Yıllar Sonra

ELLA

Her zamanki gibi sabahın beşinde uyandım. Duş alıp giyindikten sonra işe koyulmadan önce hızlı bir kahvaltı için annemle küçük kulübemizin mutfağında buluştum.

“Kahve?” diye sordu annem ben içeri girerken.

“Bunu sormadığını farz ediyorum,” dedim kıkırdayarak. Sıcak fincanı tutup bir yudum aldım.

Annem yanıma gelerek omuzlarımı sıktı. “Mutlu yıllar bebeğim.”

Başımı kaldırıp anneme bakarak gülümsedim. “Teşekkürler anne.”

Annem gözlerinde bir damla yaşla bana baktı. “On sekiz yaşında olduğuna ve yakında eşini bulacağına inanmak çok zor.”

Başını salladığında gözyaşları aktı. Kapıdan çıkıp sürünün ana binasına doğru yürürken, “Bu sabah sen et sosunu ve yumurtaları hazırla, ben de bisküvileri yaparım,” diye önerdi annem.

“Anlaştık,” diye cevap verdim esneyerek.

Annem Sophie, sürünün baş aşçısıydı. Sürü binasındaki mutfağı yönetir ve herkes için haftanın yedi günü, günde üç öğün yemek planlardı.

Harika bir aşçıydı ve sürüdeki en saygın omegalardan biriydi; bu özellikle kimse aşçılarla arasını bozmak istemediğinden kaynaklanıyordu.

Öte yandan ben lise son sınıftaydım ve saygı görmekten çok uzaktım.

Otobüse yetişmek için koşarken annem, “Unutma, okuldan sonra gelecek haftaki ziyafet için planlama yapmama yardım etmeni istiyorum!” diye bağırdı.

Yine geç kalmıştım, okuldan önce mutfağın temizlenmesine yardım etmem gerektiği için neredeyse her zaman otobüsü kaçırıyordum. Neyse ki ilginç bir şekilde bugün yetişmeyi başardım.

Ön tarafa yakın bir yere oturup iç çektim. Kurdum kafamın içinde volta atıyor, her gün yaşadığım aşağılanmaları endişeyle bekliyordu. Onu da kendimi de sakinleştirmeye çalışarak derin bir nefes aldım.

Bugün berbat geçecek. Ama neredeyse bitirdik. Mezuniyete iki hafta kaldı.

Otobüsten indiğimde okul binasına doğru ilerledim ve koridorlardan fark edilmeden geçmeyi umarak başımı öne eğdim.

“Bu doğum günü kızı değil mi?” diye gürledi Mariah arkamdan.

Arkamı döndüm. “Merhaba, Mariah.”

“Artık on sekiz yaşındasın. Bunun ne anlama geldiğini biliyorsun,” dedi yardakçılarından biri tükürürcesine.

“Küçük Bayan Omega bir eş bulacağını mı sanıyor?” dedi Mariah alayla. Sürünün betasının kızı olan Mariah, kendi kendini sürünün kraliçesi ilan etmişti.

Hiç de samimi olmayan bir ifadeyle gülümsediğim sırada zil çaldı. “Her zamanki gibi benim için bir zevkti hanımlar. Doğum günü dilekleriniz için teşekkür ederim.”

Dönüp dolabıma doğru yürüdüm. Kitaplarımı kaptığım gibi, neyse ki olaysız bir şekilde biten ilk dersime doğru ilerledim. Öğle yemeğine kadar bir daha rahatsız edilmedim.

Mutlu yıllar bana. Bu düşünceyle kıkırdadım.

“Çekil.”

Gözlerimi kapattım ve arkamı dönmeden önce iç geçirdim. Bu sırada başımı eğdim. “Mariah...” diye mırıldandım. Ben yolundan çekilirken o beni itip geçerek sürünün gelecek alfası Zane’in omzuna kollarını doladı.

Birdenbire burnuma nefes kesici bir koku geldi. Tarçın ve çam kokusu. Öyle sarhoş edici bir kokuydu ki ağzımı sulandırdı; kurdumun heyecanla adım attığını hissettim.

Omuz silkerek kendime gelmeye çalıştım. Kafeteryadan çıkıp dışarıda yalnız kalma ihtimalimin yüksek olduğu bir banka geçip oturdum.

“Sen.”

Başımı kaldırdığımda Zane’in tepemde dikildiğini gördüm. “Alfa Zane, ben–”

Gözlerimiz buluştuğunda tüm bedenimin elektriklendiğini hissettim.

EŞ! ~Kurdum kafamın içinde uludu.~

Zane sessizliği bozdu. “Ella, biz eş değiliz.”

“Yani ikimiz de bunu hissetmedik mi?” diye sordum alaycı bir şekilde.

Zane bana kaşlarını çatıp baktığında hatamı anladım. Başımı tekrar öne eğdim. “Özür dilerim, Zane.”

Zane tekrar konuşacaktı ki Mariah ve yardakçıları araya girdi.

“İşte buradasın, bebeğim!” Mariah beni gördüğünde geri çekildi. “Neden o küçük omegayla konuşuyorsun?”

“Bizi rahat bırak, Mariah.”

Önce Zane’e sonra bana baktı ve kahkahayı patlattı. “Bekle… siz ikiniz? Ah, Omega, yüksekleri hedefliyorsun, değil mi? Zane ~benim~, ~sürtük.”~

Mariah bana tokat attığında irkilerek acı içinde geri çekildim.

“Mariah, git buradan!” diye gürledi Zane. Ona baktığımda bir an için yüzünde endişe gördüğümü sandım.

“Ama bebeğim, o–”

Zane bakışlarını ona çevirdiğinde Mariah konuşmayı kesti. Sonra çekip giderek ikimizi yalnız bıraktı.

“Beni reddedeceksen et,” dedim meydan okurcasına. Ardından tekrar yere baktım.

Ancak yanıt gelmedi. Başımı kaldırdım. Zane gitmişti.

“Harika...” diye mırıldandım kendi kendime. “Bugün tam da ihtiyacım olan şeydi.” Eşleşebileceğim onca insan varken Zane Davis’i seçmeliydim. Korkunç bir adam değildi ama harika biri sayılmazdı.

Zil çaldığında bir sonraki derse doğru yönelirken birisi arkamdan itti.

“Burada işimiz bitmedi,” dedi Mariah alçak ve soğuk bir tonla.

“Mariah,” diye söze girdim yerden kalkarken, “nasıl olsa beni reddedecek, o yüzden yeter artık.”

“Evet, reddedecek çünkü bir alfa neden seni istesin ki?” diye tersledi. “Sen bir hiçsin!”

“Aynen öyle. Kimse beni istemiyor.” Düşmek üzere olan gözyaşlarımla savaşmak için elimden geleni yaparak oradan uzaklaşmak üzere arkamı döndüm. Eşimin beni istemediğini görmenin beni incittiğini kabul etmek istemiyordum.

Eve döndüğümde bir pasta ve küçük bir hediyeyle karşılaştım. Sürünün sıralamasında en geride olmamıza rağmen annem her zaman canlı ve nazikti.

“Seni seviyorum tatlım,” dedi annem bana sarılırken. Etrafı temizledikten sonra herkese akşam yemeği hazırlamak üzere sürü binasına gittik.

Annemle mutfakta birlikte çalışarak kendi aramızda küçük bir kutlama olarak sürü için en sevdiğim yemeği yaptık. Zane içeri girene kadar gülüp eğleniyorduk. Gözlerimiz buluştu ve bana doğru yürüdü. “Ella’yla biraz konuşmam lazım.”

Annem başıyla onayladı ve Zane beni arkadaki odalardan birine götürdü.