Kalbimin Merhemi

HARPER

Bekar bir anne olmak asla geleceğimde gördüğüm bir şey değildi. Üniversiteye gitmem, dünyayı dolaşmam ve sonra yuva kuracak birini bulmam gerekirdi.

Evlenmek, aile kurmak, yedi yılını tek başına çocuk yetiştirerek geçirmek. Hâl böyleyken yapmam gereken şey bu oldu.

Tabii ki öğrendiğimde kürtaj olabilirdim ama güzel oğlum Leivon'a baktığımda, uyurken bohça gibi kıvrılmış haline, onu aldırmama kararımdan bir saniye bile pişman olmadım.

Yine de keşke kalbimi ve bekaretimi vermek için daha iyi bir adam seçmiş olsaydım.

Levi bunu hak etmiyordu, sırf iş bulabileyim diye hayatının kökünden değişmesini hak etmediğinden emindim.

Keşke işler farklı gelişseydi.

Çalıştığım fırın, rakip olarak iki büyük süpermarket açılması ve müşterilerin tüm ihtiyaçlarını tek bir mağazadan alabilmesi nedeniyle sıkıntı yaşamıştı.

Bu durum birçok küçük işletmeyi devre dışı bırakırken ne yazık ki benim ve yüzlerce başka kişi için işsizlik anlamına gelen finansal bir krize soktu.

Aynı zamanda oğlumun acı çekmesi anlamına da geliyordu, tüm hayatı boyunca yaşamaması için çabaladığım şey.

Kapıyı hafif aralık bıraktıktan sonra koridorda ilerledim ve ağır bir iç çekişle kanepeye yığıldım.

“Uyuyor mu?” Amcam Clade yanıma, en sevdiği gri süet televizyon koltuğuna, oturdu.

“Ölü gibi uyuyor.”

“Johnson'ın doğa sporları mağazasında işe başlayacağın için heyecanlı mısın?”

Televizyon ekranına bakıyordum ama odadaki diğer her şey puslu ve bulanıktı. “Sanırım,” diye monoton bir şekilde cevap verdim.

“Resmi olarak ne zaman başlıyorsun?”

“Sabah, onu okula bıraktıktan sonra... Bu arada bunu ayarladığın için teşekkürler, oldukça çaresiz kalmıştık.”

“Hadi ama Harper, en sevdiğim yeğenimle biraz zaman geçirme fırsatını geri çevireceğimi düşünmüyordun değil mi?” Kocaman bir gülümsemeyle başını bana doğru çevirdi.

“Amca, ben senin tek yeğeninim.” Başım televizyona dönüktü ama yine de izlemiyordum.

“Evet ve şanslı değil miyim?” Sözleri beni gülümsetti, hayatım boyunca çok destekleyici ve rahatlatıcı biri olmuştu.

Burada onunla birlikte olmaktan mutluydum, o her zaman benim dünyam olmuştu. “Tanrı biliyor uğraşacak daha fazla şeyim olsaydı kafamda saç kalmazdı.”

Sonunda onun yaramazlıkla parlayan kuşkulu bakışlarıyla karşılaştım. “Umarım saçlarının dökülmesinin benim suçum olduğunu ima etmiyorsundur?”

“Ah çocuğum sadece seninle uğraşıyorum, genetik olduğunu biliyorsun, baban yaşasaydı onun da sonu aynı olurdu.”

Yüz ifadem bocaladı. Tanrı'ya şükür ki Clade amca vardı. Babam ben daha çok gençken kalp krizinden vefat etmişti ve bunca yıldan sonra bile hâlâ onun yasını tutuyordum.

“Her neyse ben yatıyorum, sabah görüşürüz.”

“İyi geceler çocuğum.”

Eski tuğla evin koridorundan, oğlumun hemen bitişiğindeki odama doğru ilerledim ve içeri girip kapıyı sessizce arkamdan kapattım.

Cumba bir pencere, parlak beyaz ve yeşil renkte bir yatak örtüsüyle örtülmüş battal boy bir yatak ve her iki tarafındaki komodinlerle odam oldukça büyük sayılırdı.

Odanın kapısının yanında yan yana iki tane tahta şifonyer duruyordu, bitişiğinde de ebeveyn banyom.

Pijamalarımı alıp banyoya girdim.

Giysilerimi çıkarıp duş musluklarını açtım, eski boruların içinden süzülen suyun çınlamasını duyuyordum. Aynada dikkatlice kendimi inceledim.

Artık bir zamanlar olduğum sıska çocuk değildim, artık vücut hatlarım daha yuvarlaktı ama kilolu sayılacak kadar değildi.

Geniş kalçalar ve dolgun bir göğüsle kutsanmıştım. Doğal esmer tenim, annemden bana geçen bir özellikti.

Annem Hawaii kökenli ve koyu tenliydi. Babam ve onun Avrupa kökenleriyle karışınca ben de bu eşsiz ten rengimi almıştım.

Oğlum da aynı ten rengini benden miras almıştı. Şükürler olsun. Babası o kadar soluk benizliydi ki hava soğukken rengi griye dönerdi.

Koyu renk meme uçlarım, büyük boyutlarına rağmen hâlâ göğsümün üzerinde şımarık bir şekilde oturuyorlardı. Saçlarım doğuştan koyu kumraldı, babamla aynı renkti ama kıvırcıktı.

Açık kahverengi gözlerim yorgun ve bitkin görünüyorlardı. Kahretsin, sadece yirmi dört yaşında olmama rağmen her tarafım yıpranmış görünüyordu.

On yedi yaşındayken okulumuzun en şerefsiz kişisinden hamile kalmıştım ve ona söylediğim anda onun olduğuna inanmayı reddetmiş, onunla yattığım için bana bir fahişe olduğumu söylemişti.

Annem Juniper ben on sekiz yaşındayken tekrar evlenmişti. Ben de Levi'ı ve kendimi elimden geldiği şekilde desteklemek için ufak tefek işlerde çalışmıştım.

Annem evden ayrıldığımız gün ağlamıştı. Ne olursa olsun, o zamanlar bir yaşında bir çocuğunun olması hiç kolay değildi ama annemin de hayatına devam etmesi gerekiyordu.

Üzerimde hissettiğim yük her şeyden fazlaydı, bu yüzden o zamanlardan beri dünyayla karşı karşıyaydık, sadece oğlum ve ben.

Yaklaşık bir ay önce işimi kaybetmiştim ve işler iyice umutsuz bir hâle gelmeye başlamıştı. Kendine güvenen inatçı bir keçi olduğum için sosyal yardımı reddetmiştim.

Bu yüzden Clade amca bize evini açmış ve bana bir iş bulmuştu. Ülkenin öteki ucuna taşınmıştık ve şimdi hayata yeniden başlıyorduk.

Yumuşak örtülerin içine girerek dokusunun tenimdeki hissinin tadını çıkardım. Böyle sevgi dolu bir aileye sahip olduğum için minnettardım, bu zamanlarda kadınların buna ihtiyacı var.

Yarın yeni işime başlıyordum, yeni şehrimizde, eski hayatımızdan kilometrelerce ötede ve şükürler olsun ki bir kadından diğerine koşmasını izlemek zorunda kaldığım Levi'ın babasından uzakta.

Bu sefer mutlu olacaktım ve belki bir gün beni ben olduğum için sevebilecek birini bulacaktım.