Ejderha Gölgesi

SILVER

İlk karşılaşmamızı hatırlıyorum. Onu izliyordum. Bakışlarım sol yanağında parıldayan çizgilere doğru çekilmişti.

Çok uzun süre insan formunda kalamadığı için cildi açılmış ve çatlamıştı.

Işıltısı çok fazla savaşta ve kavgada bulunmuş bir ejderhanın derisinin altında parlayan Kırık Ateş’ten geliyordu.

Çok şey kaybetmiş bir Ejderha…

Birlikte olduğum iki arkadaşım buradaki gezginlerin hiçbiriyle ilgilenmemişti.

Summer ve Elena onun kim olduğunu bilmiyorlardı ve hanın ortak barında otururken ona öylesine bir bakış atmışlardı. Ama ben efsaneleri duymuştum.

Kayıp Sürü Fırtınası. Bir zamanlar bir Ejderha Sürüsünün akıl almaz kana susamışlığı ve tutkusuyla kendi sonunu getirmesini anlatan bir efsaneydi.

Aralarındaki seks o kadar şiddetliydi ki o esnada eşlerden birinin yanması yaygın hâle gelmişti. Buna onlar da göz yummuşlardı... Nihayetinde yalnızca bir Ejderha sağ kalabilmişti.

Storm. Sol yanağındaki çatlaklardan sızan ışıltıyla, Kırık Ateş’le tanımlanmaya mahkum bir Ejderha.

Ayrıca gök gürültüsünün rengini anımsatan yanık, gümüş grisi saçlarıyla da ünlüydü. Bu yüzden diğer efsanevi lakabı bir ölümlünün gözle göremeyeceği Göklerin Gölgesi’ydi.

Ve o buradaydı, şarap içiyordu.

Arkadaşlarımla paylaştığım odaya çıkan merdivenlere doğru yürürken kan kırmızısı içkisinden birkaç yudum aldı.

Herkes onun varlığından bir haberken bardan çıkmak için ayaklandı. Derisinden sızan ışıltıyı sadece ejderhalar fark edebilirdi. Başka birine göre, gezgin kılığında herhangi biriydi.

Ama benim için değildi.

Ben bir ejderhaydım. Onun gibi gümüş bir ejderha.

Kendi kalbimin büyüsünü kullanarak başkalarını ikna etme kabiliyetiyle dünyaya gelmiştim.

Bu kötü eylemler için kullandığım bir özellik değildi. Bana diğer canlılarla kuvvetli bir empati kurma yeteneği vermişti.

Çocukların kâbuslarından başka bir yerde var olmaması gereken bu efsanevi karakterin tam aksini yansıttığını söyleyebilirdin. Lekelenmiş, kanlı bir kalp.

Aldığı zihinsel yaralar açıktı, hâlâ iyileşmemişti ancak sarılmıştı.

İki arkadaşım merdivenlerden çıkmaya devam ederken beni daha ilk basamaklarda, gözlerim ona kilitlenmiş bir halde nasıl yakaladığını hatırlıyorum.

Altın gözleri beni izlerken üç saniye geçti.

Ruhumu soğuk bir ürperti sardı, sanki ölümle ya da en az onun kadar güçlü bir şeyle karşılaşmış gibi…

Başını eğdi.

Sonra da gitti.

Nefesim kesilmişti.