Alfa i Luna

Księga 1: Jego Ludzka Luna

JADE

Właśnie wyszłam z ostatnich popołudniowych zajęć. Nienawidzę tej pory roku, ponieważ wcześnie zapada zmrok. Jest dopiero 18:30, ale jest już bardzo ciemno.

Idę do mojej niebieskiej Mazdy3, kiedy słyszę kroki zbliżające się w moją stronę. Postanawiam się nie odwracać, ale próbuję biec szybciej do samochodu.

Zwykle nie jestem tak zdenerwowana wychodzeniem z zajęć, kiedy jest już ciemno, ale odkąd mój były wysyła mi szalone wiadomości, stałam się nieco nerwowa.

Szybko wskakuję do samochodu i odpalam go. Dzwonię do mojej siostry, Julii. Odbiera po pierwszym sygnale.

„Co tam, Jade? Jak było na zajęciach?” Oddycham ciężko, próbując opanować niepokój. „Jade, czy coś się stało? Uspokój się i mów”.

Po kilku minutach łapania oddechu w końcu się uspokajam. „Przepraszam, Julio. Po prostu miałam wrażenie, że ktoś mnie śledzi”.

Julia od razu to komentuje. „Dlaczego nie złożysz wniosku o zakaz zbliżania się dla Owena?”

Owen to mój były chłopak, który stał się prześladowcą. Zerwałam z nim kilka miesięcy temu. Spotykaliśmy się tylko przez dwa miesiące, ale on uważa, że powinniśmy spędzić razem resztę życia.

Zbyt późno zdałam sobie sprawę, że jest psychopatą, ale w końcu go rzuciłam. Nie przyjął tego dobrze i od tamtej pory mi grozi.

„Obie wiemy, że to go nie powstrzyma. Jego rodzina ma dużo pieniędzy i po prostu opłaciliby gliniarzy, którzy próbowaliby mi pomóc”.

Staram się, by moja siostra zrozumiała, jak potężny jest Owen. Mam nadzieję, że wkrótce znajdzie kogoś innego i się odczepi. Mówię Julii, że jestem prawie w domu i zobaczę się z nią za pięć minut.

Rozłączam się i mam już w zasięgu wzroku moje mieszkanie. Parkuję na swoim miejscu i wysiadam z samochodu, aby wejść do środka. Następną rzeczą, jaką widzę, jest kompletna ciemność.

Budzę się w łóżku, które wygląda podobnie do mojego, ale wiem, że jestem gdzieś indziej. Otwieram oczy i szybko wstaję. Dlaczego jestem w łóżku Owena?

Pamiętam tylko, że wysiadłam z samochodu, potem poczułam coś na ustach, a potem była już tylko ciemność. Spoglądam w dół i widzę, że jestem w cienkiej koszuli nocnej bez bielizny.

Mam nadzieję, że Owen nie wykorzystał mnie, gdy byłam nieprzytomna. Boję się i mam nadzieję, że uda mi się go przekonać, by mnie wypuścił.

Widzę moje buty przy drzwiach szafy i zdaję sobie sprawę, że nie jestem już tak oszołomiona, więc próbuję wstać.

Gdy udaje mi się ustać na nogach, zakładam buty i rozglądam się, by sprawdzić, czy widzę swój telefon lub cokolwiek innego.

W pokoju nie ma żadnych moich rzeczy, z wyjątkiem butów. Jestem tak pogrążona w planowaniu ucieczki, że nie zauważam, kiedy Owen wchodzi do pokoju.

Widzi, że rozglądam się za butami, podchodzi do mnie i uderza mnie tak mocno, że upadam na ziemię. Odczołgałam się od niego z ręką na twarzy.

„Nie mówiłem ci, że będziemy razem, Jade? Widzisz, co się dzieje, gdy jesteś niegrzeczną dziewczynką? Sprawiasz, że robię szalone rzeczy, że cię uderzyłem”, mówi z ogniem w oczach.

Jestem oszołomiona tym, jak bardzo jest szalony, obwiniając mnie.

„Owen, czy możemy porozmawiać o tym jak dorośli? Jestem pewna, że moja siostra mnie szuka”, próbuję mu powiedzieć.

Mówi coś, co sprawia, że boję się jeszcze bardziej.

„Twoja siostra się nie martwi. Już dałem jej znać przez telefon, że jesteś bezpieczna”.

Próbuję dowiedzieć się, co jej powiedział, ponieważ wie, że jest szalony i nie chcę mieć z nim nic wspólnego.

Kontynuuje: „Nie martw się. Ona nie wie, że jesteś ze mną. Myśli tylko, że zatrzymałaś się u przyjaciółki”.

Czuję ulgę, bo wiem, że moja siostra w to nie uwierzy. Wie, że jest moją jedyną przyjaciółką. Mam nadzieję, że mnie szuka.

Podchodzi do mnie, podnosi mnie i rzuca na łóżko. Kiedy widzę, jak bardzo jest agresywny, boję się coraz bardziej. Wspina się na mnie, a ja kopię go w jaja i próbuję uciec.

Chwyta mnie za włosy i ciągnie z powrotem w stronę łóżka, rozbijając stojącą obok lampę. Ląduję na łóżku i sięgam po kawałek rozbitej lampy.

Znów się na mnie kładzie i próbuje mnie pocałować. Biorę odłamany kawałek i rozcinam mu twarz od czubka głowy do podbródka. To głębokie cięcie, a krew wycieka wszędzie.

Wykorzystuję to odwrócenie uwagi, by zeskoczyć z łóżka i wybiec przez drzwi. Wychodzę na zewnątrz i biegnę, aż tracę siły.

Zatrzymuję się, by odetchnąć, a potem rozglądam się, by upewnić się, że nie podąża za mną. Biegnę dalej, aż docieram do swojego mieszkania.

Gdy wchodzę do środka, widzę moją zapłakaną siostrę biegnącą w moją stronę. „Co się stało? Co on zrobił?” Trzyma mnie mocno, płacząc.

Przez łzy mówi: „Zadzwoniłam na policję, ale powiedzieli, że skoro napisałaś, że jesteś z przyjaciółką, to będą cię szukać dopiero po 24 godzinach”.

W końcu puszcza mnie i przestaje płakać. Teraz w końcu na mnie patrzy i widzę, że jest przerażona krwią.

„To nie moja krew, Julia. To jego. Pocięłam go, żeby uciec. Musimy stąd wyjechać na dobre. Nie przestanie, dopóki mnie nie dopadnie albo nie zginę”.

Pędzę do łazienki, by wziąć szybki prysznic. Kiedy myję twarz, czuję ból na ustach po uderzeniu. Staram się o tym nie myśleć. Pakuję swoją torbę i mówię Julii, żeby też się spakowała.

Pakujemy wszystko, co możemy i wskakujemy do mojego samochodu, aby uciec. Chwytam jej telefon i wyrzucam go przez okno. Nie chcę, żeby kiedykolwiek nas znalazł. Jedziemy bardzo długo, a kiedy oddaliłyśmy się jakieś kilka godzin od niego, czuję, jak bardzo jestem zmęczona.