Sonsuzluk

Zayla

Eşler.

İnsanlar için birçok şey olabilir: aşıklar, arkadaşlar, tanıdıklar. Vampirler için, yaşamak zorunda kaldıkları hayatın sürekli bir hatırlatıcısıdır. Ruhlarının son parçasının tek bir ısırıkla ellerinden alınacağını bildikleri kutsal bir umuttur.

Ve kurtlar için her şeydir! Her mutluluk, her kalp atışı, midedeki her çırpınma tek bir kişiye dönüşür. Kokuları, tatları! Onlarla ilgili her şey sarhoş edicidir!

Çoğu kurt için eşini bulmak nispeten kolaydır, her yıl yaşlı kurtlar ailemin yıllık balosu için sürü bölgemize gelir ve her yıl kollarında eşleriyle ayrılırlar.

21 yıldır benimkiyle tanışacağım günün hayalini kuruyorum.

O kim? Neye benziyor? Benim onu istediğim gibi beni istiyor mu? Beni fark etmesi için her gün giyinip kuşanıyorum, mümkün olduğunca güzel görünmeye çalışıyorum ve her gün hayal kırıklığına uğruyorum.

Görüyorsunuz ki benim eşimle ilgili olan şey, ikiz kardeşlerim Drayden ve Draxel'in aksine, 15 yaşıma geldiğimde onunla tanışmadım. Hayır.

Draxel ve Drayden şanslıydı! Draxel ailemin en iyi arkadaşlarından birinin kızı Kimber ile eşleşti.

Onu hayatımız boyunca tanıyorduk, bu yüzden sadece Draxel’in eşi değil, aynı zamanda sürümüzün gelecekteki Luna'sı olduğu ortaya çıktığında herkes çok heyecanlandı. Ve neden heyecanlanmasınlar ki, o harika!

Draxel ve Kimber eşleştikten sadece 3 hafta sonra Drayden eşi Blair'i buldu.

Ama benim eşleşmem çok daha karmaşık.

15 yaşında eşleriyle tanışma şansı bulan herkesin aksine ben benimkiyle ondan çok daha önce tanıştım.

Yani, ondan çok daha önce. Buradaki tek sorun, sanırım bunu belirtmeliyim, onunla gerçekten hiç tanışmamış olmam.

Eşimle ilk karşılaştığımda 6 yaşındaydım.

Ailem ve ben, amcalarım Silas ve Thackery'yi sürü işlerini tartışmak için ziyaret ediyorduk, ailem amcalarım, küçük kuzenim Kasyn ve teyzem Milani ile birlikte yoğun bir toplantı günü olduğu için, hepimiz yüzmek ve eğlenmek için göle gitmeye karar verdik.

3 çocuk bankın etrafında koşuştururken, annelerimiz güneşleniyor ve babalarımız kıyıya yakın bir yerde yemek pişiriyorlardı. Öte yandan ben kelebekleri kovalamakla meşguldüm.

Bu güzel neon mavi kelebeği uzakta çırpınırken görmüştüm, bu yüzden ağaçlık alandan geçerek peşinden koşuyordum, neredeyse yakalamıştım. Etrafım karanlığa gömülene ve kelebek gidene kadar ormanın içine kadar koşmuştum.

Korkmaya başladım, ağlamaya başladım! Artık ailemi göremiyordum, hatta ağaçlara çarpan rüzgarın sesinden onları duyamıyordum bile. "Şşşş küçük Lux her şey yoluna girecek," sesi o kadar derindi ki beni korkuttu ama aynı anda sakinleştirdi de.

Ayaklarımın üzerinde zıplayarak sesin sahibini aradım ama bulmayı başaramadım.

Yalnızdım, ya da en azından o tekrar konuşana kadar öyle düşünmüştüm. "Gerçekten burada olmamalısın benim küçük Lux'ım."

Elbisemin kolunu koklayıp etrafı tekrar aradım ve hiçbir şey bulamadım ama onu duyduğumu biliyordum.

Sesi o kadar sakindi ki, çocukken bile tekrar duymak için can atıyordum. "Sen kimsin?" Tekrar etrafa bakındım, yatıştırıcı bir melodisi olan sesin sahibini bulmayı umarak dua ettim.

Ama bunun yerine hiçbir şey duymadım ve hiçbir şey görmedim, hemen sonra babam geldi ve beni buldu, kaçmam konusunda beni azarladı, güvenli bir bölgede olmamıza rağmen, her zaman biriyle birlikte olmam gerektiğini hatırlattı.

Anlamaya çalıştım, gerçekten denedim! Ama 6 yaşında bile bana o kadar ilkel bir şekilde seslendi ki onu aramaktan kendimi alamadım.

Ondan sonra, 13'üme kadar gizemli adamdan bir daha hiçbir şey görmedim ve duymadım.

Benim için garip bir gündü, adet görmeye yeni başlamıştım ve kardeşlerim alışılmadık derecede yüksek bir oranda kafa tırmalıyordu, bu yüzden evimizin arkasındaki ağaçlıkta tepiniyordum.

Orada güvende olduğumu biliyordum, babamın ya da kardeşlerimin beni rahatsız etmediği gidebildiğim tek yer orasıydı.

Kendimi unutulmuş yaşlı bir ağacın kütüğüne atarak, hayal kırıklığımı haykırmadan edemedim! Neden bugün ilk defa regl olmak zorundaydım ki?

Neden kardeşlerim büyürken benim için sinirlenmelerine ihtiyacım olmadığını anlayamadılar, vücudumun doğal yaş ilerlemesi üzerinde kontrol sahibi değildim, yani vampir değildim.

Eski yosunlu kütüğün üzerinde yaklaşık bir saat oturduktan sonra, gözyaşlarım sonunda tükendi, vücudum hafif hıçkırıklarla sakinleşmenin son aşamalarındaydı ve birkaç dakikada bir hıçkırıyordum. Tam o zaman onun sesini ikinci kez duydum.

"Aman Tanrım Lux, kesinlikle büyümüşsün."

Sesi beni şok etti ve biraz hızlı ayağa kalktım ve dengemi kaybettim.

Ta ki hafifçe nasırlı ama nazik olan eli omzuma dokunana kadar, düşüşümü durdurdu ve nefesimi etkili bir şekilde kesti.

Sakarlığıma eğlence içinde kıkırdadığını hissettim "Dikkatli ol küçük Lux'ım."

"Benim adım Zayla, Lux’ın kim olduğunu bilmiyorum." Elinin saçlarımı omzumun üzerinden ittiğini hissettiğimde tiz bir ses çıkardım ve bu derin bir kıkırdamanın vücudundan güçlü bir şekilde geçmesine neden oldu.

"Ama Zayla, sen her zaman benim küçük Lux'ım olacaksın," onun sesi bu sefer çok daha eğlenceliydi, ona bakmak için çırpınıyordum, ama şansıma gitmişti.