Satılık Hizmetçi

“AUTUMN!”

Autumn’un gözleri hızla açıldı ve saate baktı. “Kahretsin,” diye mırıldandı yataktan fırlarken.

Temiz kıyafetler ve gün için ihtiyacı olan her şeyi bulmak için odasının etrafında koşuşturuyordu.

“Kahretsin, kahretsin, kahretsin, kahretsin...” dedi kendi kendine. Kafasına bir tişört geçirip odadan çıkıp aşağıya koştu.

Autumn aşağı inerken Luna Joella, “Bize katılman ne güzel...” dedi.

“Özür dilerim Luna. Alarmım çalma…”

“Mazeret istemiyorum Autumn. Sürünün kahvaltısını hazırlamayı bitir ve sonra da ev işlerine devam et. Bugün yoğun bir gün geçireceğiz,” dedi luna umursamaz bir tavırla. Ardından sürünün mutfağından çıktı.

Autumn kahvaltıyı tam zamanında hazırlamıştı. Sürü üyeleri içeriye girmeye başladığında onlara tabaklarını verdi ve ardından mutfağı temizlemeye başladı.

“Hâlâ burada ne yapıyorsun?” diye bağırdı Joella mutfağa geri dönerken.

“Bulaşıkları hallediyordum. Bir şeye mi ihtiyacınız var?”

Joella ofladı. “İşte bugün yapılmasını istediğim şeylerin bir listesi, tabii ki her zamanki işlerine ek olarak.”

Autumn listeyi Joella’dan aldı ve inanamayarak okudu. “Bu listede en az otuz tane şey olmalı. Hepsini bugün yapmamın imkânı yok.”

“O zaman hemen başlasan iyi olur canım çünkü hepsinin yapılmasını bekliyorum,” dedi sırıtarak. “Ah, ve şu tavrını düzelt. Yoksa başın belaya girecek.”

Autumn boyun eğerek başını eğdi. Aslında bunun tek nedeni, gözlerinin içine bakarsa Joella’nın yüzündeki meydan okuma ve kızgınlığı göreceğini bilmesiydi.

Her şeyi nasıl halledeceğini düşünmek için bir süre mutfak adasında oturdu.

Birkaç dakika sonra ayağa kalktı ve fazla seçeneği olmadığını bilerek ev işlerine başladı.

Ebeveynleri öldüğünde Autumn yirmi yaşındaydı ve üniversitede ikinci yılını bitiriyordu. Alfaya ve sürüye yüklü miktarda borçları olduğunu o zaman öğrenmişti.

Nasıl bu kadar dibe battıklarını bilmiyordu ama öldüklerinde alfa onu okuldan almış, ebeveynlerinin borçlarını kapatması gerektiğini söylemişti.

İşte şimdi, dört yıl sonra hâlâ tuvaletleri temizliyor ve sürü evinin yemeklerini pişiriyordu.

Joella’nın listesinin çoğunu tamamladıktan sonra akşam yemeği için çalışmaya ara vermek zorunda kalmıştı. Darmadağın bir hâlde mutfağa girdi.

Atkuyruğu bozulmuştu, tişörtü kir içindeydi.

Tezgâha yaslanarak derin bir nefes aldı. Bir gün buradan ayrılacak ve bir daha asla başka birinin ev işlerini yapmak zorunda kalmayacaktı.

Yemeğe başlamıştı ki birden alarm zillerinin çaldığını duydu. Sürü üyeleri etrafta koşuşturmaya başlayınca şaşkınlıkla etrafına bakındı.

Sonunda birini yakalayana kadar kaosu takip etti. “Neler oluyor?” diye sordu.

“Alfa Warner anlaşmaya karşı geldi. Az önce Kızıl Ay Sürüsü’ne saldırdı ve şimdi sınırlarımıza doğru geliyorlar,” dedi kız panikle. Ardından koşarak uzaklaştı.

Autumn olduğu yerde donakalmıştı. Bir anlaşmayı bozmak zaten kötü bir haberdi ama Kızıl Ay ile yapılan anlaşmayı bozmak?

Kızıl Ay Sürüsü ile anlaşma bizzat alfa kral tarafından yapılmıştı. Krala karşı gelmek sürünün büyük bir şekilde cezalandırılacağı anlamına geliyordu.

“Ne düşünüyordun Warner!”

Autumn arkasını döndüğünde lunanın koridorda Alfa Warner’ı durdurduğunu gördü. Kendisini görmemeleri için duvarın arkasına saklandı.

Kral Elijah hakkındaki söylentileri duymuştu ve eğer hepsi ölecekse bunun nedenini bilmek istiyordu.

“Joella, şimdi olmaz! İşler zaten karmaşık,” dedi alfa sessizce.

“Warner, onun ne yapacağını biliyorsun. Neden anlaşmayı bu kadar açık bir şekilde bozdun? Bir planımız olduğunu sanıyordum!” dedi Joella. Autumn sesindeki endişeyi duyabiliyordu.

“Kızıl Ay sadece...”

“Sadece ne?” diye tersledi onu Joella. “Bu bir tür güç gösterisi falan mı? Bunu onların sürüsünü çabucak ele geçirmek için mi yaptın? Çünkü bir stratejimiz olduğunu sanıyordum!”

“Onların toprakları bizim topraklarımız Joella! Onu bizden çaldılar ve sonra toprakların onlarda kalması için Kral Elijah’ı ikna ettiler!” diye hırladı Alfa Warner.

“Kazanabileceğini düşünmesen onlara saldırmazdın. O yüzden her ne yapıyorsan çabuk yap. Elijah bunu duyarsa hepimizin kellesi gider,” diye fısıldadı Joella.

Autumn duvara yaslandı, alfalarının birkaç düzine dönüm için bu kadar aptalca bir şey yapmasına kızmıştı. Oflayıp puflayarak, yemek yapmaya geri dönmek için mutfağa yönelmişti ki biri onu yakaladı.

Autumn arkasını döndüğünde karşısında Joella’yı buldu.

“Luna...” dedi başını öne eğerken.

“Bizi mi gözetliyordun Autumn?”

“Hayır luna. Sadece bana verdiğin listeyi bitiriyordum,” dedi Autumn sessizce.

“Hiç sanmıyorum,” diye homurdandı Joella, Autumn’un kolunu tutarken. “Benimle gel.”

Autumn’u merdivenlerden yukarıya, koridorun sonundaki Autumn’un küçük odasına sürükledi. Onu içeriye itip kapıyı kapattı.

“Duydukların hakkında ağzından tek bir kelime bile çıkmayacak. Şimdi her şey çözülene kadar burada kalacaksın,” dedi odadan çıkmadan. Kapıyı arkasından kilitlemeden önce ters ters Autumn’a baktı.

Autumn kaşlarını çatarak bu boş zamanı değerlendirmeye karar verdi.

Sabah duş alamamıştı. O yüzden uzun, sıcak bir duş aldı ve yaptığı işlerden dolayı cildinde biriken tüm kirlerden arındı.

Üzerine büyük bir tişört geçirdi ve yatağına girdi.

Uyumaya çalıştı ama uzaktan gelen kavga seslerini duyabiliyordu.

Autumn yatağında uzanmış ulumaları dinliyordu. Sürünün zihin bağlantısında bağırışların, komutların ve yardım çağrılarının koptuğunu hissedebiliyordu.

Sürü savaştaydı ve her an savaşçıların sınırdaki savaştan yaralı ve yorgun döneceklerini biliyordu.

Sonunda Autumn, kral bunu öğrendiğinde neler olacağını düşünerek uykuya daldı.