Yıllar Sonra

ELLA

“Pislik,” diye fısıldadım mutfağa geri dönerken. Gözlerim şişmiş ve yüzüm kızarmıştı. Ben işime devam ederken annem bana dehşetle baktı.

“Ella?” dedi Sophie sessizce, yatak odamın kapısını açarken. Annemin ısrar etmeyeceğini umarak uyuyor numarası yaptım. Ama ısrarcıydı. Yatakta yanıma oturup saçlarımı okşadı.

“Uyanık olduğunu biliyorum Ells Bells.”

Lakabımı duyunca hafifçe gülümsedim. Doğrulup anneme sarıldım. “Beni reddetti,” dedim sonunda.

Annem başını kaldırıp bana baktı. “Kim? Kim seni reddetti?” Omuzlarımdan tutup beni hafifçe sarstı. “Bir eş mi buldun?”

Başımı salladım. “Zane. Okulda hissettik. Beni istemiyor.” Yeniden gözyaşlarımı hissettim.

Annem inanmayarak başını salladı, sonra saçlarımı okşayarak sessizce söze girdi.

“Belki de en iyisi budur. Her zaman cesurdun ama bunun senin için kolay olmadığını biliyorum. Başka bir eş bulacaksın ve her şey düzelecek.”

Acı acı güldüm. “Bir daha asla eş istemiyorum.”

Ertesi sabah uyandığımda annem yatakta yanımda uyuyordu. Bütün geceyi bana sarılıp beni teselli ederek geçirmişti.

Onun için bir hiç olduğumu bilmeme rağmen beni reddetmesi hâlâ canımı yakıyordu. Bugüne dek hep eşimin beni sevip kabul edeceğini düşünmüştüm; ailemde gördüğüm türden bir sevgi.

Okulun işkence gibi olacağını biliyordum. Zane’le karşılaşırsam işler karışabilirdi. Eşlerin arasındaki bağ bir gecede kaybolmuyordu. Zaman geçmesi gerekiyordu. Onu içimde hâlâ güçlü bir şekilde hissedebiliyordum.

Dün gece Zane’i hissederek uyandım. Mariah’yla seks yaptığını, yoğun bir şekilde zevk aldığını hissedebiliyordum.

Eşim başka biriyle birlikteydi ve bu o kadar acı vericiydi ki neredeyse çığlık atacaktım.

“Ee, reddedilmek nasıl bir his?” diye sordu Mariah ben okula girerken.

Başımı eğip konuyu kapatmasını umarak yürümeye devam ettim. Ama Mariah peşimi bırakmadı.

“Omega, seninle konuşuyorum!” diye bağırdı Mariah. Koridordaki herkes kargaşayı görmek için durdu.

Mariah’ya dönmeden önce derin bir nefes aldım. “Eh,” diye cevap verdim omuzlarımı silkerek, “başkasının malına düşkün değilim. Sende kalabilir.”

Bizi izleyenlerin nefesleri kesildi ve Mariah’nın gözleri öfkeyle parladı. “Kiminle konuştuğunu sanıyorsun Omega?”

Az önce ne yaptığımı fark ederek başımı eğdim. “Özür dilerim. Ben bir hiçim. Bu yüzden reddedildim.” Kendimi savunmama bile izin verilmediği için kızgınlık içinde dönüp sınıfa doğru yürüdüm.

Köşeyi dönüp birine çarptığımda gözyaşlarımı tutmaya çalışıyordum. Tarçın ve çam kokusu.

Kafamı kaldırmama bile gerek kalmadan kim olduğunu anladım. “Affedersin...” diye fısıldadım.

Kenara çekilip geçmeme izin vermeden önce bir an durup başımda dikildi.

Hızla uzaklaşırken, “Pislik...” diye fısıldayarak kendi çapımda ona meydan okudum.

Okuldan eve döndüğümde, o korkunç günün zihinsel yorgunluğuyla yatağıma yığıldım.

Bütün gün başımı öne eğip kimsenin benimle konuşmamasını umarak geçmişti. Kimse benimle konuşmasa da fısıltılarını duymuştum.

“Zor bir gün müydü?” diye sordu annem içeri girerek. Yatağıma oturup sırtımı ovdu.

“Kelimenin tam anlamıyla en kötüsü,” diye homurdandım.

“Tatlım, istersen evde kal. Akşam yemeğini hallettik. Sen otur, abur cubur ye, biraz acını yaşa. Sonra yarın yeni bir başlangıç yaparız.”

Annem yüzüme düşen saç tutamını ittikten sonra bana sıcak bir gülümsemeyle baktı.

“Tamam...” diye mırıldandım.

Annem sürü binasına giderken, ben de en rahat pijamalarımı giydim. Yatakta romantik filmler seyredip çikolata, dondurma ve acılı cipsle karnımı doyurdum.

Berbat görünüyordum ama umurumda bile değildi. Okulun bitmesine sadece bir hafta daha vardı. Sonra çoğunluk üniversiteye, eğitime ya da arkadaşlarıyla birlikte yeni sürülerine gitmiş olacaktı.

Bunu düşünerek ağladım; hepsinin hayatına devam edeceğini, benim ise burada, reddedilmiş bir şekilde kalıp hayatımın geri kalanını mutfakta çalışarak geçireceğimi biliyordum.