Lanetli

RAVEN

Belki bu sefer farklı olur,~ diye düşündüm yeni yatak odamdaki kıyafet kolilerinin sonuncusuna kutusuna bakarken.~

Hayal kurmanın ne zararı vardı ki?

Belki bu sefer gerçekten burada kalırız. Arkadaşlar edinirim. NORMAL arkadaşlar…

Kendimi durdurdum. Rol yapmanın manası yoktu.

Senelerdir hep aynı.

Yeni bir kasaba.

Hatırlayamayacağım bir sürü yeni isim ve surat... Benimle konuşmayan insanlara aitler.

Kimse deli bir kızla konuşmaz.

Sonra da bu kasabayı terk edeceğiz. Sıfırlama düğmesine basılacak ve...

Kutuda "Raven'ın Kışlık Kıyafetleri" yazıyordu, sözde dadım olan Grace'in belirgin karalamalarıyla. İç çektim.

Bu kasvetli küçük kasabada kışı bile geçirebilecek miyiz acaba?

Koliyi bazanın ayağına doğru ittim.

Yıllar boyunca, kolilerden birini açmadan bırakma alışkanlığı edinmiştim ve bu sefer kazanan bu koli olmuş gibi duruyordu, ki elbise dolabımda bolca yer vardı.

Odamın bu kadar büyük olması garip geldi.

Babamın işi bizi hep büyük şehirlere götürdü. Annem kaybolduktan sonra gerçek bir evde ~yaşamamıştım.~

Babamın acısıyla başa çıkması için tek yolun işkoliklik olduğuna karar vermesinin ardından.

Kızına bakması için başkasına para vermek zorunda kalan babam.

Grace olmasaydı, bu dünyada yapayalnız olacaktım. Yıllar geçtikçe, hiç sahip olmadığım ablam haline gelmişti, konuşabildiğim tek kişiydi.

Fakat sırrımı Grace bile bilmiyordu...

Yatak odamdaki avizenin aniden sönmesiyle yerimden sıçradım ve odam karanlığa gömüldü.

Arkamda bir rüzgar esti, ensemdeki saçları havalandırdı ve odadaki sıcaklık belirgin bir şekilde düştü.

Yavaşça arkamı döndüm.

"Grace?"

Ürkütücü, büyük bir sessizlikten başka bir şey yoktu.

Gözlerime karanlığa uyum sağlamaları için yalvardım, ama acelesiz davranarak beni reddettiler.

Yine de hissedebiliyordum.

Yalnız değilim.

"Raven..." sevimsiz bir fısıltı gölgelerin arasında sürünerek ilerledi.

Görünmeyen bir silüet yaklaştıkça etrafımdaki hava daha da soğudu.

Onu neredeyse tam tepemde hissedebiliyordum.

İsteksiz gözlerim ışığa alıştıkça, sonunda sadece birkaç adım ötemde uzun, ince bir karanlık silüet fark ettim.

"Ne, şimdi de güneş ışığına mı alerjin var?"

Işık aniden tekrar açıldı ve Grace kollarını kavuşturmuş şekilde kapıda duruyordu.

Gözlerim odanın ortasına döndü, kapüşonlu bir silüet hareketsizce duruyordu.

Görünüşe göre, Grace onu göremiyordu...

Gözlerimi devirdim.

... Azrail.

Bunu bilmem gerekirdi.

"Bazen senin için endişeleniyorum evlat," diye devam etti Grace, odayı geçip penceremin kalın perdesini açtı.

Akşamüstü güneşi yatak odama süzüldü.

Grace mutlu bir şekilde geriye doğru bir adım attı. "Bizim bu perdeleri kesinlikle değiştirmemiz gerekiyor. Çok çirkinler."

Tabii ki yalnız olmadığımı göremedi.

Onu ~göremiyordu.~

Aslına bakarsınız kimse göremiyordu. Ben hariç kimse.

Çünkü kesinlikle söyleyebilirim ki o canlı değildi.

Tıpkı diğerleri gibi: Hayatımda sürekli ortaya çıkan ve ışığa geçmelerine yardım etmemi isteyen ruhlar.

Hayaletler.

Çocukken biraz kafa karıştırıcıydı. Demek istediğim şu ki küçükken herkesin hayali arkadaşları olur.

Ama sonra büyüdüm. Ve onlar gitmediler.

Bana inanan tek kişi, büyükannem Pearl'dü, babamın sevgiyle ~“Deli Pearl” diye andığı büyükannem.~

Büyükanne Pearl de onları görebiliyordu ve sıkça içinde kahinler, şamanlar ve yarı tanrıların olduğu Koreli atalarımızdan kalan hikayeleri anlatırdı.

Büyükanneme çok az ziyarete giderdik.

Ailem tek kızlarının kafasının saçmalık olarak gördükleri hikayelerle dolmasını istemezdi.

Ben de tüm çocukluğumu psikiyatristlerin ofislerinde geçirmek istemiyorsam, sessiz kalmam gerektiğini öğrendim. Ve öyle yaptım.

Grace, şehirde arkadaş edinmem gerektiğiyle ve falan, filanla ~ilgili klasik söylevini çekerken beni karşısına oturttuğunda da sustum ve dinliyormuş gibi yaptım.~

Bana bir de kağıt uzatarak, "Bu arada, benim için bir iş yapmanı istiyorum," dedi.

“Dadım” arkadaş edinmem için sürekli bariz planlar yapardı.

Alışveriş listesine bakarken, "Cidden mi?" diye söylendim. "Bunu yapamazsın?"

"Mutfağı ve oturma odasını düzenlemeliyim, evlat. Her türlü evden çıkman gerekecek. Sana iyi gelecektir."

Tüm bu konuşma boyunca gözlerim hayalete takıldı kaldı.

"Senin araba kullanabildiğin ve benim kullanamadığım gerçeğini dert etme," diye cevapladım.

Sabahları gazete okumaya vakit bulamasa da bana araba kullanmayı öğretmekte ısrar eden bir babaya sahip olmanın avantajları.

Grace gülümseyip kapıyı kapatarak odadan çıktı.

Yalnız kaldığım anda, en yakınımdaki nesneyi kaptım -şifonyerimin üzerinde duran ciltli bir gizem romanı- ve doğrudan Azrail'e fırlattım.

Yani, onun içinden.

"Randy!" diye haykırdım. "Senin derdin ne?"

Silüet, kapüşonunu kaldırıp kızılımsı sarı saçlarını ve adi gülümsemesini gösterdi.

Kendi sadist şakalarının hayran kalan Randy, kahkahalarla iki büklüm oldu. "Sen… Kendini görmeliydin..."

"Korkmadım! Ve hiç komik değilsin!"

Tanrım, bazen keşke ölüleri öldürebilseydim diyorum.

Randy soluk gözlerinden akan bir damla gözyaşı silerken iç çekti. “‘Seni gördüğüme sevindim Randy‘ yok mu veya ‘Seni özledim Randy‘?”

Randy ile iki yıldan biraz fazla bir süre önce Dallas'ta yaşarken tanışmıştım ve o zamandan beri beni takip ediyordu.

Sessizliğe büründüğü son iki ay hariç. Sonunda hayatına devam etmeye karar verdiğini düşünmüştüm.

Tahmin etmeliydim.

Ama onu gördüğüme sevindim, ucuz Cadılar Bayramı kostümünü bile.

Hayaletler genellikle öldükleri kıyafetlerle ortaya çıktılar.

Peki Randy? Ölümünden sonraki hayatının geri kalanını Azrail kostümüyle geçirmek zorunda kalmıştı, plastik tırpanı ve diğer her şeyiyle.

Eh, ironik.

"Seni özledim Randy," dedim sonunda gözlerimi devirerek. "Nerelerdeydin bu arada? Ve ışıklarla ilgili şeyi nasıl yaptın?"

Randy omuzlarını silkti. "Bana benzeyen daha fazla insan arıyordum."

Kaşlarımı çattım. "Nasıl insanlar yani?”

"Kaybolmayan ya da buradan çıkmaya çalışmayan ruhlar. Bir süredir etrafta takılan insanlar."

"Neden?"

"Çünkü bana bir şeyler öğretebilirler. Fiziksel dünyadaki nesnelerin nasıl hareket ettirilebileceği gibi."

Bakışlarını yere indirdi. "Yani, bana öğretmeyi denediler. Işıklarla olan şey şu ana kadar yapabildiğim tek şey. Acınası bir durum."

Yine omuz silkti. "En azından denedim. Sanırım seni kızdırmak için başka yollar düşünmem gerekecek."

Güldüm.

Konuşacak birilerinin olması güzeldi.

"Şey," dedim, alışveriş listesini ona sallayarak, "Kasabayı keşfe çıkmak ister misin?"

***

15 dakika sonra, Randy ve ben Google'da çıkan tek kahve dükkanına giderken alışveriş listesini cebime koymuştum, ki bu liste tamamen saçmalıktı.

Şaşkınlık içinde, “Şehir merkezi burası ~mıymış? Bu kadar mı?" diye sordu Randy, ana caddeye varınca.~

Elk Springs şehir merkezi, küçük dükkanların iç açıcı olmayan bir şekilde birleşmiş haliydi ve her dükkandan sadece bir tane var gibi görünüyordu.

Küçük çocuğu da o anda gördük.

5-6 yaşından büyük olamazdı ve dondurmacı ile kahve dükkanı arasındaki köşede duruyordu. Yüzünde tanıdık bir şaşkınlık ifadesi vardı.

Alnının kenarında derin bir kesik vardı ve boynuyla gövdesi kan içindeydi.

"Anneciğim," diye sesleniyordu, gözleri yaşla doluydu. "Annemin nerede olduğunu bilen var mı?"

Yayaların kalabalıklar halindeki akışına rağmen kimse oralı olmuyordu.

Çünkü kimse onu göremiyordu.

Çocuk hayaletler her zaman en zoruydu.

Randy genellikle bu tür olaylara yardımcı olurdu... Öldüklerini bilmeyen insanlarla konuşmak ya da onları gördükleri parlak ışığın iyi bir yer olduğuna ikna etmek.

Güvenli bir yer.

Ancak bu durumda, kostümü bu kadar ucuz veya sentetik görünse bile küçük çocuğu korkutmaktan başka bir şeye yaramazdı.

Randy, "Seni yalnız bırakayım," dedi ve kaybolmadan önce bana tanıdık bir bakış attı.

Aceleyle çocuğun köşede durduğu yere doğru koştum ve ayakkabı bağcıklarımı bağlıyormuş gibi yaparak diz çöktüm.

Başımı aşağıda tutarak küçük çocuğa yavaşça, "Kayıp mı oldun?" diye sordum.

İhtiyacım olan son şey insanların yeni kızı kendi kendine konuşurken görmesiydi.

"Beni görebiliyor musun?" diye sordu. "Hiç kimse, hiç kimse göremiyor..."

"Biliyorum," dedim. "İstersen sana yardım edebilirim. Ama beni takip etmek zorundasın."

Kahve dükkanının yanındaki sokağa saklanıp bir çöp konteynerinin arkasında bekledim.

Bir süre sonra hayalet ortaya çıktı, burnunu çekiyordu.

"Adın ne?" diye sordum.

"Charlie".

"Anneni en son ne zaman gördün Charlie?"

Bir an düşündü. "Beni antrenmana götürüyordu ve sonra tepetaklak olduk."

Yanağına bir gözyaşı düştü. "Sonra birileri geldi ve onu uyandırmaya çalıştı, ama o uyanmadı. Onu büyük siyah bir çantaya koyup götürdüler."

En azından beraber olacaklar, ~diye düşündüm.~

Asla kimsenin ölmesini istemem, ama böyle durumlarda, bu neredeyse daha iyi bir kader gibi. Küçük bir umut ışığı.

"Herhangi bir yerde parlak bir ışık görüyor musun?" diye sordum Charlie'ye.

Küçük çocuk kaşlarını çatarak başını salladı. "O zamandan beri beni takip ediyor..." Sustu. “İçinde sesler var. Korkunç."

"Korkma," dedim usulca. "Annen o ışığın diğer tarafında. Tek yapman gereken içine girmek. Tamam mı?"

"Söz veriyor musun?" diye sordu Charlie, dudağı titriyordu.

"Söz veriyorum."

Çocuğun havada birden kaybolması, vücudunun küçük bir flaş ile yok olmasına kadar daha da sönük ve parlak bir hal almasını izledim.

Bir adım geri atarken sert bir şeye çarptım.

Aslında, birisine.

"Ah!" Arkama döndüm. "Nereye gittiğine dikkat..."

Durdum, bana bakan ve beni süzen bir çift koyu kahverengi gözle büyülendim.

"...et," diye fısıldadım.

Yüzü benden sadece birkaç santim uzakta olan çocuk bir adım geri çekildi ama bakışları kararlı ve sabitti.

Sonunda ona iyice bakabildim.

Yaklaşık olarak benim yaşlarımda görünüyordu ve çene hatları keskin, burnu kemikli ve solgun teni kusursuzdu, uzun ve zayıf biriydi. Siyah saçları vahşi ve asiydi.

Omurgamdan aşağı bir ürperti indi, bu çocukta bir şey vardı, öyle bir şey ki...

Tehditkar,~ diye düşündüm kendi içimden.~

Ölümün gözünün içine bakmış biri gibi.

Çocuk kaskatı kesildi ve yüzüne düşen bazı saçları kenara çekmek için elini kaldırdı.

Tam o anda eldivenlerini fark ettim.

Yazın öğlen sıcağına rağmen, kot ceketinin kollarının içine kıvrılmış bir çift siyah deri eldiven giyiyordu.

Aslına bakılırsa, boynunun altında da bir santim bile deri görünmüyordu.

Aniden, yüzü şaşırtıcı derecede çekici bir gülümsemeyle yumuşadı.

"Merhaba," dedi mükemmel dişlerini bana göstererek. "Seni korkuttuysam özür dilerim. Bu bir kazaydı."

"Ben, ee," dedim, panikleyerek. Siyah saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırmak için uzandım.

Normal davran. Bir şeyler söyle. Herhangi bir şey.

"Merhaba," dedim sonunda.

Hadi ama! O KADAR yakışıklı bile değil.

Tamam, evet öyle. Ama yine de.

"Merhaba," diye tekrarladı, sırıtarak.

Bir saniyede tavırlarını tamamen değiştirme yeteneği neredeyse rahatsız ediciydi.

"Bu arada ben Cade," diye devam etti. "Ve.. Sen?"

"Raven," dedim hızlıca. "Raven Zheng."

"Raven Zheng," diye tekrarladı düşünceli bir şekilde. O söylediğinde adım nedense kulağa daha hoş geldi.

Cade yine gülümsedi. "Peki, Raven, sana bir şey sorabilir miyim?"

"Elbette," dedim yavaşça. "Sor bakalım."

"Az önce kiminle konuşuyordun?"

Karnıma ağrı girdi. "Ben… ben kimseyle konuşuyordum,” diye kekeledim, onun ürkütücü göz teması kıvranmama neden oluyordu.

"Ah, bir de, "ışık" nedir?"

Lanet olsun.

Kasabadaki ilk günümdü ve daha şimdiden manyağın teki gibi görünmüştüm.