Yakın Tehlike

Gareth onu yakalamak için öne atıldı ve onu susturmak için bir eliyle ağzını kapattı. Adam onu dışarıya sürüklemeye başladığında Opal, elinden kurtulmak için debeleniyordu.

Adam koridorun yarısına gelmeden diğer kapı açıldı.

“Hey, ne yapıyorsun?”

“Hiçbir şey, sadece kız arkadaşımı eve geri götürüyorum. Kavga ettik, hepsi bu,” dedi Gareth soğukkanlı ve sakin bir şekilde.

Opal, “Yardım edin,” derken Gareth’ın eli yüzünden sesi boğuk çıkmıştı.

“Bunu sürekli yapıyor. Bir sıkıntı yok. Eve döndüğünde küçük bir azar yiyecek. Kadınların sert sevdiğini bilirsin,” dedi Gareth. Ardından sanki kadının böyle sevdiğini anlaması gerekiyormuş gibi adama göz kırptı.

Opal’ın ise yanaklarından yaşlar süzülüyordu. Adam ağzını kapattığı için zorlukla nefes alabiliyordu.

“Kitt, bu gürültü de neyin nesi? Burada antrenman yapıyoruz.”

Savaşçı adındaki adam kapıya yaklaşırken Opal adamın gözlerinin içine bakarak ona yalvardı. Adamın mükemmel bir vücudu vardı.

“Adamın biri ve kaçak kız arkadaşı,” dedi Kitt omuzlarını silkerek.

Gareth hâlâ sokağa açılan kapıya doğru ilerliyordu.

“Mm... Lüt... …fen” Opal, Gareth’ın elinin arkasından boğuk bir ses çıkardı.

“Kız arkadaşın pek iyi görünmüyor. Belki de elini çekmelisin?” dedi Savaşçı bir adım öne çıkarak.

“O iyi. Diğer adama da söylediğim gibi, her zaman böyle. Sadece kavga ettik, hepsi bu. Çok uzakta yaşamıyorum.” Gareth ikisine de dişlek bir şekilde gülümsedi.

Savaşçı tekrar omuzlarını silken Kitty’ye baktı. Yani, ne yapabilirlerdi ki, değil mi?

Antrenmana devam etmek için arkalarını dönmek üzereydiler. Ama Savaşçı’ya doğru gelmeyen bir şey vardı.

“Dur.”

Sadece bu kelime bile Opal’ın içinden bir rahatlama seli akmasına neden olmuştu. Gözlerindeki yakarışı görmüş müydü? Ona dua ediyor, sessizce kendisini kurtarmasını söylüyordu.

Gareth bir eliyle onu tutarken diğer eliyle de ağzını kapatmıştı ama şimdi kapıyı açabilmek için hangi elini bırakması gerektiğine karar vermesi gerekiyordu.

Şu anda kendisine doğru yürüyen adamın ne olduğunu öğrenmesini istemiyordu. Hiçbir erkeğin kadınını almasına izin vermeyecekti.

“O hep böyledir. Bazen küçük bir çocuk gibi davranabiliyor. Ne demek istediğimi anlıyorsundur...”

Gareth Opal’ı sevdiğini ve kızın akli dengesinin biraz yerinde olmadığını anlatmak için elinden geleni yapıyordu.

İlaçlarını alabilmesi için onu eve götürüyordu.

Opal’ın gözyaşları yanaklarından akmaya devam ediyordu. Ona doğru yürüyen adamın gözlerini yakalamayı başarmıştı. Adamın gözleri o kadar koyuydu ki ne renk olduğunu anlayamıyordu.

“Hadi Savaşçı. Eğer kız iyi değilse bırak adam onunla ilgilensin.”

Savaşçı onlara doğru yürümeye devam ederken kadının gözlerinde daha fazlası olduğunu görebiliyordu. Bu kadın korkmuş, acı çekmiş, kaybolmuş ve kırılmıştı.

Savaşçı’nın hayatında kadın yoktu. Dövüşürken konsantrasyonunu etkiliyorlardı.

Yaklaşık beş yıl önce sonuncusu kalbini kırdığından beri bir kadınla birlikte olmamıştı. O kadın yüzünden dövüşünü kaybetmişti. Ringe çıkmadan önce kadın birden ortaya çıkmıştı.

Kadın ona geri dönmesi için yalvarmıştı. Bunun bir hata olduğunu söylemişti. Bir daha asla olmayacak, demişti.

Savaşçı onu affetmişti ama sonunda tekrar kalbi kırılmıştı. Kadın sadece o gece Savaşçı’yı yenen adamla iş birliği yapmıştı.

Ama şu anda karşısındaki kadının gözleri ona adamın anlattığından farklı bir hikâye anlatıyordu. Savaşçı gözleri okumayı öğrenmişti. Bir dövüşçü olduğunu düşünürsek bu konuda iyiydi.

Karşısında kırık dökük bir kadın olduğunu bile bile bu adamın onu alıp gitmesine izin veremezdi.

“Adınız nedir bayım?”

“Bunun bir önemi yok dostum. Onu eve götürmeliyim. İlaçlarını içmesi gerek.”

Opal çaresizce bu yabancıya bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Onu kaçıran adam onu kim bilir nereye götürecekti.

“Hangi ilaçları alıyor?”

Bu soru karşısında Gareth şaşırmıştı. Bir şeyler gevelerken oradan çıkmaya çalışıyordu.

“Bak dostum, bunun bir önemi yok. Onu eve götürmek zorundayım.”

“Bunu daha önce de gördüm,” dedi Savaşçı birkaç adım öne çıkarak.

“Ne demek istiyorsun?” Gareth’ın kafası karışmıştı.

Savaşçı ona doğru yaklaştıkça kadının acısını ve korkusunu daha iyi görebiliyordu. Bu mutlu ya da ilaca ihtiyacı olan bir kadın değildi.

“Ona bakmama izin ver.”

“Pardon. Sen bana bunu soracak konumda değilsin.”

“Gördüğüm kadarıyla kimin mülkünde olduğunu bilmiyorsun.”

Savaşçı burayı sadece eğitim alanı olarak kullanıyordu ama karşısındaki adamın bunu bilmesine gerek yoktu.

“Ben gidiyorum. Bu konuda endişelenmenize gerek kalmayacak.”

Bu sözler ve söyleniş biçimi bile Savaşçı’nın hoşuna gitmemişti.

Gareth kapıyı açmak için Opal’ı bir saniyeliğine bıraktı. Bu, Savaşçı’nın Opal’ın kendisine uzattığı kolu tutması için yeterli bir süreydi.

Savaşçı onun elini tutarken içinden bir sürü duygu geçmişti. Sanki aralarında bir çekim vardı. Kızın burada olmasının bir nedeni vardı ve o da kızın kurtarıcısıydı.

Ona tutunan Savaşçı, kızın ona ait olduğunu iddia eden bu adamın iyi bir adam olmadığını biliyordu.

“Bırak onu.” Savaşçı daha da yaklaşarak Opal’ın elini daha sıkı tuttu.

“O benim.” Gareth hâlâ onu kapı aralığından dışarıya, yağan yağmurun içine çekmeye çalışıyordu.

Savaşçı bu adamın kendisiyle boy ölçüşemeyeceğini biliyordu, özellikle de iş kavgaya varırsa. Ama kalbi bu kadın için şimdiden parçalanmıştı ve nedenini anlayamıyordu.

“Sanırım bu ona bağlı ve görünüşe bakılırsa kaçmaya çalışıyordu.”

“Her seferinde beni seçecektir. Ona her şeyi veriyorum. Değil mi tatlım?” Gareth onu çekiştiriyor, kendine çekmeye çalışıyordu.

“Elinle kızın ağzını kapatırsan sana nasıl cevap verebilir ki?”

“Çünkü bazen ne söylediğini bilmiyor. Dediğim gibi, ilaçlarına ihtiyacı var.”

Adam aynı şeyi tekrarlayıp dururken Savaşçı bu adamın neden bu işin peşini bırakmadığını anlayamıyordu.

Adam konuştukça Savaşçı’nın kızı burada tutma, kollarında güvende tutma isteği artıyordu.

Savaşçı kızın elini bırakmayacaktı.

Opal bir kez daha yabancıya doğru uzandı. Adamın kim olduğunu bilmiyordu ama hayatta kalmak için tek umudunun o olduğunu biliyordu.