Pakt cieni

Emily

Emily usiadła w samochodzie przed magazynem i zacisnęła dłonie, aby je uspokoić.

Była przerażona, ale zdeterminowana.

Był chłodny, jesienny dzień, a niskie drzewa przy drodze już straciły większość liści, przygotowując się do zimy. Gołe gałęzie sprawiały, że wyglądały nieco jak szkielety.

W górze rozciągało się szare niebo, zasłaniając słońce ciężkim ciężarem ponurości. To wszystko idealnie odzwierciedlało jej nastrój.

Kiedyś, wydawało się, że wieki temu, uwielbiała jesień. Kolory, chrzęszczące liście i zapach ciepłego jabłecznika w powietrzu zawsze napełniały ją poczuciem szczęścia.

Zadowoleniem.

Teraz, w tym miejscu, tak daleko od domu, było to tylko zimne przypomnienie ciężkich miesięcy.

Lada chwila pracownicy magazynu opuszczą budynek, a ona stanie twarzą w twarz z nim.

Nigdy nie widziała go osobiście, ale siedzenie pasażera było zaśmiecone zdjęciami i dokumentacją od prywatnego detektywa, którego wynajęła sześć miesięcy temu, gdy jej siostra nagle zniknęła.

Detektyw kosztował naprawdę dużo, ale odnalezienie Amber było warte każdej ceny.

Nie uzyskała jednak tak wielu szczegółów, jak miała nadzieję, ponieważ pewnego dnia on również zniknął.

Chociaż nie czuła się tak dobrze poinformowana, jakby tego sobie życzyła, gdy śledczy zniknął, była w stanie wykorzystać informacje, które już dostarczył, aby podjąć trop dokładnie tam, gdzie go zostawił.

Jego ostatnia partia zdjęć zawierała kilka ujęć jej zaginionej siostry, dowód na to, że wciąż żyła, wraz z pojedynczym zdjęciem 5x7 mężczyzny, który ją przetrzymywał.

I dwustronicowy list, który Emily początkowo uznała za niesmaczny żart.

Brzmiał, jak paplanina szaleńca, z jednym słowem powtarzającym się ciągle w pogrubieniu wyrażającym podekscytowanie.

Wilkołak.

W dniu, w którym detektyw miał do niej zadzwonić i przekazać jej aktualne informacje, czekała przy telefonie, gotowa, by go zrugać i zażądać zwrotu pieniędzy.

Jak śmiał zrzucić winę za zniknięcie jej siostry na swoje urojone fantazje?!

Ale telefon nigdy nie zadzwonił.

Dopiero kilka dni później została grzecznie wyproszona z dwóch różnych posterunków policji.

Gdy tylko funkcjonariusze wyciągnęli informacje o Amber i zobaczyli jej nikczemną historię, zlekceważyli jej zniknięcie.

Powiedzieli, że prawdopodobnie uciekła z mężczyzną na zdjęciu i po prostu nic nie wskazywało na to, że jest inaczej.

Następnie, w zawiły sposób, poinformowali Emily, że lepiej będzie dać sobie z tym spokój i żyć dalej własnym życiem. Niestety, lokalna policja znała Amber.

I to dobrze.

Wiedzieli też, że to nie było jej pierwsze zniknięcie, ale Emily nie mogła tak po prostu się poddać i żyć dalej.

Chociaż jej relacje z siostrą były… delikatnie mówiąc napięte, Amber była jedyną rodziną, jaką Emily miała, odkąd ich matka zmarła kilka lat temu.

Zaledwie kilka dni po niefortunnej próbie skontaktowania się z władzami, po raz pierwszy ujrzała potwora, przed którym ostrzegał ją śledczy, zanim zniknął.

To była noc, której nigdy nie zapomni. Przez wiele tygodni po ataku nosiła na ramieniu głębokie bruzdy po pazurach bestii.

Człowiek z tym stworzeniem twierdził, że było to ostrzeżenie, żeby odpuściła sprawę i zostawiła ich w spokoju.

Idioci.

To właśnie ten atak skłonił ją do rozpoczęcia własnych poszukiwań. Miesiące później doprowadziły ją tutaj, na tę cichą małomiasteczkową ulicę w Maine.

Teraz czekała, aż przywódca stada wyjdzie z pracy, aby mogła podążyć za nim do domu i, jak miała nadzieję, znaleźć Amber.

Wpatrywała się w jego zdjęcie tak wiele razy w ciągu ostatnich miesięcy, że jego twarz nawiedzała jej sny. Poznałaby go wszędzie.

Kiedy w końcu zabrzmiał gwizdek oznajmiający koniec pracy, jej serce zamarło i poczuła nerwowe podniecenie.

Osunęła się niżej na siedzenie, aby pozostać niezauważoną, kiedy pracownicy zaczęli przechodzić przez drzwi i rozchodzić się na parkingu.

Nie zwracała na nich uwagi, ponieważ w momencie, gdy on przeszedł przez drzwi, skupiła się na nim jak radar. Nic nie mogło przerwać jej skupienia.

Zdziwiła się, że jej gorące spojrzenie nie wypaliło mu dziury w głowie, gdy szedł chodnikiem otaczającym budynek i kierował się do swojego samochodu.

Wpadła w panikę, gdy nagle się zatrzymał i rozejrzał, po czym podniósł głowę i jakby wziął głęboki oddech. Wąchał, bez wątpienia.

Był łowcą i coś wyraźnie uruchomiło jego instynkt. Fakt, że tylko ona wiedziała, co się dzieje, wywołało u niej mały dreszczyk satysfakcji.

Jego zachowanie trwało tylko chwilę. Nie na tyle długo, by ktokolwiek go zauważył. Wydawało się, że zignorował sprawę i skierował się do swojej ciężarówki.

Emily czekała, aż stara ciężarówka przejedzie obok niej, po czym uruchomiła swój samochód.

Nie miałaby większych problemów z podążaniem za nim, ponieważ samochód był biały z dużym pomarańczowym paskiem z boku, a coś w jego silniku głośno stukało.

Wykorzystując pośpiech robotników jako osłonę, włączyła się w ruch uliczny prawie przecznicę za nim.

Była wygodnie ukryta za pojazdami przejeżdżającymi przez miasto, ale co kilka przecznic więcej ludzi skręcało w boczne uliczki, powoli zmniejszając jej osłonę, aż nie było już nikogo, kto mógłby działać jako bufor.

Jego migacz zasygnalizował skręt w lewo na wiejską drogę, a Emily szybko zdecydowała się przejechać prosto, zamiast jechać bezpośrednio za nim.

Była tak blisko.

Przejechała przez skrzyżowanie i zawróciła samochód, gdy tamten tylko zniknął z pola widzenia.

Z głębokim oddechem, by uspokoić skołatane nerwy, skręciła w wiejską drogę, którą pojechał i zaczęła podążać za chmurą kurzu pozostawioną przez starą ciężarówkę.

Było to nawet łatwiejsze, niż się spodziewała, ponieważ stara żwirowa droga dała jej prawie pół mili chmury pyłu. To wystarczyło, aby pozostać niezauważoną, a pył działał jak idealna osłona.

Nie była to długa droga, najwyżej piętnaście minut, ale dla niej wydawała się wiecznością.

Minęła posesję, do której wjechał, nawet nie zwalniając. Wystarczyło jej jedno spojrzenie, aby mentalnie nakreślić układ terenu.

Dwa budynki były oddalone od siebie o jakieś dwieście stóp. Jeden był starym domem w stylu wiejskim: zniszczony, z łuszczącą się farbą i co najmniej jednym wybitym oknem pokrytym sklejką.

Drugi wyglądał jak duży, żółty, metalowy budynek w stylu warsztatu. Wyglądał na znacznie nowszy niż sam dom i był w lepszym stanie.

To, co ją zaniepokoiło, to liczba pojazdów na podjeździe. Licząc ciężarówkę, za którą podążała, było ich w sumie pięć. To sugerowało, że może tam być znacznie więcej ludzi, niż była na to przygotowana.

Jej pierwotnym planem było poczekanie do jutra, kiedy on wróci do pracy i Amber będzie sama, ale przy tak wielu pojazdach musiała szybko przemyśleć sprawę.

Albo coś się działo – co z pewnością nie wróżyło dobrze Amber – albo zawsze było tam tylu ludzi.

Na wypadek, gdyby chodziło o pierwszą opcję, postanowiła działać dalej i wydostać Amber dzisiaj, teraz, zanim będzie za późno.

Jeśli dotarła tak daleko i tak blisko, tylko po to, by Amber zginęła z rąk porywacza w przeddzień jej uratowania, nigdy nie będzie w stanie ze sobą żyć.

Jeśli jej siostra była w tym domu, to albo ją stamtąd wydostanie, albo zginie, próbując.

Niecałą milę od domu zjechała wynajętym samochodem w boczną drogę i zaparkowała.

Zapisała adres w telefonie i wyciszyła go, po czym wsunęła go do tylnej kieszeni, a następnie zamknęła na chwilę oczy, by zebrać się na odwagę.

Nic nie mogło jej powstrzymać przed odnalezieniem Amber. Ponieważ policja już udowodniła, że nie ma zamiaru pomóc, była zdana na siebie.

Jej nowy plan był prosty. Znaleźć Amber i wydostać je obie niewykryte.

Nie miała złudzeń co do swojej wielkości. Zdecydowanie nie była wojowniczą kobietą She-Ra.

Ważyła na oko sześćdziesiąt kilogramów – z czego większość to mięśnie, powiedziała sobie stanowczo – i nie miała szans w starciu z wilkołakiem, choć na wszelki wypadek przyszła przygotowana.

Otworzyła oczy, wyciągnęła pistolet ze schowka i wsunęła go do paska spodni.

W przedniej kieszeni miała kiczowaty srebrny naszyjnik z krzyżem, pokryty dżetami we wszystkich kolorach, a w drugiej dodatkowy magazynek ze srebrnymi kulami.

Nabyła małą maszynę do ładowania pocisków, aby zaprojektować własną amunicję i przygotowała nadwyżkę.

Kiedy miała już wszystko, czego jej zdaniem mogła potrzebować, wzięła ostatni głęboki, zdecydowany oddech i opuściła względne bezpieczeństwo swojego samochodu.

Wystarczyło kilka kroków, by przejść przez drogę i znaleźć się za drzewami po drugiej stronie. Jeżeli zauważyliby ją na drodzę, to dałoby im dużo czasu na przygotowanie się na jej przybycie, a tego nie chciała.

Przy odrobinie szczęścia mogłaby zakraść się do domu i niezauważona zaglądać w okna, dopóki nie znalazłaby Amber, a potem przemycić ją na zewnątrz, by nikt się nie zorientował.

Może to dobrze, że są tam dodatkowi ludzie pomyślała, idąc w stronę domu. Może to odwróci uwagę porywacza Amber, podczas gdy ona zorganizuje akcję ratunkową.

Jeśli jazda samochodem za przywódcą wydawała się długa, to spacer w kierunku domu był jak wieczność.

Każda złamana gałązka, każdy ruch na granicy pola widzenia sprawiał, że była tak zdenerwowana, że obawiała się, że jeśli motyl otrze się o jej ramię, może krzyknąć z przerażenia.

Gdzieś słyszała, że prawdziwa odwaga oznacza bać się i robić coś mimo wszystko. Mając to na uwadze, uznała, że jest najodważniejszą kobietą na tej planecie.

Teraz, gdyby tylko udało jej się sprawić, by kolana przestały drżeć, mogłaby sprzedać sobie trochę więcej odwagi.

Drżącymi palcami dotknęła pistoletu w pasie. Metal był zimny i jego chłód dodał jej otuchy.

Zajęcia z broni palnej i niezliczone godziny spędzone na strzelnicy sprawiły, że wiedziała, jak jej używać.

Nie była bezbronna.

Przycisnęła plecy do szorstkiej kory drzewa i wzięła kilka głębokich oddechów, aby spowolnić szybki rytm serca.

Gdy poczuła, że jej nerwy są nieco bardziej wytrzymałe, przeszukała dom naprzeciwko.

Żaden ruch nie uruchomił alarmu. Okno znajdowało się naprzeciwko niej i uznała, że to dobre miejsce, by zacząć.

Z determinacją spuściła głowę, odepchnęła się od drzewa i ruszyła w stronę okna biegiem. Kiedy dotarła do celu, nawet nie zatrzymała się, by odetchnąć.

Kto potrzebował oddychać z takim strachem płynącym w żyłach?

Stanęła na palcach i zajrzała do pokoju. Była to ciemna przestrzeń z zaledwie dwoma meblami, łóżkiem z gołym materacem w kiepskim stanie w jednym rogu i plastikową komodą obok niego.

Ani śladu Amber.

Rozejrzała się szybko, aby sprawdzić, czy ktoś szedł w jej stronę.

Przesunęła się dalej, do następnego okna i znalazła podobną pustą przestrzeń.

Potem następne. Przez chwilę czekała przy szybie, wytężając słuch, by usłyszeć jakikolwiek dźwięk z pokoju.

Coś tam było. Był to dźwięk, którego nie potrafiła zlokalizować. Nie był to głos, ale cichy skowyt, który powtarzał się raz za razem.

Amber.

Emily powoli pochyliła się na tyle, by zajrzeć do pokoju. Był umeblowany podobnie jak inne, tanimi meblami.

Na łóżku dostrzegła kształt, w którym rozpoznała swoją zaginioną siostrę.

Przeszedł ją dreszcz podniecenia.

Zastukała w okno, próbując zwrócić na siebie uwagę Amber, ale postać się nie poruszyła. Myśląc, że mogła zostać odurzona, Emily spróbowała otworzyć okno.

Było stare, a rama miała wieloletnie warstwy farby, które ją przytrzymywały, ale jej zdeterminowanym palcom udało się je podważyć po kilku próbach.

Nie otworzyło się jednak cicho.

Z piskiem, który dla uszu Emily zabrzmiał głośniej niż wystrzał z pistoletu, okno niechętnie przesunęło się po szynie.

Nie zastanawiała się nad niebezpieczeństwem, przeciskając się przez mały otwór. Nie, dopóki jej stopy nie uderzyły o nierówną drewnianą podłogę, a ona poczuła dłoń zaciskającą się na jej ustach od tyłu.