Al Nadaha

Al Nadaha po arabsku oznacza dosłownie Wołającą. Jest to olśniewająco piękna kobieta, która pojawia się w ciemnościach nad brzegiem Nilu.

Opisuje się ją jako wysoką i niezwykle piękną, z długimi, ciemnymi włosami spływającymi jej na plecy. Nosi długą, białą lub przezroczystą suknię.

Ma uwodzicielski, miękki głos, który hipnotyzuje każdego, kogo postanowi przywołać, sprawiając, że nie jest on w stanie oprzeć się jej urokowi. Podąża więc za nią do rzeki, gdzie spotyka go straszny los.

Mówi się, że Al Nadaha woła mężczyzn tylko po imieniu. Jej głos jest miękki, ale mimo to wołanie jest głośne i wyraźne, o smutnym, melodyjnym brzmieniu.

Mężczyzna wezwany przez Al Nadahę zwykle ginie, a następnego dnia znajdują jego ciało unoszące się na powierzchni wody.

Inni z kolei znikają w powietrzu, nie pozostawiając za sobą żadnego śladu. Uważa się, że Al Nadaha zabiera ich do podziemi, ponieważ się w nich zakochała.

Kilka osób doczekuje jednak kolejnego dnia i jest w stanie ujrzeć słońce. Niestety stają się oni psychicznie obłąkani – tak, jakby okropności, które widzieli, przerosły ich umysły.

W Egipcie, gdzie legenda powstała po raz pierwszy, Al Nadaha może wzywać mężczyzn w ich domach nad brzegiem Nilu, a oni ochoczo próbują opuścić swoje domy i podążyć za głosem.

Tym, którzy się nie zbliżą, nie wyrządza krzywdy, ale po tym zdarzeniu cierpią oni z powodu problemów psychicznych.

Ci, którzy zetknęli się z Al Nadahą i przeżyli, by opowiedzieć tę historię, mówili, że gdy tylko usłyszeli jej głos, szybko zakrywali uszy.

A potem uciekali, zanim zdążyli ją zobaczyć, by ratować swoje życie, bo inaczej byliby już martwi.

Al Nadaha to jedna z najbardziej znanych legend miejskich i mitologii egipskich. W różnych folklorach istnieją jednak inne stworzenia, które nie różnią się od niej znacząco.

Aisha Qandisha: Jest to złośliwa, kanibalska istota wodna z folkloru Maroka.

Podobnie jak Al Nadaha opisywana jest jako piękna kobieta, która czai się na brzegu rzeki, czekając na samotnego mężczyznę, którego mogłaby zwabić. Następnie ujawnia swój prawdziwy, demoniczny kształt i pożera go pod wodą.

La Llorona: Jest to płacząca kobieta. W meksykańskim folklorze widuje się ją ubraną na biało, jak przemierza miasta lub brzegi rzek w księżycowe noce. Czasem się ją słyszy, ale nie widzi.

Coś w jej płaczu i zawodzeniu przeraża, straszy i niepokoi tych, którzy ją spotykają. Opisuje się ją również jako magnetycznie piękną.

Syreny: W mitologii greckiej syreny były niebezpiecznymi stworzeniami, które czarującymi, śpiewnymi głosami wabiły żeglarzy, aby rozbili się na skalistym wybrzeżu ich wyspy.

Mówiono o nich, że są niezwykle piękne, ponieważ na różne sposoby łączyły w sobie kobiety i ptaki.

Kuchisake-onna: Kobieta o rozchylonych ustach. W Japonii uważa się, że jest to piękna kobieta, która została okaleczona przez swojego męża i powraca jako złośliwy duch.

Według legendy zasłania usta maską z materiału, wachlarzem lub chustą. Kobieta zapyta potencjalną ofiarę: "Czy jestem ładna?" Jeśli ofiara odpowie twierdząco, to kobieta zdejmuje maskę i pyta ponownie.

Jeśli odpowie "tak" lub krzyknie, to podcina ją od ucha do ucha, tak, aby się do niej upodobniła. Jeśli odpowie "nie", odchodzi, by jeszcze tej samej nocy pójść za ofiarą do domu i brutalnie ją zamordować.

Mówi się, że jedynym sposobem na przetrwanie jej gniewu jest stwierdzenie, że nie jest ani brzydka, ani piękna.

Wszystkie opowieści o tych stworzeniach wprawiły mnie w osłupienie. Zastanawiam się, czy wszystkie te mity i miejskie legendy były kiedyś prawdziwe.

Mimo tego, że pochodzą z różnych folklorów, są do siebie bardzo podobne.

Poza tym jak wyjaśnić tajemnicę, która kryje się za wszystkimi ludźmi, którzy zostali zabici, zaginęli lub stracili rozum w podobny sposób i w podobnych okolicznościach?

Czy ci ludzie zostali zabici lub porwani, a sprawcy byli na tyle dobrzy, że wyglądało to na sprawkę istoty nadprzyrodzonej?

A może wszystkie te legendy miały w sobie trochę prawdy i nie pojawiły się znikąd bez wyraźnego powodu?

Jestem jednak pewna tego, że coś musiało zainspirować te wszystkie mity – coś, co w tamtych czasach rzeczywiście było prawdziwe i realne.

"Mitologia jest prawdą subiektywną. Każda kultura wyobraża sobie życie w pewien sposób".