Alfa'nın Isırığı

Quinn

Ormanda dolaşıp ellerimi ağaçların dallarında gezdirirken etrafı yoğun bir sis kapladı.

Ağaçların hepsi ölmüştü ama her nedense baharda açmış ağaçlardan bile daha güzellerdi.

İnci beyazı kavvukları pürüzsüzdü ve gökyüzüne o kadar yüksek uzanıyorlardı ki nerede bittiklerini anlayamadım.

Her şey her yönden aynı görünüyordu ama kendimi kaybolmuş hissetmedim.

Garip bir şekilde sakindim.

Havada hoş bir uğultu sesi yankılandı. Hafif bir rüzgar saçlarımı savurduğunda, sanki kulağıma fısıldıyormuş gibi hissettim.

Daha önce bir yerde gördüğüm uzun beyaz-sarı saçlar bir an gözüme çarptı.

Ona koştum. Güzel bir kadına dönüşene kadar bir tutam duman etrafımda dönmeye başladı.

Çok tanıdık görünüyordu. Ellerimi kavrayıp yerden birkaç metre yüksekte süzülürken ona güvenebileceğimi biliyordum.

“Quinn, öğreneceğin çok şey var,” deyip sıcak bir şekilde gülümsedi. “İlk başta kolay olmayacak, ancak yolculuğunda sana rehberlik edecek kişiler var.”

“Senin gibi mi?” diye sordum.

“Hayır, çocuğum, seni olabildiğince uzağa getirdim. Benim yerim senin dünyan değil.”

“Anlamıyorum… Bana ne olacak? Hâlâ yaşıyor muyum?" diye sordum. Kafam karışmıştı.

“Evet, ama uyandığında hayatın eskisi gibi olmayacak. Kaderinde çok daha büyük şeyler var, çocuğum.”

“Sen kimsin? Seni nereden tanıyorum?”

“Beni kalbinden tanıyorsun Quinn.”

Uzun, zarif parmaklarını kalbimin üzerine koydu.

“Bu sözleri hatırla: Kime güvenebileceğini bileceksin…” dedi, solmaya başlayarak.

“Bir dakika, hangi kelimeler? Henüz gitme !”

Aniden bir bağlantı kurarak ona ulaştım .

“Sen benim teyzem misin?”

“Lupus Paulo,” dedi usulca, gözden kaybolarak.

***

Bip. Bip. Bip.

Bip. Bip. Bip.

Neler oluyor? Neredeyim?

Görüşüm pusluydu ama içinde olduğum oda tertemiz ve bembeyaz görünüyordu.

"Isırık derin ama zamanla iyileşecek. Bununla birlikte, vücut dönüşümlerinden sonra süreç önemli ölçüde hızlanacaktır.”

"Peki bu tam olarak ne zaman olacak, Doktor?" diye sordu derin, boğuk bir ses.

“Söylemesi zor ama uzun sürmemeli.”

Bu insanlar kim? O ses de ne ?

Bileğime bir serum takıldı ve yanımdaki bir monitör yavaşça bipledi.

Bu bir hastane mi?

“Vücudunun dönüşümü kaldırabileceğini düşünüyor musun?” diye sordu boğuk ses tekrar. “O çok… küçük. Ortadan ikiye bölünebilir."

"Belki Alfa’m, ancak zamanla belli olacak."

Alfa? Dönüşüm? Ne hakkında konuşuyorlar? Beni ikiye bölebilecek ne olabilir?

Kalbim daha hızlı atmaya başlarken monitördeki bip sesi de hızını artırdı.

Koluma bağlı olan serumdan beni rahatlatacak bir sıvı yayıldı.

"Durumu hakkında beni bilgilendirir misin?" diye sordu Alfa denilen adam.

"Elbette Alfa’m. Herhangi bir değişiklik olursa sizinle hemen iletişime geçeceğim.”

Yeniden bilincimi kaybetmeye başladım ama bu sefer güzel kadın etrafta gözükmüyordu.

Sözleri aklımda yankılandı.

Lupus Paulo.

***

Yeniden kendime geldiğimde, tepemde asılı duran parlak floresan ışıklara gözlerimi kısarak baktım.

Işıklara perde olsun diye düğümlü siyah saçlarımı gözlerimin üzerine ittim.

Işıklar hep hastanelerin en sevmediğim yanı olmuştur.

Hareket etmeye çalıştım ama hemen hatamı anladım.

Acıyla inleyip çenemi sıktım. Hiçbir yere gidemezdim. Sarılmış bacağıma baktım.

Kahretsin, sanırım kırılmış.

Beni buraya kimin getirdiğini merak ettim…

Şu an kurdun midesinde olacağımı sanmıştım.

Odamın kapı kolu açıldığında aniden midemde bir korku dalgası hissettim.

Ya bu annemse? Bana ne yapardı? Zaten hastanedeydim ama açıkçası beni buraya düşüren kurttan daha çok annemden korkuyordum.

Annemin yerine çok hoş, sevimli ve kibar bir kız elinde bir buket gülle içeri girdi.

"Merhaba," dedi hafif bir güneyli aksanıyla. "Nihayet uyanmışsın."

Yeşil gözleri dalgalı sarı saçlarının altında parıldıyordu ve pembe yanakları çiçeklerden bile daha tatlıydı.

Gülleri yatağımın yanına koyup bana merakla bakarak yanımdaki sandalyeye oturdu.

Acaba neyi merak ediyor? Burada aklında sorular olan benim.

"Sen kimsin?" diye kekeledim. "Peki ben buraya nasıl geldim?"

"Adım Sky," dedi neşeli bir sesle. "Hani bulutların, kuşların ve güneş ışığının takıldığı yer gibi."

Kızın neşesi bulaşıcı.

"Buralarda herkesi ben karşılarım," deyip gülümsedi.

"Buralar neresi ki?"

"Tabii ki Gölge Ay Sürüsü."

Şaşkınlığımı hissetmiş olmalı, anında nefesi kesildi ve ağzını kapattı.

“Ah, tüh, muhtemelen henüz bir şey söylememeliydim. Ağzımda bakla ıslanmıyor. Neler olduğunu hiç bilmiyorsun, değil mi?”

“Bana bir kurt saldırdı, şimdi de hastanelik oldum… Bildiklerim az çok bu kadar.”

Sky, ben kurttan bahsedince gergin bir şekilde uzun tırnaklarını ısırdı.

"Tanrım, bunu bir insana nasıl açıklarım?" diye mırıldandı.

Bir insan mı? Tamam, neden bahsediyor bu?

"Beni korkutmaya başladın Sky... Gölge Ay Sürüsü nedir?"

"Eh, bu bir tür aile... Senin, ee, katılacağın bir aile... Senin, şey, olayından beri."

"Aman Tanrım, bir tür tarikatın parçası değilsin, değil mi? Bir sürü kitap okudum ve bu kaçakların sonu hiç iyi olmadı,” dedim endişelenmeye başlayarak.

Öte yandan Sky rahatlamış görünüyordu.

"Yok ya, hayır öyle bir şey yok. Tam bir kaçık olduğumu sandın herhalde," deyip güldü. "Hayır, biz bir kurt adam ailesiyiz, bir sürüyüz."

Çenem açık kaldı. Bu bir tür şaka mıydı? Gizli kameralar neredeydi?

Az önce kurt adam dedi.

Ormandaki kurdu hatırladım… Isırdıktan sonra beni öylece bırakmıştı.

Ve sonra o iri, küllü sarı rengindeki kurt… Beni koruyucu bir şekilde dürtmesi…

Yoksa...?

“Tüm bunları anlamanın zor olduğunu biliyorum Quinn ama kurt adamlar gerçekten de var. Yüzyıllardır yaşıyoruz, sadece saklanıyoruz. Sonuçta insan ırkı bilse sonumuz iyi bitmezdi. Muhtemelen doğaüstü bir şeyin ilk ipucunda dirgenleri ve meşaleleri kaparlardı.”

Hayır. Hayır. Bu çılgınca. Bunun gerçek olmasına imkan yok.

"Dinle Sky, iyi birine benziyorsun, gerçekten öylesin ama ben senin kurt adam meclisine falan katılmakla ilgilenmiyorum. Cuma günleri kütüphanede rol oynayan bazı gotik çocuklar var… Belki kayıt sayfanızı oraya getirebilirsiniz...”

"Quinn, çok komiksin. Meclisler cadılar içindir. Biz bir sürüyüz. Ve kaydolmana gerek yok. Sen zaten üyesin," dedi bacağımdaki ısırığı işaret ederek.

Burada komik bir şey var ama o ben değilim.

"Aslında ben sadece doktorla konuşmak istiyorum, eğer mümkünse..."

Kapı aniden açıldı ve kül sarısı saçlı bir adam odaya girdi. İnce beyaz tişörtünden kasları fırlamıştı ve altın rengi gözleri hipnotize ediciydi.

Hayatımda hiç bu kadar yakışıklı birini görmemiştim ve ona karşı hissettiğim anlık çekim baş döndürücüydü.

Aynı anda hem korktum hem de kızardım.

Neden ona bu kadar çekildiğimi hissediyordum? Bu normal bir duygu değildi.

Konuştuğunda, boğuk sesini tanıdım. Doktorun Alfa olarak bahsettiği adamdı.

"Sky, ona ne söyledin?" dedi kibarca.

Gökyüzü aniden solgun göründü. "Onu sadece Sürü'ye davet ediyordum. Daha yumuşak bir yaklaşıma ihtiyacı olduğunu düşündüm, onu rahatlatmak için.”

Bu adam için "yumuşak yaklaşım" sanki yabancı bir tabir gibi görünüyordu. Kelime dağarcığı parçalamak, çarpmak ve vurmaktı.

"Çık. Onunla yalnız konuşmam gerekiyor," diye emretti.

O odadan çıkarken Sky bana özür dilercesine baktı. Birden o çılgın kurt adamcı kızın geri gelmesini diledim.

Adamla doğrudan göz temasından kaçındım. O altın gözleri vücudumda bir aşağı bir yukarı dolaşıyordu ve ne kadar rahatsız olsam da bana bakışını seviyordum.

"Adın," dedi otoriter bir sesle.

"Quinn."

"Quinn..." dedi, test edercesine.

"Ya sizinki?" diye merakla sordum, hala bakışlarımı kaçırıyordum.

Cevap vermedi ama yatağımın kenarına geldi. Ondan yayılan bir ısı hissedebiliyordum ve bu beni içten dışa ısıttı.

"Bana bak," diye emretti.

Bu adam kendini kim sanıyor? Ateşli olsun ya da olmasın, bana ne yapacağımı söyleyemez!

Kafamı kaldırıp gözlerinin içine baktığımda rüya gibi bir şey oldu. Bu tamamen yabancıyla tarif edilemez bir bağ hissettim. Sanki o benim bir parçam olmuş gibi hissettim.

Yüzündeki sarsılmış ifadeye bakılırsa, o da bunu hissetmiş olmalıydı.

“Nasıl… Bu nasıl olabilir? Daha dönüşmedin bile," dedi hayretle.

Altın gözleri gümüş gözlerime kilitlendi, ikimiz de başka yöne bakamadık.

"Demek benim eşim sensin..."