Xavier Knight, bir kızı etkilemeyi garanti eden iki şeyi iyi bilirdi: hızlı arabalar ve para. Her ikisi de onda vardı. Talihsiz bir skandal onu cebi delik Angela Carson ile zorunlu bir evliliğe zorladı. Kadının onun parasının peşinde olduğunu sanan Xavier, kendince onu cezalandırmaya yemin etti. Fakat dışardan görünen bazen aldatıcı olabilir. Ve bazen karşı kutuplar göründüğü kadar farklı değildir…
Yaş Sınırlaması: 18+
Anlaşma by S. S. Sahoo is now available to read on the Galatea app! Read the first two chapters below, or download Galatea for the full experience.
Uygulama, patlayıcı yeni romanlar için en sıcak uygulama olduğu için BBC, Forbes ve The Guardian’dan takdir aldı.
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
1
Xavier Knight, bir kızı etkilemeyi garanti eden iki şeyi iyi bilir: hızlı arabalar ve para. Her ikisi de onda vardı. Talihsiz bir skandal onu beş parasız Angela Carson ile evliliğe zorladı. Kadının onun parasının peşinde olduğunu sanan Xavier, kendince onu cezalandırmaya yemin etti. Fakat dışardan görünen bazen aldatıcı olabilir. Ve bazen karşı kutuplar göründüğü kadar farklı değildir…
Yaş Sınırlaması: 18+
Orijinal Yazar: S. S. Sahoo
Herkes kendini kahraman sanıyor.
Kitaplarda okuduğumuz ve filmlerde gördüğümüz zafer anlarını hayal ediyoruz.
Bir köpeği kurtarmak için ateşler içindeki bir binaya koşmak mı? Tabii ki. Bir arkadaşınıza böbrek bağışlamak mı? Sorun değil. Silahlı soygunun önüne geçmek mi? Kolay iş.
Ama çirkin gerçek şu ki, o an geldiğinde nasıl tepki vereceğimizi bilmiyoruz. Adamın teki silahı alnınıza doğrultana ve namluya dokunana kadar.
Bunu yapacak kadar güçlü müsün? Silahla yüzleşmek ve “Beni Seç. Vur beni. Öldür beni,” diyecek kadar yürekli misin?
Zamanı geldiğinde neyi seçeceksin?
Kendi hayatını mı, onlarınkini mi?
***
Babamın elini sıktım, kalbim ağzımdaydı. Onu böyle görmek canımı yaktı. Kollarına ve göğsüne bağlı tüplerle, hastane yatağında bilinçsiz yatıyordu.
Makineler onun yanında bip sesi çıkarıyor, yüzünü bir oksijen maskesi kaplıyordu.
Gözyaşlarım yanaklarımdan dökülürken, onları bininci kezmiş gibi sildim.
O benim hayatımın vazgeçilmeziydi. Ailemizi bir arada tutan bağdı. Güç ve sağlığın emsaliydi.
O sırada en büyük kardeşim Lucas kapıda belirdi. Yanına gidip, onu kucakladım.
Doktor “ne dedi?” diye sordum.
Lucas omzumun üzerinden babama baktı. “Dışarı çıkalım mı?”
Başımla onaylayarak, babama gittim ve Lucas’la odadan çıkmadan önce alnına bir öpücük koydum.
Hastane koridorunun floresan ışığında, bakışlarımın kardeşimin üzerinden geçmesine izin verdim. Darmadağınık saçlarına, tıraşsız yanaklarına ve gözlerinin altındaki koyu mor halkalara baktığımda, zor bir gün geçirdiğini anlamıştım.
“Beni dinle, Angie…” diye başladı Lucas konuşmaya. Küçükken karanlıktan korktuğumda yaptığı gibi elimi tuttu. “Sakin kalmanı istiyorum, tamam mı? Güçlü ol. Bu haberi duymak… oldukça zor.”
Başımı salladım ve kendimi sabitlemek için derin bir nefes aldım.
“Babam…” dedi Lucas, sonra durdu, bakışları tavana gidiyordu. Boğazını temizledi. “Felç geçirdi.”
Yeni gözyaşları suratımı sardı.
“Henüz onu ne kadar etkilediğini bilmiyoruz, ancak ALS'nin bununla bir ilgisi olduğunu düşünüyorlar,” diye devam etti.
“Ne yapabiliriz?” diye sordum, çaresizlik sesimi sarmıştı.
“Biraz dinlenelim,” dedi diğer kardeşim Danny arkamdan. Yürüdü ve bana sarıldı. “Doktorlar hala bazı testler yapıyorlar.”
İki kardeşim birbirlerine tuhafça baktı. O an benden bir şey sakladıklarını anlamıştım.
“Ne?” diye sordum. “Nedir bu?” Lucas başını salladı.
“Yakında bir iş görüşmen var, değil mi?” diye sordu. “Eve git ve biraz uyu. Daha fazlasını öğrendiğimizde seni ararız, tamam mı?”
Derin bir nefes aldım. Ayrılmak istemiyordum ama kardeşlerimin haklı olduğunu biliyordum. Bu işe girmemin önemli olduğunu da…
Vedalaştık ve soğuk gecenin içine doğru yürümeye başladım. New York'un ışıklarını uzaktan izledim, midemde korkunç bir boşluk vardı.
Çaresiz hissettim.
Yapabileceğim bir şey yok muydu?
Yanımdaki kız, direksiyonu çevirdiğimde çığlık attı ve arabayı köşeden çılgınca dönmesine sebep oldu.
Alkol ve uyuşturucunun etkisiyle uçmakta olan kız derin bir kahkaha patlattı.
“Xavier!” kız dudağını ısırdı, elleri üst bacağım boyunca yukarı doğru giderken. Bir kızı azdırmak için iki şey yeter.
Hızlı bir arabanın çıkardığı ses ve bir sürü para.
Motora hız verdim, Lamborghini'mi Monako'nun doğal yollarında hızlandırdım. Yanımdaki sarışın bomba zevkle titredi, pantolonumdaki şişkinliği okşadı. Monako'da bir defilede mankenlik yapıyordu.
Zaten birkaç kez sevişmiştik.
Onun adını bile bilmiyordum.
Pantolonumu açarken sırıttım, erkekliğim ağzına alırken zevkle iç çektim.
İşte hayat bu!
Lambo direksiyonunda, güzel Monako yollarında hızla ilerlerken, süper modelin ağzında penisim duruyor.
Milyarlarca dolarlık bir şirkete karşı sorumluluğum yok.
Sinir bozucu babam tepemden bakmıyor.
Beni aldatan lanet fahişeler yok
Kırmızı ışıkta hızlandım ve bir polis sireninin sesinin geceyi şenlendirdiğini duydum. Arabayı kenara çektim, dikiz aynamdaki yanıp sönen ışıkları izledim.
“Lanet olsun,” diye mırıldandım.
Sarışın yukarı bakmaya başladı, ama onu penisime geri ittim.
“Durabileceğini söyledim mi?”
Model, beni memnun edebilmek için çabalamaya devam etti.
Polis arabasından indi ve kapıma doğru ilerlemeye başladı.
Şey, düşündüm de, kucağımda yukarı ve aşağı sallanan kafaya bakıyorum. Bu harika bir hikaye olurdu.
Asistanımı ofisime çağırdım, hayal kırıklığı içinde yüksek sesle iç çektim. Bir aydan kısa bir süre içinde üçüncü kez Xavier manşetlere girmişti. Bebeklerin kafalarını öptüğü ya da hastanelerde gönüllü olduğu için değil.
Hayır.
Oğlum Monako'da pervasız sürüş ve kamu ahlaksızlığı nedeniyle tutuklanmıştı.
Burnumun köprüsünü tuttum.
Kapı çalındı.
“İçeri gir, ” diye bağırdım. Yirmi altı yaşındaki asistanım Ron içeri girdi. “Haberleri gördün mü?”
Ron'un ağzı birkaç kez açıldı ve kapandı. Hiçbir şey demesine gerek yoktu. Tüm New York'ta bunu görmemiş bir kişi olduğundan şüpheliydim. Manşet her yerdeydi.
“Avukatları ara ve Halkla İlişkilerden Frankie buraya gelsin. Lütfen.”
Ron başını salladı ve ofisimden çıktı.
Ofisimin kuzeye bakan duvarını dolduran cam pencereye geçtim, New York sokaklarına baktım, çok, çok uzaklara gözüm daldı.
Oğlumun yaptıklarının şirket ya da onun üzerinde bir etkisi olmadığından emin olmak için çok hızlı olmak zorundaydım. İki çocuğum olduğunu söylemeyi sevdim hep: Xavier ve Knight Enterprises.
Ailemin petrol alanındaki girişimlerinden koparak, dünyanın önde gelen otel ve misafirperverlik holdingini sıfırdan inşa ettim. Hayattaki en büyük iki zevkim oğlum ve şirketimdi.
Ve şimdi ikisi de tehlikedeydi. Yine.
İç çektim, güzel karımın yüzü aklımda yanıp sönüyordu.
Ah, Amelia. Keşke hala burada olsaydın. Xavier'e nasıl yardım edeceğini bir sen bilirdin.
Sokaklara bakışım Central Park'a doğru sürüklendi. Sevgilim ve ben parkta birlikte yürür, ağaçların yanında bir bankta oturur ve bir şeyler yerdik.
“Ron!” diye bağırdım. Ofis kapımın kaydığını duydum. “Toplantılarımı iptal et. Yürüyüşe gidiyorum.”
Central Park'ın benekli yollarında yürüdüm, aklımı toplamaya çalıştım. Günü bitirdikten
sonra Em'in çiçekçisinden dönüyordum.
Söğütlerin gövdesi, uzun sapları serin yaz sonu esintisinde bükülüyordu. Kuğular yakındaki bir göletin camsı yüzeyi boyunca yüzüyordu. Oyun oynayan çocukların kıkırdamaları havada süzülüyordu ve aşıklar çimlerde sarılıyordu.
Ellerimde bir buket zambak tutup, nazik kokusunu içime çekince biraz rahatladım. Hastanedeki babamın düşüncesiyle kalbim hala ağrıyordu, ama metanetli olmam gerekiyordu.
Yaşlı bir beyefendinin bir bankta yalnız oturduğunu fark ettim; gözleri dua eder gibi kapalıydı. Beni ona neyin çektiğini bilmiyorum, ama bir anda kendimi onun yanında buldum. Çok üzgün görünüyordu.
Çok kırgın.
“Pardon?” diye seslendim.
Gözlerini açtı. Bana bakarken gözleri şaşkınlıkla yanıp söndü.
“Yardım edebilir miyim?” diye sordu.
“Sadece iyi olup olmadığınızı sormak istedim,” dedim. “Biraz … üzgün görünüyordunuz.”
Bankta öne doğru kaydırılmış ve arka tarafa doğru sırt boyunca kazınmış bir yazıya işaret ederek. “Sadece benim için önemli birini düşünüyordum,” dedi.
Kazınmış yazıyı okudum.
– Amelia İçin. Sevgili eş ve sevgi dolu anne. 16/10/1962 – 04/04/2011
İçim acıdı.
Ona gülümseyerek zambak buketimi uzattım.
“Amelia için,” dedim.
“Teşekkür ederim.” Buketi almak için öne doğru uzandı, elleri titriyordu. “Adınızı sorabilir miyim?”
“Angela Carson,” diye cevap verdim.
Angela'nın gitmesini izledim, huzur duygusu kalbimdeki endişeyi kovaladı. Bankı okşadım, gökyüzüne gülümsedim.
Teşekkür ederim, aşkım. Bana işaret gösterdin.
Ceketimin cebine uzandım, telefonumu çıkardım.
“Ron, bana Angela Carson hakkında olabildiğince fazla bilgi bul.” Bana verdiği buketi inceledim, kağıt ambalajın üzerine basılmış çiçek dükkanının adını fark ettim.
EM'İN ÇİÇEKLERİ.
Kendime başımı salladım, aklımda bir plan oluştu.
“Ve oğlumu New York'a geri getir.”
Doktor, “babanızı yeniden hayata döndürmeyi başardık,” dedi. “İnme mağdurları, inmeden sonraki ilk yirmi dört saat içinde kalp krizlerine karşı hassastır. Onu yakından takip ediyoruz ve neler yapabileceğimizi görmek için testler yapmaya devam edeceğiz.” Söylediği gibi, ellerinden gelen çok fazla bir şey olmayacağı sesinden de hissediliyordu.
“Teşekkür ederiz doktor,” dedi Lucas.
Doktor başını salladı ve bizi başbaşa bıraktı.
“Babam daha ne kadar burada kalacak?” diye fısıldadım. “Eve gitmek için uygun gibi görünmüyor.”
Danny, “başka seçeneğimiz olmayabilir,” dedi.
“Ne demek istiyorsun?” sordum.
Kardeşlerim birbirlerine baktılar. Kalbim göğsüme çarptı. Kötü haberlerin geldiğini hissedebiliyordum. Sonunda Lucas bana döndü.
“Onun burada olmasını karşılayamayız, Angie.”
Gözlerimi kırptım. “Ne?”
Danny ellerini saçlarının arasından geçirdi, yüzü bitkin. “Beş parasızız.”
“Nasıl? Restoran …” biz büyürken restoran babamın hayatıydı. Annem de hastalanana kadar orada çalışmıştı. Üniversiteyi bitirir bitirmez kardeşlerim devraldı.
“Birkaç yıldır mücadele ediyor. Durgunlukta zarar gördü. Babam bize yardım etmek için eve ikinci bir ipotek koydu.” Lucas iç çekti. Mağlup görünüyordu.
“Neden bana söylemedin?” sordum. “Yakında bir iş görüşmem var, belki…”
Ama Danny başını sallıyordu.
“Hastane faturaları yakında geliyor…”
Artık orada olamazdım. Ne koridorda, ne hastanede. Çok klostrofobikti. Kardeşlerimden uzaklaştım. Titreyen bacaklarım beni koridorlarda ve merdivenlerden aşağı taşıdı, ta ki kendimi dışarıda, hastanenin önünde dururken bulana kadar.
Gecenin bir yarısıydı, bu yüzden kaldırımın ortasında dizlerimin üzerine düştüğümü gören kimse yoktu. Ya da öyle düşünmüştüm…
“Affedersiniz?” dedi arkamdan derin bir ses.
Burnumu çekerek, bana yaklaşan bir adam görmek için başımı kaldırdım. “Evet, size yardım edebilir miyim?” diye mırıldandım gözlerimi silerken.
Adam önümde diz çöktü ve onu tanıdığımda nefesim kesildi.
Daha önce Central Park'ta tanıştığım adamdı. Zambak buketimi verdiğim kişi.
“Rahatsızlık verdiysem bağışlayın. Benim adım Brad Knight.”
Nefesim kesildi. Brad Knight mı?
Brad Knight mı?
Knight Enterprises'ın arkasındaki milyarder mi?
“Hım,” diye kekeledim.
“Durumunu biliyorum Angela ve sana yardım edebilirim. Babanın sağlık faturalarını ödeyebilirim.”
Başım döndü. Beynimde ziller çalmaya başladı.
Nasıl bu kadar çok şey biliyor? Benden ne istiyor?
“Her şeyi ödeyeceğim. Babanla ilgilenildiğinden emin olacağım. Benim için tek bir şey yapmalısın.” Samimi gözüküyordu ama sesine bir çaresizlik sızmıştı. Kendini toplayıp gözlerimin içine baktı.
“Oğlumla evlenmene ihtiyacım var.”
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
2
Emily bana bakıp kaşlarını çattı. Dağınık saçlarım ve pijamalarımla Ben and Jerry dondurması pakedine suratımı yummuştum.
“İyi misin?” diye sordu.
“Süperim,” dedim bir ağız dolusu çikolatanın arasından.
Derin bir iç çekip buzluktan kendi dondurma kabını aldı. Yanıma oturdu ve ağzına bir kaşık vanilyalı dondurma attı.
“Dökül,” diye talep etti.
“Sadece stresliyim,” dedim. “Babam hastanede ve faturaları ödemekte zorlanacağız. Az önce Curixon'la iş görüşmem vardı ve korkarım her şeyi berbat ettim ve…” sesim titriyordu.
Ve bir milyarder geçen gece saçma bir istekte bulundu.
Ama Emily'ye bunu söylemek istemedim.
Nasıl yapabilirdim?
“Her şeyi mahvetmedin,” diye güvence verdi Em. “Çok iyiydin değil mi? Bana kendin söyledin.”
“Evet,” dedim. “Şimdi o kadar emin değilim.”
Doğruydu. Gerçekten iş görüşmesini yapan kişiyi etkilemiştim. Curixon harika bir şirketti ve sonunda Harvard'dan aldığım mühendislik derecemi iyi bir şekilde kullanabileceğimi umuyordum. Son birkaç ayı Em'in çiçekçisinde yarı zamanlı çalışarak geçirmiştim.
Hatta evinde onunla yaşamama bile izin vermişti.
O olmasaydı tamamen mahvolurdum.
“Sen bir cankurtaransın Em,” diye başladım. “Eğer burada kalmama izin vermeseydin-“
Ben ona bir kez daha teşekkür edemeden, “Dramatik olmayı bırak,” dedi. “İstediğin kadar kalmana izin olduğunu biliyorsun. Curixon gibi bir yerde çalışabilecekken, hayatını çiçekçi dükkanımın zeminini süpürerek boşa harcadığını görmek istemiyorum. Dükkana gelen rastgele hayranlarınız olsa bile. Bunun için fazla akıllısın, Angie.”
Kalbim tekledi.
Em Brad'i tanımıyordu o zaman. Tanrıya şükür.
“Her neyse, ben çıkıyorum.” Em ayağa kalktı, kaşığını lavaboya ve boş dondurma kabını çöpe attı. “Çok fazla ortalıkta dolanma.” Ayakkabılarını ayağına geçirdi ve ben farkına varamadan gitmişti.
Yalnızdım.
Aklım önceki geceye kaydı. Dürüst olmak gerekirse, hepsinin bir tür çılgın rüya olduğunu düşündüm. Ama telefonumun rehberinde gezindiğimde adı hala oradaydı.
Brad Kinght.
Sürünerek oturma odasından çıkıp yatağıma girdim ve bir kurtçuk gibi kıvrıldım. Gözlerimi kapattım ve zihnimin o geceye geri dönmesine izin verdim…
***
“Ne?!” Aramıza biraz mesafe koyarak Brad'den uzaklaştım. “Bu bir tür şaka mı?”
Kafasını kendi kendine sallayarak beni izledi.
“Çok üzgünüm,” dedi. “Ben kendimden geçtim. Lütfen açıklamama izin verin.”
Arkama baktım. Hastanenin kapıları çok uzakta değildi. Gerekirse kaçabilirdim.
Ayrıca onda güvenmek istememi sağlayan bir şey vardı. Sadece çok içten ve nazik görünüyordu. Yaşından dolayı olabilir mi?
Dikkatle başımı salladım ve devam etmesi için işaret ettim.
“Bu öğleden sonra bana karşı bu kadar iyi olduktan sonra, nezaketini ödemem gerektiğini biliyordum. Em's Flowers'ı ziyaret ettim. Elinde tuttuğun buket de oradan.”
“Evet ama…”
“Kağıtta gördüm. Ve güzel bir kız olan Em ile konuştum. Ve sizi sordum, Bayan Angela Carson. Sizi iyi tanıdığını söyledi. Baban daha yeni hastalandığı için New Jersey'de küçük bir hastanede olduğunu anlattı.”
Tüm bu konuşmaya hala inanamayarak başımı salladım.
“Ve lütfen soruyu bağışlayın, ancak ailenizin onun bakımını…tedavisini, hastanede kalışını olabildiğince konforlu hale getirmek için gerekli finansmana sahip değil, değil mi?”
Başımı salladım.
“İşte sana burada yardım edebilirim, Angela. Birbirimize yardım edebiliriz.” Gülümsedi, gözleri neredeyse kaybolmuştu.
“Demek oğlunla evlenmemi istiyorsun,” diye daha önceki sözlerini tekrarladım. Ağzımdan uzaylı gibi çıktı kelimeler.
Brad başını salladı.
Brad'in oğlu hakkında bildiklerimi düşündüm.
Xavier Knight.
Onu biliyordum tabii. Nasıl bilmem? O bir ünlüydü. Acayip zengin ve muhteşem bir hayat.
Hangi kız onun karısı olma şansını yakalar?
Ama asi bir tavrı var gibiydi. Son birkaç aydır onunla ilgili manşetleri ve makaleleri görüyordum.
Seks.
Uyuşturucu.
Kumar.
Vahşiydi.
Tehlikeli.
Omurgamdan aşağı bir ürperti geçti ama bunun korkudan mı heyecandan mı olduğunu anlayamadım.
“Fakat niye ben?” diye sordum. “Eminim benden daha güzel, başarılı ve oğluna daha uygun milyonlarca kız bulabilirsin.”
“Sen saf bir ruhsun canım. Bilmiyor olabilirsin, ama nadirsin. Her babanın yapacağı gibi oğlum için en iyisini istiyorum. Bence ona yardım edebilirsin. İçgüdüme güveniyorum ve içgüdüm şimdi bunun işe yarayacağını söylüyor.”
Gözlerimi kapadım.
Saf bir ruh mu? Bu ne anlama geliyor?
“Ama evlilik sadece bir kağıt parçası değil,” diye savundum. “Bir sözleşme imzalayıp aşık olamazsın.”
“Bu doğru olabilir, ama aşk sabır işidir.”
“Oğlunla evlenip ertesi gün ondan boşanmayacağımı nereden biliyorsun?” Şeytanın avukatlığını yapıyordum ama bu kafa karıştırıcı varsayıma cevap vermem gerekiyordu.
Ayağa kalkmak yerine bana yaklaştı ve elimi tuttu. Dokunuşu sıcak ve garip bir şekilde rahatlatıcıydı. “Bunu yapacağına inanmıyorum, Angela. Dediğim gibi, ruhun temiz. Ama bir çeşit sigorta planına ihtiyacınız varsa, arkanıza bakın.”
Döndüm ve dışarıdaki sokak lambalarının aydınlattığı hastaneyi gördüm. “Tıbbi faturalar şaka değil. Tedaviler, rehabilitasyon, 24 saat bakım. Hepsi paraya mal oluyor, canım. Eğer anlaşmanın kendi tarafını tutarsan, hayatım üzerine sana söz veriyorum, ben de kendi sözümü tutacağım.”
Aklım karışıyordu. Farklı bir yol olmalıydı.
“Yarın bu iş için ikinci bir görüşmem var. Ben mümkün olabilir-”
Angela, dedi beni durdurarak. “Hastanede bir gece kalmanın ne kadara mal olduğunu biliyor musun? Her gece yedi yüz dolar. Rutin bir kan testi iki yüz elli dolar. Allah korusun, defibrilatör kullanmak zorunda kalırlarsa, bu da on beş yüz dolar daha.”
Gözlerimi kapattım.
“Lütfen. Lütfen dur. Bana düşünmem için bir dakika ver.” Karmaşık düşüncelerimi düzenlemeye çalıştım.
Benim babam.
Restoran.
Kardeşlerim.
Yılların borcu.
Yeni bir iş.
Curixon iyi para ödeyecekti. Pozisyonu alırsam, yavaş yavaş geri ödeyebilirim.
Emily, babamın hayatını kurtarmak anlamına gelse, onunla bir süre daha yaşamama izin verirdi.
Sevmediğim, hatta tanışmadığım bir adamla nasıl evlenebilirim?
“Neden bana yardım ediyorsun?” diye sordum.
“Bu öğleden sonra bana geldiğinde,” diye başladı, “göğe gönderdiğim bir duayı cevapladın. İhtiyacım olduğunda, bana güç verdin. Yani, şimdi dualarınıza cevap vermek için buradayım. Sana güç vermek için buradayım ve bunu yapabilirim.”
Düşündüm, nefesim sığ nefesler içinde çıkıyordu.
Cidden bunu düşünüyor muydum?
“Angela?” Brad usulca sordu.
“En azından düşünmek için biraz zamanım olabilir mi?” diye sordum. “Düşünmem gereken çok şey var.”
“Elbette,” dedi.
Brad bana ince, hafif bir metalden yapılmış bir kartvizit verdi.
Sanırım kağıt bir milyarder için fazla ucuz,diye düşündüm.
“Karar verdiğinde beni ara.” Arkasını dönmeden önce bana gülümsedi. “Bunun işe yarayacağına gerçekten inanıyorum, Angela. Gerçekten, gerçekten inanıyorum.”
***
Telefonum çaldı ve beni hayallerimden sıyırdı. Arayanın kimliğini kontrol ederek yatağımda yuvarlandım.
CURIXSON LTD.
Yatakta doğruldum, kalbim ağzımda atıyordu.
Tamam, tamam, tamam, tamam.
Derin bir nefes aldım.
“Merhaba?” dedim sesim titremesin diye.
“Merhaba, Angela Carson mı?” dedi hattın diğer ucundan bir kadın sesi.
“Evet.”
“Merhaba Angela. Maalesef bu iş için diğer adaylarla devam etmeye karar verdiğimizi bildirmek için arıyorum.”
“Hayır!” Kalbime bir iğne battı.
“Başka bir pozisyon müsait olursa başvurunuzu dosyada tutacağımızdan emin olabilirsiniz.”
“Peki, tamam. Teşekkürler.”
Başka ne söyleyebilirim?
Birkaç saniye sonra yastığıma gömüldüm.
İş görüşmesinde çok iyiydin ha.
Gözlerimden hüsran yaşlarının aktığını hissettim ve onların yastığımı ıslanmasına izin verdim. Faturaları ödemek ve biraz nakit harcamaktan çok daha fazlasına ihtiyacım vardı.
Babamın hayatıtehlikedeydi.
Telefonumu çıkardım ve rehberime göz attım.
Baş parmağım arama düğmesinin üzerinde gezinirken Brad Knight'ın numarasına baktım.
Fazla seçeneğim yok.
Kaderimi mühürleyerek arama düğmesine bastım.
“Merhaba?” Brad açtı.
“Merhaba Bay Knight, ben Angela.”
“Angela!” Beni sıcak bir şekilde karşıladı. “Senden haber almak çok güzel. Yani bunu varsayabilir miyim…?” Soruyu askıda bıraktı.
Derin bir nefes aldım. Ağzımda oluşan kelimelerin ağırlığı altında ezilecekmişim gibi hissettim.
“Evet dedim. “Yapacağım.”
Kalbimin içinde bir şeyin kıvrıldığını ve öldüğünü hissettim.
“Oğlunuzla evleneceğim.”
Kitabın tamamını Galatea uygulamasında okuyun!
