Sevgili Günlük

CELESTE

17/09/2007

Sevgili günlük,

LÜTFEN TAM ŞU ANDA CANIMI AL.

Günlüğe yazılanların gerçekleşmesini sağlayan bir güç varsa duy beni Allah’ım! Üzerime şimşek at da öleyim.

Izdırabım sona ersin, lütfen.

Hayatım zaten yeteri kadar kötüydü.

Tekrar o görünmez inek kız olmak istiyorum. Yanlarından geçerken beni görmedikleri için bana çarpsınlar, her yere kitaplarımı düşüreyim. Şu anda bunları yaşamaktansa inek kız olmayı tercih ederim.

Neden Bayan Soux beni bu işe bulaştırdı ki?

Neden onu dinledim mesela?

Çünkü herhangi bir spor takımına katılmamın üniversite başvurunda seni öne çıkaracağını söyledi seni aptal. Ve ben de üniversite bursunu kazanmak için her şeyi yapacağımdan, onu dinledim.

Gittim, kız voleybol takımına katıldım. Hem de bütün sporlarda hiç abartısız berbat olduğumu bilmeme rağmen. Okuldaki herkesten daha zeki olabilirim ama el-göz koordinasyonum BOKTAN. Hepsi gözlüklerim yüzünden.

Kırk yıl düşünsem beni oyuna alacakları aklıma gelmezdi. Antrenmanlarda ne kadar kötü olduğumu görmediler mi?

Neden koç beni oyuna soktu ki?

Neden bu benim başıma geldi?

Neden? Neden? Neden? Neden?

Okuldaki en seksi çocuk…

Tabii ki de orada olacaktı. Daracık üstler, kısacık atletik şortlar giymiş kızlar sahadaydı. Topa vurmak için her zıpladıklarında kocaman göğüsleri aşağı yukarı zıplıyordu. Meme budalası erkeklerin de ağzının suyu akıyordu.

Neyse, ne diyordum? Evet, Jace Makenzie. Lisenin yıldız futbolcusu. Görsen, ağzının suları akar. Âdeta Herkül.

Okuldaki bütün kızlar gibi benim de abayı yaktığım kişi.

İşte, yine midem bulanıyor.

Neden? Neden? Neden? Neden?

Tamam, sana ne olduğunu anlatıyorum.

Oyunun son setiydi. Az farkla kazanıyorduk, belki de koç beni bu yüzden oyuna almıştı. Sonuçta bütün sezon boyunca yedek kulübede kalamazdım.

Muhtemelen çok önde olduğumuzu, kötü oymama rağmen bunun skoru etkilemeyeceğini düşündü.

Ama kesinlikle hayatımı mahvetmişti.

Servisi karşılamak için pozisyonumu aldım. Karşımdaki kız bütün erkeklerin ona baktığından emin olduktan sonra göğüslerini birleştirdi ve topu bana doğru fırlattı.

Tabii ki, topa karşılık veremedim. Ama verebilseydim muhtemelen şu anda burnum kırılmış olurdu.

Gerçi şu anda kırık bir burnumun olmasını tercih ederim.

Topu karşılamak için ileri atıldım ama bu sırada dengemi kaybedip kenardan maçı izleyen kalabalığın arasına doğru uçtum. Hem de kafa üstü, hem de Jace Makenzie’ye doğru.

Yüzüm tam apış arasındaydı.

APIŞ ARASI.

Evet. Doğru duydun. Rezil oldum, rezil.

Kalabalık bana kahkahalarla gülmeye başladığında başımı kaldırıp yüzümdeki gözlüğü düzelttim. Jace Makenzie bana sırıtıyordu.

”Seni bu pozisyonda göreceğim hiç aklıma gelmezdi,” dediğinde yüzüm kıpkırmızı kesildi. Bunun üzerine yanındaki futbolcular anırarak gülmeye başladı.

O an ölmek istedim.

HÂLÂ da ölmek istiyorum.

Bunun üzerinden bir hafta geçti ama artık herkesin görmezden geldiği inek kız değilim.

Okulun alay konusu oldum.

Sınıfta herkesin gözü benim üzerimde. Birbirleriyle fısıldaşıp kıkırdıyorlar. Ne kadar “zavallı” ve “acınası” olduğuma dair iğneleyici laflar duyuyorum. Koridorda yürürken herkesin konuşmayı bırakıp bana baktığını ve güldüğünü hissediyorum.

Sadece eskisi gibi görünmez olmak istiyorum. Kimsenin beni görmediği, kimsenin beni umursamadığı, hatta kimsenin beni tanımadığı o kız olmak istiyorum.

Jace’in öncesinde benden haberi bile yoktu. Artık her yanından geçtiğimde gözlerinin üzerimde olduğunu hissediyorum. Sonra etrafından kahkaha sesleri yankılanıyor.

Ve en kötüsü de Jace’in tiki Barbie’si, baş amigo Maddie Knox. Hiç abartısız Jace’e yapışık yaşıyor.

O kız şeytanın ta kendisi. Sürekli peşinde kuyruk gibi dolaşan ekürileriyle geziyor. Beni her gördüğünde gözlerini bana dikiyor.

Neden bilmiyorum. Hiçbir fikrim yok ama o zamandan beri hayatımı cehenneme çevirdi. Dolabıma kalıcı kalemle yazılmış yazının arkasındaki kişinin o olduğuna eminim. “Yarak Yiyen.” Böyle bir şeyi hangi aptal yazar ki!

Ayrıca posta kutuma ve okul dolabıma tıkıştırılan notları da es geçemem. “Acınası hayatıma son vermek için kendimi öldürmeliymişim.”

Lisenin bitmesi için gerçekten sabırsızlanıyorum. Umarım buradan uzaklara giderim. New York’ta, üniversitede kendime yeni bir başlangıç yaparım.

Ve bir daha asla ama ASLA liseden kimseyi görmem...