Cesur Rus Kurdu

Anna

Bir haftadan daha kısa bir süre sonra kasaba tamamıyla süslenmişti.

Her renkten peri ışıkları, küçük ama güzel kasabamızı çevreleyen her ağaçtan parlıyor gibiydi.

Artık bir Noel Baba’nın mağarası gibi gözüken kasabaya bakarken alay etmeden duramadım.

Göze çarpmamak isteyen bir kasaba için, kesinlikle sağduyulu değillerdi.

Ensemdeki saçlar havalanmaya başladı ve rüzgâr çilek kokusunu bana taşıdı.

Nina Teyze arkamda oyalanıyordu ve muhtemelen ben düşüncelere dalmış olduğum süre boyunca oradaydı.

Başka bir rüzgâr esti ve koku daha da güçlendi. Nina Teyze yeni duş almıştı. Kendimi bildim bileli çilek kokulu şampuan ve saç kremi kullanıyordu.

"Kasaba harika görünüyor, tatlım. İyi iş çıkardın." Tanıdık yumuşak sesi yaklaştıkça solumdan geliyordu.

Her ne kadar onu görmek ya da konuşmak istemesem de, onun kokusunun ve ondan yayılan sıcaklığın rahatlatıcı olduğunu inkâr edemezdim.

Yalnız kaldığım bir ay olmuştu.

"Manzara buradan muhteşem." Ben konuşmayınca devam etti. Haksız sayılmazdı. Dağa tırmanmıştım ve şu anda açıkta duruyordum.

Rüzgâr güçlendi ve kollarımı kendime doladım. Kışlık mont, şapka ve eldiven giyerek hazırlıklı çıkmıştım ama gece çok hızlı soğumuştu.

Kurt adamların vücut ısısı insanlardan daha yüksekti ama bu soğuğa bağışıklığımız olduğu anlamına gelmiyordu.

Meteoroloji kanalı önümüzdeki hafta kar yağmasını öngörmüştü ve Oborot sürüsü her an gelebilirdi.

Bütün hafta Casey'i sürü hakkında sorguladım ama o da benim kadar az şey bildiğini iddia etti. Onları davet edenin büyükbabam olduğunu ve istediğim bütün bilgilerin onda olduğunu bana hatırlattı.

Ne kadar merak etsem de, kendimi cevapları öğrenmek için ona sormaya ikna edemedim.

"Sadece bazı ışıkların dizilmesine yardım ettim Nina Teyze. Casey'nin tek uğraştığı buydu. Kasabanın eşleşme töreninde nasıl görüneceğini tanrı bilir." Bu düşünceye gülümsedim.

Casey bütün hafta çılgın komando modundaydı. Tüm kasabayı bu işe bulaştırmıştı ve herkes hiç bitmeyen ışık akışını kurmak gibi küçük şeylerden, şehrin ortasındaki yirmi metrelik 'Noel ağacını' süslemeye kadar farklı işlere atanmıştı.

Grinch filmini yıllar önce, çocukken izlemiştim ve Casey'nin onu ilham kaynağı olarak kullandığını fark etmeden edemedim.

Casey'nin hafta boyunca ne kadar organize ve otoriter olduğuna hala inanamıyordum. Hatta bir keresinde, tabii ki kazara, büyükbabamı terslemişti ve büyükbabamın kaldırdığı kaşlarından kaçmadan önce korkup hemen bir dizi özür sıralamıştı.

"Evet, Casey işleri yarım kalple yapanlardan değil, kabul ediyorum. Her şey harika görünüyor, Oborot sürüsünün buraya gelmesini sabırsızlıkla bekliyorum, diğer kurtlarla karışmak bizim için iyi olacak. Bazılarımız karışmayalı uzun zaman oldu."

Alay ettim ve kafamı salladım. "Bizi bulmakta zorlanacaklarını düşünmüyorum. Şu anda Las Vegas kadar hoşuz." Nina Teyze kuru ses tonum yüzünden iç çekti.

"Anna, ne olduğumuzun reklamını yapmıyoruz. Noel'deyiz. Ülkedeki her kasaba bizimkine benzeyecek.”

“Avcılar tarafından hedef alındıysak burada iki sürüyle gücü ikiye katlarız." Durakladı. "Bana bak."

Reddedemeyerek döndüm. Ben bunu yaptığımda bakışları benimkine kilitlendi. Nina teyzem annemden geriye kalan tek şeydi ve şimdi bile, bunca zaman sonra, birbirlerine bu kadar benzemeleri kalbimi parçalıyordu.

Nina, annemin dalgalar halinde sırtından aşağı doğru dökülen asi, koyu renk saçlarına sahipti. Büyük mavi gözleri ve hatta kokusu anneminki gibiydi.

Aralarındaki tek fark annemin tanıştığı herkese karşı her zaman sıcak ve nazik olmasıydı. Nina Teyze sadece eşine ve bana karşı gerçekten sıcak ve nazikti.

Sadece bir kez teyzemin öfkesinin odak noktası olmuştum ve bir daha asla olmak istemedim.

"Şimdiye kadar zor bir hayat yaşadın ve temkinli olduğunu biliyorum, kimseyi içeri almadın. En azından tam olarak almadın. Yaşamıyorsun Anna, sadece var oluyorsun. En son ne zaman şekil değiştirdin ki?"

"Etrafın sürüyle çevrili, korkmana gerek yok."

"Korkmuyorum" dedim savunmaya geçerek, “Korkmuyorum. Belki de ailemin ölümünün intikamını biraz olsun alabilseydim ortalıkta amaçsızca dolaşıyor olmazdım." Nina teyze ben devam edemeden sözümü kesti.

"O avcılara ne yapıldığını görmene gerek yoktu," dedi, uzandı ve omzuma dokundu, geri çekilmedim. Çünkü eğer çekilseydim, o zaman çıkıntının kenarından yuvarlanır ve ölüme düşerdim ama aynı zamanda onun dokunuşunu istiyordum. Sıkı tutuşu rahatlatıcıydı ve öfkemin bir kısmını hafifletti.

"Keşke sen ve büyükbabam bana çocuk gibi davranmayı bıraksanız. Tanrı aşkına, 26 yaşındayım! İhtiyacım vardı. Cezalandırılmalarını görmem gerekiyordu. Ailemi bulan bendim Nina Teyze."

"Avcıların evime geldiğini duydum. Sanki utanılacak bir şeymiş gibi onu saklamamı sağlamak yerine bana kurdum hakkında daha fazla şey öğretselerdi, yardım edebilirdim."

Nefes alışım daralıyor, her geçen kelimeyle sesim yükseliyordu.

Nina Teyze'nin yüzü, altımızdaki kasabadan yüksek bir tezahürat sesi gelmeden önce yumuşadı ve konuşma sona erdi. Nina Teyze yüz ifadesini sertleştirmiş ve bana ölçülü bir bakış atmıştı.

"Oborot sürüsü gelecek. Bir tur at Anna. Sakin ol ve misafirlerimizi karşılamaya gel.”

“Sen geleceğin sürü liderisin, büyükbaban seni orada isteyecek, ben seni koruyacağım," dedi ve sıcak bir kucaklamayla bana sarıldı.

"Seni seviyorum, Anna." Bana sarıldıktan sonra beni serbest bıraktı ve bununla birlikte dağdan kasabaya doğru bir koşuya çıktı.

Derin bir nefes aldım sonra insandan çok hayvani bir ses olan bir hırıltı çıkardım. Kurdum yüzeye yakındı, sabırsızdı ve dışarı çıkmak için bekliyordu.

Koşuya çıkma düşüncesiyle volta attığını hissedebiliyordum, uzun zaman olmuştu.

Nadiren öne çıkmasına izin verirdi. İkimiz de tamamen farklı kişiliklere sahip gibiydik. Kurdum özgür bir ruhtu, ormanı severdi, keşfetmeyi severdi ve sinir bozucu bir şekilde eş istiyordu.

O konuda beklememe çok seviniyor olmama rağmen kurdum bundan rahatsızdı.

Bastırılmış enerjimin bir kısmını serbest bırakma düşüncesi beni cezbetti. Tamamen değişmemeye karar vererek, kurdumun iki ayaklı bir koşunun tadını çıkarması için serbestçe yüzeye çıkmasına izin verdim.

Egzersiz en azından onu bir süre sakin tutardı.