Ejderha'nın Kölesi

Madeline

8 yaşında

Bazen kaderin sert ol dediği anlar vardır. Babam ne zaman iş için farklı diyarlardaki farklı kalelere gitmek zorunda olsa böyle derdi. Hep sert olduğumu düşünürdüm çünkü babam gittiğinde ağlamamayı öğrenmiştim.

Babamın kalesinde ya da kuzenimin çok daha büyük olan kalesinde, ağabeyimi sinirlendirerek ya da onunla maceralara atılarak her zaman gülüp mutlu olmanın bir yolunu bulurdum.

Ancak, Ejderhanın kölesi olmayı bırakın, sıradan bir köle olmak için kaçırılacağım bir hayatı bile hiç hayal etmemiştim.

Ejderhaların insanlar için evcil hayvan olduğunu sanırdım ve her zaman kuzenim Summer gibi bir prenses olarak hayatımı sürdüreceğimi düşünürdüm.

Bunun yerine, tam yedi gün önce, uzun boylu, çok ~kızgın,~ zümrüt yeşili başlı bir Ejderha Lordu tarafından kaçırıldım.

Dane ve Goldy’nin bile korktuğu bir Ejderha Lordu… Halbuki onlar benim Ejderha Lordu koruyucularımdı!

Şey, eskiden öyleydiler... Artık değil. Ancak, konu bu değil.

Demek istediğim, Hael’den korkmuyorum! İlk evcil Ejderham Alexa’yı tehdit ettiğinde canavara karşı gelip insan bacağını tekmeledim.

Ona meydan okuduğum için Hael o kadar kızdı ki beni arkadaşlarımdan ve evimden kaçırdı.

Sisler içinde Ejderhasına dönüşmüş ve beni Sürüsüne uçurmuştu.

Şimdi yapayalnızım.

Hael’den beni kuzenime götürmesini defalarca istedim ama tek yaptığı gülmekti. Herkes ondan korkuyordu ama ben ondan korkmuyordum.

Her gün ısrarla beni Summer’ın yanına geri uçurmasını istedim... Ama yalvarmam işe yaramadı.

Sonunda, beni acımasızca yaşlı bir kölenin yanına sürdü ve kadına bana bir oda bulmasını, temizlik için beni eğitmesini söyledi.

Ve şimdi... Ne yazık ki... Gözyaşlarına boğuldum.

Geçen haftayı köle olmayı öğrenerek geçirdim ve bundan nefret ediyorum. Çok sıkıcı. Temizlikten başka bir şey yapmak için çok küçük olduğumu söylüyorlar.

Şimdi, bir kez daha, babamın tavsiyesini hatırladım.

Sert ol.

Üzerinde sıradan, yumuşak bir battaniyenin olduğu soğuk taş yatağıma oturdum ve dizlerimin üzerine çöküp ellerimi birbirine kenetledim.Geceleri kilitli olduğum yatak odamın dağ manzaralı penceresinden dışarıya bakıyorum. Kendimi yapayalnız hissediyor ve herkesi özlüyordum. En çok da Mason’ı özlüyorum.

Dua etmeye başlamıştım ama sonrasında kendimi şarkı söylerken buldum. Mırıldanmaya başlıyorum ama gittikçe yumuşak sesler tanıdık kelimelere ve sonunda da babamın bana uzun zaman önce öğrettiği bir şarkıya dönüşüyor.

Şarkının hatırladığım tek kısmını tekrarlıyordum ve kelimelerin ritmi bile beni sakinleştiriyordu.

Bu arada, fark etmesem bile her yerde beni dinleyen kulaklar vardı.

Ama yine de şarkımı söylemeye başladım.

Bu basit dizeler önümüzdeki on yıl boyunca bana güç verecekti.

Önüne düştüğümde

Sis görüşümü kaplıyor

Pençelerin bana doğru açılıyordu

Kemiklerimin ısındığını hissediyorum

Gözlerim keskinleşiyor

Ruhum aydınlanıyor

Belki büyümeme yardım edersin