Ulubienica smoków

Minx

– Nie waż się odchodzić z moim złotem, Fire-Spitter, bo cię zgłoszę!

Handlarz Tempest jest jednym z najodważniejszych śmiertelników, jakich kiedykolwiek spotkałam – jestem pod wrażeniem.

Jednak pomimo tego, że rzadko spotykam śmiertelnika, który nie sra w gacie przy mojej rasie w Krainach Burzy, nie mogę uwierzyć w swoje pechowe szczęście.

Nie mam czasu na użeranie się z człowiekiem, który chce na mnie donieść komukolwiek; i tak mam już zbyt wiele kłopotów.

Zazwyczaj taktykę straszenia rezerwuję dla smoków, magów lub upierdliwych Krwawych Kruków, ale teraz muszę zrobić śmiertelnikowi przede mną małą niespodziankę: – Wrócę i zjem cię, zanim na kogokolwiek doniesiesz, starcze.

Uśmiecham się bardzo powoli, podczas gdy moje nieco dłuższe kły, nawet w ludzkiej postaci, ociekają jadem.

– Miłego dnia, ty wstrętny brudasie! – krzyczy za mną, a ja wiem, że nawet pomimo wypowiedzianej na końcu obelgi, pozwala mi uciec.

Kiwam głową, uśmiechając się, gdy biegnę brukowaną ulicą, pokrytą już ładnymi płatkami śniegu, gdy zima zaczyna się rozpogadzać z chorobliwego i nieustannie zachmurzonego nieba nad nami.

Skradzioną złotą torbę trzymam mocno w pięści, a w trakcie biegu ogarnia mnie przerażające uczucie, które przeszywa mi kręgosłup.

Ktoś mnie obserwuje.

Zmierzając przez chłodną ulicę, nie odczuwam zbytnio zimna. Może i mam na sobie tylko czarne skórzane spodnie, skórzany stanik i futrzaną czapkę z królika, którego sama starannie ubiłam, ale nic mi nie jest.

Teraz zwalniam, wkraczając w tłum chłopów, którzy zajęci są wychodzeniem z cotygodniowej aukcji w ratuszu.

W Krainach Burzy nawet śmiertelnicy posiadają innych śmiertelników jako niewolników – nie są to tylko rasy smoków burzowych i magowie.

Gubię się w tłumie, dokonując kieszonkowych kradzieży na kilku niezadowolonych, przestraszonych śmiertelnikach, którzy zauważyli tatuaż Fire-Spitter na moim podbródku.

Na skraju tłumu podstępnie kieruję się w stronę bocznych drzwi, które prowadzą do sauny.

Wślizguję się do środka i niemal wpadam prosto na białowłosego Lotusa, mojego przyjaciela.

– Przesuń się, proszę. – Kładę rękę na jego ramieniu i odpycham go na bok, podskakując przy tym do recepcjonistki i rzucając właścicielowi torbę z pieniędzmi.

– Nie będę czekać, teraz moja kolej! – Mijam irytujących śmiertelników i biegnę przez gładkie korytarze, aż znajduję moje ulubione miejsce.

Uwielbiam się kąpać, ale jeziora w Krainach Burzy to nie zabawa. Pełno w nich potworów znacznie większych ode mnie. Znajduję pustą saunę i spa – naturalny basen z gorącymi źródłami.

Smoki potrafią przechodzić ze smoczej postaci w ludzką i odwrotnie, więc, zamiast mozolnie ściągać z siebie kawałki ubrań, zmieniam je w mgiełkę. Gdy materiał unosi się na kafelki, ponownie krzepnę w ludzkiej postaci, zanurzam się w wodzie po głowę i wynurzam się, śmiejąc się z ulgą.

– Jak zwykle jesteś szalona – mówi Lotus, patrząc na mnie z irytacją. – Przepłaciłaś właścicielowi – znowu.

– Podoba mi się to spa, idź sobie, tylko dla dziewczyn. – Odpycham Lotusa ręką, a on wzrusza ramionami i odwraca się, aby wyjść, ale dopiero wtedy zatrzymuje się i spogląda przez ramię.

– Jakie inne dziewczyny, Minx? Przecież jesteś tutaj tylko ty.

– Idź. Odejdź. – Odpycham go, a kiedy wychodzi, zanurzam się w gorącej wodzie, aż dotyka mojego podbródka.

Wzdycham i pozwalam, by wrócił mi rozsądek.

Nie jestem już tak szalona, jak kiedyś, teraz jestem o wiele bardziej "normalna".

Ziemie Burzy są jednak niebezpieczne, a Ogniste Szpikulce są cenione za swoje krwiożercze napady szału i niewypowiedziane, nielogiczne działania.

Wiem, jak odgrywać tę rolę, ale teraz, kiedy jestem już pełnoletnia, stałam się o wiele łagodniejsza.

Po prostu nie lubię tego okazywać – nawet Lotusowi, mojemu jedynemu przyjacielowi.

Jest on śmiertelnym łowcą. Lubi zabijać króliki i widział, jak zajadałam się jednym z nich, gdy nie mogłam znaleźć innego pożywienia w zaśnieżonych lasach.

Jest kilka lat starszy ode mnie i w większości miły, ale trochę kiepski.

Spotkałam go wczoraj.

Tak, nie umiem nawiązywać długotrwałych przyjaźni.

Ale jest powód, dla którego nie potrafię cieszyć się towarzystwem innych: Zawsze jestem w biegu.

Te oczy, które czułam na sobie na ulicy, czuję na swoim ciele od lat.

Od czasu do czasu w oddali dostrzegam któregoś z bliźniaków. Rawka i Zoraul.

Drżę z obrzydzenia, gdy myślę o imionach moich towarzyszy. Przerażają mnie, przez to, co oznaczają. Własność.

Kiedyś byłam pupilem księżniczki Asasyna Cienia. Z biegiem lat Amadahy była dla mnie łaskawa, ale nadal była moją właścicielką i nazywała mnie swoim pupilem.

Przez lata myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi, a potem dowiedziałem się, że tak naprawdę trzymała mnie przy sobie tylko ze względu na moją smoczą rasę.

Jestem Bellum Minima Dominus – małym wodzem wojennym. Potrafię dowodzić innymi Ognistymi Szpikulcami w czasie wojny. Przydałam się Amadahy bardziej niż ktokolwiek inny.

Pokłóciłam się z nią o to cztery lata temu, gdy miałam czternaście lat, i odeszłam, by pójść własną drogą.

Nie bałam się jednak swojego celu, bo gdyby potrzebna była wojna, pomógłbym jej przewodzić.

Ale nie było żadnej wojny, a ja po prostu chciałam wolności, aby samemu dowiedzieć się, kim jestem. Niestety, kiedy wczoraj spotkałam Lotusa, skończyłam osiemnaście lat.

Osiemnaście lat to wiek, w którym moi kumple zamierzają się o mnie upomnieć – co jakiś czas zostawiają mi notatki.

Teraz w każdej chwili mogą się pojawić bliźniacy przewodniej rasy, Rawk i Zoraul. Ale ja nie jestem gotowa, by się komukolwiek podporządkować... Nie wiem, czy kiedykolwiek będę.

Siedzę w mojej prywatnej saunie i patrzę na swoje odbicie w wodzie. Zielone oczy dopełniają moje ciemnofioletowe włosy, a zęby są białe jak zawsze, a kły ostre.

Przymrużam oczy i patrzę na siebie w wodzie. Nie mam pojęcia, czy jestem atrakcyjna, czy nie.

To znaczy, moje piersi minimalnie urosły i nie jestem pewna, czy mam krągłości – ale to już inna sprawa, związana z moją rasą.

Jestem tak mała, jak malutki fioletowy smok, w którego się zmieniam.

Moi towarzysze mają jednak śmiesznie przerażające dziedzictwo. Rawk i Zoraul nie są zwykłymi Srebrnymi Rasami.

Są jedynymi synami Legendarnego Cienia na Niebie, Storma, siedemsetletniej Smoczej Legendy.

Miałam jedno spotkanie z moimi kolegami cztery lata temu, kiedy spotkałam ich w otoczeniu innych przyjaciół.

Wyśmiewano się ze mnie, że się rozryczałam. W końcu uciekłam z krzykiem do lasu, gdy powiedziano mi, że Rawk i Zoraul są moimi partnerami.

Wtedy Rawk i Zoraul wytropili mnie. To wspomnienie jest dla mnie wciąż tak żywe.

Chowam się pod paprocią, płaczę w drżące dłonie, twarzą w dół, w ziemię, gdy słyszę coraz wolniejsze i bliższe kroki.

Pobiegłam tak daleko, że jestem zbyt wyczerpana, by choćby zamigotać do mojej smoczej postaci. Zamiast tego skuliłam się w sobie – przestraszona, płacząca i przerażona.

– Mały Fire-Spitter – mówi Rawk, brzmiąc jak zdenerwowany i rozdrażniony, ale stara się być miły. – Przestaniesz płakać?

Chociaż mnie nie dotyka, Zoraul pochyla się do przodu i wyciąga do mnie rękę. Spoglądam w górę i warczę na niego, jak mały, zdziczały potwór w wieku czternastu lat.

– Nie dotykajcie mnie, szumowiny z Tempest! – krzyczę na nich obu. Jestem zaskoczona, gdy się cofają, wymieniając zatroskane spojrzenia.

– Uspokój się i zaufaj nam, mała Minx – zasugerował Zoraul. – Odprowadzimy cię z powrotem. – Przykucnął i wyciągnął rękę. – Chodź...

W końcu skomlę i wyciągam rękę w porażce.

Reszta jest mglista, bo potem zdradzili moje młode zaufanie.

Zoraul trzymał mnie i okłamywał, podczas gdy Rawk cisnął garść swojego ognia w moje plecy. Było to bezbolesne, ale na zawsze pozostawiło znak własności, który miał odstraszać inne smoki.

Wcześnie mnie do tego celu wykorzystali. Wyrwałam się z ich objęć i ponownie uciekłam.

To było ostatnie fizyczne spotkanie z moimi współtowarzyszami.

Marszczę czoło na swoje odbicie, myśląc o notatkach, które wysłali potem – grożąc, że zwiną mnie w chwili, gdy będę wystarczająco dorosła, by się o mnie upomnieć.

Jestem jednak przekonana, że nie jestem i nigdy nie będę zwierzęciem domowym. Nigdy.

– Hej... Minxy?– Lotus wyskakuje z powrotem w otwartych drzwiach, trzymając torbę czekoladek. – Wyrazy uznania od właściciela za twoje dodatkowe złoto...

– Och, moi podniebni bogowie, czy to naprawdę czekolada? – szepczę z zachwytem, ale sapię, gdy Lotus wygląda, jakby nagle zaczął odczuwać ból.

Dramatycznie upuszcza torbę, która uderza o podłogę, a z jego brzucha zaczyna kapać krew – tajemnicza dziura pojawiła się też nagle w jego tunice.

Gdy Lotus leży na podłodze, jęcząc, do prywatnego pokoju wchodzi widmo.

Miecz materializuje się, a trzymające go widmo bezszelestnie odchodzi w lewo... Gdy po prawej stronie pojawia się kolejny miraż.

Mrugam, a te dwa miraże stają się moimi najgorszymi koszmarami.

Moimi towarzyszami.

Jestem zszokowana, że wyglądają zupełnie inaczej – starsi, wyżsi i bardziej przerażający.

Zoraul trzyma miecz i ma na sobie brązowe skórzane spodnie, a długa grzywa jego jasno srebrnych włosów powiewa za nim.

Przez całą jego klatkę piersiową i ramię biegnie czarna blizna.

Prawy miraż powoli przekształca się w olbrzymiego Rawka, który ma srebrne, spalone włosy, równie długie, jak Zoraula, ale jeszcze bardziej nieokiełznane.

Jest ubrany w szare skórzane spodnie i ma mniejszą czarną bliznę, ale biegnie ona w poprzek jego twarzy.

Obaj mają takie same, intensywnie złote oczy.

Gdy tak po prostu podziwiam ich rozmiary, wydarza się coś nieoczekiwanego.

Zoraul odwraca się do Rawka ze zdziwieniem, a Rawk z równym niedowierzaniem spogląda na Zoraula.

– Odejdź – mówi Zoraul. – Nie jesteś potrzebny. Wracaj do swojej Hordy, bracie.

Moje usta otwierają się i zamykają, gdy słyszę nienawiść w jego głosie, kiedy wypowiada to niegdyś ukochane określenie.

Rawk śmieje się głośno, odwracając się do brata i wyciągając dwa krótkie miecze z pasów na plecach.

– Zoraul, wiesz, że ponieważ jestem dokładnym odwzorowaniem legendarnej Burzy, to właśnie dlatego zawsze będę Panem. Ludzie boją się mnie... nie bez powodu. Teraz wyjdź, a rozlew krwi nie będzie potrzebny.

– Może powinieneś odłożyć te wykałaczki, zanim narobisz sobie wstydu przed naszym towarzyszem, bracie? – Zoraul przewraca oczami i dodaje spokojnie: – Nie należysz do nas.

– Właśnie miałem ci powiedzieć dokładnie to samo... bo jesteś tylko tchórzem, który nie zasługuje na partnera, z którym mógłby się rozmnażać – warknął Rawk, wyraźnie nawiązując do dawnej sprawy między nimi.

Zoraul pęka, choć przez cały czas wydawał się niewzruszony.

Wyślizguję się z wody, gdy oni zderzają się ze sobą, walcząc ze sobą. Rawk broni się, a potem rzuca się na niego, podczas gdy Zoraul robi uniki.

Podczas gdy oni są pogrążeni w namiętnej nienawiści, ja ubieram się i podchodzę do drugich drzwi na moim końcu sauny i pokoju spa.

Patrzę, jak każdy z braci wiruje, uderza i broni się, tak samo twardy, jak drugi.

Chciałabym móc zostać dłużej, żeby popatrzeć na ich ciała o monstrualnych rozmiarach i ich pełne gracji walki, które są... trzeba przyznać... bardzo atrakcyjne, przynajmniej dla kogoś takiego jak ja.

Staram się nie zastanawiać nad swoją reakcją na sposób, w jaki walczą.

I tak odchodzę, mając w ręku nową, głęboką wiedzę: że Rawk i Zoraul nie są już przyjaciółmi, ani bliskimi bliźniakami.

Są rywalami.