Gönülçelen

DELILAH

Neredeyse başarıyordum: Duman yükseliyordu, közler titriyordu, ışıklar yanıp sönüyordu!

Her şey bir fışkırmayla son buldu.

Hırlayıp kaseyi odaya fırlattım. Sonra hüsranla iç çekerek başımı salladım ve dağınıklığı temizlemek için harekete geçtim.

Kaç kez denersem deneyim, her seferinde sonuç buydu; işlemeye başlıyor, sonra da sönüyordu.

Ya gerçek aşkım, ruh eşim bu âlemde değilse ya da bulunmayı reddeden bir tanrıysa?

Bazen olurdu, ama bazen de eşiniz istediğiniz biri çıkmazdı.

Kuzenim Tatiana, gerçek aşkını -onunla hiçbir ilgisi olmayan kan emici bir vampir- milyonlarca başarısız girişimden sonra buldu.

Ya da doğu meclislerinin Yüce Rahibesi Iona'nın, batı meclislerinde bize aktardığı küçük bilgilerden yola çıkarak böyle varsayıyordum.

Bize söylenenlere göre, Tatiana düğün törenine kadar adamın hayatının aşkı olduğunu bile fark etmemiş.

Yine de söylenenlere pek inandığımdan emin değildim. Neredeyse bir aydır ondan haber alamamak yeterince endişe vericiydi.

Ondan aldığım son e-posta iyimserlikle doluydu. Yani hemen hemen sadece bitkileri hakkında konuştuğu önceki e-postalarına hiç benzemiyordu.

Günün sonunda, kiminle birlikte olması istediği konusunda gerçekten bir seçeneği yoktu.

Ona gözlerini diktiği an, onları bir araya getiren kozmik güç görmezden gelinemeyecek kadar büyüktü.

Sorun şu ki, artık bir sevgilisi olduğu için, o zavallı ahmakla olabilmenin bedeli cadı olarak güçlerinden vazgeçmekti.

Ama sanırım sonsuza kadar birlikte olabileceklerdi.

Bunun anlamı büyüktü.

Kiminle olacağınızı garanti edemezsiniz: Bir cadı için eşi, onunla karşılaşana kadar bir gizem olarak kalır.

O zaman bile net olmayabilir. Bir tür olarak vampirler kadar olmasa da, oldukça uzun ömürlüyüz.

Kuzenim hariç hiçbir cadı, aynı zamanda güçlerini koruyarak ölümsüzlüğe ulaşamadı.

Ölümsüzlüğünün de bir bedeli vardı.

Kaderindeki kişiyle tanışmanın, bedelin ödendiği anlamına gelip gelmediğini merak ettim.

Bir vampiri sevme düşüncesi pek hoşuma gitmiyordu.

Ama kurtlar daha da kötü olurdu. Pireler ve tüyler....

Dış görünümlerini beğeniyordum ama kemiklerin çatlayıp dönüşmesi? Bu tür bir geçiş yapacağımı kim söyleyebilirdi?

Yine de, işin iyi yanı şu ki, duyduğum kadarıyla bir cadı olarak güçlerinizi kaybetmiyordunuz.

Vampirler de öyle olmuyordu. Hani kurtlarla evlenen cadılar tanıdığımdan değil.

Hayır, büyük olasılıkla kaderimdeki Fae’di. O değilse, belirsizlikte veya farklı bir zaman çizelgesinde sıkışıp kalmış olabilirdi. Henüz doğmamış bile olabilirdi! Kim bilebilirdi ki?

Aklım fısıldadı: Kimin umurunda?

Benim umurumdaydı... İtiraf etmek istemiyordum ama Tatiana'nın ailesindeki mutluluğu görünce ben de biriyle birlikte olmaya özenmiştim.

Asla tanışamayacağım biri…

Kül lekeli halıya bakarak iç çektim. Umarım hasar için kartımdan ekstra ücret almamışlardır.

Parmaklarımı şıklatıp düzeltebilirdim, ama bu bir büyü israfı olurdu. Gelecek günlerde, bu kurtların lunalarını bulmak için gücümü saklamam gerekiyordu.

Üstüne üstlük iki büyüydü.

Bir tane yapmaktan daha zordu ve durumu adil kılmak için aynı anda yapılmasını talep etmişlerdi.

Bu isteği yerine getirebilmek için, tüm enerjimi ve meclisin bana verdiği rezervleri saklamak zorunda kaldım. Sadece tek büyüyü yapmak akıllıca olmazdı.

Ay’a bakarak, “Tanrıça bana rehberlik ediyor,” diye mırıldandım. Yarın yeni bir gündü.

Betaları sabah beni alacaktı. Sonra alfaları tanıyıp büyüyü gerçekleştirmek için topraklarında kutsal bir alan bulmak adına iki günüm vardı.

Sonra New Mexico'ya dönmekte özgürdüm.

Düşünce boştu. Kalbim yalnızlıktan başka tarif edemediğim bir ihtiyaçla sızlıyordu.

Belki de bu işten sonra biraz seyahat etmeliydim.

Belki de beni rahatsız eden bu görevin -meclisimin ve her ihtiyacının kölesi olmanın- dışında bir amaç bulabilirdim.