit.
Baliw.
Handang gawin ang dapat kong gawin para mabuhay.
Mukhang sa wakas ay sumobra na ako. Tapos na ako.
Nang pumarada ang kotse, naramdaman kong bumitiw na ‘ko. Alam kong anumang segundo bubukas ang mga pinto at ang mga pulis ay palilibutan at itatapon ako sa kulungan habang ang mga kamera ng balita ay kukunan ng imahe ang tangang magnanakaw na naisip na pwede niyang nakawan ang pinakamakapangyarihang mga tao sa Requiem City.
Kaya isipin ang aking sorpresa nang bumukas ang mga pinto at hindi ako nakatingin sa presinto.
Nakatingin ako sa isang salaming skyscraper na umiikot pataas sa isang bukas na bibig, tulad ng isang gawa-gawang hayop. Agad na makikilala ng sinumang lumaki sa Requiem City bilang Req Enterprises. As in ang korporasyon na pinapatakbo ng mga mga Dobrzycka.
Oh. Shit.
Hindi ko alam kung anong sariwang impyerno ang naghihintay sa'kin sa kumikislap na gusali, pero biglang hindi na masyadong masama ang kulungan.
Ang magkapatid na Dobrzycka ay kilala sa pagiging pinakamalupit, nakakatakot na mga tao sa siyudad.
Ni hindi ko gustong isipin ‘to.
Habang nag-aalangan akong lumabas sa limo, ilang private security ang nag-escort sa'kin sa loob. Hindi ko kailanman ito nakita mula sa pananaw na ito, at aaminin ko, kahit na ang buhay ko ay siguro ay mapapahamak, ang gusali ay isang bagay ng kagandahan.
Humakbang kami sa isang elevator at sumakay hanggang sa ika-99 na palapag.
DING!
Nang bumukas ang mga pinto, ang tanging nakikita ko ay pula. Ang wallpaper, ang mga sahig, kahit ang mga kisame ng hallway—lahat ay dugong pula.
Itinulak ako ng mga guwardya palabas sa corridor at pagkatapos ay tumayo sa elevator nang magsara ang mga pinto, iniwan akong nag-iisa.
Anong dapat kong gawin ngayon?
Nag-atubili akong umusad, tumitingin sa kaliwa’t kanan.
“Hello?” Tinanong ko ang walang laman na hallway, pakiramdam ko’y tanga ko.
Isa lang ang pinto sa pinakadulo ng hall. Iniisip ko kung anong nakaabang sa kabila. Si Adara kaya?
Ang kanyang kulay ubeng buhok na wannabe-punk ass ay hindi ako natatakot kahit isang segundo. Ang kanyang mga kambal na kapatid sa kabilang banda…
Hael at Loch.
Ang alam ko lang ay ang mga tsismis. Na, bilang mga CEO ng Req Enterprises, tumigil sila sa wala para maitayo ang kanilang imperyo. Tinatapakan ang sinumang humarang sa kanilang daan at pinapatag sila.
Sila ay mga higante sa parehong negosyo at pisikal na kahulugan, pinakamatangkad sa lahat sa halos pitong talampakan na taas.
Hinanda ko ang sarili ko at binuksan ang pinto.
Ang nakita ko sa loob ay ang pinakamaganda, napakalaking office na pwedeng maisip. Bakit ang sinumang tao ay mangangailangan ng sobrang laking lugar ay ‘di ko maintindihan.
Ang salamin na kisame ay tila tumutuloy habangbuhay, bumubuhos sa kalangitan. Isang fireplace na napakalaki ay sinakop ang isang buong dingding.
Maliban dito, isang mahabang itim na granite desk lang at isang walang lang upuan ang sumakop sa opisina.
Minimalist ay parang basta-basta.
Akala ko nag-iisa ako, pero syempre, hindi.
“Well, kung hindi ito ang maliit na magnanakaw…” Narinig ko ang ugong ng isang boses. Mabagal, parang tunog nagsasawa na halos.
Umikot ako para makita ang isang pader na bumukas at isang lalaki na papasok sa loob. Nakasuot s'ya ng designer sweatpants at terno na hoodie.
Nakangisi s'ya habang bumubuhos ang usok mula sa isang mukhang gayak na tubo ng dragon.
Nakilala ko s'ya kaagad mula sa mga billboard. Iyon ang nag-iisang Loch Dobrzycka.
Sa totoo lang, gusto ko sanang sabihin na nakakatakot s'ya tulad ng nasa isip ko, pero ang maskuladong dibdib na sumisilip mula sa kanyang hindi nakasaradong hoodie at ang kanyang perpektong cheekbones ay sigurado na hindi nakakasakit sa mga mata.
Merong kung ano tungkol sa paraan ng kanyang pag-slouch, ang kanyang pagiging free-spirited, ang kanyang nakakainis na ngisi, na nakuha ang aking pagka-mausisa.
Hindi man lang nakasuot ng sapatos ang lalaki. Isang bilyonaryo at ito ang napili niyang paraan kung paano n'ya ipakilala ang sarili?
Bigla nalang, gusto kong malaman kung bakit.
Madaling makalimutan kung gaano s'ya kasamang tao, habang nakakatitig sa kanya. Ang kanyang mga mata ay isang napakatingkad na emerald green, tulad ng sa kanyang kapatid.
Habang papalapit siya, napansin kong halos reptilian na sila.
“Anong kailangan mo sa akin?” Mapanghamong tanong ko.
Dumaan s'ya sa akin, hindi interesado, para sumandal sa granite desk, naninigarilyo pa rin.
Merong isang bagay… hindi likas tungkol sa usok. Gaano man katagal ang paghigop niya, hindi n'ya kailangan itong sinindihan. Na parang merong apoy sa loob na ginagawa ito para sa kanya.
“Para sa isang tao na nagawang magnakaw mula sa isang Dobrzycka,” sinabi niya, ang mga mata ay tumititig sa akin, “medyo mabagal ka.”
Ang anumang interes na naramdaman ko, gaano man panandalian, agad na nawala. Naramdaman kong sumiklab ang mga butas ng ilong ko sa pag-ayaw.
Ako ay magaling na sinungaling, oo, pero hindi ko kailanman maitago kapag hindi ko gusto ang isang tao. Tila binabasa n'ya ang aking isipan dahil lumaki ang ngisi niya, inilantad ang kanyang matatalim na ngipin.
Bumuhos ang usok mula sa kanyang bibig. “At mabilis na magalit. Mayroon bang magandang mga katangian na dapat kong malaman? “
“Sabi ng lalaking ninanakawan ang mga tao sa siyudad na ‘to at tinatrato ang lahat na parang gum sa ilalim ng kanyang sapatos.”
Hindi ako makapaniwala kabobohan ko. Sinabi ko na ‘to bago ako magkaroon ng pagkakataong pag-isipan ang mga kahihinatnan at mabilis kong ibinaba ang aking ulo.
Mabilis na lumapit sa'kin si Loch at inilagay ang kanyang binti sa pagitan ng aking paa, dahilan para ibuka ko sila at mamula.
“Nakalimutan mo na wala akong sapatos, little ratng kalye.”
“Wag mo ‘kong kausapin nang ganyan,” sabi ko, galit na galit.
“Hindi ba iyon ikaw? Isa ka para pag-usapan ang pagnanakaw. Naiintindihan kong kumuha ka ng isang bagay na hindi iyo. Sa totoo lang, mula sa aking kapatid.”
“Hindi ko alam kung anong—”
Hindi ko natapos ang pangungusap ko. Natigilan ako nang lumapit si Loch, sinuot ang daliri sa tali ng damit ko, at hinila palapit. Merong masama tungkol sa paraan ng pag-hila n'ya sa'kin papunta sa kanya na may kaunting pagsisikap lang.
Sa sobrang lapit namin ay ramdam ko ang kanyang mainit na hininga, amoy ang usok na nananatili sa kanyang dila. Ang amoy ng sunog sa kagubatan…
“Matapang ka, street rat, ibibigay ko sa’yo ‘yon.” Ngumisi siya. “Pero magsinungaling ka ulit at kakainin kita nang buhay.”
Hindi n'ya sinasabi ‘yon nang literal… hindi ba?
Read the full uncensored books on the Galatea iOS app!
