İlk Kayıp

”Savaşta ilk gerçekler ölür.”

~- ABD Kongre Üyesi Hiram Johnson, 1917

Genişçe inşa edilmiş bir gemide beşi erkek, dördü kadın olmak üzere dokuz kişiydiler.

Yarısı doluyken bile geminin ferah olduğu söylenemezdi. Yine de teknoloji henüz uzay gemilerinin boş alan içerebileceği noktaya ulaşmamıştı.

Bu gemileri inşa etmek, yakıt ikmali yapmak ve tedarik etmek hâlâ çok pahalıydı. İlk inşa masraflarını karşılamak için gemideki her santimetrenin kullanılması gerekiyordu.

Ancak bu yolculukta bayağı boş alan vardı. Öyle ki, açık alanlar astronotları rahatsız etmeye başlamıştı. Yıllarca sıkışık koridorlarda, bir kişinin uyuyabileceği büyüklükte kabinlerde kaldıktan sonra nesnelere ya da diğer insanlara çarpmadan odalar arasında süzülmek garip geliyordu.

Daha da kötüsü bu ferahlığın nedenini biliyorlardı. Uzay programı sona eriyordu.

Programın finansmanı konusunda sürekli tartışmaktan yorulan dünya hükümeti sonunda fişi çekmişti. Sonunda kıskanç, geveze ordu mensupları kazanmıştı.

Yıldızlar için bu kadarı yeterliydi. İnsanoğlu göklerle sınırlı bir hayata geri dönecek, sonunda bir zamanlar kozmosun arasında süzüldüklerini unutacaktı.

Görev astronomu, ana merkezin kendilerine gönderdiği haber programını kapatarak, “Dayanamıyorum,” diye çıkıştı. “Kuş beyinliler uzay programı gibi bir şeyin çocuğunun rızkını aldığını söylüyor.”

“Sakin ol, Zvi,” diye yatıştırdı uzun boylu, siyah saçlı fizikçi. İtalyan aksanı sözlerini daha da yumuşak hale getiriyordu. “Bu kadar kafaya takmamalısın.”

“Nedenmiş o?” diye sordu ekibin ksenojeoloğu Kim, karşıdaki koltuğundan. “Bunu onlar yaptı, biliyorsun. Uzay programını yok ettiler. Hepimiz tarih olduk. Yıllar sonra ders kitaplarında sadece bir dipnot olarak yer alacağız.”

“Böyle söyleme!” diye tersledi Carlotta. “Sadece geçici bir aksilik. Belki gelecek yıl finansman verirler.”

Zvi ile Kim aynı zaman anda, “Hadi oradan!” dediler.

Benzer boylardaydılar. Kim birçok Korelide görülen tıknaz bir yapıya sahipken, Zvi daha zayıftı. Astronom olmasının yanı sıra onur madalyalı bir savaş pilotuydu.

Bir jet uçağının kokpitinde çok rahat olmasına rağmen, acil bir durumda uzay gemisine pilotluk edebilecek niteliklere de sahipti.

Asil pilot tam bu sırada içeri girdi. “Bakıyorum da haberlere yetişmişim,” dedi Svetlana. Rus aksanından ne dediğini anlaması zor işti doğrusu.

“Neden gönderme zahmetine giriyorlar ki? Her şey üst üste geldi,” dedi Kim, kasvetli bir ifadeyle.

“Que pasa? Bu özel bir parti mi yoksa herkes katılabilir mi?”

Gutierrez ile Rajan bilim laboratuvarından havada süzülerek geldiler. Fizyolog ve doktor olan bu iki kişi mürettebat içinde askerlik yapmamış olan tek gruptu.

Gutierrez’in böyle bir şansı olmamıştı. Anavatanı Kosta Rika’da ordu yoktu. Rajan ise genel tıp ihtisası biter bitmez uzay programına katılmıştı.

“Neler dönüyor? Kafam şişti ya!” diye seslendi Shiru Oladajo kapı aralığından. Arkasında tomar tomar bilgisayar kâğıdı uçuşuyordu. “Bilgisayarları yeniden yapılandırmam…”

“Zahmet etme,” diye araya girdi Zvi. “Görünüşe göre bu son yolculuğumuz olacak.”

Kaskatı kesilmiş bir halde ona baktı. “Resmileşti mi?”

“Az önce açıkladılar,” diye doğruladı Kim. “‘Dünya Konseyi, uzun tartışmalardan sonra Dünya Hareketi’nin taleplerine boyun eğdi. Daha önce uzay programı için ayrılan tüm bütçe artık gezegendeki ihtiyaç sahiplerine yönelik sosyal programlara aktarılacak. Aptallar!” diye çıkıştı. “Uzay olmadan nasıl bir geleceğe sahip olacaklarını sanıyorlar? O eski yorgun küreyi çoktan aştık.”

“Bu ahmaklar uzay programı hakkında havladıkları zamanın yarısını doğum kontrolü ve tasarruf hakkında tartışmaya harcasalar, zaten bu kadar çok muhtaç insan olmazdı!” Zvi de aynı fikirdeydi. “Her fakir aile sekiz çocuk yapmakta ısrar ettiği sürece hayatta kalamayız! Üstelik kaynaklarını rekor bir hızla israf ederken bizi nasıl Dünya’ya hapsedebilirler? Güney Amerika’daki ormansızlaşma devam ederse yüzyılın başında hepimiz açlıktan ya da cilt kanserinden ölmüş olacağız!”

Zvi aniden Gutierrez’in de orada bulunduğu hatırladı. “Özür dilerim, Juan,” dedi, mahcup bir ifadeyle. “Korunma konusunda derse ihtiyacı olanların sadece Güney Amerikalılar olduğunu ima etmek istememiştim.”

“Alınmadım,” diye yanıtladı. “Halkınız yüzyıllardır topraklarını suluyor, arazi yönetimi konusunda uzman olmanız gayet doğal.”

“İnsanları çocuk yapmak istedikleri için nasıl suçlayabilirsiniz? Bu içgüdüsel bir dürtü! Adem ile Havva’dan beri devam eden bir şey,” dedi Carlotta.

“Dünyanın en kalabalık uluslarından birinin üyesi olarak konuşuyorum,” dedi Rajan yavaşça. “Kişisel deneyimlerimden insanların bu konudaki fikirlerini değiştirmenin ne kadar zor olduğunu biliyorum. Tarihin başlangıcından bu yana çocuklar yaşlılık için güvenlik anlamına gelmiştir. Ne kadar çok çocuk, o kadar çok güvenlik demektir.”

“Böyle bir şeyi sınırlandırmaya ikna etmeye çalışmak neredeyse imkansız. İşte bu yüzden uzay programına ilk etapta katıldım. İnsanlığın yakında Dünya Ana’nın sağlayabileceğinden daha fazla alana ihtiyaç duyacağını görebiliyordum.”

“Güzel, hepiniz buradasınız,” dedi, Görev komutanı kendini kapıdan içeri girerken. Hemen arkasında yaveri bulunuyordu. “Bu beni sizi arama zahmetinden kurtarır. Bazı haberlerim var.”

“Biliyoruz,” diye araya girdi Kim. “Duyuruyu aldık.”

“Ne?” Kaptan bir an için şaşırmış gibiydi. Ardından kaşlarını çatarak. “Ah, finansmanımızla ilgili basın haberini kastediyorsunuz,” diye ekledi.

“Başka ne var?” diye sordu Shiru, duygusuz bir ifadeyle.

“Haklı sayılırlar,” dedi Zvi. “Modası geçmiş bir keşif.”

“Ne? Bunu kabul etmiyorum!” diyerek karşı çıktı Carlotta. “Şu anki öfke dindikten sonra gelecekte daha fazla keşif yapılacak. Yapılmak zorunda!”

“Sanmıyorum,” diye yanıtladı ikinci kaptan, İngiliz aksanıyla. Sarah Ellesmere sessizce söze girdi. “Para bir kez gitti mi, yeniden kazanılması neredeyse imkânsızdır. Kitleler arasındaki popülerliğimizi kaybediyoruz. Korkarım tek ilgilendikleri şey anlık tatminler. Gelecek, temel araştırma ya da entelektüel merak gibi kavramlar seçmenler nezdinde çok az önem teşkil ediyor.”

Kaptan Will Young alaycı bir tavırla, “Yarım akıllılar,” dedi. “Sadece kafalarını kuma gömmekle kalmıyorlar, tüm lanet insan ırkının üstünü örtüyorlar.”

“Tüm yapacağımız bu mu?” diye sordu Svetlana. “Söylenip durmak mı?”

Zvi sırıtarak, “‘Orospu ağzıyla,” diye düzeltti. İngilizce ana dili olmamasına rağmen akıcı bir şekilde konuşuyordu. “Başka ne yapabiliriz ki?”

“Grev?” diye teklif etti Carlotta, gönülsüzce.

“Uzayda olduğumuzu unuttun mu?” diye sordu Raj. “Ne tür bir grev yapabiliriz? Ha? Eve zamanında dönmemek mi? Asteroit kuşağının bu bölümünün bilimsel araştırmasını yapmayı reddetmek mi? Bunların hiçbir önemi yok zaten, kimse kuşakta maden aramaya gelmeyecek. Artık değil.”

“Hiçbir zaman,” diye araya girdi Young. “Sana daha önce söylemek istemedim ama bu son uçuş. Geri döndüğümüzde uzay programı resmen son bulacak.”

Hepsi şoka girmişti. Sabahki duyurudan sonra bile işlerin bu kadar hızlı son bulacağını fark etmemişlerdi.

“Biz sonuncular mıyız?” diye tekrarladı Gutierrez yavaşça.

Young başıyla onayladı. “Hadi ama, neden bu kadar şaşırdınız? Son iki rotasyonda uzay istasyonlarında sadece eski bir mürettebat vardı. Ayrıca ay üssü zaten neredeyse kapatılmak üzere. Yazı bir yılı aşkın süredir duvarda asılı. Ajans’taki herkes Konsey’in pes etmesinin an meselesi olduğunu biliyordu. Sessizce yörünge içi ve dışı tesisleri azalttılar. Hiçbiriniz fark etmediniz mi?”

Mürettebat birbirlerine mahcup bakışlar fırlattı. “Sanırım hayır,” dedi Young, yüzünü ekşiterek. “Bu uçuş için özellikle bu grubun seçilmiş olması size de garip gelmedi mi?”

Birbirlerine baktılar. “Ne demek istiyorsun?” İlk soran Kim olmuş olsa da diğerleri de en az onun kadar şaşkındı.

“Dikkatle seçildiğimiz anlamına geliyor,” diye açıkladı Sarah. “Sadece yeteneklerimizi değil, aynı zamanda geldiğimiz ülkeleri de göz önünde bulundurursak.”

Young tiksinti dolu bir ifadeyle, “Bitsin, yeter,” diye ekledi. “Karaya ayak bastığımızda politikacılar bayram edecek. Bir düşünün, neredeyse dünyanın her kesimi mürettebattan biri tarafından temsil ediliyor! Amerika, Avrupa, Orta Doğu, Asya, Afrika... Lanet olası bir gazoz reklamı gibiyiz!”

“Buna gerçekten inanıyor musun?” diye sordu Svetlana. “Bunun bir faydası olmaz ki.”

Will sabırsızca, “Bakın,” dedi. “Üst düzey yetkililer bu duyurunun yapılacağını uzun zaman önce biliyordu. Bunun için hazırlanıyorlardı. Biz de bu hazırlığın bir parçasıyız. Uzay programı ortadan kalktığında yeni işler bulmaları gerekeceğini biliyorlardı. Bunu yapmak için de bazı büyük politikacıların gözüne girmeleri gerekiyordu. İşte burada biz devreye giriyoruz. Her birimiz tarihin bir parçası olacağız, son uzay uçuşunun mürettebatı. Bu yüzden her bölge temsil edilmek istedi.”

“Ajans bürokratları bizi Konsey’le yapılan bir anlaşma sonucu seçmişti. Konsey üyeleri fotoğraf çektirmek için kullanabilecekleri figüranlara sahip oldular. Ajans çalışanları da yeni düzende yerlerini aldılar.”

“Eğer bu doğruysa, neden bize danışılmadı?” diye sordu Raj.

Sarah, “Hepimiz kamuoyu önüne çıkma konusunda payımıza düşeni yaptık,” diye hatırlattı. “Sanırım Ajans yetkilileri bunlardan hoşlandığımızı, göreve çıkacağımızı düşündüler. Muhtemelen bize bir iyilik yaptıklarını, geleceği bize emanet ettiklerini göstermeye çalıştılar.”

Mürettebatın diğer üyeleri şaşkınlıkla duyduklarını idrak etmeye çalışıyorlardı. Her birinin yüzünde farklı ifadeler vardı. Korku, öfke, kafa karışıklığı, panik...

Sonunda Shiru hepsi adına konuştu. “Böyle biteceğini hiç düşünmemiştim.”

“Ben de öyle!” dedi içlerinden bazıları.

“Geri kalanınızı bilmem ama…” Young’ın kalın sesi diğerlerini bastırdı. Hayatımın geri kalanını bir politikacının çıkarı için alışveriş merkezi açılışlarında boy göstererek geçirmeye niyetim yok.”

“Başka ne yapabiliriz?” diye sordu Gutierrez, kaşlarını çatarak.

“Birkaç gün önce Will’le bir şey fark ettik,” dedi Sarah dikkatle. “Onu tamamen şans eseri gördük. Asteroitlerden birinin arkasına gizlenmişti. Dünya Konseyi’nin kararından zaten haberdardık. Bu yüzden Ana Merkez’e haber vermemeye karar verdik. Bize bunu görmezden gelmemizi söyleyeceklerini biliyorduk.”

Young sözlerine devam etti. “Bunun yerine yaklaştık. Yavaşça ilerledik ki yerdekiler fark etmesin. Öyle olsa bile bir şey yapamazlardı zaten,” diye ekledi, somurtarak. “Emin olmak için yeterince yaklaşmayı başardık.”

“Neyden emin olmak için?” diye araya girdi Zvi.

Sarah sessizce, “Bunun uzaylı bir varlık olduğundan eminim,” dedi.

Bir an için ölüm sessizliği oldu. Ardından herkes aynı anda konuşmaya başlayınca bir karmaşa hali oluştu.

“Bunu sır olarak saklayamazsınız! Hükümet…”

“Kanallar…”

“Bunun ne anlama geldiği hakkında bir fikriniz var mı?”

“Bu en önemli bulgu...”

“Neye benziyor? Nasıl bir şey?”

“Kanıt…”

“Kahretsin.”

“Sessiz olun! Sessiz!” diye bağırdı Young, diğerleri tekrar sessizleşene kadar.

“Sarah’la biz de aynı şeyi düşündük,” dedi. “Şunu söyleyeyim, ağzımızı kapalı tutmak kolay bir karar değildi. Yine de gerekçelerimizi açıkladıktan sonra sanırım sen de bize hak vereceksin.”

“Will, bunu kendi başımıza halledecek donanıma sahip değiliz!” diye çıkıştı Raj. “Bunun için uzmanlar…”

“Raj, bunun için uzman falan yok. Bu daha önce görülmemiş bir şey,” dedi Sarah nazikçe. “Kimse bununla başa çıkmaya hazır değil. Hiç kimse.”

“Bakın, eğer Sarah’la cismi ilk gördüğümüzde ana merkezle temasa geçmiş olsaydık, bizi durduracaklardı. Çok fazla küçük yeşil canavar hikayesi yaşandı. Üstelik politikacılar yeni bir Dünyalar Savaşı ~olayı başlatmak istemiyorlar. Bunun dünya dışı olduğundan, sadece atılmış bir Soyuz roketi ya da uzay çöpü olmadığından emin olduğumuzda merkeze haber verme konusunu tekrar düşündük.”

“İhtiyacımız olan şey buydu!” diye haykırdı Carlotta heyecanla. “Uzay programını canlandıracak şey bu! Artık bizi dağıtamazlar! Bu şey her neyse onu incelemek için gemilere ihtiyacımız var! Bu bizim kurtuluşumuz!”

“Haklı!” diye bağırdı Kim. “Çabuk! Onlara hemen söyleyin!”

Young elini kaldırarak, “Durun,” diye emretti. “Tanrı biliyor ya, hayatım boyunca doğru protokolü izledim. Oysa bu sefer sisteme karşı gelmemiz lazım. Bir düşünün. Onlara bu şeyden bahsedeceğiz, sonra ne olacak? Politikacılar harekete geçer, Ajans’ın üst düzey yetkilileri kıçlarını kurtarır ve biz de ortada kalırız.”

“Hükümetin bu işi düzgün bir şekilde halledeceğine güveniyor musunuz?” diye sordu Sarah, her birine şöyle bir bakarak. “Bir an düşününce Will’le onlara güvenmediğimizi fark ettik.”

Zvi düşünceli görünüyordu. “İtiraf etmeliyim ki, uzay programını baltalayabilecek her şeyi yaparlar. Eğer bu kadar basiretsizlerse...”

“Peki ya nesnenin kendisi?” diye araya girdi Will. “Ne olabilir? Dünya Konseyi hâlâ çok yeni. Kimsenin adını bile duymadığı iki ülke arasındaki küçük çatışmalarla başa çıkmakta bile yeterince zorlanıyorlar. Yetkililer bunu duyduklarında ne olacak? Bir Amerikalı olarak, hükümetimin bu konuyla yakından ilgileneceğini söyleyebilirim.”

“İngiltere de öyle.”

Raj başıyla onaylayıp, “Hindistan kendi payını almakta ısrar edecektir,” dedi.

“Bir de Rusya!”

“Çin, Afrika, Japonya ve Avrupa Topluluğu’nun geri kalanını da unutmayalım...” Shiru’nun sesi kesildi. “Orta Doğu’daki fanatikler… Şey.” Özür dilercesine Zvi’ye baktı.

O da Gutierrez’in daha önce yaptığı gibi sırıtarak omuz silkti. “Ne demek istediğini anlıyorum. Bu, halkımın ve düşmanlarının birbirleriyle savaşmayı bırakıp yeni biriyle mücadele etmelerini sağlayabilecek tek şey olabilir.”

“Bu bulgu dünya hükümetinin çöküşüne neden olabilir,” dedi Ellesmere, gayet net bir tavırla. “Savaşlar çok ama çok daha azı için yapıldı.”

“Bunu sonsuza kadar bir sır olarak saklayamayız!” diye karşı çıktı Kim.

“Kimse bunu yapmamızı önermiyor gibi,” dedi Young. “Sarah’la nesneyi daha yakından incelememiz, sonra da bir karar vermemiz gerektiğini düşünüyoruz.”

Svetlana gergince yutkundu. “Böyle bir şey önereceğini tahmin etmiştim.”

“Kendine çok yükleniyorsun,” diye itiraz etti Rajan, endişe dolu bir ifadeyle.

“Hepimizin üzerine,” diye düzeltti Young. “Bir düşünsene Raj, kim daha iyi karar verebilir? Gizli gündemleri olan bazı basiretsiz politikacılar mı? Ajans kodamanları mı?”

Sarah, “Biz dünya hükümetindeki oy bloklarının çoğunu temsil ediyoruz,” diye belirtti.

“Tüm Afrika’yı nasıl temsil edebilirim?” diye çıkıştı Shiru, tereddütlü bir tavırla.

“Hindistan’ın yarısı beni asla kabul etmez,” diye onayladı Raj. “Peki ya Güneydoğu Asya?”

“Dünya üzerindeki herkesi yoklamadan tam bir temsiliyeti asla umamayız,” diye yanıtladı Sarah. “Yine de her birimiz en azından kendi bölgemize özgü meselelere biraz aşinayız. Bu bağlamda ülkelerimizi temsil edebiliriz.”

“Ayrıca, sizlerin sağduyusuna politikacılarınıza güvendiğimden çok daha fazla güveniyorum. Ya da kendi ülkemin politikacılarıma,” diye ekledi Young. “Böylesine önemli bir kararı neden biz vermeyelim? Başka kimin vermesi gerekiyor?”

Takım kararsızca birbirine baksa da kimse itiraz etmedi.

Elli bir yaşındaki Will Young aralarındaki en yaşlı kişiydi. Uzayda programdaki herkesten daha fazla zaman geçirmişti. Bir kriz anında ondan iyisi yoktu. Soğukkanlı ve bilinçli bir şekilde durumu değerlendirir, üzerine giderdi. Yine de bazen öfke sorunları sık sık başını belaya sokuyor, pek çok Amerikalı gibi otoriteye karşı derin bir şüphe besliyordu.

Buna karşın, Sarah Ellesmere’in daha düşünceli ve dikkatliydi. Fevri hareket etmezdi. Young’ın planına verdiği destek diğerleri için çok şey ifade ediyordu.

Fikir kulağa ne kadar çılgınca gelse de Sarah olumlu bakıyorsa bu işte bir bit yeniği olmalıydı.

“Will’le geri kalanınıza haber vermeden de gidebilirdik.”

“Yine de bu size yapmanızı emredebileceğim bir şey değil,” diye ekledi Young. “Askeri disiplinden pek hoşlanmadığımızı kabul etsem de böyle bir karar oybirliğiyle alınmalı.”

“Altından ne çıkacağını bilmiyoruz,” dedi Svetlana, tedirgin bir tavırla. “Ya tehlikeli bir şeyse?”

“Onu yok etmeye hazırlıklı olmalıyız,” dedi Sarah, gayet sakin bir tavırla. “Gerekirse kendi hayatlarımızı da feda edeceğiz.”

“Gemi kendi kendini yok etmek için inşa edilmedi,” dedi Shiru, titrek bir sesle. “Nasıl…”

“Ayarlaması yeterince kolay,” dedi Young, omuz silkerek. “Asıl olay motorları her çalıştırdığımızda patlamasını engellemek.”

Shiru derin bir nefes aldı. “Sarah’a katılıyorum. Bunu yapacaksak, Dünya’yı korumak için canımızı feda etmeye hazır olmalıyız.”

Sesi titrek çıksa da gayet kararlı görünüyordu. Yirmi altı yaşında mürettebatın en genç üyesiydi. Tüm insanlığın geleceğini etkileyecek bir konuda karar vermesinin istenmesi karşısında bunaldığı açıktı.

Sorunun üstesinden gelme konusundaki cesareti meslektaşlarının gözünden kaçmamıştı.

Gutierrez gülümseyerek kolunu hızlıca sıvazladı. “Kararını vermişsin gibi görünüyor.”

“Bu çılgınlık!” diye bağırdı Kim.

Otorite figürlerini eleştirmek başka bir şey, ömür boyu süren saygı ve itaat geleneğine karşı gelmek bambaşka bir şeydi. Bu türden bağımsız eylemler Batı’da kabul edilebilir olarak görülebilirdi ama Doğu gelenekleri sistem içinde çalışmaya çok daha fazla değer veriyordu. Kurallara göre oynamak, en azından bu kadar önemli konularda, Kim’de çay içmek gibi günlük ritüeller kadar kökleşmişti.

“Bu şekilde kendi başımıza gidemeyiz! Kovboy gibi davranıyorsun!” diye bağırdı Young’a.

Rajan yatıştırıcı bir edayla elini koluna koydu. “Sakin ol, Kim. En azından konuyu tartışmamıza izin ver.”

“Young ile Ellesmere’e katılıyorum,” dedi Svetlana, net bir şekilde. “Benim ülkemde beceriksiz ya da yozlaşmış liderlerin nelere yol açabileceğini çok iyi biliyoruz. Bu konuyu ele almak için herkes kadar nitelikli olduğumuzu söylüyorum.”

Zvi başıyla onayladı. “Biz değilsek, kim? Şimdi değilse, ne zaman?”

“Evet, ben de aynı fikirdeyim,” diye yineledi Carlotta. “El atmamız gerekiyor.”

Kim hayal kırıklığı ve öfkeyle her birine baktı. “Aklınızı mı kaçırdınız? Bu küçük bir emir ihlali değil. Bunun için bizi vurabilirler! Neden bunu daha fazla araştırmamız gerekiyor? Siz ikiniz bunun açıkça uzaylı olduğunu söylüyorsunuz. Bu uzay programını yeniden canlandırmak için yeterli!”

“Öyle mi dersin?” diye sordu Sarah, soğukkanlılıkla. “Ne olduğu hakkında hiçbir fikrimiz yok. Tamamen iyi huylu olduğunu, bu nedenle kimsenin ona sahip olmak için savaşa girmeyeceğini varsaysak bile yine de sorunlara yol açabilir. Bir düşün, Kim. Uzaylılara ait bir nesne bulduğumuzu ve uzay programının kurtarılması gerektiğini haykırarak eve koşuyoruz. Üstelik tüm ekip aynı fikirde.”

Young yüzünü ekşiterek, “Yataklarının altına saklanmaları daha olası,” dedi. “Ya paniğe kapılırlarsa? İsyanlar ve yağmalar birbirini takip eder.”

Ellesmere bir elini kaldırdı. “En iyisini varsayalım. İnsanlar mantıklı bir şekilde tepki verir, gemiler gönderilir. Sanırım bu konuda çatışma çıkmasını engelleyecek tek şeyin tamamen değersiz olduğunun kanıtlanması olduğunu kabul ediyorsunuzdur, değil mi?”

Kim isteksizce başıyla onayladı. “Sanırım.”

“O halde küresel çatışmayı önlemenin tek yolu aptallık ettiğimizin kanıtlanması. Uzay programının lağvedilmesi için uğraşan herkesin, büyük keşfimizin bir…”

Young bu sırada araya girdi. “Konsey’i koca bir hiçi araştırmak için milyarlarca dolar harcamaya teşvik ettiğimizi anladıkları anda kellelerimizi isteyecekler.”

Sarah devam etti. “Sahtekar olarak anılacağız. Üstelik birçoklarının gözünde uzay programının tamamen yararsız olduğu kanıtlanmış olacak. Bu keşfi burada kayda değer bir şey olmadığının kanıtı olarak görecekler. Bir gün uzay programını yeniden canlandırmak için beslediğimiz küçük umutlar da tamamen suya düşecek.”

Ellesmere’in mantıklı sözleri karşısında Kim çaresiz görünüyordu. “Ne demek istediğini anlıyorum ama…”

“Sorumluluklarımı bir kenara bırakmak benim için kolay değil,” diye ekledi Sarah usulca. “Kral, ülke ve tüm bunlar benim de aklımı meşgul ediyor. Yine de insanın sorumluluklarının normal kapsamın ötesine geçtiği bazı zamanlar olduğunu düşünüyorum.”

Rajan derin bir nefes aldı. “Kim’in görüşlerini paylaştığımı itiraf etmeliyim. Normal emir komuta zincirinin dışına çıkmaya alışık değilim ama bu özel bir durum. Kararınıza katılıyorum.”

Gutierrez başıyla onayladı. “Bunu oybirliğiyle yapalım, Kim?”

Koreli jeolog uzun bir süre gözlerini dışarı dikti. Kafası karışmış gibiydi. Sonunda başıyla onayladı. “Pekâlâ,” dedi, sessizce.